ตอนที่ 13 หาอะไรทำ

ริมลำธารข้างเรือนไม้ไผ่ในวันนี้อากาศเย็นสบาย ยอดหญ้าพลิ้วไหวโอนเอียงตามลม จ้าวเหว่ยยังคงนั่งตกปลาอย่างเย็นชา ทำตัวธรรมดาเหมือนเช่นเคย ชุดของเขายังคงเป็นผ้าเนื้อหยาบสีหม่น เส้นเสียงยังคงแหบพร่าน่าเกลียด ใบหน้ายังคงมีริ้วรอยแผลเป็นเช่นเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือแผ่นหลังที่เคยงอไหล่งุ้มกลับตั้งตรงงามสง่า พาให้ผู้แอบมองต้องขยี้เบ้าตาอย่างไม่อาจเชื่อ ชายชุดดำผู้เป็นองครักษ์ลับของรัชทายาทหนุ่มลอบมองแล้วมองอีกอยู่เป็นนาน ก่อนตัดสินใจส่งสัญญาณบางประการจากริมลำธารอีกฝั่ง เพราะว่าอู๋เจี๋ยยังไม่สามารถข้ามค่ายกลมรณะเข้าไปได้ ถึงแม้ร่างกายก่อนหน้านี้ที่ถูกไม้แหลมของกับดักทิ่มแทงจะรักษาจนหายดีแล้วก็ตาม จ้าวเหว่ยเห็นธนูดอกเล็กสีแดงสดถูกยิงมาตกที่ปลายเท้า ก็เข้าใจได้ทันที เขาจึงหรี่ตาเพ่งมองไปยังต้นทางของลูกธนู เห็นอู๋เจี๋ยอยู่ไกลๆ ในทิศตรงกันข้าม กำลังยืนโบกมือประหนึ่งเห็นสวรรค์ อ้าปากพะงาบๆ อ่านได้ว่า ‘ช่วยด้วย! กระหม่อมเข้าไปมิได้’ ชายหนุ่มนิ่งคิดชั่วครู่ก็เข้าใจได้ในเวลาต่อมา เขาปรายสายตามองไปรอบบ้าน เห็นมีลำไผ่ไขว้กันในแนวราบ ท่อนไม้ตั้งชันเรียงราย เถาวัลย์พันเกี่ยวยุ่งเหยิง ยังมีแท่นหินคมกริบ แท่งไม้แหลมคม และอาวุธลับมากมาย ทั้งที่ซ่อนอยู่และเปิดเผยระโยงระยางไปทั่ว ทุกสิ่งพร้อมทิ่มแทงหากมีใครกล้าเข้ามา มุมปากใต้เคราพลันยกยิ้มบางเบาโดยไม่รู้ตัว จ้าวเหว่ยนึกถึงแผนผังบนแผ่นไม้ที่ซานซานเขียนขึ้นมาจากปลายถ่านดำก่อนที่จะถูกเผาไฟเพื่อทำลาย หลังจากวิเคราะห์โดยละเอียดด้วยตนเอง จ้าวเหว่ยพบว่าอย่าให้อู๋เจี๋ยเข้ามาดีกว่า ควรเป็นเขาที่เป็นฝ่ายออกไป เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงกระโจนตัวลงน้ำแล้วว่ายข้ามไปอีกฝั่ง หลบหลีกอาวุธลับใต้ธาราได้อย่างง่ายดาย เพราะว่าเขาได้เห็นแผนค่ายกลทั้งหมดแล้วจนกระจ่างชัด ทันทีที่จ้าวเหว่ยมาถึงตัวชายชุดดำ พลันพากันหายตัวไปทางหลังพุ่มไม้ ได้ยินเสียงกระซิบถามอย่างร้อนรนจากอีกฝ่ายว่า “องค์ชาย! เกิดสิ่งใดขึ้น? เหตุใดบ้านพระองค์จึงรุกล้ำได้ยากเย็นเช่นนี้” เขาตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่เผยความจริง “เกี่ยวอันใดกับเจ้า” “...!?” อู๋เจี๋ยตะลึงวูบขมวดคิ้วมุ่นเงียบงันไปไม่กล้าถามต่อ หลังจากใคร่ครวญอย่างละเอียดรอบหนึ่งก็ระลึกได้ว่า หลายวันก่อนเห็นคนบ้านหานเข้ามาอย่างอุกอาจไร้มารยาท นายเหนือหัวผู้รักสันโดษคงรำคาญจึงเป็นคนสร้างค่ายกลขึ้นมาด้วยตนเอง เมื่อความสงสัยประการแรกได้รับคำตอบ สายตาพลันสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเจ้านาย อู๋เจี๋ยถามอีก “องค์ชาย เหตุใดแผ่นหลังของท่าน...” จ้าวเหว่ยหรี่ตา “เรื่องนั้นช่างมันเถิด” “...!?” ครานี้องครักษ์คนสนิทยิ่งงงหนักเบิกตาโพลงอ้าปากจะถามต่อ พลันได้ยินจ้าวเหว่ยถามกลับด้วยเสียงเยือกเย็น “สตรีที่ข้าแต่งงานด้วยไม่ธรรมดา นางใช่บุตรสาวพ่อค้าในหมู่บ้านอันห่างไกลความเจริญแห่งนี้จริงหรือ?” อู๋เจี๋ยได้ยินดังนั้นยิ่งฉงนขั้นสุด เขารีบตอบกลับอย่างมั่นใจว่า “ชิงหลินนางนี้คือธิดาของหานอี้ซวนไม่ผิดแน่พ่ะย่ะค่ะ ตั้งแต่เล็กจนโต นางไม่เป็นที่รัก ถูกคู่หมั้นหักหลัง น้องสาวชิงชัง บิดามารดาละเลย แม้งดงามแต่นิสัยใจคออ่อนแอโง่เขลา ทั้งยังหลอกง่าย นางถูกลวงให้แต่งงานกับกงหนิว” “เหย่หนิว!” จู่ๆ จ้าวเหว่ยพลันเอ่ยขัด ทำคนสนิทต้องกะพริบตามองอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ “นางเรียกข้าว่าเหย่หนิว” ถึงแม้จะยังงุนงง แต่อู๋เจี๋ยก็ตอบกลับไปอย่างเอาใจ “วัวกระทิงเลยหรือ? …ฟังดูร้อนแรงขึ้นนะพ่ะย่ะค่ะ” จ้าวเหว่ยแค่นเสียงหยัน “ดีกว่ากงหนิวที่ชาวบ้านเรียก” อู๋เจี๋ยยิ้มแห้งๆ พลางพยักหน้าเห็นด้วย แล้วรายงานต่อ “ชิงหลินนางนี้ น่าเห็นใจมากนัก ถูกใส่ร้ายก็เอาแต่ร้องไห้ ยามที่น้องสาวกลั่นแกล้งก็เพียงก้มหน้า ไม่เอ่ยวาจา เถียงใครก็ไม่เป็น ยามพูดคุยก็ปากคอสั่น ไม่มั่นใจในตนเอง เสียงเบา พูดช้า เป็นสตรีที่ยอมรับชะตากรรมจนน่าเวทนา ท่าทางไม่ประสีประสาต่อโลกหล้า ไร้เสน่ห์ เชื่อคนง่าย...” อู๋เจี๋ยสาธยายสิ่งที่รู้มาเกี่ยวกับชิงหลินทั้งหมด ทุกคำล้วนจริงใจต่อเจ้านาย ไม่มีความคิดที่จะโกหก เขากล่าวเสียงแผ่วอย่างตรงไปตรงมาอีกว่า “อันที่จริง ชิงหลินผู้นี้ ไม่มีค่าคู่ควรกับองค์ชายเลยแม้แต่น้อย ไม่อาจเทียบสาวใช้อุ่นเตียงได้เลยด้วยซ้ำ นับจากค่ำคืนเข้าหอ นางได้อยู่ร่วมกับพระองค์ นับว่าเกินฝันยิ่ง” องครักษ์หนุ่มเอ่ยอย่างดูแคลน โดยมิได้สังเกตสายตาของเจ้านายเลยสักนิด ว่ากำลังทอประกายลึกล้ำปานใด ทางด้านอีกฝั่งหนึ่งของริมลำธาร หญิงสาวที่กำลังถูกกล่าวถึงยามนี้นั่งนิ่งอยู่ภายในเรือนไม้ไผ่ ซานซานยามนี้กำลังลอบฝึกลมปราณอยู่บนเตียงตั้งแต่ขั้นแรก นางในชาติก่อนมีวรยุทธ์ล้ำเลิศ ผงาดกล้าสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน ไม่กลัวนรกไม่เกรงสวรรค์ แต่นางในชาตินี้ที่ถูกอาจารย์ลงทัณฑ์ ไม่มีดีอันใดเลย มีแค่หน้าตาที่งดงามหมดจด และมีเพียงสิ่งนี้สิ่งเดียวเท่านั้น มนุษย์ผู้หนึ่งจะมีดีแค่หน้าตาได้อย่างไร ซานซานรู้สึกไม่พึงพอใจเอาเสียเลย นางโลภมากยากระงับ ทั้งยังทะยานอยากในวิชามารเช่นกาลก่อน นิสัยโฉดชั่วยังคงติดตัวฝังร่างหยั่งลึกในจิตวิญญาณ เมื่อร่างกายนี้ไม่พร้อม นางย่อมทำให้พร้อมด้วยตนเอง อาจารย์! ขอบคุณที่ไม่ทำลายเคล็ดวิชามารในสมองข้า ต่อไปศิษย์ขอสัญญาว่าจะไม่แย่งชิงคนรักผู้อื่นให้เสื่อมเกียรติอีก นี่คือปณิธานของซานซานในชาตินี้ ระหว่างที่กำลังเริ่มต้นฝึกทุกสิ่งใหม่ตั้งแต่ต้นอย่างขยันขันแข็ง ในใจพลันคิดไปถึงสามี นางและเขาคล้ายแตกต่างแต่กลับเหมือนกันอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ ตัวนางต้องการฝึกยุทธ์แต่ร่างกายนี้กลับไม่มีกระทั่งลมปราณ ส่วนสามีสัดส่วนพื้นฐานดียิ่ง แต่ถูกทำลายวรยุทธ์ไปสิ้น เช่นนั้นเราสองสามีภรรยาควรฝึกฝนไปพร้อมกันถึงจะถูก ภายภาคหน้าอาจจะกลายเป็นคู่รักผู้สั่นสะเทือนน่านฟ้าก็เป็นได้ ซานซานลุกขึ้นพรวดพราดออกจากเรือนทันที มองหาสามีทันใด เห็นเขากำลังว่ายน้ำกลับมาทางฝั่งนี้ ก็คิดว่าคงกำลังหาปลา จึงตะโกนว่า “เหย่หนิว ไม่ต้องหาแล้ว เข้าเรือนเถิด ข้ามีแผนใหม่!” ยามที่ได้ยิน จ้าวเหว่ยก็ขึ้นน้ำมาแล้ว ใบหน้าไร้อารมณ์ของเขามีเรียวคิ้วขมวดวูบ นางช่างวุ่นวาย... ซานซานยามนี้เป็นสตรีที่วุ่นวายจริงๆ เพราะถ้าหากนางไม่ทำตัววุ่นวาย นางต้องกลายเป็นคนฟุ้งซ่านแน่ๆ เนื่องจากวิญญาณของร่างคือซานซาน ทว่าร่างกายสามสิบสองประการยังเป็นชิงหลินผู้อ่อนแอ ถึงแม้จะมิได้โง่เขลาเหมือนเก่า แต่ความรู้สึกเศร้าสลดยังคงกัดกินจิตใจ นับว่ารบกวนซานซานอย่างยิ่ง หญิงสาวจึงอยู่นิ่งมิได้จริงๆ ต้องหาอะไรทำตลอดมา ตั้งแต่สร้างค่ายกลขจัดมารเพื่อมิให้ครอบครัวหานมารุกราน ต่อมาฟื้นฟูความรู้ในสมองตนแล้วรักษากระดูกสามี กระทั่งออกหาสมุนไพรให้เขาได้ดื่มกินติดต่อกันจนสภาพของเขาเริ่มเข้าที่ และยามนี้ยังคิดจะฝึกวิชามารทั้งหลายพร้อมกับเขา ทุกสิ่งล้วนส่งเสริมกันอย่างมีเหตุผล หากซานซานในชาตินี้จักกลายเป็นจอมยุทธ์หญิงอีกครั้งในคราบชิงหลินก็นับว่าสมควรแล้ว