ตอนที่ 6 หลานนอกไส้ 70%

นฤบดินทร์เหลือบมองพี่สาวแต่ไม่พูดอะไร ทำทีเป็นเปิดฝาชีเพื่อดูกับข้าวที่อีกฝ่ายเอามาฝาก ขณะที่มัลลิกาได้แต่ยิ้มที่พูดแทงใจดำน้องชายได้ ทว่าเธอก็ต้องเอ่ยปากเตือนชายหนุ่มบ้าง “เฮ้อ...ไอ้ดินนะไอ้ดิน นี่ดีนะที่เป็นพี่มายืนอยู่ตรงนี้น่ะ ถ้าเป็นหนูพราวมาจริง ๆ แล้วแกวิ่งลงมาทั้งผ้าขนหนูแบบนี้ละก็คงดูไม่จืด หนูพราวเป็นสาวแล้วนะ และใครเขาก็รู้กันทั้งนั้นว่าแกกับหนูพราวไม่ได้เป็นญาติสายเลือดเดียวกัน ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า เขาคงได้เอาไปพูดกันสนุกปากแน่ว่าลูกสาวบ้านโน้นกับลูกชายบ้านนี้มาแอบทำอะไรกันลับ ๆ ล่อ ๆ” นฤบดินทร์ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์ “รู้แล้วน่ะ ย้ำอยู่นั่นแหละ” มัลลิกายักไหล่ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งแล้วพูดต่อ “ความจริงมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไรหรอก เพราะอย่างที่บอกนั่นแหละว่าแกกับหนูพราวไม่ใช่น้าหลานกันจริง ๆ แต่มันจะโอเคกว่านี้มากถ้าหนูพราวสลัดชุดนักเรียนม.ปลายออกแล้ว อีกแค่ปีเดียวเองแกก็ทนเอาหน่อยเถอะ พี่รู้ว่าแกเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหมไอ้ดิน” “ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดอะไรกับ...” เขายังพูดไม่จบ มัลลิกาก็ชิงพูดขึ้นก่อน “แกอย่ามาปฏิเสธฉัน ฉันเป็นพี่สาวแกมากี่ปีทำไมฉันจะเดาใจแกไม่ออก” “เดาผิดแล้ว” “ไอ้คนปากแข็ง!” มัลลิกาชี้หน้าน้องชายอย่างคาดโทษ แต่ก็ไม่คิดคาดคั้นให้อีกฝ่ายยอมรับหัวใจตัวเองเพราะรู้จักนิสัยของนฤบดินทร์ดีว่าถ้าเขาไม่ต้องการพูด ต่อให้เอามีดมาจ่อคอเขาก็จะไม่ปริปากพูดอย่างเด็ดขาด ชายหนุ่มเดินหนีขึ้นห้องของตัวเองเพื่อใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย โดยมีสายตาของพี่สาวมองตามหลังพลางส่ายหน้าช้า ๆ อย่างคิดไม่ตก ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่านฤบดินทร์คิดกับพราวนภาอย่างไรกันแน่เพราะชายหนุ่มแทบจะไม่แสดงท่าทีอะไรเลย ทว่าตั้งแต่พราวนภารู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ นฤบดินทร์ก็ดูเหมือนจะแคร์ความรู้สึกของหลานนอกไส้คนนี้ไม่น้อย แม้เขาจะไม่เคยพูดอะไรที่เป็นการบอกความรู้สึกของตน แต่สายตาและการกระทำนั้นเริ่มจะปิดไม่มิดเสียแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าภาวิน บิดาของพราวนภาย่อมต้องมองออกแน่นอน ถึงได้พยายามกันไม่ให้ชายหนุ่มอยู่ตามลำพังกับบุตรสาวสุดที่รักของตัวเองนัก “ไอ้ดินเอ๊ย ถ้าว่าที่พ่อตาของแกเป็นพี่วินจริง ๆ ละก็ แกเตรียมลับสมองเอาไว้ประลองปัญญากับเขาได้เลย” พูดถึงตรงนี้มัลลิกาก็อดขำไม่ได้ เนื่องจากวันก่อนที่พราวนภาขอให้บิดาขับรถไปส่งที่บ้านของจันทร์เจ้านั้น ภาวินรีบตอบรับทันทีพร้อมกับบอกบุตรสาวอีกด้วยว่าไปค้างนาน ๆ ได้เลย กลับมาตอนเปิดเทอมได้ยิ่งดี เพราะนฤบดินทร์จะเดินทางเดือนหน้านี้แล้ว ซึ่งเป็นช่วงที่ยังปิดเทอมอยู่ สามีของเธอกะจะไม่ให้พราวนภาได้เจอกับนฤบดินทร์อีกเลยกระมัง แต่จะว่าไปแล้ว การที่ภาวินทำแบบนี้ก็มีข้อดีเช่นกัน เพราะไม่มีใครคาดเดาได้เลยว่าในอีกสามปีข้างหน้า ความรู้สึกของหนุ่มสาวคู่นี้จะยังคงเดิมกันอยู่หรือไม่ เวลานี้ต่างอายุน้อยด้วยกันทั้งคู่ ควรห่างกันสักพักเพื่อไปทบทวนความรู้สึกของตัวเองแล้วค่อยกลับมาเจอกันก็ยังไม่สาย เมื่อถึงเวลานั้นหากทั้งสองยังมั่นคงต่อกัน ต่อให้มีกี่สิบภาวินก็ไม่สามารถกีดกันคนทั้งคู่ได้อีกแล้ว นฤบดินทร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันทีเมื่อถึงห้อง ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อไม่เห็นข้อความที่เคยได้รับทุกวันจากสาวน้อยข้างบ้าน จะว่าไปแล้วตลอดสามวันที่ผ่านมาตั้งแต่พราวนภาไปนอนบ้านมารดา เธอก็ไม่เคยส่งข้อความ หรือโทรศัพท์มาหาเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว “โกรธอะไรรึเปล่าวะ” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พลางนึกทบทวนว่าก่อนหน้านี้ตนเผลอพูดจาไม่ดี หรือทำอะไรให้พราวนภาไม่พอใจหรือเปล่า ทว่านึกเท่าไรก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ และด้วยความอึดอัดที่เกาะกินใจ สุดท้ายนฤบดินทร์จึงเป็นฝ่ายส่งข้อความไปหาเธอเสียเอง Din : กลับวันไหน หลังจากกดส่งข้อความไปแล้วเขาก็วางโทรศัพท์เอาไว้แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาใส่ เสร็จเรียบร้อยก็เดินกลับมาที่หน้าจอว่าหญิงสาวตอบกลับมาหรือยัง แต่แล้วเขาก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจเพราะข้อความที่เขาส่งไปนั้น พราวนภาอ่านมันแล้วแต่ไม่ยอมตอบกลับมา ขณะเดียวกัน พราวนภาก็มองโทรศัพท์ของตัวเองด้วยรอยยิ้มเต็มวงหน้า แต่เพราะเวลานี้เธอกำลังติดสายคุยกับเพื่อนสนิทอยู่ และหัวข้อสนทนาก็ไม่พ้นเรื่องของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของข้อความที่ส่งมานั่นเอง “แพม! พี่ดินส่งข้อความมาเว้ย กรี๊ด! ดีใจ วิธีของแกได้ผลจริงด้วย” พราวนภาพูดด้วยความปลาบปลื้ม ขณะที่ปลายสายก็หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “เห็นไหมแก ฉันบอกแล้วว่าแกน่ะง้อเขาและตื๊อเขามากเกินไป แกต้องหัดเล่นตัว ทำเป็นหายหัวไม่ติดต่อเขาไปก่อนแบบนี้แหละ ให้เขาเป็นฝ่ายตามแกบ้าง แกจะได้รู้ไงว่าตกลงเขาคิดยังไงกับแกกันแน่” “เขาส่งข้อความมาหาฉันก่อนแบบนี้แสดงว่าเขาก็คงชอบฉันเหมือนกันใช่ไหมแพม แต่วันนั้นที่ฉันแอบได้ยินเขาคุยกับคุณแม่ เอ่อ พี่สาวเขาน่ะ เขาพูดชัดถ้อยชัดคำเลยนะว่าไม่ได้คิดเกินเลยกับฉัน” “แล้วแกคิดว่าผู้ชายปากหนักอย่างพี่ดินเขาจะยอมรับออกมาโต้ง ๆ รึไงว่าเขาชอบแก ขนาดฉันได้เจอเขาแค่ไม่กี่ครั้งฉันยังรู้เลยว่าเขาเป็นคนยังไง แล้วแกที่ตามเกาะแข้งเกาะขาเขามาตั้งแต่เด็กจะไม่รู้เลยหรือไงยะ” “มันก็ใช่ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจ...ว้าย! แก...พี่ดินโทร. มา กรี๊ด! ฉันควรทำไงดี” พราวนภาลุกขึ้นเดินไปมาอยู่ในห้องด้วยความตื่นเต้นเมื่อมีสายเรียกซ้อนเข้ามาจากนฤบดินทร์ “ห้ามรับนะแก ปล่อยให้สายตัดไปเลย” ภัทรวีเตือนเพื่อนเสียงเข้มมาตามสาย “แต่ฉันอยากรับนี่นา ไม่ได้คุยกับเขาตั้งสามวันแล้วนะ ฉันคิดถึงพี่ดินน่ะ แค่นี้ก่อนนะแพม เดี๋ยวฉันโทร. ไปใหม่” พูดจบพราวนภาก็ตัดสายจากเพื่อนทันทีโดยไม่ฟังคำทัดทานของอีกฝ่าย จากนั้นก็กดรับสายของนฤบดินทร์ “ฮัลโหล” “ทำอะไรอยู่” คำถามห้วน ๆ ของเขา แม้จะไม่ได้เห็นหน้ากันแต่พราวนภาก็เดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ไม่ดี “ติดสายคุยกับเพื่อนอยู่ พี่ดินมีอะไรรึเปล่า” “จะกลับวันไหน” เขาไม่ตอบเช่นเคย และยิงคำถามมาอีก “อืม...” พราวนภานึกอยากแกล้งคนขี้ดุจึงทำทีเป็นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบไปว่า “น่าจะอาทิตย์หน้านั่นแหละมั้ง ทำไมหรือ” เธอรู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มคงไม่ตอบคำถามเช่นเคย ทว่าคำพูดประโยคถัดมาของเขากลับทำให้หญิงสาวถึงกับเบิกตากว้างอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึง “เดี๋ยวจะไปหาที่บ้าน แค่นี้นะ” เขาพูดจบก็วางหูทันที ขณะที่พราวนภายังนั่งมองโทรศัพท์อย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่แน่ใจว่าเมื่อครู่ตนหูแว่วไปเองหรือเปล่าที่จู่ ๆ นฤบดินทร์ก็บอกว่าจะมาหาเธอที่นี่ “พูดจริงพูดเล่นเนี่ย ไม่ใช่สิ พี่ดินไม่ชอบพูดเล่น ก็หมายความว่าเขาจะมาจริง ๆ งั้นหรือ” พราวนภาวิ่งไปซุกหน้ากับหมอนแล้วกรี๊ดออกมาสุดเสียงด้วยความตื่นเต้นดีใจ จากนั้นก็กุลีกุจอวิ่งไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดไว้ใส่ออกไปเที่ยวข้างนอกกับนฤบดินทร์ หญิงสาวใช้เวลาเลือกชุดและแต่งตัวอยู่เกือบหนึ่งชั่วโมง เสร็จเรียบร้อยก็รีบลงมารอชายหนุ่มในห้องนั่งเล่นข้างล่างซึ่งเวลานี้ชินดนัย สามีของจันทร์เจ้ากำลังนั่งเล่นอยู่กับรุ้งจันทรา บุตรสาวคนเล็กโดยมีเขตตะวัน บุตรชายวัยเจ็ดขวบนั่งดูการ์ตูนอยู่ใกล้กัน “อ้าว หนูพราวจะออกไปข้างนอกหรือคะ” ชินดนัยถามหลานสาวเพราะเห็นอีกฝ่ายสะพายกระเป๋าลงมาด้วย พราวนภายิ้มแหย สมองคิดหาคำตอบที่คิดว่าต้องตอบอย่างไร เรื่องที่นฤบดินทร์มารับตนที่นี่จะไม่รู้ไปถึงหูบิดา เพราะชินดนัยกับบิดาของตนนั้นเป็นเพื่อนรักกัน “ใช่ค่ะลุงชิน คือว่า...เอ่อ...” เธอพูดได้แค่นั้น เสียงกริ่งจากหน้าประตูรั้วบ้านก็ดังขึ้น หญิงสาวชะเง้อไปดู เห็นผู้เป็นยายกำลังเดินไปตรงนั้นจึงรีบหันมาบอกชินดนัย “คือว่าพี่ดิน เอ่อ...หนูพราวโทร. ให้พี่ดินพาไปซื้อของที่ห้างน่ะค่ะ สงสัยตอนนี้อยู่หน้าบ้านแล้ว” ชินดนัยพยักหน้ารับรู้ มุมปากโค้งเป็นรอยยิ้มบาง ๆ “อ๋อ ตาดินน้องชายมะลิน่ะหรือ” “ค่ะ” พราวนภายกมือไหว้ชินดนัยพร้อมกับพูดรัวเร็ว “ลุงชินขา ลุงอย่าบอกคุณพ่อว่าพี่ดินมารับหนูที่นี่นะคะ” คนถูกขอร้องยิ้มด้วยความขบขัน “ทำไมให้พ่อเรารู้ไม่ได้ล่ะ ลุงว่าไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ก็ญาติกันทั้งนั้น” “นะคะลุงชิน อย่าบอกคุณพ่อนะคะ” พราวนภาอ้อนวอนเสียงอ่อน จนกระทั่งมีเสียงของจันทร์เจ้าพูดขึ้นมา “ลุงเขาไม่บอกหรอกจ้ะ หนูไปเถอะ อ้าวนั่นไง ตาดินเข้าบ้านมาพอดี” จันทร์เจ้ายิ้มอ่อนพลางทรุดตัวนั่งข้างชินดนัย รุ้งจันทราจึงโผไปนั่งตักมารดาทันที สายตาของนฤบดินทร์จับจ้องอยู่ที่พราวนภาก่อนเป็นคนแรก กระทั่งมีเสียงกระแอมเบา ๆ จากชินดนัย ชายหนุ่มจึงยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ “สวัสดีครับ” ชินดนัยรับไหว้ทั้งรอยยิ้ม “ไงไอ้รูปหล่อ จะไปเที่ยวไหนกันหรือ แล้วนี่ขอพ่อเขารึยัง” เขาบุ้ยหน้าไปทางพราวนภา แต่นฤบดินทร์กลับยิ้มบาง ๆ แล้วตอบว่า “ยังครับ”