ตอนที่ 5 EP : 4 วีรกรรมของธามไท

ลวงรักเมียเช่ามาเฟีย บทที่ 4 ใบหน้าของธารามผู้เป็นพ่อนั้นเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อรู้ว่าตำรวจอยู่หน้าบ้านของตนเอง ซึ่งตั้งแต่เขาเข้ามาเป็นมาเฟียหรือว่าตั้งแต่ตอนเป็นวัยรุ่นไม่เคยมีตำรวจก้าวขาเข้ามายังหน้าบ้านของตนเองเลยสักครั้ง ธารามได้เพียงแต่หันมองหน้าลูกชายและเบิกคิ้วขึ้นในทำนองถาม แต่คำตอบของลูกชายได้เพียงส่ายหน้าไปมาดั่งนกกระจอกเล่นน้ำ "ผมก็ไม่รู้ป๊า" "ธามลูกไปทำอะไรมาหรือเปล่าทำไมตำรวจถึงมาหาป๊าถึงหน้าบ้าน" ธามไทรีบพุ่งตัวโอบกอดเพลงมีนาผู้เป็นแม่ของตนเองทันที ใบหน้าหล่อนั้นซบลงยังแขนพร้อมกับถูไถไปมาดั่งแมวน้อยที่กำลังออดอ้อนเจ้าของ "เปล่าเลยนะครับ...ผมไม่ได้ไปทำอะไรเลยนะ มีแต่เมื่อคืนผมเมาแล้วเอาลูกสาวคู่อริของป๊ามาเท่านั้นเอง" "หัวจะปวดเรื่องอะไรวะ?" พ่อของธามไทนั้นส่ายหน้าไปมาและเดินออกมาจนถึงหน้าบ้านเจอตำรวจท่านหนึ่งยืนถือเอกสารอยู่นอกประตูรั้ว ซึ่งสายตาของเขาดูกล้าๆกลัวๆที่จะมองพ่อของธามไทเพราะใครๆก็ต่างรู้ว่าธารามพ่อของธามไทนั้นคือดงพญามาเฟียหรือว่าเป็นพญามาเฟียที่ยิ่งใหญ่มีทั้งอำนาจและบารมี แต่ซึ่งเขาไม่เคยที่จะใช้บารมีนั้นทำร้ายใครมีแต่ช่วยเหลือคนอื่น "มีอะไร" ในมาดขรึมของพ่อของธามไทนั้นจับจ้องมองยังเจ้าหน้าที่และเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม ทำให้เจ้าหน้าที่ที่มองหน้าอยู่นั้นหลบสายตาทันที เขายื่นซองเอกสารขนาดสี่เหลี่ยมเท่ากับกระดาษ A4 ให้กับพ่อของธามไทผ่านประตูรั้ว "เปิดประตูรั้วสิ" เขายังไม่ยื่นมือรับซองเอกสารผ่านประตูรั้วกับเจ้าหน้าที่คนนี้ แต่กลับหันไปสั่งให้กับรปภ. ด้านข้างเปิดประตูรั้วให้กับเขา เมื่อประตูรั้วค่อยๆเปิดออก เจ้าหน้าที่คนนี้ยิ่งรู้สึกกลัวธารามมากขึ้นจนขาของเขาเริ่มสั่น "เอกสารอะไร" "เมื่อคืนนี้มีผู้เสียหายเข้าแจ้งที่สถานีตำรวจ .###. ว่าคุณธามไทลูกชายของท่านใช้อาวุธปืนยิงข่มขู่ที่หน้าบ้านของเขา ทางเจ้าหน้าจึงขอออกหมายมาเชิญคุณธามไทไปให้ปากคำครับ" ธารามได้เพียงแต่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ในใจและทำท่าทีมาดขรึมใส่เจ้าหน้าที่พร้อมกับดึงซองเอกสารนั้นมาจากมือของเขา ก่อนที่เจ้าหน้าที่จะทำความเคารพและกลับเข้าไปในรถพร้อมกับขับออก เมื่อเจ้าหน้าที่ออกไปแล้วลูกชายคนโปรดของเขานั้นรีบวิ่งออกมาหา "อะไรเหรอป๊า" "ไปสร้างวีรกรรมอะไรไว้ล่ะ เมื่อคืนนี้หมายเชิญตัวไปโรงพักมาถึงที่" ธารามเอาซองเอกสารนั้นใส่มือให้กับลูกชายและจับจ้องมองหน้าของลูกชายตนเองเขาได้เพียงแต่ถอนหายใจ แต่ไม่ได้ต่อว่าอะไรให้กับลูกชายซึ่งพ่อของธามไทเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ลูกชายของเขาเริ่มดื้อแล้วถึงได้ส่งตัวธามไทไปอยู่กับพี่ชายที่ต่างประเทศและไม่คิดว่าการกลับมาของลูกชายนั้นจะดื้อหนักกว่าเดิม จนทำเอาเขาเริ่มปวดหัวกับธามไทแล้วจริงๆ สายตาคู่นั้นจับจ้องมองยังตัวหนังสือในเอกสารถึงรู้ว่าเมื่อคืนนี้ตนเองทำอะไรไว้ "ก็หมามันมาขวางหน้ารถผม" "เกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณ" "ก็ลูกชายของคุณไง เอาปืนไปยิงขู่เขาถึงหน้าบ้านเขาเลยแจ้งความมาเนี่ย" เพลงมีนาได้เพียงแต่ถอนหายใจและมองหน้าของลูกชายที่เขาแสยะยิ้มแบบกล้าๆกลัวๆ "ธามทำไมลูกถึงอารมณ์ร้อนขนาดนี้ใจเย็นๆบ้างสิลูก" "ก็ผมโมโหนี่ ผมไม่ไปหรอกนะ ป๊าจัดการให้ผมด้วยแล้วกัน" ทั้งพ่อและแม่ของเขานั้นได้เพียงแต่มองหน้ากันและส่ายหน้าไปมา เมื่อลูกชายเดินกลับเข้าไปในบ้านเขาไม่สนใจที่จะไปตามคำเชิญของเจ้าหน้าที่ด้วยซ้ำ เวลาผ่านไปเพียงครึ่งชั่วโมงทั้งพ่อและแม่ของเขานั้นต้องออกไปจัดการให้กับลูกชาย ส่วนลูกชายของเขากลับว่ายน้ำเล่นอยู่ในสระพร้อมกับดื่มไวน์ไปด้วยและยังวีดีโอคอลกับสาวสวยน่าตาดีคนหนึ่ง "ได้ข่าวว่าเฮียกลับมาอยู่ประเทศไทยแล้วเหรอคะอย่างนั้นเราก็จะได้เจอกันแล้วสิคะ" เสียงปลายสายนั้นหวานอ่อนนุ่มละมุนส่งเสียงแว่วผ่านมือถือเครื่องหรูราคาแพงจึงทำให้หญิงสาวที่กำลังจะเดินออกไปพร้อมกับถาดกับแกล้มที่ธามไทสั่งกับแม่บ้านคนอื่นหยุดชะงัก "ใช่สิ...เดี๋ยวเราจะได้เจอกันแล้วรับรองว่าการเจอของเราครั้งแรกมันต้องเด็ดแน่นอน" น้ำเสียงก้องทำท่าทีพูดเหมือนกับตนเองนั้นต้องการเจอหญิงสาวในมือถือ แต่สายตาของเขาจับจ้องมองยังเมอร์ลินที่ยืนตัวสั่นถือถาดกับแกล้มเขานั้นอยู่ "จริงๆนะคะ แล้วจะรอนะคะ" "โอเค บ๊ายย" เมอร์ลินยืนสูดลมหายใจและค่อยๆปล่อยออก ใบหน้าน้อยเงยมองเขาที่กำลังว่ายน้ำอยู่ในสระ หุ่นกล้ามของธามไทนั้นดั่งกับลูกครึ่งและแขนข้างซ้ายของเขายังสักจนเต็มกล้ามแขน มือน้อยค่อยๆวางถาดนั้นตรงที่โต๊ะตัวสั้นด้านข้างของสระใกล้ๆกับแก้วไวน์ของเขาในขณะที่เธอกำลังลุกขึ้นและยังไม่ทันได้ตั้งตัวอยู่ๆสะโพกของเธอถูกมือหนาคว้าดึงกระชากลงไปในน้ำ "กรี๊ด!!! พรึ่บบบ " เขาไม่ได้โอบกอดตัวของเธอไว้หลังจากที่เขากระชากเธอลงไปก็ปล่อยให้เธอดิ้นอยู่ในน้ำลึกตะเกียกตะกายเพราะเมอร์ลินว่ายน้ำไม่เป็นแถมเธอยังเป็นโรคกลัวน้ำลึกอีกด้วย "คุณธามไทคะ...คุณหนูว่ายน้ำไม่เป็นช่วยคุณหนูด้วยค่ะ" ป้าแม่บ้านคนเก่าแก่ของที่นี่รีบออกมา เมื่อเห็นธามไทแกล้งเมอร์ลินจนตกน้ำ เธอรีบมาด้านข้างของสระพูดด้วยน้ำเสียงสั่นบอกให้กับธามไทช่วยเมอร์ลิน "ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ" เขาเพียงคว้าแขนของเธอเท่านั้นเมอร์ลินก็ลอยขึ้นจากผิวน้ำด้วยความที่ธามไทตัวใหญ่และสูงกว่า "ฮื่อๆ" ดวงตาคู่น้อยแดงก่ำเมื่อรู้ว่าตนเองพ้นจากผิวน้ำหายใจได้สะดวก เธอคว้าโอบกอดคอของธามไทเอาไว้แน่น "คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่าคะ" ป้าแม่บ้านรู้สึกโล่งใจที่เมอร์ลินนั้นไม่เป็นอันตราย เขาเป็นห่วงเธอมากจนอยากจะลงไปช่วยแต่ด้วยความที่ป้าแม่บ้านเองก็ว่ายน้ำไม่เป็น ซึ่งแตกต่างจากคนที่ถูกกอดอยู่นั้นเขาได้เพียงแต่ก้มมองหน้าอกของหญิงสาวที่โอบกอดคอตนเองอยู่ "ขึ้นไปได้แล้ว ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรกับฉันอยู่อย่ามาทำท่าทีตีสนิทกับฉัน เธอมันก็แค่คนที่พ่อแม่ไม่เอาแล้วโยนมาให้กับคนอื่นเป็นภาระก็เท่านั้น" สายตาของธามไทบ่งบอกถึงความไม่ชอบหน้าของเมอร์ลินเอามากๆแถมยังใช้คำพูดที่บั่นทอนจิตใจเมอร์ลินอีกต่างหาก เขาจับเธอดันมายังด้านข้างของสระ เพื่อให้ป้าแม่บ้านจับแขนถึงและเขาก็ว่ายน้ำหนีโดยที่ไม่สนใจเธอหรือขอโทษในการกระทำตนเอง "คุณหนูเป็นอะไรไหมคะ" "ไม่เป็นอะไรค่ะป้า อย่าบอกกับหม่ามี๊นะคะ" เมอร์ลินเธอเรียกเพลงมีนาแม่ของธามไทว่าหม่ามี๊ด้วยเช่นกันเพราะเธอเองก็เหมือนลูกสาวที่เพลงมีนาเอ็นดูมากๆแถมยังรักและเมตตาอีกด้วย "คุณหนูต่อไปนี้ คุณหนูจะเจอกับการกลั่นแกล้งของคุณ...." "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรับมือได้" ดวงตาคู่น้อยจับจ้องมองเขาที่กำลังว่ายน้ำเล่นอย่างสนุก แต่เธอก็ปกป้องไม่ให้ป้าแม่บ้านบอกกับหม่ามี๊เพราะกลัวว่าธามไทนั้นจะถูกพ่อและแม่ของเขาต่อว่า #หัวจะปวดมากนะไอ้ต้าวธามม เวรกรรธาราจริงงานนี้