ตอนที่ 2 ความปรารถนาของพราวนภา 35%

ในห้องที่ปิดไฟจนมืดสลัว นอกจากเสียงเครื่องปรับอากาศแล้วก็มีเพียงเสียงสวบสาบของผ้าห่มและเสียงถอนหายใจอย่างแผ่วเบาดังมาจากเตียงนอนหลังใหญ่ ผู้ที่อยู่ใต้ผ้าห่มพลิกตัวไปมาบ่อยครั้งราวกับคนที่กำลังมีเรื่องกลัดกลุ้มเกาะกินใจจนไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ พราวนภานอนลืมตาโพลงท่ามกลางความมืดอยู่บนเตียงนอนของตน หญิงสาวไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาใด แต่คิดว่าน่าจะล่วงเข้าวันใหม่แล้วเพราะก่อนนอนเธอคุยโทรศัพท์กับเพื่อนสนิทร่วมชั่วโมงกว่า และเพิ่งวางสายไปตอนห้าทุ่มเศษ เนื้อหาของบทสนทนานั้นก็เป็นเรื่องเดิม ๆ คือปรึกษาปัญหาหัวใจ เพราะต่างคนก็ต่างมีชายหนุ่มให้แอบรักเป็นของตัวเอง หญิงสาวเปลี่ยนอิริยาบถเป็นนอนตะแคง สายตาจึงตกที่ตุ๊กตาหมีสองตัวที่นอนเคียงคู่กันอยู่บนพื้นที่อีกฝั่งหนึ่งของเตียง ตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ชายหญิงคู่นี้นฤบดินทร์ซื้อให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดตอนอายุครบสิบสามปี หมีผู้ชายใส่ชุดเอี๊ยมกางเกงลายสก๊อตสีน้ำเงินกับเสื้อสีขาว หมีผู้หญิงใส่ชุดเอี๊ยมกระโปรงลายสก๊อตสีแดงกับเสื้อสีขาวเช่นกัน เธอรักมันมาก ไม่ว่าจะนอนที่บ้านนี้ หรือบ้านของแม่จันทร์เจ้า ผู้เป็นน้าสาว เธอก็จะนำตุ๊กตาหมีคู่นี้ไปนอนข้างกายด้วยทุกครั้ง นอกจากนั้นหญิงสาวมักหาซื้อเสื้อผ้ามาเปลี่ยนใส่ให้พวกมันอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นชุดหมอกับนางพยาบาล ชุดนอน ชุดแฟนซีต่าง ๆ หรือแม้กระทั่งชุดแต่งงาน ซึ่งแน่นอนว่าชุดแต่งงานนั้นเธอได้แต่ใส่ให้พวกมันแล้วเก็บไว้ชื่นชมอยู่คนเดียว ไม่เคยนำไปให้คนอื่นเห็นแม้แต่คนให้อย่างนฤบดินทร์ เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าตนแอบใช้ตุ๊กตาทั้งสองตัวนี้เป็นตัวแทนระหว่างเขากับเธอ ตุ๊กตาคู่นี้ได้ใส่ชุดเจ้าบ่าวกับเจ้าสาว แล้วเธอเล่า จะมีโอกาสได้ใส่ชุดเจ้าสาวยืนเคียงข้างเขาหรือไม่ “คนขี้ดุ” หญิงสาวใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของตุ๊กตาหมีผู้ชายพลางยู่หน้าใส่มันอย่างแง่งอน “ทำไมพี่ดินต้องไปเรียนต่อด้วย พราวไม่อยากให้พี่ไปเลย” เธอพูดกับตุ๊กตาราวกับว่ามันคือนฤบดินทร์ “ถ้าพี่ไปอยู่ที่โน่นแล้วมีแฟนขึ้นมา พราวจะทำยังไงล่ะ พราวไม่อยากให้พี่มีแฟน พี่ดินสัญญากับพราวได้ไหมว่าพี่จะไม่มีใคร พราวกำลังจะขึ้นม.หกแล้ว อีกหน่อยก็เรียนมหา’ลัยได้เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว พี่ดินรอพราวหน่อยได้ไหม” พูดถึงตรงนี้เสียงของหญิงสาวก็สั่นเครือขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ พราวนภาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพื่อกลั้นอาการสะอื้นของตน หากคืนนี้เธอนอนร้องไห้ ตื่นมาพรุ่งนี้ขอบตาจะต้องบวมแดง และบิดาจะต้องเค้นถามแน่นอน ยิ่งพักหลังนี้พราวนภารู้สึกว่าผู้เป็นบิดามักคอยกันท่าไม่ให้เธอกับนฤบดินทร์อยู่ใกล้กันเท่าไรนัก ซึ่งหญิงสาวก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าทำไม ทั้งที่นฤบดินทร์ก็หาได้มีท่าทีสนใจเธออย่างชู้สาวเลยสักนิด “และถ้าพี่กลับมาแล้วยังไม่มีใคร พี่ดินจะเปิดใจให้พราวหน่อยได้ไหม พราวอยากให้พี่มองพราวเป็นผู้หญิงคนหนึ่งบ้าง ไม่ใช่มองว่าเราเป็นญาติกัน” จากพี่ชายข้างบ้านที่เธอมักชอบไปวุ่นวายอยู่ใกล้ตัวเขาเพราะอยากเล่นด้วย จนกระทั่งบัดนี้ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเพราะเธอยังคงคอยวิ่งตามเขาอยู่ฝ่ายเดียวเสมอ ทว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจกลับต่างกัน เมื่อก่อนเธอเห็นเขาเป็นพี่ชาย แต่ตอนนี้เธอเห็นเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ตนคิดอยากยืนเคียงข้างเขาไปตลอดชีวิต สถานะของเขาในใจเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ได้ หญิงสาวรู้เพียงแต่ว่าทุกครั้งที่พูดคุยกับเพื่อนเรื่องแฟนหรือคนรักขึ้นมา เธอจะนึกถึงนฤบดินทร์เป็นคนแรก ไปไหนก็คิดถึงเขาเสมอ ตื่นเต้นที่ได้เห็นหน้าเขา และคอยมองหาเวลาที่ไม่เจอตัว เธอรู้สึกแบบนี้กับเขาแค่คนเดียวเท่านั้น และเป็นแบบนี้มาตลอดหลายปี และก็เป็นเช่นทุกคืนที่พราวนภานอนคุยกับตุ๊กตาหมีจนกระทั่งผล็อยหลับไป ตอนเช้าของวันถัดมา พราวนภากึ่งวิ่งกึ่งเดินลงบันไดมาห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าและอารมณ์เบิกบาน จมูกได้กลิ่นหอมลอยมาจากห้องครัว หญิงสาวจึงเดินตามกลิ่นไปก็เห็นผู้เป็นย่ากำลังง่วนอยู่หน้าเตา ขณะที่มารดาของตนก็กำลังจัดเตรียมจานชามช้อนส้อมอยู่อีกด้าน “คุณย่าทำอะไรคะ หอมจังเลย” เธอเดินเข้าไปหาท่านแล้วชะโงกดูอาหารในหม้อ “ข้าวต้มทรงเครื่องหมูเด้ง ของโปรดของเราสามพี่น้องนั่นแหละ” ภคินีหันมาตอบหลานสาวทั้งรอยยิ้ม “หนูพราว หนูไปเรียกน้องลงมากินมื้อเช้าได้แล้วนะลูก แปดโมงกว่าแล้วยังไม่พากันลงมาเลย เมื่อคืนต้องแอบเล่นเกมจนดึกดื่นแน่ ๆ” มัลลิกาบ่นลูกฝาแฝดชายหญิงของตนที่ตอนนี้อายุเก้าขวบแล้วแต่ความแสบสันนั้นเป็นที่เลื่องลือในหมู่บ้านและโรงเรียนจนเพื่อนในวัยเดียวกันยกให้ทั้งคู่เป็นลูกพี่ใหญ่ “ได้ค่ะ แล้วคุณปู่กับคุณพ่อล่ะคะ” หญิงสาวรับคำพลางถามถึงสมาชิกในบ้านอีกสองคน “คุณปู่ไปเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านน่ะ คุณพ่อเราเขาก็ไปวิ่งเหมือนเคยนั่นแหละ” ผู้เป็นย่าตอบโดยไม่ได้หันมามองหลานสาว พราวนภาจึงเดินออกจากห้องครัวเพื่อไปเรียกน้อง ๆ หญิงสาวตัดสินใจเคาะห้องของน้องสาวก่อนแต่ไร้เสียงตอบรับจึงลองเปิดประตูแง้มดู ภัทร์นรินท์ตื่นแล้วเพราะไม่อยู่บนที่นอน เธอจึงเดินเข้าไปในห้องแล้วส่งเสียงเรียก “พาย! อยู่ในห้องน้ำรึเปล่า” “พายแปรงฟันอยู่ พี่พราวไปปลุกพีทเลย มันยังไม่ตื่นชัวร์” เสียงใสตะโกนมาจากห้องน้ำ พราวนภาจึงอดขำไม่ได้เพราะสองพี่น้องคู่นี้มักชอบแข่งขันกันเสมอ แม้กระทั่งเวลาตื่นนอนว่าใครจะจัดการตัวเองได้เสร็จเร็วกว่ากัน ทว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินออกจากห้อง ประตูก็เปิดออกอีกครั้งโดยมีใบหน้าทะเล้นของภานุภัทร์โผล่เข้ามา “เราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว กำลังจะลงไปข้างล่างด้วยล่ะ วันนี้พายแพ้เราแล้ว แบร่!” ภานุภัทร์แลบลิ้นปลิ้นตาไปทางห้องน้ำก่อนจะวิ่งมาจูงมือพี่สาวให้ออกจากห้องพร้อมกัน “พี่พราวเราไปข้างล่างกันเถอะ ปล่อยให้พายมันช้าอยู่คนเดียว ไปก่อนนะคนขี้แพ้” ประโยคหลังเจ้าตัวไม่วายตะโกนเยาะเย้ยคู่แฝดของตน พราวนภาจึงเดินตามแรงจับจูงของน้องชายโดยปิดประตูห้องให้ภัทร์นรินท์ไว้ตามเดิม ขณะเดียวกัน ภาวินที่กำลังวิ่งเหยาะ ๆ ผ่านหน้าบ้านของตัวเองนั้นก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นรถยนต์คันคุ้นตาขับมาจอดอยู่หน้าบ้านพ่อตาแม่ยายของตน ซึ่งชายหนุ่มที่ก้าวลงมาจากฝั่งคนขับเพื่อมาเปิดประตูรั้วด้วยตนเองก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือนฤบดินทร์ น้องเมียหน้านิ่งของเขานั่นเอง กลับเช้าเชียวนะ ไอ้ตัวดี! และอีกฝ่ายคงเห็นเขาแล้ว นฤบดินทร์จึงหันมายิ้มให้บาง ๆ พร้อมกับค้อมศีรษะเล็กน้อยเพื่อทักทาย ภาวินจึงหยุดวิ่งพลางดึงเสื้อของตัวเองพัดไปมาเพื่อระบายความร้อนแล้วพูดกับชายหนุ่มว่า “เพิ่งกลับรึไงเรา” ภาวินพูดไปหอบไป “ครับ เพื่อนผมเขาต้องย้ายไปอยู่เชียงใหม่วันพรุ่งนี้น่ะ ก็เลยมาเจอกันก่อน” นฤบดินทร์ตอบกลับมา แต่ภาวินสังเกตเห็นอีกฝ่ายตาแดงเล็กน้อยราวกับคนที่ยังไม่สร่างเมาดีจึงอดขำไม่ได้ “เช้านี้ที่บ้านทำข้าวต้มทรงเครื่อง ถ้าอยากซดอะไรร้อน ๆ ให้สร่างเมาก็แวะไปละกัน เรานี่ก็ดีนะที่รู้ตัวว่าเมาแล้วนอนพัก ตอนเช้าก็ค่อยขับกลับบ้าน สมัยพี่อายุเท่าแก ถ้ารู้ว่าต้องขับรถจะไม่ดื่มให้เมาอย่างเด็ดขาด” แม้ช่วงแรกจะเอ่ยปากชม แต่สุดท้ายภาวินก็อดเกทับอีกฝ่ายไม่ได้ เพราะเมื่อครั้งที่เขาอายุยี่สิบต้น ๆ แม้จะมีปาร์ตี้และเที่ยวกลางคืนบ่อย แต่เขาก็ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเมามายจนไม่มีสติเลยสักครั้ง กว่าสิบปีที่เขารู้จักนฤบดินทร์มาตั้งแต่อีกฝ่ายยังเป็นเด็กวัยรุ่นเลือดร้อนจนกระทั่งเติบโตเป็นชายหนุ่มเต็มตัว เขาเห็นว่าน้องภรรยาคนนี้จัดว่าเป็นผู้ชายที่ครบเครื่องคนหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหล่อเหลาจนบางมุมแทบจะเรียกได้ว่าสวยด้วยซ้ำ รูปร่างก็สูงโปร่งพอกันกับเขา นิสัยก็เงียบขรึม และมีความสุขุม ทุกอย่างดูดีไปหมด เสียอย่างเดียว สายตาที่มองพราวนภานั้นดูจะร้อนแรงมากเกินไปหน่อยราวกับต้องการกลืนกินบุตรสาวของเขาไปทั้งตัว เขาไม่ชอบเอาเสียเลย! พราวนภายังเด็ก อายุเพิ่งจะสิบเจ็ดปีเท่านั้น ยังไม่จบมัธยมปลายเลย แต่บุตรสาวของเขาดันหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู อีกไม่กี่ปีก็จะเติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง ขณะที่นฤบดินทร์ก็เป็นหนุ่มเต็มตัว และสองคนนี้มักใกล้ชิดกันบ่อยเกินไป ดังนั้นเขาจึงไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นในบ้าน “ทำไงได้ ผมมันพวกคออ่อนซะด้วยสิ” นฤบดินทร์พูดยิ้ม ๆ พลางชะเง้อมองเข้าไปในบ้านของภาวินแล้วพูดว่า “เดี๋ยวผมเอารถเข้าบ้านแล้วจะเดินไปกินข้าวเช้าด้วยนะครับ” ภาวินมองตามสายตาอีกฝ่ายไปก็เห็นว่านฤบดินทร์กำลังมองพราวนภาซึ่งกำลังเดินออกจากบ้านไปหาผู้เป็นปู่ที่ยืนตัดแต่งต้นไม้อยู่ในสวน เขาจึงรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที “แกยังไม่สร่างเมาดี เดี๋ยวพี่ให้เจ้าพีทมันยกชามข้าวต้มไปให้ที่บ้านก็ได้” “ไม่เป็นไรครับพี่ ผมไปเองดีกว่า หรือไม่ก็...” อีกฝ่ายหยุดพูดพลางทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “หรือไม่ก็ให้หนูพราวยกมาให้ผมก็ได้พี่ ให้เจ้าพีทยกมาผมกลัวจะทำหกน่ะ ถ้างั้นผมขอตัวเอารถเข้าบ้านก่อนนะครับพี่วิน” พูดจบก็ยิ้มมุมปาก ซึ่งภาวินมองออกว่าอีกฝ่ายกำลังยั่วให้เขาของขึ้นถึงได้จงใจเอ่ยถึงพราวนภา ภาวินมองเขม่นน้องภรรยาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แต่กลับได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา เขาจึงเดินเข้าบ้านของตัวเองแล้วก้าวพรวด ๆ เข้าไปในบ้านมองหาภรรยาทันที “มะลิ!” เขาเรียกมัลลิกา เมื่อเห็นอีกฝ่ายตอบรับมาจากในครัวจึงเดินเข้าไปหาแล้วพูดเสียงเบาว่า “เมื่อกี้พี่เจอเจ้าดินน่ะ เห็นบอกว่าไปกินเลี้ยงกับเพื่อนเพิ่งกลับมา ท่าทางยังไม่สร่างเมาดีเท่าไรเลย พี่ว่าเธอเอาข้าวต้มไปให้น้องมันกินหน่อยดีกว่า ซดอะไรร้อน ๆ จะได้สร่างเร็ว”