ตอนที่ 2 กอหญ้า

“คุณกอหญ้า...” กอหญ้าหันไปตามเสียงเรียก เมื่อเธอเดินออกจากลิฟท์ที่มาจอดชั้นจอดรถ “ลุงหวัง...สวัสดีค่ะ...กลับมาทำงานแล้วเหรอคะ?” กอหญ้าเอ่ยทักทาย ลุงหวังที่เป็น รปภ.ของอาคาร “ครับ...เจ้าบีฝากขอบคุณของที่คุณกอหญ้าฝากไปให้ด้วยนะครับ...” “ไม่เป็นไรค่ะเล็กน้อย...แล้วน้องบีอาการดีขึ้นมั้ยคะ?” กอหญ้าถามกลับ บี คือหลานสาวของลุงหวังที่เธอมีโอกาสได้ช่วยเหลือเมื่ออาทิตย์ก่อน... “ดีขึ้นมาก...พวกเราเป็นหนี้บุญคุณ คุณกอหญ้า...ถ้าวันนั้นไม่ได้คุณกอหญ้าช่วยไว้...เจ้าบีคงแย่แน่ๆ” “อย่าคิดอะไรมากเลยค่ะ...น้องบีแข็งแรงขึ้นก็ดีแล้ว...” กอหญ้าเอ่ยกับลุงหวัง ครั้งนั้นที่เธอช่วยพาน้องบี ส่งโรงพยาบาลเนื่องจากน้องบีมีอาการปวดท้องด้านขวาอย่างรุนแรง และโชคดีมากที่วันนั้นเธอกลับมาจากเรียนพอดี จึงสามารถช่วยเหลือได้ทัน “…โชคดีมากครับที่มาทันเวลา...คนไข้ใส้ติ่งอักเสบครับ” คำของแพทย์หนุ่มที่แจ้งให้เธอและลุงหวังทราบ “แล้วต้องทำยังไงคะ?...” กอหญ้าถามแพทย์หนุ่ม “ตอนนี้เตรียมห้องผ่าตัดแล้วครับ...” กอหญ้าพยักหน้าทันที และบอกให้ลุงหวังเซ็นเอกสารที่พยาบาลนำมา “ลุงค่ะ...เซ็นสิค่ะ...คุณหมอจะได้กลับไปทำหน้าที่ค่ะ...” กอหญ้าหันไปทางลุงหวังที่ยืนฟังอยู่ด้วย แต่ลุงแกมีท่าทางลังเล กอหญ้าจึงต้องย้ำ “เออ...คุณกอหญ้า...คือว่าลุงไม่มีเงินเยอะมากพอที่จะจ่ายค่าผ่าตัด...” กอหญ้าคลายความสงสัยทันที “ลุงเซ็นเถอะค่ะ...เดี๋ยวค่าใช้จ่ายทั้งหมด หญ้ารับผิดชอบเอง...” สิ้นเสียงของกอหญ้าลุงหวังหันไปมองหญิงสาวตรงหน้าที่มองอยู่ก่อนแล้ว และพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มให้ลุงหวัง... “...ลุงอย่าพึ่งคิดมาก...ตอนนี้ชีวิตของน้องบีสำคัญกว่า...ถือว่าเงินก้อนนี้หญ้าให้ลุงยืมก่อนก็ได้...นะคะ” แพทย์หนุ่มที่ยืนอยู่ด้วย มองหญิงสาวที่สวยทั้งภายนอกและภายใน “นี่ค่ะ...” กอหญ้าส่งแฟ้มที่ลุงหวังเซ็นแล้วให้กับพยาบาล “คุณกอหญ้าจะเข้าสำนักพิมพ์เหรอครับ?” ลุงหวังเอ่ยถาม เมื่อเห็นการแปลงโฉมของเธอ ที่เขาจะเห็นไม่ค่อยบ่อย และแน่นอนเรื่องนี้ลุงหวังก็ต้องปิดเป็นความลับเช่นกัน “เปล่าค่ะ...หญ้ามีประชุมที่ช่องสถานี...แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับงานเขียนค่ะ” กอหญ้าตอบออกไปอย่างใจดี และขอตัวไปยังรถคันเล็กซูซูกิ Swift สีเหลืองที่เธอจะนานๆใช้ที เพราะนี้คือรถของนักเขียนนามปากกา ‘กอหญ้า’ ลุงหวังยืนมองพร้อมรอยยิ้ม และกำลังจะกลับไปทำหน้าที่ต่อ... “สวัสดีครับคุณคริสต์...” ลุงหวังทักทายผู้อาศัยชั้นบนสุดของอาคาร “สวัสดีครับลุง...สามสี่วันมานี้ผมไม่เห็นลุงเลยนะครับ...” คริสต์ทักทายและพูดคุยกับลุงหวังอย่างเป็นกันเอง “ลุงลากลับบ้านที่หัวหิน...พึ่งกลับมาทำงานวันนี้ครับ” คริสต์พยักหน้ารับรู้และขอตัวเดินไปยังรถ Land Rover Discovery Sport สีดำ และเคลื่อนออกจากที่จอดไปยังอาคารของช่องสถานีที่คุณหญิงศศิธรเป็นประธานบริหาร และอีกตำแหน่งคือแม่ผู้กำเนิดเขานั้นเอง ‘ณ อาคารสถานีโทรทัศน์’ “สวัสดีครับ...ติดต่อชั้นไหนครับ” เจ้าหน้าที่ทางเข้าอาคารจอดรถของอาคารสถานีสอบถามกอหญ้า ที่เปิดกระจกรับใบจอดรถ “เอ่อ...ไม่ทราบชั้นค่ะ...แต่ดิฉันมีประชุมกับคุณเขมิกาค่ะ...” “คุณนักเขียน!...เชิญชั้นสองเลยครับ” กอหญ้ายิ้มและกล่าวขอบคุณ เคลื่อนรถมายังชั้นสองตามที่ได้รับแจ้ง แต่เอ้!...แล้วเธอต้องจอดตรงไหนกันละ ถึงที่นี่จะเป็นลานจอดรถสำหรับผู้บริหารแต่เธอก็ไม่รู้ว่าที่ตรงไหนเป็นที่ถูกเตรียมไว้ให้เธอ.... “…ตรงนี้แล้วกัน ใกล้ทางเข้า” กอหญ้าเข้าจอดช่องที่ว่างที่ไม่มีกรวยกั้น และเธอก็มองไม่เห็น รปภ. ที่ชั้นนี้ด้วย เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก่อนลงจากรถเธอไม่ลืมที่จะต้องสวมแว่นตาหนาเตอะ เพื่อช่วยในการปิดบังใบหน้าและลงจากรถไป “สวัสดีค่ะ...ติดต่อชั้นไหนคะ” เสียงเจ้าหน้าที่ประจำเค้าเตอร์ชั้นสอง สอบถามกอหญ้า เมื่อเธอเดินเข้ามา “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ...แต่ดิฉันมีนัดประชุมกับคุณเขมิกา เวลาสิบโมงค่ะ” “คุณคือเจ้าของผลงาน ‘พ่ายกลซาตาน’...ขออนุญาตเรียกคุณกอหญ้านะคะ...” กอหญ้ายิ้มและพยักหน้าให้กับเจ้าหน้าที่ ที่ดูตื่นเต้นมากขึ้น “...ขออนุญาตนะคะ...ขอลายเซ็นหน่อยได้มั้ยคะ?...ชอบมากเลยค่ะ...คือดิฉันเป็นแฟนผลงานของคุณกอหญ้าค่ะ...ไม่คิดว่าคุณกอหญ้าดูอายุยังน้อยอยู่เลย...ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ?” กอหญ้าได้แต่ยิ้มตลอดการตื่นเต้นของเจ้าหน้าที่ตรงหน้า “เอ่อ...หญ้าขออนุญาตเป็นการให้เพียงลายเซ็นอย่างเดียวนะคะ...เรื่องถ่ายภาพต้องขอโทษด้วยนะคะ...ไม่สะดวกจริงๆค่ะ” กอหญ้าตอบออกไปอย่างสุภาพ เมื่อเธอหาช่องในการพูดกับเจ้าหน้าที่ตรงหน้าได้ “...ขอบคุณนะคะ...” กอหญ้ากล่าวขอบคุณพร้อมกับส่งคืนเล่ม ‘พ่ายกลซาตาน’ ที่เจ้าหน้าที่ตรงหน้ายื่นมาให้ “ขอบคุณค่ะ...ไม่เป็นไรค่ะ...ลายเซ็นก็ดีใจแล้วค่ะ...เดี๋ยวรบกวนคุณกอหญ้ารอสักหน่อยนะคะ คุณเขมิกายังไม่เข้ามาค่ะ...” “อ๋อ!...ได้ค่ะ...ไม่เป็นไรเพราะนี้ก็ยังไม่ถึงเวลานัดเลย...งั้นเดี๋ยวขอไปรอที่ร้านคอฟฟี่ช็อปตรงนั้นแล้วกันนะคะ...” กอหญ้าบอกอย่างสุภาพและขอตัว “สวัสดีครับ...รับอะไรดีครับ” พนักงานร้านคอฟฟี่ช็อป กล่าวทักทายลูกค้าที่เดินมาถึงตรงหน้าเค้าเตอร์ “ขอเป็นลาเต้เย็น หวานน้อยค่ะ” “เจ็ดสิบบาทครับ...เดี๋ยวคุณลูกค้านั่งรอที่โต๊ะได้เลยครับ...เดี๋ยวพนักงานนำไปเสิร์ฟครับ...” กอหญ้าชำระเงินเรียบร้อย ก็เดินไปยังโต๊ะตัวเล็กที่สำหรับนั่งได้เพียงสองคน ตอนนี้เก้าโมงครึ่ง เธอมาถึงก่อนเวลา นั้นก็เพราะเธอเผื่อเวลาเดินทางและออกมาเช้ากว่าปกติเพื่อเลี่ยงชั่วโมงเร่งด่วนของคนทำงาน “ขอบคุณค่ะ...” กอหญ้ากล่าวกับพนักเสิร์ฟ ที่นำลาเต้เย็นมาให้เธอ พร้อมหนังสือพิมพ์ฉบับประจำวันนี้ กอหญ้าจึงอ่านเพื่อฆ่าเวลา “ทายาทช่องดัง...กับสาวคนใหม่อีกแล้ว...” กอหญ้าเปิดมาถึงหน้าบันเทิง ก็ต้องพบการพาดหัวข่าวถึง คริสต์ ทายาทของคุณหญิงศศิธร เจ้าของสถานีที่เธอกำลังจะเซ็นสัญญามอบบทประพันธ์ ‘พ่ายกลซาตาน’ ให้กับทางช่องไปสร้างเป็นละคร ซึ่งกอหญ้าแค่มองผ่านๆ เธอไม่ได้ให้ความสนใจเท่าไหร่