ตอนที่ 8 ‘รุ่งอรุณเช้าวันใหม่’

“คริสต์!!!...” กัณฑ์ที่ผลักประตูเข้ามาพร้อมกับการ์ด “...แกต้องออกจากที่นี่...เดี๋ยวเจ้าหน้าที่กำลังเข้ามา...อ้าว!...เฮ้ย!!!...ใครว๊ะ?” กัณฑ์ที่จะเข้ามาพาเพื่อนออกจากที่นี่ ก็เจอกับหญิงสาวที่สวมเกาะอกสีดำกับกางเกงยีนต์สีเข้มเข้ารูป นอนไม่ได้สติอยู่บนโซฟาตัวยาว “ไม่รู้ว๊ะ!...น่าจะโดนลูกหลงจากเหตุการณ์ข้างนอก” “แกต้องรีบออกจากที่นี่นะ!...แล้วเอาไงกับผู้หญิงคนนี้” คริสต์หันไปมองใบหน้าหวานที่สลบไม่ได้สติ เธอคงตกใจมากจนหมดสติ “คงต้องเอาไปด้วย...ฟื้นแล้วค่อยว่ากัน” คริสต์ที่ตัดสินใจแล้วก็ขยับช้อนตัวอุ้มร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน กัณฑ์พยักหน้าให้ลูกน้องเมื่อเพื่อนพร้อมแล้ว คริสต์อุ้มกอหญ้าที่ไม่ได้สติเดินไปยังทางออกหลังร้าน ที่รถของกัณฑ์จอดอยู่ กัณฑ์ขอกุญแจรถของคริสต์ที่จอดอยู่ด้านหน้าและส่งกุญแจคอนโดของตัวเองให้กับคริสต์ “คืนนี้แกไปพักที่คอนโดฉันก่อน ส่วนรถของแกเดี๋ยวฉันให้เด็กขยับไปจอดที่อื่น...ขอโทษด้วยว๊ะ!...” คริสต์ที่เข้ามานั่งเบาะหลังโดยมีกอหญ้าอยู่ในอ้อมแขน บอกกัณฑ์ว่าไม่เป็นไร “...พาคุณคริสต์ไปส่งที่คอนโดฉัน...” ประโยคหลังกัณฑ์หันไปเอ่ยกับลูกน้องของตนที่ประจำหลังพวงมาลัย “ขอบใจ...” คริสต์เอ่ยบอกลูกน้องของเพื่อนที่ขึ้นมาช่วยเปิดประตูห้องเจ้านายของตน คริสต์ที่ในอ้อมแขนมีร่างบางที่ยังไม่ได้สติเดินไปยังห้องนอนที่เป็นบานประตูเปิดแบบอัตโนมัติ ค่อยๆวางร่างบางบนเตียงนอนขนาดใหญ่ คอนโดย่านสุขุมวิทแห่งนี้เป็นหนึ่งในหลายๆห้องของกัณฑ์ที่เพื่อนเขาซื้อไว้ใช้ยามที่พักผ่อนแล้วแต่ว่าเวลานั้นกัณฑ์จะอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพมหานครก็จะเข้าพักห้องคอนโดที่ตัวเองสามารถเดินทางถึงที่ใช้เวลาสั้นๆ ในเมืองหลวงที่มีภาวะรถติดที่ติดอันดับต้นๆของโลกเลยว่าได้.... คริสต์จดจ้องใบหน้าหญิงสาวที่ตอนนี้ถึงแม้เปลือกตาจะปิดสนิท แต่คิ้วหนาต้องขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อมีแสงสว่างและเวลาเพียงพอในการพิจารณาใบหน้าหวานที่จมูกโด่งเกินกว่าจะเป็นเอเชีย แต่แน่นอนจมูกนี้ได้มาอย่างธรรมชาติ ริมฝีปากที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีโทนที่เข้ากับผิวหน้า “…ทำไมถึงรู้สึกคุ้นๆ...แต่ทำไมนึกไม่ออก!” ที่คริสต์ต้องบ่นพึมพำและสงสัยเพราะคนอย่างเขาไม่ใช่คนที่จะลืมอะไรง่ายๆ โดยเฉพาะเพศตรงข้ามที่จัดว่าเป็นคนที่สวยคนหนึ่งทีเลย สำหรับหญิงสาวตรงหน้า สายตาคมเข้มไล่มองไปเรื่อยๆ ยังเนินผิวที่อยู่เหนือเกาะอกสีดำที่เธอสวมใส่ บ่งบอกถึงหญิงสาวมีสุขภาพดีเพราะผิวของเธอเนียนละเอียดเธอไม่จัดเป็นคนผิวขาวซะทีเดียว แต่ก็ไม่ถึงขั้นสีแทนหรือสีน้ำผึ้ง แต่ต้องยอมรับว่าผู้หญิงคนนี้รูปร่างดีมาก เธอมีช่วงขาที่ยาวเอวคอด เธอไปอยู่ไหนมานะ! คริสต์คิดในใจ คริสต์ส่ายหน้าก่อนตัดสินใจเข้าห้องน้ำ ผ่านไปยี่สิบนาทีคริสต์ออกมาด้วยชุดใหม่ที่เขาจัดการตัวเองเรียบร้อย เพราะคอนโดของเพื่อนเขาคนนี้คริสต์รู้ดี เพราะเขาเคยมาบ่อยๆ สังสรรค์กันตามประสาเพื่อน คริสต์กลับมายืนที่เดิมข้างเตียง สายตามองหญิงสาวที่ยังไม่ได้สติอีกครั้ง เพราะอย่างที่บอกที่นี่เป็นห้องของกัณฑ์ที่มีแต่เสื้อผ้าผู้ชาย แล้วเขาจะทำยังไงกับเธอคนนี้ดี? เพราะจะให้เขานอนข้างๆเธอทั้งๆที่เธอยังสวมชุดที่มีกลิ่นของบุหรี่และแอลกอฮอล์ก็คงไม่ได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นคริสต์ก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างบางทันที ไอ้เรื่องปลดเปลื้องอาภรณ์ให้กับเพศตรงข้าม ถนัดอยู่แล้วสำหรับคริสต์.... “…ควับ!...” คริสต์ที่พึ่งจะได้หลับไปได้ไม่นานต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมา เมื่อเวลาล่วงมาเป็นอีกวัน หลังจากที่เขาจัดการหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ และเธอก็ไม่มีอะไรติดตัวเลย จู่ๆร่างเกือบเปลือยของเธอเข้ามาเบียดเขาอย่างไม่รู้ตัว คริสต์จ้องมองใบหน้าที่หลับสนิท ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย แววตาอ่อนแสงลงอย่างไม่รู้ตัว เพราะนี้คงเป็นครั้งแรกของเขาที่นอนเฉยๆกับเพศที่ได้ชื่อว่า ‘เพศหญิง’ และครั้งแรกอีกอย่างที่เขาปลดเปลื้องอาภรณ์อย่างเดียว...ให้กับผู้ที่เรียกว่า ‘เพศหญิง’ “สาวน้อยเธอโชคดีมากเลยรู้มั้ย?....นอนเฉยๆ...และนิ่งๆไว้...เพราะฉันเป็นมนุษย์ผู้ชายที่มีความรู้สึกและความพร้อมในเรื่องลีลารักอย่างเหลือล้น...” คริสต์เอ่ยกับร่างบางที่ยังคงมีลมหายใจสม่ำเสมอ ไม่รับรู้ถึงภัยร้ายที่เธอกำลังจะทำให้มันเกิดขึ้น! คริสต์กระชับผ้าห่มที่คลุมกายร่างบางให้มิดชิดมากขึ้น เพราะคนอย่างเขาไม่ได้อดเรื่องอย่างว่าถึงต้องลักหลับใคร...แค่เขาชายตากระดิกนิ้ว เขาก็มีให้เลือกมากพออยู่แล้ว แต่วงแขนแข็งแรงก็ต้องขยับกว้างขึ้นเพื่อให้ร่างบางที่เบียดเข้ามานอนหลับอย่างสบายกับไออุ่นจากเขาที่สวมเสื้อผ้าสำหรับนอนครบ ก็ห้องนี้มันห้องของนายกัณฑ์ไม่มีเสื้อผ้าสำหรับเธอคนนี้ และทำไม? อะไร? คริสต์ถึงไม่หยิบเสื้อยืดสักตัวของกัณฑ์มาสวมให้ร่างบางนี้ ซึ่งเรื่องนี้คริสต์ก็หาคำตอบให้กับตัวเองได้.... ทางด้านกิ๊ก ที่เอาแต่นั่งจ้องโทรศัพท์ของเพื่อนสาว หวังว่าจะมีการติดต่อกลับมา แต่นี้ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว ที่เธอเดินกระสับกระส่ายไปมาในห้อง คอนโดของเพื่อนสาวหลังจากที่เธอต้องเป็นฝ่ายไปขยับรถของเพื่อนออกจากผับที่เกิดเรื่องเพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจก็กรูกันเข้ามา แต่จากที่เธอเฝ้ามองกลุ่มวัยรุ่นที่ถูกทางเจ้าหน้าคุมตัวไม่มีแม้แต่เงาเพื่อนสาว “หญ้า!....แกไปอยู่ไหน?....แกต้องไม่เป็นอะไร...แล้วฉันจะเอาหน้าไปเจอ... ‘เขาคนนั้น’...ได้ยังไง?...ช่วยติดต่อกลับมาสักทีเถอะ” ‘รุ่งอรุณ...เช้าวันใหม่’ กอหญ้าที่ขยับตัวหลังจากได้พักผ่อนอย่างเต็มที่...คิ้วบางเริ่มขมวดเข้าหากันทีละน้อยเมื่อดวงตาบ่งบอกถึงเชื้อชาติเริ่มพบสิ่งแวดล้อมที่ไม่คุ้นตา ดวงตาเบิกกว้างขึ้น เมื่อสติเริ่มเข้าครอบครองสมอง เมื่อสมองเริ่มทำงาน มือบางเลิกผ้าห่มเล็กน้อย ดวงตาคมที่เบิกกว้างอยู่แล้วกว้างขึ้นอีก เมื่อกอหญ้าเริ่มรับรู้ว่าตัวเองเกือบเปลือยเปล่า เธอสวมเพียงบิกินี่ปกปิดสิ่งล้ำค่าของความเป็นหญิงของเธอเพียงชิ้นเดียว เนื่องจากกอหญ้าไม่ใช่คนขี้ตกใจอะไร แต่สำหรับเรื่องนี้มันเกินกว่าที่เธอจะไม่ตกใจไม่ได้....สายตาเร็วทันสมองเมื่อบนร่างกายเธอเหนือผ้าห่มมีวงแขนใหญ่โอบรัดเธออยู่ “….มันไม่ใช่เรื่องจริง!...หญ้าแกกำลังฝัน” กอหญ้าปิดเปลือกตาลงทันที พร้อมกับร้องบอกตัวเองในหัว ไม่เปล่งเสียงอะไรออกมาทั้งสิ้น แต่เมื่อดวงตาคมเปิดขึ้นอีกครั้ง ริมฝีปากเม้มปิดสนิททันที ร่างบางเกร็งแข็งอย่างอัตโนมัติ กอหญ้าพยายามหายใจเข้าหายใจออก ย้ำเตือนตัวเองว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ‘สติ’.... ‘สติ’ แต่แล้วเมื่อดวงตาค่อยๆเลื่อนขึ้นไปมองหน้าเจ้าของวงแขนนั้น.... “...อุ๊บ!!!!....พระเจ้า!!!!....” กอหญ้าปิดปากกลบเสียงร้องในคอทันที ถึงแม้เขาจะหลับอยู่แต่เธอก็จำเขาได้!...คริสต์ มาร์ติน เชียร์เลอร์ “มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกับฉันเนี่ย!!!...พ่อจ๋า!...หญ้าต้องทำยังไง...” ในขณะที่กอหญ้ากำลังกระวนกระวายอยู่ในใจ..... “ตื่นแล้วเหรอ?...” กอหญ้าดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งทันที เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของตัวเอง “อื้ม...ๆ...อื้ม...” กอหญ้าตอบกลับด้วยการพยักหน้าและเสียงในคอ และค่อยๆขยับร่างบางของตนถอยห่างจากข้างกาย คริสต์ ที่ยังนอนในท่าเดิม โดยที่วงแขนยังพาดไว้บนตัวเธอ ถึงแม้จะมีผ้าห่มขวางกั้นอยู่ก็ตาม คริสต์มองหญิงสาวที่พยายามจะเอาตัวเองหายเข้าไปในใต้ผ้าห่ม “แม่คุณ...มันไม่สายไปหน่อยเหรอ?” คริสต์แอบคิดขำๆในใจ “จำอะไรได้บ้าง?” คริสต์ถามกลับ พร้อมกับขยับเท้าแขนข้างที่ว่าง เพื่อหันมาคุยกับเธอ และตั้งใจไม่เอาแขนที่พาดบนตัวเธอออก เขาก็แค่จะแหย่! แกล้งเธอเล่น ขำๆ เพราะยิ่งเห็นท่าทางแบบนี้แล้ว ยิ่งอยากแกล้ง... “โอ้ย!...แล้วทำไมต้องมาถามและอยากรู้เอาตอนนี้...หลังจากนี้ไม่ได้ เหรอ...แล้วทำไมไม่เอาแขนบ้า!นี้ออกไปสักที...มันหนักนะ!!!” กอหญ้าคิดในใจ และให้คำตอบกับคำถามของคริสต์เป็นการส่ายหน้าไปมา โดยที่ยังคงใช้ผ้าห่มปกป้องใบหน้านั้นอยู่ครึ่งอยู่ เพราะเธออยากจะให้มันจบๆ เร็วๆ สักที คริสต์อมยิ้ม...ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเธอกำลังเขินอาย และต้องการหลบหน้าหลบตาเขา... “เฮ้ย!!!!....ฉันคงลีลาแย่มาก!...จนไม่เป็นที่จดจำเลย” คริสต์แกล้งเปรยออกไปด้วยเสียงที่เศร้าเสียใจ... “ห๊า!!!!....อะ...อะไรนะ!!!....” เสียงแรกของกอหญ้าที่ฟังเป็นคำ ดังออกมา อย่างตกใจพร้อมกับลดผ้าห่มเปิดเผยใบหน้าของตัวเองมากขึ้น พร้อมเปิดเผยดวงตาที่โตจ้องมองใบหน้าคริสต์ “ฉันบอกว่า!...ลีลาของฉันคงไม่เป็นที่ประทับใจของเธอล่ะสิ...เธอถึงจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนนี้เราสองคน...” คริสต์หยุดพูดพร้อมส่งสายตาสื่อความประสานไปกับดวงตานั้น “……….” กอหญ้าเกิดอาการหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ดวงตาเบิกกว้าง นิ่ง ร่างกายเธอนิ่ง ช็อค!!!...ใช่เธอช็อค! กับสิ่งที่ได้ยิน... “เฮ้!!!...” คริสต์ขยับตัวลุกนั่งทันทีอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ หญิงสาวตรงหน้าก็นิ่งไปเฉยๆ สองมือเข้าจับไหล่บางพร้อมกับเขย่าร่างบางเบาๆ “...คุณ...คุณ...เธอ...เป็นอะไรไป” ตอนนี้เป็นคริสต์ที่เริ่มใจไม่ดี ตั้งแต่เกิดมาก็พึ่งเคยเจอผู้หญิงที่ร้องแหกปากกับเขาไม่เป็น... “ยายเด็กบ้า!...เพี๊ยะ!!!” “โอ้ย!...” กอหญ้าร้องออกมา เมื่อใบหน้าเธอกลายเป็นแหล่งเกิดเสียง เมื่อมือใหญ่ของคริสต์สัมผัสที่มากกว่าคำว่าอ่อนโยน จนทำให้แก้มเนียนแดงเล็กน้อย “...ฉันเจ็บนะ!...” “ค่อยยังชั่ว...คิดว่าตายทั้งๆที่ยังหายใจอยู่” คริสต์พูดพร้อมกับยิ้มออกมา “บ้าเหรอเปล่าคุณนะ!...ตบเข้ามาได้...ฉันก็เจ็บเป็นนะ” “ใครจะไปรู้ล่ะ!...แหย่เล่นแค่นี้ถึงกับช็อคไปเลย...” “แหย่เล่น?...คนบ้านี้คุณหลอกฉันเหรอ?...” คริสต์รีบลงจากเตียง เมื่อหญิงสาวกำลังจะดึงหมอนมาฟาดเขา คริสต์ยืนยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าที่ลุกขึ้นมานั่ง แต่ไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มกระชับกายมากขึ้น แต่ใครเล่าจะเข้าใจ ‘รอยยิ้ม’ แบบนั้นของคริสต์คงไม่มี นอกจากเจ้าตัว.... คริสต์เดินเข้าห้องน้ำไป...