ตอนที่ 7 เรียกข้าว่าซานซาน

สตรีชุดครามค่อยๆ เดินก้าวขาอย่างยากลำบาก ร่างกายของชิงหลินเป็นสตรีนางน้อยที่แสนจะธรรมดา กำลังวังชาอันใดก็ไม่มี ถูกสามีเคี่ยวกรำเมื่อคืนจึงอ่อนปวกเปียกไปหมด ซานซานจึงเดินไปสูดปากไป เจ็บตรงหว่างขาไม่เบา หลังจากสำรวจภายในห้องและตัวเรือนจนทั่วก็ตัดสินใจเดินออกมาด้านนอก บ้านหลังนี้ปลูกสร้างด้วยไม้ไผ่ ตั้งอยู่ท้ายสุดของหมู่บ้าน ด้านขวาของตัวบ้านติดกับลำธาร ด้านซ้ายติดชายป่า ด้านหน้าเป็นลานกว้าง เต็มไปด้วยต้นหญ้ารกทึบ เว้นทางไว้เดินเล็กน้อย หญิงสาวออกมาที่ลานหน้าบ้าน เดินเยื้องไปทางขวาอีกหลายก้าว เห็นสามีหมาดๆ กำลังนั่งตกปลาอยู่ริมลำธาร นางหรี่ตามอง ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหา เมื่อซานซานเดินมาถึงร่างโค้งงอที่นั่งตกปลาเงียบเชียบ จึงได้สังเกตเขาชัดเจน ประสบการณ์อันโชกโชนของนางก่อนตายด้วยฝีมือของอาจารย์ ทำให้สังเกตความผิดปกติบางประการจากสามี กระดูกที่ผิดรูปของเขา มีบางอย่างไม่ถูกต้อง! การที่ซานซานสามารถฝึกวิชามารจนแตกฉานเมื่อชาติที่แล้วได้นั้น ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับทุกส่วนของร่างกายจึงไม่ด้อย ถึงแม้นางจะมาเข้าสิงร่างของชิงหลินที่ไม่เคยฝึกวิชายุทธ์ใดๆ หากแต่สมองของนางล้วนจดจำเคล็ดวิชาได้ทั้งหมด สายตายังคงมีความเฉียบคมในเรื่องเล็กน้อยเกี่ยวกับโครงสร้างร่างกายของผู้ฝึกยุทธ์ ในใจจึงคิดอีกว่า สามีของนางมิได้พิการนี่นาแค่อัปลักษณ์ไปหน่อยเท่านั้นเอง หึหึ! หญิงสาวหัวเราะในใจ ก่อนจะย่อกายก้มมองชายผู้เป็นสามี เห็นเขาเหลือบสายตามองมาอย่างเย็นชาก็หาได้นำพาไม่ เพียงนั่งลงช้าๆ ที่ข้างกายเขา สังเกตเห็นสีหน้าของเขาเรียบเฉย ทว่าใบหูกลับแดงก่ำ นัยน์ตายังมีแววละอายเจือจางอยู่ ก็ยิ่งจ้องมองไม่มีเกรงใจ ซานซานพินิจสามีเพียงครู่ก็ดึงสายตากลับแล้วมองไปทางลำธารอย่างใช้ความคิด นางควรปลอบใจสามีเสียหน่อย ที่เขาเสียความบริสุทธิ์ให้นางเมื่อคืน ครู่หนึ่งจึงช้อนตามองชายข้างกาย เห็นสีหน้าคล้ายละอายแก่ใจของเขาเช่นนี้ จึงเอ่ยอย่างผ่าเผยเยี่ยงชาวยุทธ์ว่า “ท่านอย่าได้กังวลใจ ตัวข้าไม่เป็นอะไรมาก แค่เจ็บตรงหว่างขาเล็กน้อย แต่เลือดออกมากหน่อยก็เท่านั้น” จ้าวเหว่ยได้ฟังพลันชะงัก สีหน้าตะลึงงันชัดเจน ซานซานยังเอ่ยต่ออย่างไม่ละอายต่อฟ้าดิน “ข้าจะบอกอะไรให้ ท่านไม่ควรบังคับขืนใจสตรีเช่นนั้น และยิ่งไม่ควรมีความสุขคนเดียว เรื่องแบบนี้ต้องแบ่งปัน ท่านสุขข้าสุขพร้อมกันถึงจะถูกต้อง ต่อไปหากต้องการร่วมเตียงยังต้องทำอย่างนุ่มนวลเอาใจใส่ แล้วข้าก็จะให้ความร่วมมือท่านเต็มที่ เข้าใจไหม? ไม่ต้องข่มเหงกันเช่นนี้” คนฟังประโยคนี้ถึงกับสำลักลมหายใจ ก่อนขมวดคิ้วปรายตามองสตรีข้างกายนิ่งๆ รอฟังว่านางจะพูดอะไรกันแน่ ซานซานยกยิ้มแล้วกล่าวอีกครา “ข้าขอให้ท่านรู้เอาไว้ ว่าต่อแต่นี้ไปท่านเป็นคนของข้าแล้ว ข้าย่อมต้องดูแลคนของตัวเองเป็นอย่างดี” ก่อนตายแล้ววิญญาณมาสิงร่างนี้ นางมีสมุนในอาณัติให้ปกครองมากมาย สมุนของนางล้วนอัปลักษณ์เยี่ยงนี้ การดูแลคนเพียงหนึ่งเดียวทั้งยังเป็นสามี ย่อมง่ายดายยิ่งกว่ามากนัก ยามเอ่ยวาจาฝ่ามือน้อยๆ ยังยกขึ้นมาตบเบาๆ ที่หน้าอกตนเอง แสดงออกอย่างสง่างามผ่าเผย มั่นใจมาก ซานซานสำทับอีกประโยคว่า “โปรดเชื่อใจข้า” จ้าวเหว่ยมองสตรีตรงหน้าอึ้งงันด้วยคาดไม่ถึง เมื่อคืนนางแสดงออกว่ารังเกียจกันมากมายปานนั้น ทว่าวันนี้กลับไม่เหลือเค้าความรู้สึกเดิม สายตาเดียดฉันท์เปลี่ยนเป็นกระจ่างใส ยังมีรอยยิ้มจริงใจเปิดเผย นอกจากนางจะไม่แสดงออกว่ารังเกียจเขาเยี่ยงเมื่อคืน ยังไม่ถือสาหาความที่ถูกเขาขืนใจ ดวงตาบุรุษฉายแววประหลาดใจ ซานซานกล่าวเช่นนี้ โดยไม่รู้ตัวเลยว่าทำบุรุษหนุ่มถึงกับเงียบงันกลายเป็นคนใบ้ไปแล้วจริงๆ ทั้งยังไม่รู้ตัวว่าร่างบอบบางของตนที่ถูกห่อหุ้มด้วยอาภรณ์สีคราม เผยผิวพรรณขาวละเอียดนวลเนียนที่พ้นสาบเสื้อตรงบริเวณลำคอมีริ้วรอยฝากรักเป็นจ้ำๆ รอบลำคอยังมีสีม่วงช้ำ แลดูน่าสงสารไม่เบา ดวงตาบุรุษพลันไหววูบ เมื่อคืนเขาถึงขั้นบีบคอนางเชียวหรือ? พริบตานั้น เสมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางศีรษะ มิคาดว่าฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดจักทำสุภาพชนกลายเป็นปีศาจเช่นนี้