ตอนที่ 3 ‘ในเวลาเดียวกัน ณ ลานจอดรถชั้นสอง ที่สถานี’

‘ในเวลาเดียวกัน ณ ลานจอดรถชั้นสอง ที่สถานี’ “ลุงชัด!...ปี๊ด ปี๊ด...” คริสต์กดแตรรถ เรียก รปภ. ที่ประจำชั้นสอง เมื่อตอนนี้ที่จอดรถประจำของเขาไม่ว่างเหมือนทุกครั้ง... “คุณคริสต์...” “ลุงชัด!...หมายความว่าไงครับ” คริสต์ถามกลับทันที ด้วยใบหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ และสายตาย้ายไปยังรถสีเหลือง สลับกับการมองลุงชัด “ขะ...ขอโทษครับคุณคริสต์...พอดีลุงไปเข้าห้องน้ำมาครับ...ไม่ทราบว่าเป็นรถใคร...เดี๋ยวคุณคริสต์รอสักครู่นะครับ...” “ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมไปจอดช่องฝั่งโน้นก่อน...ผมมีประชุมและนี้ก็ใกล้เวลาแล้วครับ” คริสต์ตัดบทและเคลื่อนรถไปยังช่องจอดที่ว่างอยู่ “เอ่อ!...ขอโทษนะคะ...ห้องน้ำไปทางไหนคะ?” กอหญ้าลุกจากโต๊ะและเดินกลับไปยังเค้าเตอร์อีกครั้ง “ตรงประตูทางเข้าค่ะ...เลี้ยวขวา” กอหญ้ากล่าวขอบคุณเจ้าหน้าที่และเดินไปทิศทางที่เจ้าหน้าที่บอก พร้อมกับในมือที่ถือแก้วกาแฟที่พึ่งทานไปได้เพียงนิดเดียว...ห้านาทีต่อมา...กอหญ้าก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเธอจัดการทุกอย่างพร้อมสำรวจตัวเองอีกครั้ง Grrrrr Grrrrr กอหญ้าก้มหน้าทันทีเมื่อเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น โดยที่เธอยังคงก้าวเดินต่อไป พร้อมกับล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็กด้วยมือเดียวที่ว่างอยู่ และในจังหวะเดียวกันที่คริสต์ผลักประตูเข้ามาจากทางเข้าที่มาจาก ลานจอดรถ... “โอ้ยยยย!!!!!..../....เฮ้ยยยยยย!!!!!...” สองเสียงดังพร้อมกันทันที เมื่อเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด ที่เรียกว่า ‘อุบัติเหตุ’ กอหญ้าตาโตมอง ‘อุบัติเหตุ’ ตรงหน้าที่ตัวเองร่วมสถานการณ์นี้ด้วย แก้วกาแฟในมือที่ตอนนี้กลิ้งบนพื้นตรงหน้า และผลของมันก็อยู่ตรงหน้าเธอ คือ ชายหนุ่มที่เสื้อและกางเกงเปียกเลอะน้ำกาแฟ คริสต์กางแขนออก เมื่อตอนนี้เขาก้มมองดูตัวเองที่เลอะเทอะไปด้วยน้ำกาแฟเย็น วันนี้มันวันอะไร! ทำไมถึงมีเรื่องแย่ๆได้ตลอดเช้านี้ คริสต์ถอนหายใจออกมาพยายามจะระงับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง และสายตาค่อยๆมองคนตรงหน้า ไล่มาตั้งแต่ปลายเท้า จนถึงใบหน้าที่มองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้างพร้อมกับปากที่เปิดค้างไว้ “ยายเด็กแว่นหน้าโง่ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ สถานที่นี่ ไม่ใช่ที่ของเด็กหน้าตาอย่างเธอจะเที่ยวมาเดินเพ่นพ่าน” คริสต์ปล่อยคำที่ส่อถึงความไม่พอใจเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเดินชนเขา จนกาแฟเย็นในมือของหญิงสาวหกเลอะเทอะใส่เสื้อผ้าเขา “ถ้าฉันรู้ว่าเข้ามาสถานที่นี่แล้วต้องมาเจอผู้ชายที่เลี้ยงหมาไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนไว้ในปากมากมายขนาดนี้ ฉันก็ไม่เข้ามาให้เสนียดติดรองเท้าฉันเป็นเด็ดขาด” กอหญ้้าที่ไม่พอใจคำพูดของผู้ชายที่มีดีแต่หน้าตา “ปากดีนักนะ ยายเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันเป็นใคร” คริสต์จ้องมองคนตรงหน้าสบตากับดวงตาผ่านแว่นหนาที่มองกลับเขาอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน คริสต์ละสายตามองหญิงสาวตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าอีกครั้งและในความคิดเขา ผู้หญิงคนนี้มีรสนิยมการแต่งตัว เอ้าท์สุดๆ (out) ในสายตาเขา กอหญ้าที่ไม่พอใจสายตาที่หยามเหยีดคนของผู้ชายตรงหน้า เธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลบสายตาเขา ถึงแม้เธอจะต้องเงยหน้าสู้สายตาเขาก็ตามทีเหอะ!เพราะผู้ชายคนนี้น่าจะมีความสูงเกินร้อยแปดสิบเซนติเมตร “จะเป็นใครก็ช่าง! ฉันไม่อยากรู้ เพราะเซลล์สมองของฉันมันมีค่ามากกว่าจะมารู็จักและจดจำคนอย่างนาย” “ รปภ.!!!” คริสต์ตะโกนดังลั่น เมื่อความอดทนของเขากำลังจะไม่เหลือ เพราะเขาไม่อยากได้ชื่อว่าทำร้ายผู้หญิง “ครับ”ลุงชัด รปภ. เฝ้าหน้าประตูวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อได้ยินเสียงของเจ้านาย “เอายายบ้านี่!!! ออกจากที่นี่ เดี๋ยวนี่!!!” คริสต์พูดเพียงแค่นั้นและเดินจากไปโดยที่ไม่หันมามองกอหญ้าที่เบิกตาโพลงอย่างไม่อยากเชื่อว่า นี้คือการกระทำของคนที่เรียกว่าผู้ชาย แต่ขาดความเป็นสุภาพบุรุษ เจ้าหน้าที่หน้าเค้าเตอร์ ที่รีบลุกออกมายืนมอง ‘อุบัติเหตุ’ ได้สักพัก แต่เธอไม่กล้าที่จะเข้าไป เพราะที่นี่ไม่มีใครที่จะไม่รู้จัก คริสต์ มาร์ติน เชียร์เลอร์ และอารมณ์ของชายหนุ่มคนนี้ว่าน่ากลัวเพียงใด และนี้ก็เป็นบุญตาที่เธอได้เห็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าต่อปากกับเจ้านายหนุ่มเลือดร้อน “คุณกอหญ้า เจ็บตรงไหนมั้ยคะ?” เจ้าหน้าที่หน้าเค้าเตอร์ ขยับไปหา กอหญ้าทันทีเมื่อคริสต์เดินจากไป “เอ่อ!...ไม่ค่ะ...หญ้าต้องขอโทษด้วยนะคะ...” กอหญ้าพูดพร้อมกับยกมือขึ้นมาไหว้เจ้าหน้าที่ที่เข้ามาถามเธออย่างห่วงใย และเธอก็ยกมือไหว้แม่บ้านที่รีบเข้ามาเคลียทำความสะอาดพื้นที่ ที่เกิด ‘อุบัติเหตุ’ ทันที ซึ่งทุกคนก็ต่างบอกว่า ไม่เป็นไร มันเป็นอุบัติเหตุ !!!!…นั้นสิ!!!... มันเป็น ‘อุบัติเหตุ’ ทำไมทุกคนที่นี่ถึงเข้าใจว่าเป็น ‘อุบัติเหตุ’ แต่ทำไม เขาคนนั้นถึงไม่รู้ว่ามันเป็นอุบัติเหตุ “อ๊ะ!...คุณเขมิกา มาถึงแล้ว” กอหญ้าหันไปมองตามสายตาของ เจ้าหน้าที่เค้าเตอร์ที่เอ่ยออกมา... “ สวัสดีค่ะคุณเขม...” “สวัสดีจ๊ะ...” เขมิกาทักทายกลับอย่างเป็นกันเอง “คุณเขมค่ะ...คุณกอหญ้าค่ะ เธอมาถึงสักพักแล้วค่ะ” “สวัสดีค่ะ....คุณกอหญ้า?....” เขมิกาทักทาย แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือ... “สวัสดีค่ะ....เรียกว่ากอหญ้า ตามนามปากกาก็ได้ค่ะ...” เขมิกาพยักหน้าเข้าใจทันที เพราะเธอไม่เคยเห็นตัวจริงเจ้าของบทประพันธ์ ‘พ่ายกลซาตาน’ อายุน้อยกว่าที่คิดไว้อีก “ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ให้คุณกอหญ้าต้องรอ...” เขมิกา ตอบกลับอย่างสุภาพ “ไม่เป็นไรค่ะ...หญ้ามาก่อนเวลานัดเองค่ะ...” เขมิกายิ้มและเธอคิดว่า รู้สึกถูกชะตากับนักเขียนคนนี้ซะแล้ว “…งั้นเราไปคุยกันต่อที่ห้องประชุมกันค่ะ...เรียกผู้เกี่ยวข้องเข้าห้องประชุมได้เลย” ประโยคแรกเขมิกาพูดกับกอหญ้า ประโยคหลังเธอหันไปบอกกับพนักงานของตน กอหญ้าเดินไปพร้อมกับเขมิกาตามคำเชิญ ลืมเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ที่เรียกมาก่อนหน้านี้ เธอยังไม่ได้หยิบขึ้นมาดูก็เกิด ‘อุบัติเหตุ’ เสียก่อน ‘ ทางด้านคริสต์...ในเวลาเดียวกัน...ณ ห้องทำงานประธานกรรมการใหญ่’ “ตาคริสต์...เกิดอะไรขึ้นเนี่ย!” คุณหญิงศศิธร ทักบุตรชายเพียงคนเดียวที่เดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยสภาพเลอะเทอะเปียกปอน “สวัสดีครับคุณแม่...” คริสต์เดินเข้ามาพร้อมหอมแก้มคุณหญิงศศิธร ตามปกติ “...ผมเจอยายเด็กซุ่มซ่าม เดินมาชนครับ” “ไปๆ เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านในก่อน...นี้ก็ได้เวลาประชุมแล้ว” คริสต์พยักหน้าและขอตัวเข้าไปในห้องด้านใน ที่ห้องทำงานแห่งนี้ จะมีห้องเล็กอีกหนึ่งห้องที่ไว้สำหรับพักผ่อนของคริสต์ ยามที่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ใช่! เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ว่าคริสต์เป็นเจ้าของนโยบายที่ออกมาตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมาในการบริหารสถานีจนขึ้นเป็นอันดับหนึ่งที่ได้รับความนิยมและเรตติ้งสูงมาก นอกจากคุณหญิงศศิธรกับผู้ช่วยคนสำคัญ คือเขมิกา ที่คริสต์รักและนับถือเหมือนพี่สาวสายเลือดเดียวกันเลย Grrrr Grrrr คุณหญิงศศิธร หยิบโทรศัพท์ของตนเองเมื่อมีเสียงเรียกเข้า “ว่าไงจ๊ะเขม....ดีๆเดี๋ยวน้าลงไป” คุณหญิงศศิธรยิ้ม เมื่อเขมิกาที่เธอรักเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง โทรมาแจ้งว่า เจ้าของบทประพันธ์มาถึงแล้ว “คริสต์...เดี๋ยวแม่ลงไปห้องประชุมก่อนนะ...เสร็จแล้วรีบตามมานะ” “ครับ...” คริสต์ขานรับเสียงของคุณหญิงศศิธรที่ยืนบอกเขาอยู่หน้าประตู และมองตัวเองในเงาสะท้อนของกระจก ที่เขาถอดเสื้อตัวที่ใส่มาเมื่อเช้าออก และเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวที่ยังเลอะคราบกาแฟ “ยายเด็กบ้า!...” คริสต์พึมพำออกมา เมื่อภาพหญิงสาวที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องมาเสียเวลาอยู่ตอนนี้