ตอนที่ 8 ของแทนใจ 35%

นฤบดินทร์เดินเข้าไปยืนขนาบข้างพราวนภาแต่สายตาจดจ้องอยู่ที่เพื่อนชายของเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะมองเลยไปที่หญิงสาวโดยไม่พูดอะไร เขาอยากรู้ว่าพราวนภาจะแนะนำเขาให้เพื่อนของเธอรู้จักหรือไม่ และจะแนะนำว่าเขาเป็นพี่ชายข้างบ้านหรือว่าน้าชาย เพราะกับกลุ่มเพื่อนสาวคนสนิทของเธอที่เคยพากันมาให้เขาติวคณิตศาสตร์ให้ พราวนภาแนะนำว่าเขาคือพี่ชายข้างบ้าน พราวนภาหันมายิ้มให้เขาก่อนจะพูดกับเพื่อนชายคนนั้นว่า “บีม นี่น้าเราเอง น้าดินนี่บีมค่ะ เรียนที่เดียวกับพราวแต่คนละห้อง” บีมยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้นฤบดินทร์ แต่ชายหนุ่มไม่ได้รับไหว้ เขาแค่พยักหน้าให้เล็กน้อยเท่านั้น แม้กระทั่งรอยยิ้มบาง ๆ ก็ไม่มี ซึ่งความเย็นชานิ่งเฉยของเขาแบบนี้พราวนภาคุ้นเคยดีอยู่แล้วจึงไม่ได้ใส่ใจ หากแต่คนที่เพิ่งเคยเจอครั้งแรกอย่างบีมนั้นถึงกับวางหน้าไม่ถูก เพราะเขารู้สึกได้ถึงความเป็นปรปักษ์จากอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน “งั้นเราไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวพวกนั้นมันจะรอ เจอกันตอนเปิดเทอมนะพราว” บีมยิ้มทำท่าจะผละจากไป แต่แล้วเขาก็เดินกลับมาอีกครั้งแล้วพูดกับพราวนภาด้วยท่าทางขัดเขินระคนไม่มั่นใจว่า “คืนนี้เราขอโทร. หาพราวนะ” พราวนภางุนงงที่จู่ ๆ อีกฝ่ายบอกว่าจะโทรศัพท์มาคุยด้วย แต่เธอจำได้ว่าไม่เคยให้เบอร์ส่วนตัวกับเพื่อนคนนี้จึงได้แต่พยักหน้าส่ง ๆ ไป ซึ่งหลังจากที่หญิงสาวพยักหน้าให้ บีมก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว แต่กระนั้นก็ยังหันหน้ามามองพราวนภาด้วยรอยยิ้มอยู่เป็นระยะ นฤบดินทร์มองเหตุการณ์ทุกอย่างตรงหน้าด้วยแววตาเรียบเฉย หากแต่ในใจนั้นรู้สึกเหมือนมีคลื่นระลอกใหญ่สาดซัดถาโถมอยู่ข้างในจนปั่นป่วนไปทั้งช่องอก เธอแนะนำกับหมอนั่นว่าเขาคือน้าชาย อีกทั้งยังเรียกเขาว่าน้าอีกด้วย น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้เขาพร่ำบอกให้พราวนภาเรียกเขาว่าน้าอยู่หลายครั้ง แต่เธอไม่เคยเอ่ยปากเรียกแม้แต่ครั้งเดียว ทว่ามาวันนี้พอได้ยินเธอเรียกว่าน้าตามที่เขาเคยต้องการ เขากลับรู้สึกไม่คุ้นชินและฟังขัดหูอย่างบอกไม่ถูก “ว่าไง ตกลงถูกใจอันไหนบ้าง” เขาพูดพลางหยิบกล่องดนตรีชิ้นหนึ่งขึ้นมาและลองไขลานเพื่อฟังเพลง “ถูกใจไปหมดเลยพี่ดิน เห็นอันไหนก็อยากได้กลับบ้านไปหมดมีแต่น่ารักทั้งนั้นเลย” พราวนภาหยิบสโนว์โกลบอันหนึ่งขึ้นมา ในลูกแก้วใสนั้นมีหมีเท็ดดี้สองตัวนั่งกอดหัวใจดวงเดียวกันใต้ต้นไม้ ชายหนุ่มหันไปมองหน้าเธอพร้อมกับยกมือขึ้นกอดอกแล้วพูดว่า “ไม่เรียกน้าแล้วหรือ” พราวนภาหันมายิ้มจนแก้มบุ๋ม เขาเห็นแล้วอยากใช้นิ้วจิ้มลักยิ้มนั่นแต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ “แล้วพี่ดินอยากให้พราวเรียกอะไรล่ะ น้าดินหรือพี่ดิน” เธอเขย่งยืนบนปลายเท้าเพื่อให้ใบหน้าอยู่ระดับเดียวกับเขา แต่ทว่าก็ยังเตี้ยกว่าอยู่ดี ชายหนุ่มมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของพราวนภา แววตาของเธอยังเจือความรู้สึกอ่อนหวานที่มีต่อเขาอยู่ จึงตอบไปว่า “ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าอยากให้เรียกว่าอะไร ยังจะถามอีก” พราวนภายู่หน้าใส่เขา “ไม่เอา จะเรียกพี่ดินอย่างนี้แหละไม่ยอมเปลี่ยนหรอก” นฤบดินทร์ลอบยิ้ม เห็นชัดเลยว่าเมื่อครู่นี้หญิงสาวแค่จงใจอยากแกล้งเขาเล่นเท่านั้นเอง ถึงได้แนะนำว่าเขาเป็นน้ากับเพื่อนที่โรงเรียน “อยากได้ชิ้นไหนบ้างก็บอกพนักงานเขาละกัน แล้วตอนจะจ่ายเงินก็โทร. มาเรียกน้านะ” พูดจบ ชายหนุ่มก็ทำท่าจะผละจากไป แต่พราวนภาเอื้อมไปคว้าข้อมือของชายหนุ่มได้ก่อน “พี่ดินจะไปไหน” นฤบดินทร์บุ้ยหน้าไปทางด้านขวามือแล้วตอบว่า “จะไปซื้อกาแฟกินสักหน่อย เราจะเอาอะไรรึเปล่า” พราวนภาส่ายหน้าพร้อมกับปล่อยข้อมือของเขาให้เป็นอิสระ “ไม่เอาค่ะ งั้นพราวเดินดูของในงานรอพี่นะ” ชายหนุ่มพยักหน้าแล้วเดินออกจากลานกิจกรรมไปโดยมีสายตาของหญิงสาวมองตามหลังไปตลอดจนกระทั่งร่างสูงโปร่งของนฤบดินทร์กลืนหายไปกับกลุ่มคนแล้ว เธอจึงเดินเลือกสินค้าในงานต่อ นฤบดินทร์ไม่ได้แวะร้านกาแฟอย่างที่บอก แต่ชายหนุ่มขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นสามของห้างสรรพสินค้าโซนพลาซ่า จากนั้นก็ก้าวยาว ๆ ไปยังร้านขายของสะสม และของประดับตกแต่งบ้านร้านหนึ่ง เขาเสิร์ชเจอร้านนี้โดยบังเอิญจากอินเทอร์เน็ตเมื่อปลายปีที่แล้ว เพราะตั้งใจจะหากล่องดนตรีสวย ๆ สักชิ้นให้พราวนภา ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องมีหมีเท็ดดี้เป็นส่วนประกอบหลัก และร้านนี้ก็มีของสะสม และของหายากจากทั่วทุกมุมโลกมาจำหน่าย ตอนนั้นเขาถูกใจกล่องดนตรีชิ้นหนึ่งเป็นรูปหมีเท็ดดี้ผู้หญิงกับผู้ชาย ตัวผู้หญิงนั่งอ่านหนังสืออยู่บนชิงช้า และตัวผู้ชายถือช่อดอกไม้ยืนอยู่ ตรงกลางระหว่างหมีทั้งสองตัวมีสโนว์โกลบอันเล็กตั้งไว้ ในลูกแก้วนั้นเป็นดอกไม้รูปหัวใจราวกับว่าดอกไม้นั้นเป็นตัวแทนของความรักที่ทั้งคู่ร่วมกันปลูกขึ้นมา แค่เห็นเพียงครั้งแรกก็รู้สึกถูกใจ นฤบดินทร์จึงรีบโทรศัพท์ไปติดต่อขอซื้อทันที ทว่าน่าเสียดายที่กล่องดนตรีชิ้นนั้นถูกขายไปแล้ว โชคดีที่ทางร้านรับปากว่าจะเสาะหามาให้ แต่ไม่สามารถกำหนดเวลาที่แน่นอนได้ว่าจะมีเมื่อไร ดังนั้นชายหนุ่มจึงได้แต่รอ กระทั่งในที่สุดเจ้าของร้านก็โทรศัพท์มาบอกเขาเมื่อวานว่าได้สินค้ามาแล้ว จึงอยากให้เขาเข้าไปดูที่ร้านว่าพอใจกับสินค้าหรือไม่ เมื่อนฤบดินทร์เปิดประตูเข้าไปในร้านก็เห็นพนักงานสาวคนหนึ่งกำลังจัดเรียงสินค้าบนตู้โชว์จึงแจ้งกับอีกฝ่ายว่า “สวัสดีครับ คุณรุจให้ผมมาดูกล่องดนตรีน่ะ” เมื่อพนักงานคนนั้นหันมาก็นึกขึ้นได้ว่าเป็นสินค้าชิ้นไหนเพราะมีลูกค้าเพียงคนเดียวที่รอสินค้าเป็นกล่องดนตรี “รอสักครู่นะคะ ดิฉันจะนำออกมาให้ดูค่ะ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ระหว่างรอเขาจึงมองไปรอบร้านด้วยความสนใจ เพราะร้านนี้มีแต่ของสะสมแปลกตา ไม่ว่าจะเป็นของเล่น รูปปั้น งานฝีมือ ของตั้งโชว์ต่าง ๆ และโดยส่วนใหญ่จะมีแค่อย่างละหนึ่งชิ้นเท่านั้น จึงไม่แปลกที่ราคาของแต่ละชิ้นจะมีตั้งแต่หลักพันไปจนถึงหลักแสน กล่องดนตรีที่เขาซื้อให้พราวนภาก็เช่นกัน ชิ้นนี้ราคาเกือบสามหมื่นบาทเพราะหายาก และผลิตมาตั้งแต่ปี 1999 คนอื่นอาจมองว่าเขาใช้เงินมือเติบซื้อของเล่นไร้สาระชิ้นเดียวตั้งหลายหมื่น แต่สำหรับเขาแล้วไม่มีอะไรที่แพงเกินไป หรือถูกเกินไปหากสินค้านั้นมีคุณค่าทางจิตใจ และสามารถเป็นตัวแทนของความทรงจำที่เรามีร่วมกับใครอีกคน “เชิญค่ะคุณลูกค้า” พนักงานวางกล่องไม้ใบหนึ่งลงบนเคาน์เตอร์ จากนั้นก็ปลดสลักตัวล็อกทั้งสี่ด้านออกจนกระทั่งแผ่นไม้แต่ละด้านเอนราบไปกับพื้น ในที่สุดกล่องดนตรีขนาดเจ็ดคูณเจ็ดนิ้วก็ปรากฏสู่สายตา วัสดุทำจากเรซิ่นทั้งหมด แต่น้ำในลูกแก้วเริ่มมีสีเหลืองเล็กน้อย ทว่าสภาพโดยรวมก็ถือว่าสินค้าชิ้นนี้สมบูรณ์มาก “แต่ทางร้านต้องขอบอกไว้ก่อนนะคะว่าเพลงมันจะเล่นได้ไม่ค่อยดีนัก คือมันมีติดขัดบ้างค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าอยากเปลี่ยนกล่องเพลงข้างในเป็นอันใหม่ไหมคะ” นฤบดินทร์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสนใจ “ถ้าจะเปลี่ยนนี่ผมสามารถเลือกเพลงเองได้ไหมครับ” “เลือกได้ค่ะ แต่การเปลี่ยนกล่องเพลงใหม่และใช้เพลงที่ลูกค้ากำหนดจะมีค่าใช้จ่ายเพิ่มนะคะ” พนักงานยิ้มอย่างเกรงใจ “ไม่มีปัญหาครับ เรื่องราคาผมไม่เกี่ยง ว่าแต่จะใช้เวลาประมาณกี่วันครับ ภายในกลางเดือนหน้าจะเสร็จทันให้ผมรึเปล่า เพราะผมจะใช้ช่วงนั้น” เพราะตอนนั้นเขาต้องเดินทางไปต่างประเทศแล้ว พนักงานสาวดูไม่ค่อยแน่ใจนักจึงไม่กล้ารับปาก “คุณลูกค้ารอสักครู่นะคะ ขอดิฉันโทรศัพท์ไปสอบถามกับผู้จัดการก่อนค่ะ” นฤบดินทร์พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ระหว่างที่รอให้พนักงานปรึกษากับผู้จัดการ ชายหนุ่มจึงจับแผ่นไม้ที่วางรองกล่องดนตรีหมุนไปช้า ๆ เพื่อดูสินค้าให้ละเอียดอีกครั้งหนึ่ง มุมปากของเขายกขึ้นยิ้มด้วยความพอใจที่กล่องดนตรีชิ้นนี้ดูดีกว่าที่คิดไว้มากนัก “ไม่มีปัญหาค่ะคุณลูกค้า เสร็จทันกลางเดือนหน้าแน่นอน” “ดีครับ จริงสิ ถ้าผมจะรบกวนช่วยเปลี่ยนน้ำในลูกแก้วให้ด้วยได้ไหมครับ เพราะน้ำในนี้มันออกเหลืองแล้ว” เขาชี้ไปที่โกลบ และเชื่อว่าทางร้านต้องมีบริการนี้ด้วยแน่นอนเพราะสโนว์โกลบหลายลูกที่วางโชว์อยู่ในตู้อีกฝั่งนั้น ส่วนใหญ่น้ำในลูกแก้วจะใสราวกับของใหม่ ทั้งที่สินค้าเหล่านั้นเป็นของมือสองทั้งหมด และน่าจะมีอายุหลายปีแล้ว “ยินดีค่ะ ความจริงทางร้านเราจะเปลี่ยนน้ำให้ลูกค้าก่อนส่งมอบอยู่แล้วค่ะ เดี๋ยวรบกวนคุณลูกค้าเขียนชื่อเพลงที่อยากได้ไว้ในเอกสารให้ด้วยนะคะ ถ้าเป็นไปได้ขอชื่อคนร้องด้วยก็ดีค่ะ” พนักงานสาววางเอกสารการจองสินค้าไว้ให้ตรงหน้าพร้อมกับปากกาหนึ่งด้าม “โอเคครับ” ชายหนุ่มก้มลงอ่านข้อความในเอกสารครู่หนึ่งก่อนหยิบปากกามาเซ็นชื่อตัวเองลงไป จากนั้นก็เขียนชื่อเพลงที่ต้องการเอาไว้ในช่องหมายเหตุ ...เพลงขอเป็นตัวเลือก วงกะลา... พราวนภาเดินดูสินค้าที่เกี่ยวกับเท็ดดี้แบร์ด้วยความเพลิดเพลินจนลืมเวลา หญิงสาวไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่านฤบดินทร์หายไปครึ่งชั่วโมงแล้ว ครั้นพอชายหนุ่มกลับมา เธอจึงได้แต่ยิ้มกว้างให้เขาอย่างประจบเพราะตอนนี้ในตะกร้าสินค้ามีของที่เลือกไว้อยู่หลายชิ้น นฤบดินทร์มองของในตะกร้าในตะกร้าครู่หนึ่งก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ในนั้นมีชุดตุ๊กตาทั้งของผู้หญิงและผู้ชายหลายชุด แต่กลับไม่มีชุดแต่งงานทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาเห็นพราวนภาจับดูอยู่หลายครั้ง เธอเดินผ่านแต่ละทีก็ต้องหยิบมาดู จนเขาคิดว่าเธอต้องซื้อแน่นอน “ทำไมพี่ดินทำหน้าอย่างนั้นล่ะ หนูพราวซื้อเยอะไปหรือ” เธอทำสายตาเว้าวอนใส่เขา อีกทั้งยังแทนตัวเองว่าหนูพราว ซึ่งทุกครั้งที่หญิงสาวแทนตัวเองด้วยคำนี้ก็หมายความว่าเธอกำลังออดอ้อนเขาอยู่ และแน่นอนว่าเขาแพ้ทุกที “เปล่า ก็บอกแล้วว่าถ้าอยากได้อะไรก็ซื้อเลย น้าจ่ายให้เอง” จากนั้นชายหนุ่มก็ชี้ไปทางชุดตุ๊กตาที่แขวนเรียงกันอยู่ ซึ่งแถวแรกนั้นเป็นชุดแต่งงานทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวแล้วถามว่า “ไม่เอาชุดนั้นไปด้วยหรือ เห็นจับ ๆ วาง ๆ อยู่ตั้งหลายรอบ” พราวนภาหันไปมองตามที่เขาชี้แล้วก็ต้องยิ้มกว้างกว่าเดิม ก่อนจะยื่นตะกร้าให้เขาถือแล้วพูดว่า