ตอนที่ 14 มีอะไรทำ

ยามถูกเรียกขาน จ้าวเหว่ยมิได้เข้าเรือนในทันที เขาพาร่างเปียกชื้นเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทางฝั่งหนึ่งซึ่งห่างจากห้องนอนเล็กน้อย ท่าทางของเขาเฉยชา ไม่สนใจภรรยาผู้เรียกหา ไม่นานก็พาร่างสูงใหญ่ในชุดที่แห้งสนิทแต่เก่าคร่ำเช่นเดิมเข้ามาในห้อง เห็นอีกฝ่ายมิได้มองเขาเลยแม้แต่น้อย เรียวคิ้วบุรุษพลันขมวดวูบ ใบหน้าบึ้งตึงโดยไม่รู้ตัว ทางด้านซานซาน นางมิได้สนใจจ้าวเหว่ย แต่กำลังใช้ถ่านไม้สีดำนั่งเขียนอะไรบางอย่างลงบนแผ่นไม้หน้ากว้าง ขยุกขยิกไม่หยุด ท่าทางลำบากไม่เบา ชายหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วมุ่น หรี่ตาจ้องมอง โดยที่ไม่รู้ตัว จ้าวเหว่ยกำลังคิดว่า เขาควรหากระดาษกับพู่กันมาติดบ้านหลังนี้สักหน่อย หมู่บ้านผิงเหยียนแห่งนี้หากเป็นชาวบ้านชั้นต่ำ ย่อมไม่รู้หนังสือ และเพื่อความแนบเนียน จ้าวเหว่ยจึงมิได้สรรหามาไว้ แม้แต่ม้วนไม้ไผ่ก็ยังไม่มี จึงนับว่าไม่แปลกหากจะหากระดาษหมึกพู่กันในบ้านหลังนี้ไม่ได้ แต่ถ้าจะมีก็ถือว่าไม่แปลกอยู่ดี เพราะยามนี้กงหนิวผู้ทึ่มทื่อได้แต่งภรรยาที่รู้หนังสือแล้ว เพียงแต่ราคาของมันค่อนข้างแพงไปสักหน่อย สำหรับชายพิการที่ไม่มีงานทำ วันๆ เอาแต่หากินกับอาหารป่าเช่นนี้ จะเอาเงินที่ใดไปซื้อหา ร่างสูงยืนมุ่นคิ้ว ครุ่นคิดเคร่งเครียด สิ่งที่ซานซานกำลังเขียน คือเคล็ดวิชาสยบมารขั้นพื้นฐานที่คิดจะร่วมฝึกฝนกับสามี เมื่อเขียนเสร็จก็เงยหน้าขึ้น กำลังจะเอ่ยคำแต่กลับไม่มีคนฟังเสียแล้ว เหย่หนิวของนางหายไปตั้งแต่เมื่อใดมิอาจทราบ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้าเขายังยืนอยู่ตรงนี้ หญิงสาวได้แต่มองกลางห้องอย่างงุนงง นั่งรอชายหนุ่มอยู่เช่นนั้น เนิ่นนานผ่านพ้น ในที่สุดเขาก็กลับมา ได้ยินเสียงคล้ายสัตว์ป่ากำลังร้องระงมอยู่ไม่ไกล ซานซานให้นึกแปลกใจจึงรีบออกมาดู เห็นคนตัวใหญ่กำลังจัดการมัดไก่ป่าและกระต่ายป่าอย่างแน่นหนาแล้วออกปากสั่งการมาทางนาง “เจ้านำไปขาย!” “หา!” ยังไม่ทันที่ซานซานเอ่ยปากถามก็ได้ยินเขาสั่งอีกครั้ง “ได้เงินแล้วก็ซื้อกระดาษพร้อมเครื่องเขียนมา” หญิงสาวกะพริบตางุนงง อึดใจก็หันหน้าไปมองแผ่นไม้ที่เขียนด้วยถ่านสีดำอย่างยากลำบาก “อ้อ...เข้าใจแล้ว” ซานซานรีบวิ่งออกมารับสัตว์ป่าแบกขึ้นไหล่อย่างทุลักทุเล ทว่าไม่บ่นสักครึ่งคำ จากนั้นก็รีบร้อนเดินจากไป ในใจคิดว่าแม้การใช้ชีวิตเป็นหญิงชาวบ้านไม่ง่าย แต่ก็ไม่ยากจนเกินกำลังที่จะเริ่มต้นใหม่ คิดแค่ว่าท่านอาจารย์สอนสั่งศิษย์ผู้โง่เขลาได้ดียิ่ง ไม่ว่าซานซานจะชั่วช้าเลวทรามเพียงใด ก็ยังมีท่านปรมาจารย์เซียนหย่งสือที่เอาอยู่ หญิงสาวเมื่อชาติที่แล้วเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งไม่ต่างจากเดรัจฉาน เกือบตายไปแล้วด้วยเขี้ยวหมาป่า ได้รับการช่วยเหลือจากเซียนหย่งสือในเสี้ยวเวลา ยื้อชีวิตนางเอาไว้จนรอดตายอยู่หลายครา ท่านเลี้ยงดูซานซานจนเติบใหญ่ สอนสั่งทุกสิ่งไม่มีหวงแหน เป็นทั้งบิดาเป็นทั้งอาจารย์และเจ้าชีวิต เมื่อศิษย์ทำผิด การลงโทษย่อมสมควรแล้ว คล้อยหลังซานซาน จ้าวเหว่ยที่เช็ดเนื้อตัวทำความสะอาดอีกรอบเสร็จสิ้นก็เดินเข้าเรือน เห็นแผ่นไม้ที่ถูกเขียนด้วยถ่านวางอยู่ เขายืนมองอย่างสงบเยือกเย็น ทว่าชั่วครู่ต่อมาพลันใจเต้นรัว บนแผ่นไม้นี้มีตัวอักษรเล็กน้อยอธิบายเพียงสองประโยคซึ่งเป็นอักษรโบราณอ่านยาก ทว่ามีภาพวาดชัดเจน กระบวนท่าที่หนึ่งยืดหดเส้นเอ็นและกระบวนท่าที่สองล้างพิษเพิ่มไขกระดูก ชายหนุ่มถึงกับเบิกตากว้าง นี่มิใช่ตำรายืดหดเส้นเอ็น[1] ในตำนานหรอกหรือไร? ภายในตลาดกลางหมู่บ้านผิงเหยียน ซานซานนำสัตว์ป่ามาขายกับเถ้าแก่ขายเนื้อรายหนึ่ง ได้เงินมาเล็กน้อยแค่พอซื้อกระดาษไม่กี่แผ่น กับหมึกและพู่กันเท่านั้น สร้างความไม่พอใจให้นางอย่างยิ่ง หญิงสาวจึงเดินกลับบ้านด้วยอารมณ์หงุดหงิดตลอดทาง ในใจยังคิดว่าควรหาวิธีชั่วๆ ทำเงินดีกว่า น่าจะได้มากกว่านี้ ระหว่างทางกลับบ้านไม้ไผ่ริมธารซึ่งอยู่ห่างไกลจากบ้านเรือนอื่นๆ สองข้างถนนยามนี้คือชายป่า มีดอกไม้ประดับประดากับต้นไม้ต้นหญ้าทั้งสองฝั่ง เบื้องหลังของซานซานพลันมีเสียงเรียกขาน “พี่ใหญ่” เสียงนั้นฟังดูสดใสร่าเริง นางคือชิงลี่ ซานซานในร่างชิงหลินเพียงหันมองอย่างเฉยชา นางเห็นน้องสาวผู้น่ารักของชิงหลินกำลังเดินเคียงข้างมากับบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง เขาเป็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโดดเด่น ผิวพรรณดั่งหยก สวมชุดสีขาวสะอาดราวกับบัณฑิตผู้ทรงภูมิ องคาพยพทั้งห้ารวมกันอย่างลงตัว ดวงตาดอกท้อสะกดใจสตรี เขาคืออดีตคู่หมั้นของชิงหลิน และปัจจุบันก็คือคู่หมั้นของน้องสาว จางฉวน... ทั้งสองแสดงออกชัดเจนเปิดเผยโดยไม่ปิดบังอีกต่อไปแล้วว่าสถานะของทั้งคู่คืออะไร ในเมื่อพี่สาวเป็นฝ่ายออกเรือนไปก่อนกับชายอื่นเช่นนั้น อดีตคู่หมั้นกับน้องสาวจะเกี่ยวดองกันย่อมไม่ผิดอยู่แล้ว ซานซานมองคู่ยวนยางตรงหน้านิ่งๆ แววตาไร้อารมณ์ ****** [1] "ตำรายืดหดเส้นเอ็น" นี้ ท่านตั้กม้อโจวซือ (พระโพธิธรรมมหาเถระ) เป็นผู้นำมาจากชมพูทวีป