ตอนที่ 3 ความปรารถนาของพราวนภา 70%

“ได้ค่ะ เฮ้อ...เจ้าดินนี่ก็จริง ๆ เลย พักหลังนี่รู้สึกจะดื่มเหล้าบ่อยไปหน่อยนะเนี่ย แถมยังกลับเช้าอีก ยิ่งคุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่แบบนี้ยิ่งเอาใหญ่” มัลลิกาบ่นให้น้องชายพลางหยิบชามมาตักข้าวต้มแล้วใช้จานรองอีกที “มะลิเอาไปให้น้องก่อนนะ” เธอหันไปยิ้มให้สามี ภาวินยิ้มตอบพลางมองภรรยาที่เดินถือชามข้าวต้มไปให้น้องชายที่อยู่บ้านเพียงลำพัง จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างสมใจ อยากอยู่กับหนูพราวสองต่อสองอย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ! มัลลิกาเดินไปบ้านของตนโดยไม่ต้องอ้อมไปเข้าทางหน้าประตูใหญ่ เพราะตั้งแต่แต่งงานกับภาวิน ทั้งสองบ้านก็ตกลงกันว่าจะทุบกำแพงออกส่วนหนึ่งแล้วติดบานประตูอัลลอยด์เพื่อสะดวกในการไปมาหาสู่ระหว่างกัน เมื่อเข้าไปในบ้าน เธอก็วางชามข้าวต้มไว้บนโต๊ะกินข้าว จากนั้นก็ขึ้นบันไดไปห้องของน้องชายเพื่อบอกกล่าวอีกฝ่ายว่าตนมาหา ทว่าเดินขึ้นไปไม่กี่ขั้นก็ต้องหยุดอยู่ที่เดิมเพราะนฤบดินทร์กำลังเดินลงมาพอดี “พี่เอาข้าวต้มมาให้น่ะ วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว” เธอเห็นน้องชายอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนพูดว่า “ขอบคุณครับพี่” จากนั้นเจ้าตัวก็เดินดุ่ม ๆ ไปนั่งที่โต๊ะแล้วหยิบขวดพริกไทยมาโรยลงในชาม มัลลิกาจึงเดินไปห้องครัวเพื่อดูว่าในตู้เย็นมีอะไรเหลือบ้าง เนื่องจากบิดามารดาของพวกตนไปทัวร์ยุโรปสองอาทิตย์ ช่วงนี้นฤบดินทร์จึงต้องอยู่บ้านคนเดียว “ช่วงนี้แกไปกินข้าวที่บ้านโน้นก็ได้นะดิน จะได้ไม่ต้องกินแต่ของพวกนี้” เธอบอกน้องชายเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายทำกับข้าวไม่เป็น อีกทั้งถังขยะในครัวก็มีแต่ซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับถาดอาหารแช่แข็งที่เจ้าตัวกินหมดแล้ว “ก็ไม่ได้กินทุกมื้อสักหน่อย” ชายหนุ่มตอบกลับเสียงเรียบ ขณะที่ผู้เป็นพี่สาวกำลังเบิกตากว้างมองเศษผักในถุงขยะที่มัดปิดปากถุงไว้อย่างเรียบร้อย ซึ่งเศษผักสดเหล่านี้เป็นส่วนที่ต้องตัดทิ้งเพราะไม่จำเป็นในการประกอบอาหาร แต่นฤบดินทร์ทำกับข้าวไม่เป็นสักอย่าง แล้วใครเป็นคนมาทำให้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคน ๆ นั้นคือพราวนภา “หนูพราวมาทำอะไรให้กินหรือ” มัลลิกาทำทีเป็นเอ่ยปากถามเหมือนชวนคุยเรื่องทั่วไป แต่สายตากลับลอบสังเกตปฏิกิริยาของน้องชายอยู่เงียบ ๆ เธอรออยู่นาน คิดว่าคงไม่ได้ฟังคำตอบจากอีกฝ่ายแล้ว แต่ในที่สุดเจ้าตัวก็ยอมพูดออกมา “ข้าวผัดไส้กรอกน่ะ ทำตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ลืมเอาถุงขยะไปทิ้ง” มัลลิกาพยักหน้าช้า ๆ เป็นเชิงรับรู้ แต่ในใจอดห่วงไม่ได้ ข้าวผัดไส้กรอกนั้นเป็นของโปรดของนฤบดินทร์มาตั้งแต่เด็ก ในแต่ละสัปดาห์จะต้องมีหนึ่งมื้อที่เป็นข้าวผัดไส้กรอก และอีกฝ่ายก็สามารถกินอาหารชนิดนี้เพียงอย่างเดียวได้ตลอดทั้งสัปดาห์อีกด้วย กระทั่งโตเป็นหนุ่มแล้วก็ยังต้องมีกฎข้อนี้ในบ้านเสมอ บิดามารดาเพิ่งออกทริปไปแค่สองวัน พราวนภาก็มาทำอาหารให้กินถึงบ้าน และอีกไม่นานนฤบดินทร์ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว ใครจะเป็นคนทำให้กินกันเล่า “ไปอยู่อเมริกาแกจะไปหากินจากไหนเนี่ย ข้าวผัดไส้กรอกน่ะ” ถ้าเจ้าตัวบอกว่าทำกินเอง เธอไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด น้องชายของเธอนั้นแทบจะเป็นเจ้าชายประจำบ้านเพราะไม่ต้องทำอะไรด้วยตัวเองสักอย่างโดยเฉพาะเรื่องงานบ้าน เขามีหน้าที่เรียน และหาเงินอย่างเดียว ซึ่งมัลลิกาก็ยอมรับว่านฤบดินทร์นั้นสมองดีพอ ๆ กับตน แต่อีกฝ่ายเหนือกว่าที่การคิดคำนวณและวิเคราะห์สิ่งต่าง ๆ จะเหนือชั้นกว่าเธอมาก “ร้านอาหารไทยเยอะแยะ” เขาตอบสั้น ๆ ตามเคยมัลลิกาจึงไม่ถามต่อเพราะรู้แล้วว่าน้องชายของตนคงแก้ปัญหาทุกอย่างด้วยเงินแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน หรือทุกสิ่งที่เกี่ยวกับการใช้ชีวิตประจำวัน บอกใครก็คงไม่มีคนเชื่อว่านฤบดินทร์สามารถหาเงินเองได้ และมีเงินเก็บถึงเจ็ดหลักตั้งแต่เรียนชั้นมัธยมปลายด้วยการเทรดค่าเงิน ผ่านมาหลายปีตอนนี้ตัวเลขในบัญชีของอีกฝ่ายมีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ชายหนุ่มจึงสามารถใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศได้สบาย ๆ โดยไม่ต้องกระเบียดกระเสียร หรือวุ่นวายหางานพิเศษทำที่โน่น ค่าเล่าเรียน ค่ากินอยู่ทุกบาททุกสตางค์เขาก็จ่ายเองมาตั้งแต่ขึ้นมัธยมปีที่ห้า และแน่นอนว่าค่าทริปทัวร์ยุโรปของบิดามารดาตลอดสองสัปดาห์นี้ เขาก็เป็นคนจ่ายให้ “แกไปแล้วบ้านนี้คงเหงา โดยเฉพาะหนูพราว” มัลลิกาพูดยิ้ม ๆ รู้ดีว่าลูกเลี้ยงอย่างพราวนภานั้นรักปักใจอยู่แต่น้องชายของเธอคนนี้มานาน แต่นฤบดินทร์กลับยังคงรักษาระยะห่างระหว่างกันเอาไว้เสมอ ไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วชายหนุ่มมีใจให้สาวน้อยข้างบ้านหรือไม่เพราะเธออ่านใจเขาไม่ได้ แต่เท่าที่สังเกต นฤบดินทร์เองก็คงหวั่นไหวไม่น้อยเพราะเจ้าตัวคอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่เงียบ ๆ ทว่าติดที่พราวนภายังเด็กเกินไป อีกทั้งยังมีบิดาขี้หวงอย่างภาวินคอยกันท่าอยู่เสมอ “เปิดเทอมก็เลิกเหงาแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มบาง ๆ พลางผลักชามข้าวต้มที่กินหมดแล้วออกจากตัวแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม “แล้วแกล่ะ จะไม่คิดถึงหนูพราวบ้างหรือ” มัลลิกาอมยิ้ม แต่เจ้าตัวกลับขมวดคิ้วมุ่นพลางตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย “คิดถึงทำไม ปกติก็ต่างคนต่างอยู่กันอยู่แล้ว ไม่ได้เกี่ยวอะไรกันสักหน่อย” “ถามจริง! แกไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์หนูพราวบ้างเลยรึไง สามปีเชียวนะที่จะไม่ได้เจอกัน” มัลลิกายังคงเย้าไม่เลิกจนชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาราวกับหงุดหงิดเต็มทีก่อนพูดว่า “แล้วไง ต่อให้สามปีหรือสามสิบปีก็ไม่มีอะไรแตกต่าง มันก็ชีวิตใครชีวิตมันอยู่แล้ว พี่เลิกชงเถอะ ไม่ได้ผลหรอก” “ชิ!” ไอ้คนปากแข็ง! มัลลิกาเบ้ปากใส่น้องชายด้วยความหมั่นไส้ แค่นี้ก็รู้แล้วว่านฤบดินทร์เองก็ใจหายและคงคิดถึงพราวนภาไม่น้อย แต่ไม่ยอมพูดความจริงออกมา เธอเป็นพี่น้องกับชายหนุ่มตรงหน้ามายี่สิบกว่าปีมีหรือจะเดาใจอีกฝ่ายไม่ออก เพราะหากนฤบดินทร์ไม่สนใจพราวนภาจริง เจ้าตัวก็จะแสดงออกด้วยการนิ่งเฉย ไม่ต่อปากต่อคำมาหลายประโยคแบบนี้แน่ “ก็ดี พี่จะได้เลิกกั๊กหนูพราวไว้ให้แก คราวนี้ถ้ามีคนมาจีบหนูพราวอีกพี่จะได้ปล่อยเลยตามเลย ไม่กันท่าไว้ให้แกแล้วเพราะแกเอ็นดูหนูพราวเหมือนน้องสาว โธ่เอ๊ย...นี่พี่เข้าใจผิดไปเองหรือเนี่ย” เมื่อมัลลิกาพูดจบก็ได้รับสายตาพิฆาตจากน้องชายทันทีจนคนถูกเขม่นได้แต่หัวเราะแบบไม่มีเสียงที่แกล้งคนหน้านิ่งให้มีปฏิกิริยาตอบสนองได้สำเร็จ สองพี่น้องคุยเรื่องอื่นกันต่อ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าก่อนหน้านี้ บริเวณหน้าประตูบ้านได้มีร่างของใครบางคนยืนเอามือปิดปากตัวเองไว้แน่น ก่อนจะก้าวเร็ว ๆ ไปที่ประตูเชื่อมตรงกำแพงระหว่างสองบ้าน และเมื่อเข้าเขตบ้านของตัวเอง ร่างนั้นก็วิ่งเข้าบ้านแล้วขึ้นห้องนอนไปด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะมีใครเห็นว่าตนกำลังร้องไห้ หญิงสาวล็อกประตูห้องเสร็จก็วิ่งไปทิ้งตัวบนที่นอนแล้วซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อปิดกลั้นเสียงสะอื้นของตน แม้จะแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่เธอก็เกรงว่าบรรดาน้อง ๆ จะเปิดประตูพรวดพราดเข้ามาเห็นแล้วจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่สุดท้ายต่อให้ป้องกันเพียงใด น้องสาวตัวแสบของตนก็แอบเห็นจนได้ ภัทร์นรินท์เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นพี่สาววิ่งร้องไห้มาจากบ้านนฤบดินทร์ เด็กหญิงย่องไปหน้าห้องของพราวนภาแล้วแนบหูกับประตูอย่างระมัดระวังแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงใด ๆ จึงรีบไปหาคู่แฝดของตนแล้วกึ่งลากกึ่งดึงภานุภัทร์ไปนั่งที่ศาลาไม้หน้าบ้านเพราะตรงนั้นไม่มีคน จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า “เมื่อกี้เราเห็นพี่พราวร้องไห้ล่ะ” ภัทร์นรินท์บุ้ยหน้าไปทางบ้านของคุณตาคุณยายแล้วพูดต่อ “พี่พราววิ่งร้องไห้มาจากบ้านโน้น” ภานุภัทร์ทำตาโตด้วยความคาดไม่ถึง “น้าดินตีพี่พราวหรือ แล้วทำไมต้องตีล่ะ” ภัทร์นรินท์กลอกตามองบนอย่างระอาพลางถอนหายใจ “เฮ้อ พวกผู้ชายนี่ความรู้สึกช้าเหมือนกันหมดจริง ๆ” จากนั้นเด็กหญิงก็ทำหน้าจริงจังเหมือนผู้ใหญ่สอนเด็กแล้วพูดต่อ “ก็น้าดินจะไปอเมริกาแล้วแต่พี่พราวไม่อยากให้ไป เราเคยได้ยินพี่พราวพูดกับน้าดินว่าอย่าไป แต่น้าดินก็บอกว่าจะไป พี่พราวก็เลยโกรธ” จากนั้นภัทร์นรินท์ก็ยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าคู่แฝดของตน “พีท แกต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่เอาเรื่องที่เรากำลังจะพูดต่อไปนี้ไปบอกคนอื่น เรารู้กันแค่สองคนพี่น้องเท่านั้น” “ได้” ภานุภัทร์ยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยกับอีกฝ่ายทันที จากนั้นก็ยื่นหน้าไปรอฟังเมื่อเห็นคนตรงหน้ากดเสียงให้เบาลงกว่าเดิมและใช้มือป้องปากเวลาพูดด้วย “พี่พราวชอบน้าดิน และเมื่อกี้ก็คงไปสารภาพรักกับน้าดินแต่ถูกน้าดินปฏิเสธ เหมือนในหนังไง” ภานุภัทร์ได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพลางแย้งว่า “แต่เมื่อวานน้าดินก็ให้พี่พราวขี่หลังนะ” ภัทร์นรินท์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัยบ้าง “นั่นสิเนอะ เราก็เห็นน้าดินชอบแอบมองพี่พราวอยู่บ่อย ๆ” “แล้วพวกเราจะช่วยแก้แค้นให้พี่พราวได้ยังไง” ภานุภัทร์ทำหน้าขึงขัง ภัทร์นรินท์จึงเอานิ้วจิ้มหน้าผากอีกฝ่ายอย่างแรงจนหงายหน้าแล้วพูดใส่อารมณ์เบา ๆ ว่า “จะบ้าหรือไง แก้แค้นอะไรกันเล่านั่นน้าดินนะ เขาเป็นน้าของพวกเรา” “แล้วจะทำยังไงล่ะ” ภานุภัทร์คลำหน้าผากตัวเองป้อย ๆ พร้อมกับทำหน้ามุ่ย เด็กหญิงจึงหรี่ตาลงเล็กน้อยและยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์พลางพูดว่า “พวกเราต้องหาวิธีให้น้าดินมาง้อพี่พราวให้ได้ เรื่องวางแผนไว้ใจหัวหน้าพายได้เลย” ภัทร์นรินท์ตบอกตัวเองเบา ๆ ด้วยความมั่นใจ แต่ภานุภัทร์กลับกอดอกแล้วทำหน้าง้ำ “วันนี้พายแพ้เรานะ เราต้องเป็นหัวหน้าสิ” ภัทร์นรินท์ถลึงตาใส่คู่แฝดของตนแล้วโต้ว่า “แล้วแกมีไอเดียดี ๆ หรือไง” ครั้นพอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่พูดอะไร เด็กหญิงจึงลุกขึ้นแล้วตบบ่าภานุภัทร์เบา ๆ “ยอมรับซะเถอะพีท ยังไงเราก็เก่งกว่าอยู่ดี แบร่!” พูดจบก็เดินเข้าบ้าน ทิ้งให้คู่แฝดได้แต่นั่งทำหน้าบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์อยู่เพียงลำพัง แต่สักพักก็ลุกเดินเข้าบ้านตามไป