ตอนที่ 5 หานชิงหลินคนใหม่

บัดนี้...สตรีท่าทางอ่อนแอ ใบหน้าอ่อนหวานแต่คล้ายกับอมโรคร้ายตลอดเวลาได้เปลี่ยนไป ซานซานในร่างของชิงหลินกำลังนั่งนิ่งด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แววตาทอประกายชั่วร้าย ระลึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เจ้าของร่างจดจำได้อยู่เงียบๆ ก่อนหน้านั้นสตรีผู้ชั่วช้าอำมหิตอย่างนาง ถูกท่านอาจารย์ผู้ชั่วร้ายโหดเหี้ยมยิ่งกว่า ลงทัณฑ์ด้วยวิชามารขั้นสูง ชดใช้ความผิดที่คิดแย่งชิงคนรักผู้อื่น หึ! ทั้งๆ ที่ยังทำไม่สำเร็จด้วยซ้ำ วิญญาณของนางก็หลุดจากร่างเดิมแล้ว อาจารย์นะอาจารย์ ท่านช่างเห็นแก่วิถีเซียนเหลือเกิน… เรียวนิ้วขาวผ่องถูกยกขึ้นปาดน้ำตาที่หลงเหลืออยู่เต็มสองข้างแก้มซึ่งยังไหลอาบไม่ทันเหือดหาย เจ้าของร่างเดิมสิ้นใจตาย แล้วนางก็เข้าร่างมา บัดนี้ซานซานยังคงจดจำความรู้สึกทุกข์ระทมของเจ้าของร่างเดิมได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกเจ็บร้าวที่ถูกหญิงแพศยาแย่งชิงชายคนรัก ความรู้สึกเศร้าหนักที่ถูกกระทำอย่างย่ำแย่ และความรู้สึกสิ้นหวังที่ถาโถม ทรมานยิ่ง! ซานซานได้รับรู้ความจริงถึงความรู้สึกทุกข์ระทมของการถูกแย่งชิงก็ครานี้ ในใจได้รู้ซึ้งและสำนึกผิดทันที นางในยามนี้ได้เห็นทุกความทรงจำตั้งแต่ชิงหลินยังเป็นเด็กน้อยกระทั่งเติบโต มีคู่หมั้น พูดคุยหยอกล้อกัน แอบเห็นคู่หมั้นเดินจับมือกับน้องสาว ลอบมองพวกนั้นพลอดรักกันในเรือนบุปผาหลังหนึ่งอย่างเจ็บปวด จากนั้นก็ร้องไห้วิ่งหนีจนเป็นลมตกน้ำ มีชายคนหนึ่งช่วยเหลือ กลับบ้านไปเจอครอบครัวต่อว่า ซานซานหลับตาครุ่นคิดในสิ่งที่นางรู้ดียิ่งกว่าเจ้าของร่าง วิญญาณร้ายของนางถูกท่านอาจารย์ส่งมาก่อนหน้านั้นไม่นาน และกำลังลอยไปลอยมาเพื่อรอเข้าร่างทันทีที่ชิงหลินตาย สาเหตุที่ต้องเป็นสตรีนางนี้ ก็เพราะจะได้รู้ซึ้งถึงการถูกแย่งชิงคนรัก รู้สึกถึงการถูกกระทำอย่างแสนสาหัส ซานซานสบถในใจ หึ! ท่านอาจารย์ช่างร้ายกาจนัก สอนสั่งศิษย์ได้แสบสันยิ่ง ศิษย์รับรู้ความเจ็บแปลบในหัวใจจนน้ำตาไหลไม่หยุดแล้ว มือหนึ่งของหญิงสาวยกขึ้นปาดน้ำตาอีกครั้ง ส่วนอีกมือกำขยุ้มอยู่ที่อกด้านซ้าย รับรู้ถึงหัวใจที่แหลกสลายเจียนตาย ชิงหลินคนเก่ารู้สึกเช่นไร ชิงหลินคนใหม่เช่นซานซานก็กำลังรู้สึกเช่นกัน ทว่าที่มียิ่งกว่าคือความเคียดแค้นชิงชัง ถึงแม้เจ้าของร่างเดิมจะเลือกหนทางตายเพื่อหลีกหนีความเจ็บปวดเหล่านี้อย่างโง่เง่า เลือกวิธีปลิดชีพตนเพื่อจบความรวดร้าวเยี่ยงคนขลาดเขลา หากแต่ซานซานกลับมิใช่ เพราะทุกอย่างกำลังจะเริ่มต้นขึ้นนับจากนี้ ซานซานกัดฟันกรอด กดเก็บความทุกข์ทนในใจลงไป ระลึกถึงเรื่องเลวร้ายในช่วงก่อนหน้าโดยละเอียด วันนั้นที่ชิงหลินกลับเข้าบ้านด้วยสภาพบอบช้ำเพราะเพิ่งผ่านการจมน้ำมา แล้วถูกครอบครัวรุมประณาม มีพยานใส่ร้ายว่าแอบนัดพบกับชายอื่น และนำมาซึ่งการแต่งงานกับกงหนิว เหตุการณ์ต่างๆ มีช่องโหว่มากมาย ทว่าชิงหลินผู้โง่เขลากลับไม่อาจคาดเดา หากแต่ซานซานย่อมล่วงรู้ได้ไม่ยากเย็น จางฉวนไม่พอใจชิงหลินที่ปฏิเสธเขาจนรู้สึกเสียหน้า ส่วนชิงลี่ที่ริษยาพี่สาวเพราะแอบชอบคู่หมั้นอีกฝ่ายมาโดยตลอดจึงเสียบแทนอย่างง่ายดาย วันนั้นชิงหลินวิ่งร้องไห้หนีไป ส่วนชิงลี่กับจางฉวนเสร็จกิจก็แยกย้าย เมื่อชิงลี่กลับบ้านมาพบว่าชิงหลินมิได้อยู่ในเรือน จนค่ำมืดก็ยังไม่กลับมา แทนที่จะออกตาหาเพื่อช่วยเหลือกลับปล่อยไปเช่นนั้น รอเวลาที่เหมาะสมก็รีบเอ่ยปากบอกบิดามารดาว่าชิงหลินน่าจะอยู่กับจางฉวน พวกเขาเป็นคู่หมั้นคู่หมายย่อมกระทำได้ ถึงแม้จะรู้ว่าผิดประเพณี ทว่าหานอี้ซวนกลับเห็นหนทางเร่งงานแต่ง ร่วมสัมพันธ์การค้าเร็วขึ้น จึงปล่อยไปเช่นนั้น ในขณะที่เจียหรู๋เองก็ไม่กล้าขัดสามี คืนนั้นชิงลี่แอบมาหาจางฉวนแล้วบอกกล่าวเรื่องราว ทั้งสองจึงแอบตามหาชิงหลินอย่างเงียบเชียบ ใช้เวลาเพียงไม่นาน ก็บังเอิญเห็นไกลๆ ว่าชิงหลินอยู่กับกงหนิวที่ริมธาร คู่หมั้นบัดซบกับนังน้องสาวแพศยาจึงสบโอกาสเหมาะที่จะผลักไสชิงหลินให้พ้นตัวอย่างหมดจดงดงาม พวกมันว่าจ้างพยานมาบีบคั้นชิงหลินเรื่องกงหนิว วันนั้นจางฉวนทำทีเป็นโกรธกรุ่นหึงหวงไม่ฟังความ ทำให้ชิงหลินที่พูดช้าเสียงเบาไม่อาจทัดทาน เพื่อให้หานอี้ซวนเรียกคุย หมายยุติเรื่องราวมิให้ใหญ่โตบานปลายเสื่อมเสียชื่อเสียง เมื่อเข้าห้องหนังสือกับหานอี้ซวน จางฉวนทำทียอมสงบสติอารมณ์ เอ่ยปากยินยอมว่าไม่ถอนหมั้น เพื่อเป็นการปกป้องมิให้บ้านหานเสื่อมเกียรติก็ย่อมได้ หากแต่เจ้าสาวของเขาต้องมิใช่สตรีที่ลักลอบมีสัมพันธ์กับชายอื่นอย่างชิงหลิน นั่นจึงทำให้บิดาลอบเปลี่ยนสถานะคู่หมั้นของคนพี่เป็นของคนน้องทันที เพื่อที่จะได้ไม่กระทบต่อแวดวงการค้าของเขา ส่วนมารดาผู้รักสามีเหลือเกินล้วนรู้เห็นเป็นใจมิกล้าขัด ในขณะที่ชิงลี่ยังปลอบประโลมชิงหลินไม่ห่างกาย บอกอย่างอ่อนโยนด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานไร้เดียงสาว่าเรื่องเลวร้ายจะผ่านไป จางฉวนย่อมให้อภัย และแต่งงานแน่นอน จากนั้นคนทั้งหมด ก็ช่วยจัดการงานแต่งนี้ให้แก่ชิงหลิน จางฉวนยังคงทำตัวเป็นคู่หมั้นแสนดี น้องสาวอย่างชิงลี่ยังคงสดใสไร้เดียงสาต่อเนื่อง ทุกคนทำเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น การแต่งงานผ่านพ้นราบรื่นด้วยดี เพราะชิงหลินดื่มชาที่ต้มจากหญ้าเมามาย ทำให้สมองมึนงง ยิ่งคลุมหน้าพามาทำพิธีก็ยิ่งเห็นภาพไม่กระจ่าง กระทั่งถูกพาตัวเดินเข้ามาที่บ้านหลังนี้ ก็ยังจับสังเกตมิได้ ซานซานเหลือบตามองกราดไปทั่วบ้านทรุดโทรมหลังนี้ ที่เมื่อคืนชิงหลินเห็นไม่ถนัด หากแต่เวลานี้กลับชัดเจนยิ่งนัก นางเห็นมีร่องรอยการถูกเผาไหม้บางส่วนที่ได้รับการซ่อมแซมแล้ว ซึ่งก็คาดเดาสถานการณ์ได้ไม่ยาก แผนขู่บังคับชายผู้มีพระคุณย่อมเกิดขึ้น บ้านหานพาคนบุกบ้านหลังนี้อย่างเอิกเกริกอุกอาจ ทั้งยังข่มขู่คำรามก้องใส่หน้ากงหนิวว่า หากไม่ยอมรับชิงหลินเป็นเจ้าสาวจะไปแจ้งทางการ ให้มาจับ โทษฐานล่วงเกินฝ่ายหญิงแล้วปฏิเสธความรับผิดชอบ ให้เรื่องราวใหญ่โตโด่งดังไปทั้งเมือง ชายพิการหลังค่อมผู้หนึ่ง จะไม่ยินยอมได้อย่างไร เพื่อการค้าไม่เสียหายของบิดา เพื่อความรักที่เห็นแก่ตัวของมารดา เพื่อที่น้องสาวจักแย่งชิงคู่หมั้นของพี่สาว เพื่อสลัดสตรีน่ารำคาญออกจากชีวิตของจางฉวน เรื่องราวจึงเป็นเช่นนี้ ชิงหลินผู้โง่เขลาต้องถูกกระทำอย่างมิอาจเลี่ยงได้ ดูเถิดว่าผู้ที่ช่วยเหลือชิงหลินจากการตกน้ำกลับกลายเป็นหมากให้ชายโฉดหญิงชั่วไปเสียได้ กระทั่งชาวบ้านยังถูกทำให้กลายเป็นเครื่องมืออย่างง่ายดาย กงหนิวถูกชาวบ้านรุมด่า ถูกข่มขู่สารพัด ถึงขั้นมาสาดน้ำมันสนเผาบ้านจนเกือบจะมอดไหม้ ยังดีที่ยับยั้งได้ทัน จากนั้นพวกชาวบ้านก็ยัดเยียดชิงหลินให้กับเขา การแต่งงานจึงเกิดขึ้นเช่นนี้ ทุกสิ่งล้วนเป็นเพราะชายหญิงต่ำช้าคู่นั้น พอคิดถึงกงหนิว ซานซานพลันขมวดคิ้ว ถึงแม้จะนางเป็นจอมยุทธ์ที่ฝึกวิชาเลวทรามกว่าผู้ใด ความเมตตาเปี่ยมคุณธรรมไม่เคยเผย ทว่าความคิดในแง่เหตุและผลยังคงมี ศึกบนเตียงนอนเมื่อคืนย่อมไม่อาจโกรธเคืองเขา นางรู้ดีว่าชายผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมามิได้มีความผิดอันใด และตัวเขาก็กลายเป็นเพียงเครื่องมือให้จางฉวนกับชิงลี่เช่นกัน ที่สำคัญการเข้าหอในคืนแต่งงานล้วนต้องกระทำอยู่แล้ว อีกอย่าง…ในความรู้สึกของซานซานนั้น ชายผู้นี้ก็หาได้น่าเกลียดน่ากลัวตามความรู้สึกของสตรีผู้มีสายตาคับแคบดังเช่นชิงหลินไม่ ตรงกันข้าม...ซานซานกลับรู้สึกว่าเขามีเสน่ห์เร้าใจ รูปร่างหรือก็สูงใหญ่ ล่ำสันน่าขยำยิ่ง แค่มีแผลเป็นบนใบหน้าเท่านั้นเอง ชาติที่แล้วก่อนตายนางก็มีเช่นกัน ไม่นับว่าเป็นอันใด ถึงแม้ว่าใบหน้าจะมีแผลเป็นและหนวดเคราสากระคาย แต่นั่นกลับมิใช่เรื่องใหญ่ เรื่องราวอันน่ารังเกียจเกี่ยวกับชายผู้นี้มีเรื่องเดียว คือเข้าหออย่างอุกอาจจนเกินไป หากต้องร่วมเตียงครั้งหน้า นางต้องบอกให้เขานุ่มนวลกว่านี้ จะได้ไม่ฝากความเจ็บระบมให้ร่างนี้มากนัก ควรมีเพียงความเสียวซ่านมากสักหน่อยก็พอ... ซานซานปิดเปลือกตาลงช้าๆ ยอมรับชะตากรรมนี้แต่โดยดี นางยันกายลุกขึ้น เดินไปยังหีบเสื้อผ้าที่ตั้งอยู่กับสินเจ้าสาว หลังจากมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงสังเกตได้ว่าสินเดิมเหล่านี้ช่างน้อยนิดประหนึ่งแค่ย้ายบ้านเท่านั้น คนบ้านหานช่างตระหนี่เสียนี่กระไร! เมื่อหาชุดมาใส่จนเรียบร้อย เกล้าผมเรียบง่าย ปักปิ่นไม้หนึ่งอัน ก็หยิบคันฉ่องขึ้นมามองดวงหน้าของตนเนิ่นนาน ชิงหลินผู้นี้งดงามไม่เบา ดวงหน้าอ่อนหวาน คิ้วโก่งสวย ดวงตาดำขลับ จมูกโค้งงามรับกับริมฝีปากชุ่มชื่นสีแดงระเรื่อ ผิดกับซานซานคนเดิมที่อัปลักษณ์อย่างสิ้นเชิง อา...สตรีตรงหน้าคือนางจริงรึ? ซานซานเอียงหน้าซ้ายขวา น้ำตาปริ่มๆ ด้วยความตื้นตัน ในใจหายโกรธเคืองอาจารย์ที่ลงทัณฑ์ในบัดดล ชั่วขณะที่กำลังขอบคุณอาจารย์ที่ฆ่ากันให้ตายจนวิญญาณกระเด็นออกมาเข้าร่างสตรีอาภัพผู้งดงาม ซานซานก็เหลือบตามองสภาพอันยับย่นบนเตียงแวบหนึ่ง เห็นมีคราบเลือดสีแดงบนผ้าขาวก็กะพริบตาเบาๆ ในใจนึกเสียดายไม่น้อย ที่ไม่อาจรับรู้ความรู้สึกเสียวซ่านแห่งการเข้าหอ เพราะร่างนี้ทิ้งไว้เพียงความเจ็บหน่วงช่วงกลางลำตัว เฮ้อ! หญิงสาวถอนหายใจเสียดายมาก จากนั้นก็เดินสำรวจภายในบ้านอย่างใจเย็น เห็นมีร่องรอยการถูกไฟเผาไหม้เต็มไปหมดก็ให้รู้สึกผิดต่อผู้มีพระคุณของชิงหลิน ที่บัดนี้กลายเป็นสามีของนางแล้ว