ตอนที่ 4 ความปรารถนาของพราวนภา 100%

นฤบดินทร์ตื่นมาอีกครั้งในช่วงบ่าย หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครบางคนส่งข้อความมาหาอย่างที่เคยทำทุกวันบ้างหรือเปล่า คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่ากล่องข้อความจากพราวนภานั้นไม่มีข้อความใหม่เข้ามา ทั้งที่ปกติแล้วเจ้าตัวมักส่งมาคุยเล่นกับตนอยู่เสมอ แม้ว่าจะเจอหน้ากันบ่อยเพราะบ้านอยู่ติดกันก็ตาม และบางครั้งเธอก็บุกมาหาเขาถึงในห้องนอนด้วยซ้ำ หรือจะไม่สบาย แต่เมื่อเช้าที่เขาเห็นหญิงสาวเดินออกมาจากบ้านก็ดูปกติดี ไม่ได้มีท่าทีอย่างคนที่กำลังเป็นไข้เลยแม้แต่น้อย อีกทั้งพราวนภาก็แข็งแรงมาก เขาแทบไม่เห็นเธอป่วยเลย เพราะความเป็นห่วงอยู่ลึก ๆ นฤบดินทร์จึงลองส่งข้อความไปหาเธอ ซึ่งน้อยครั้งมากที่ชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายทักไปก่อนเช่นครั้งนี้ Din : อาการเป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม ชายหนุ่มทำทีเป็นถามอาการบาดเจ็บที่เกิดจากการเล่นสเกตของเธอ แต่รออยู่นานเจ้าตัวก็ไม่ตอบกลับ เขาจึงเดินลงไปชั้นล่างแล้วไปด้อม ๆ มอง ๆ บริเวณประตูเชื่อมเพื่อดูว่าพราวนภากำลังทำอะไรอยู่ที่สวนหน้าบ้านหรือเปล่า ปรากฏว่าเขาเจอแต่คู่แฝด หลานตัวแสบของเขานั่นเอง จะหลบก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเสียงใสแต่แสบแก้วหูของภัทร์นรินท์ตะโกนเรียกชื่อเขาดังลั่นพร้อมกับวิ่งหน้าตั้งมาหาโดยมีภานุภัทร์วิ่งตามมาติด ๆ “น้าดินเพิ่งตื่นหรือคะผมยุ่งเชียว นี่มันเที่ยงแล้วนะทำไมนอนเพิ่งตื่นล่ะ” หลานสาวเงยหน้ามองเขา ชายหนุ่มจึงต้องยกมือขึ้นลูบผมของตัวเองลวก ๆ เพราะเมื่อครู่เขาลืมหวีผมก่อนลงมาที่นี่ “เลยเที่ยงมาแล้วต้องเรียกว่าตอนบ่ายสิ พายพูดผิด” ภานุภัทร์แย้งคู่แฝดของตนจึงได้รับสายตาพิฆาตจากอีกฝ่ายทันที “พี่พราวไม่สบายหรือ” นฤบดินทร์ขี้เกียจตอบคำถามว่าทำไมถึงเพิ่งตื่นนอนจึงเอ่ยปากถามสิ่งที่ตนอยากรู้ก่อน “พี่พราวไป...” หลานชายยังพูดไม่จบ หลานสาวก็ชิงพูดขึ้นก่อน “พี่พราวไปดูหนังกับเพื่อนค่ะ แต่พายว่าต้องไปกับแฟนแน่เลยเพราะพายเห็นพี่เขาคุยโทรศัพท์ไปก็ยิ้มไป เพิ่งออกไปไม่นานนี่เองค่ะ อาจจะกลับตอนกลางคืนก็ได้ เนอะพีทเนอะ” เด็กหญิงหันไปมองคนข้างตัว อีกฝ่ายก็รับลูกต่อทันที “ใช่ครับ คนจีบพี่พราวเยอะมากเลย เวลาพีทไปเล่นข้างนอกก็มีแต่คนถามหาพี่พราว เนอะพายเนอะ” “แล้วไปยังไง เรียกแท็กซี่หรือพ่อเราไปส่ง” ชายหนุ่มยังถามต่อ “แท็กซี่ครับ/มีคนมารับค่ะ” สองพี่น้องพูดพร้อมกัน แต่คำตอบไปคนละทางจนทั้งคู่ต่างหันมามองหน้ากันและกัน ขณะที่ผู้เป็นน้าอย่างนฤบดินทร์ได้แต่ถอนหายใจที่คงไม่ได้เรื่องได้ราวอะไรจากหลานตัวแสบเป็นแน่ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวน้าไปถามแม่เราเองก็ได้” เขาพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะกดโทร. ออก แต่สองพี่สองรีบโบกมือห้ามเป็นพัลวัน “อย่านะคะน้าดิน พี่พราวสั่งเอาไว้ว่าห้ามบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าพี่พราวไปเที่ยวกับแฟน ไม่งั้นคุณพ่อจะดุเอาได้ น้าดินอย่าถามคุณแม่นะคะ ขอร้องล่ะ นะคะน้าดิน” ภัทร์นรินท์ยกมือไหว้ปะหลก ๆ พร้อมกับทำตาสลดอย่างน่าสงสาร ภานุภัทร์เห็นอย่างนั้นจึงทำตามบ้าง “ใช่ครับน้าดิน เห็นใจพวกเราเถอะนะครับ พี่พราวอุตส่าห์ไว้ใจให้พวกเราเก็บความลับ พีทไม่อยากให้พี่พราวถูกดุครับ นะครับน้าดิน” ชายหนุ่มลอบยิ้ม “ก็ได้ ไม่ถามก็ไม่ถาม น้าเข้าบ้านก่อนนะ พวกเราก็เข้าบ้านเถอะ ข้างนอกมันร้อน” เขาเตรียมตัวจะหันหลังกลับ แต่จู่ ๆ หลานสาวตัวดีก็ยื่นมือมากระตุกชายเสื้อเขาเบา ๆ ครั้นพอหันไปมองอีกฝ่ายก็ยิ้มเผล่อย่างประจบ “มีอะไร” เขาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม พลางมองไปทางหลานชายก็เห็นเจ้าตัวยิ้มกว้างมาให้เช่นกัน “ตอนเย็นพวกเราจะไปขี่จักรยานเล่นในหมู่บ้านกันค่ะ แล้วก็คิดว่าจะไปนั่งกินไอติมที่สโมสรด้วย” ภัทร์นรินท์ยิ้มกว้างกว่าเดิม ขณะที่ภานุภัทร์แบมือมาตรงหน้าเขาช้า ๆ “มินนี่บอกว่าวันนี้มีบิงซูด้วยครับ พีทกับพายอยากกิน” นฤบดินทร์ส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มด้วยความเอ็นดูหลานทั้งสอง จากนั้นก็บุ้ยหน้าไปทางบ้านของตนแล้วพูดว่า “น้าไม่ได้พกกระเป๋าตังค์มา ตามน้าเข้าไปเอาในบ้านสิ” ได้ยินอย่างนั้นสองพี่น้องจึงหันมองหน้ากันด้วยแววตาเป็นประกาย “เย้! น้าดินใจดีที่สุดเลย” ภัทร์นรินท์ชูแขนขึ้นแล้วกระโดดด้วยความดีใจ จากนั้นก็พากันเดินตามผู้เป็นน้าเข้าไปในบ้านอีกหลังที่เปรียบเสมือนบ้านหลังที่สองของพวกตน “น้าดินก็ต้องใจดีสิ ไม่งั้นพี่พราวจะชอบน้าดินหรือ” ภานุภัทร์หลุดปากออกไปด้วยความลืมตัว นฤบดินทร์จึงหยุดชะงักทันทีแต่ไม่ได้หันกลับไปมองหลานชาย สักพักก็เดินต่อทำทีเป็นว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ชายหนุ่มจึงไม่เห็นว่าด้านหลังของตน ภานุภัทร์กำลังถูกภัทร์นรินท์ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากจนหน้าหงายอยู่หลายครั้ง โทษฐานที่เกือบทำแผนแตก พราวนภานั่งมองข้อความที่นฤบดินทร์ส่งมาถามเมื่อชั่วโมงก่อนพร้อมกับความรู้สึกสับสนในใจ เธออยากตอบเขากลับไป แต่อีกใจก็บอกว่าควรตัดใจและหยุดทุกอย่างลงแค่นี้ เพราะหากดึงดันต่อไปก็มีแต่ความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากที่เธอร้องไห้จนน้ำตาแห้งไปเองจึงลุกขึ้นล้างหน้าแล้วลงไปบอกบิดาว่าตนอยากไปนอนที่บ้านของแม่จันทร์สักหนึ่งสัปดาห์โดยอ้างว่าคิดถึงรุ้งจันทรา น้องสาวคนเล็กวัยสี่ขวบ จันทร์เจ้า หรือที่พราวนภาเรียกจนติดปากว่าแม่จันทร์นั้นเป็นน้าแท้ ๆ ของเธอเอง นั่นเพราะเพียงตะวัน มารดาของพราวนภาเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเป็นทารก จันทร์เจ้าจึงรับหน้าที่เป็นมารดาให้หลานสาวตัวน้อย และเฝ้าเลี้ยงดูฟูมฟักเลือดเนื้อเชื้อไขของผู้เป็นพี่สาวจนกระทั่งเด็กน้อยอายุได้ห้าขวบจึงได้เจอกับภาวิน บิดาที่แท้จริง “เฮ้อ...” หญิงสาวถอนหายใจแผ่วพลางมองเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังจับตุ๊กตาผ้ารูปสัตว์ต่าง ๆ มานอนเรียงกันแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กแทนผ้าห่มมาห่มให้กับบรรดาพรรคพวกตัวจิ๋วของตน จากนั้นก็ตบก้นตุ๊กตาพร้อมกับทำเสียงเอ่เอ๊เบา ๆ เลียนแบบมารดาเวลากล่อมให้นอน เธอเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้จึงยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กด้วยความเอ็นดู “เพื่อน ๆ หลับกันหมดแล้ว แล้วหนูรุ้งไม่ง่วงหรือคะ” เธอถามเสียงอ่อน “ไม่ง่วงค่ะ” รุ้งจันทราในวัยสี่ขวบเอ่ยตอบพี่สาวเสียงใส แต่พอพูดจบกลับยกมือขึ้นขยี้ตาทั้งสองข้างพร้อมกับอ้าปากหาวจนพราวนภาเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้ “ไหนบอกไม่ง่วงไง พี่พราวว่าหนูรุ้งรีบนอนดีกว่าไม่อย่างนั้นจะตามเพื่อน ๆ ในฝันไม่ทันนะคะ ป่านนี้เพื่อนรอกันแย่แล้ว” ได้ยินอย่างนั้น เด็กน้อยจึงเอนตัวลงนอนทันที พราวนภาจึงเอื้อมไปหยิบตุ๊กตาหมีตัวโปรดมาให้กอด “อยากให้แม่ตีก้น” รุ้งจันทราพูดเสียงออดอ้อน เพราะก่อนนอนทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นการนอนกลางวัน หรือนอนตอนกลางคืนจะต้องให้จันทร์เจ้า ผู้เป็นมารดาเป็นคนกล่อมด้วยการตบก้นเบา ๆ จึงจะยอมหลับ “คุณแม่กำลังทำขนมอร่อย ๆ เตรียมไว้ให้หนูรุ้งกับพี่ซันหม่ำไงคะ ให้พี่พราวตีก้นให้ไหม” เด็กหญิงส่ายหน้าพร้อมกับทำปากง้ำลงเล็กน้อยเป็นเชิงไม่ยินยอม ซึ่งพราวนภาก็เข้าใจดีเพราะน้องคนเล็กติดมารดามาก เห็นดังนั้นเธอจึงโทรศัพท์ลงไปบอกมารดาเพราะหากตนเดินลงไปบอกท่านข้างล่าง รุ้งจันทราจะต้องขอตามไปด้วยแน่นอน “แม่จันทร์เจ้าขา หนูรุ้งอยากให้แม่ตีก้นค่ะ” หญิงสาวคุยอีกสองสามประโยคก็กดวางสายแล้วพูดกับเด็กน้อยว่า “เดี๋ยวแม่มาแล้วค่ะ หนูรุ้งนอนรอเลยนะคะ” พูดจบ โทรศัพท์ของพราวนภาก็สั่นครืดคราดเพราะมีสายเข้า หญิงสาวหันไปมองที่หน้าจอ เมื่อเห็นชื่อผู้ที่โทร. เข้ามาก็ใจกระตุกเล็กน้อย ปากอิ่มเม้มแน่น ชั่งใจว่าจะรับสายดีหรือไม่ จนในที่สุดสายก็ตัดไปเอง พี่ดิน... พราวนภาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือไว้ หน้าจอปรากฏชื่อของนฤบดินทร์ว่าเป็นมิสคอลที่ไม่ได้รับสายจนเธอเห็นแล้วอยากจะบันทึกภาพหน้าจอนี้ไว้เป็นที่ระลึกเหลือเกิน เพราะน้อยครั้งที่ชายหนุ่มจะเป็นฝ่ายโทรศัพท์มาหาเธอก่อน ทว่ายังไม่ทันได้ทำอะไร เจ้าของชื่อก็โทร. เข้ามาอีกครั้ง ด้วยความตกใจพราวนภาจึงเผลอกดรับสายไปอย่างลืมตัว ครั้นพอกดรับไปแล้วหญิงสาวก็ได้แต่ก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ แต่กระนั้นก็ยังพูดกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงปกติ “ฮัลโหล” “อยู่ไหน” คำถามห้วน ๆ ดังมาตามสายทันที ซึ่งหญิงสาวก็ชาชินเสียแล้วกับน้ำเสียงที่ไร้ความนุ่มนวลของเขา “อยู่บ้านแม่จันทร์ พี่ดินมีอะไรรึเปล่า” เธอถามเขากลับ แต่ชายหนุ่มกลับเงียบไปนานจนเธอนึกว่าสายหลุด “ฮัลโหลพี่ดิน ยังอยู่ไหม” หญิงสาวถามไปอีกครั้ง และคราวนี้เขาก็พูดตอบกลับมา “อยู่บ้านโน้นเองหรือ ไปตั้งแต่เมื่อไร ใครไปส่ง” “มาตั้งแต่ช่วงเที่ยงแล้ว ให้คุณพ่อมาส่ง” เธอตอบไปตามความจริง อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมนฤบดินทร์จะต้องถามคำถามเหล่านั้น เพราะตามปกติหากเธอไม่ได้อยู่ที่บ้าน ความเป็นไปได้มีเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือเธอมานอนค้างที่บ้านฝั่งมารดา ซึ่งเรื่องนี้เขาก็รู้ดีอยู่แล้ว “ส่งข้อความไปหาตั้งหลายรอบ ทำไมไม่ตอบ” พราวนภาฟังถึงตรงนี้ก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ เวลาที่เธอส่งข้อความไปหาเขา ทำอย่างกับเขาตอบกลับมาทุกครั้งอย่างไรอย่างนั้น เธอส่งไปสิบข้อความถ้าเขาตอบมาสักครั้งเธอแทบกระโดดด้วยความดีใจ ครั้นพอครั้งนี้เธอไม่ตอบบ้าง เขากลับมาทำเสียงหงุดหงิดใส่ “ก็พราวไม่ได้นั่งเฝ้าโทรศัพท์ทั้งวันนี่นา เล่นกับหนูรุ้งอยู่” หญิงสาวตอบพลางมองเด็กน้อยที่นอนตาหรี่ปรือใกล้หลับเต็มที เห็นดังนั้นเธอจึงลดเสียงให้เบาลง “ตกลงพี่ดินมีอะไรรึเปล่าถึงโทร. หาพราว” “ไม่มี งั้นแค่นี้นะ” พูดจบเขาก็วางสายทันที เขาไม่ฟังด้วยซ้ำว่าเธอจะพูดอะไรต่อ คนบ้านี่! คุยต่ออีกสักประโยคสองประโยค ดอกพิกุลมันจะร่วงหรือยังไง