ตอนที่ 4 ‘ณ ห้องประชุม’

‘ณ ห้องประชุม’ กอหญ้านั่งฟังผู้กำกับของเรื่องนี้ อธิบายให้ฟังและกดเปิดภาพนักแสดง บนจอขนาดใหญ่ให้เธอได้ดู ว่าการตีความและเอกลักษณ์ของนักแสดงแต่ละคนที่ได้รับเลือกมารับบทบาทนั้นตรงหรือใกล้เคียงกับที่เธอเขียนไว้มั้ย และเมื่อถึง นักแสดงนำฝ่ายหญิง ผู้กำกับขึ้นภาพสองคนให้เธอดูเพราะเนื่องจากเรื่องนี้ นักแสดงนำหญิงเป็นลูกครึ่งไทย-อิตาเลี่ยน จึงสอบถามความเห็นของเธอว่าควรเป็นใครดี...แต่เธอยังไม่ได้ให้คำตอบ.... “ผลั๊ก...” เสียงประตูห้องประชุมถูกผลักเข้ามา พร้อมกับผู้ที่เข้ามาใหม่ “ขอโทษทุกคนที่เข้ามาขัดจังหวะ” คุณหญิงศศิธรกล่าวออกไปอย่างใจดีและสุภาพให้กับทุกคน ที่พร้อมกันลุกขึ้นพร้อมยกมือไหว้ทำความเคารพผู้เข้ามาใหม่ “คุณกอหญ้าค่ะ...” กอหญ้าที่ยืนขึ้นเช่นกัน หันไปทางเขมิกาที่เรียกเธอ เพราะในห้องแห่งนี้ เป็นเธอเพียงคนเดียวที่ยังไม่รู้จักอย่างเป็นทางการผู้ที่เข้ามาใหม่... “ท่านนี้คือคุณหญิงศศิธรค่ะ...ประธานบริหารสถานีค่ะ” “สวัสดีค่ะ...” กอหญ้ากล่าวทักทายพร้อมยกมือไหว้ทำความเคารพ ผู้อาวุโสกว่า... “สวัสดีค่ะ...ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...คุณกอหญ้าดูอายุน้อยกว่าที่พวกเราคาดไว้...เก่งจังเลยค่ะ” คุณหญิงศศิธรกล่าวออกไปอย่างใจดี เมื่อรับไหว้หญิงสาวตรงหน้าที่ไหว้อย่างสวยงาม “ขอบคุณค่ะ...” กอหญ้าที่ไม่รู้ว่าจะต้องตอบกลับแบบไหนดี ก็เลือกคำกลางๆที่เธอนึกออกตอบกลับคุณหญิงศศิธรที่ดูแล้วท่านเป็นผู้ใหญ่ใจดี “คุยกันถึงไหนแล้ว”คุณหญิงศศิธรหันไปถามผู้กำกับที่ทางช่องมอบหมายงานนี้ให้ “ถึงตัวนักแสดงนำฝ่ายหญิงแล้วครับ...” คุณหญิงศศิธรพยักหน้า และบอกให้ทุกคนทำงานต่อได้เลย... “…ฉันขอนั่งประชุมด้วย” เมื่อทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมกลับลงนั่ง และเริ่มที่ค้างไว้ต่อทันที.... “คุณกอหญ้าคิดว่า...ควรเป็นใครดีครับ” ผู้กำกับหันมาถามต่อทันที เมื่อทุกคนพร้อม กอหญ้าหันไปที่หน้าจอแสดงภาพนักแสดงนำฝ่ายหญิงอีกครั้ง เธอนิ่งและจดจ้องมองตัวเลือกตรงหน้า ทั้งสองคนต่างก็เป็นลูกครึ่ง “...ตามคาแร็คเตอร์ตัวละครนักแสดงนำฝ่ายหญิงจะเป็นลูกครึ่ง...แต่เธอก็มีความโดดเด่นชัดเจนในเชื้อสายความเป็นเอเชีย...” สิ้นเสียงเหตุผลของกอหญ้าทำให้ทุกคนในห้องประชุมรู้ทันทีว่าใครได้รับเลือก เพราะนักแสดงที่ถูกเลือกมาทั้งสองคน ใช่! เธอเป็นลูกครึ่ง แต่มีอยู่เพียงคนเดียวที่ความเป็นเอเชียของเธอค่อนข้างชัดเจนกว่าอีกคน และแน่นอนเหตุผลของกอหญ้านั้นบ่งบอกว่านักแสดงฝ่ายหญิงต้องสามารถพูดภาษาไทยได้อย่างชัดเจน คุณหญิงศศิธรอดไม่ได้ที่ต้องหันไปมองกอหญ้า ที่ถึงแม้เธอจะสวมแว่นตาหนา แต่คนที่ผ่านโลกมานานอย่างเธอมองออกว่าหญิงสาวตรงหน้าเป็นคนฉลาดและมีความมั่นใจในตัวเองมาก เพราะน้ำเสียงและการพูดของนักเขียนคนนี้ช่างฉะฉานชัดเจน และแน่นอนในสายตาของเธอแล้ว กอหญ้าเป็นหญิงสาวที่สวยมากคนหนึ่ง และจากคนที่ผ่านอะไรมาเยอะอย่างเธอแล้ว เธอมองออกว่า นักเขียนคนนี้พยายามแต่งตัวเพื่อปิดบังตัวจริงของตัวเองไว้.... “เอาละค่ะ...เราได้นักแสดงนำฝ่ายหญิงแล้ว...คราวนี้ก็มาถึงนักแสดงนำฝ่ายชาย...เราไม่ต้องใช้ภาพขึ้นจอ...เพราะวันนี้เขาก็มาประชุมกับเราในวันนี้ด้วย” เขมิกาเป็นฝ่ายเอ่ยและหันไปยิ้มกับคุณหญิงศศิธรที่ยิ้มตอบเธอเช่นกัน เพราะละครเรื่องนี้เกิดขึ้นมาก็เพราะมีเหตุผล ที่สาเหตุหลักมาจากการประชุมของคณะบริหารของสถานีเมื่อสองสัปดาห์ก่อน... ‘ สองสัปดาห์ก่อน...ณ วันประชุมคณะผู้บริหาร ช่องสถานี ’ คุณหญิงศศิธร ประธานในที่ประชุมพร้อมมือขวาคนสำคัญอย่างเขมิกา ได้แต่มองตากัน อย่างเข้าใจกันและกัน “…ท่านประธาน หวังว่าคงเข้าใจนะครับที่พวกเราขอคัดค้านต่อคำเสนอของท่าน พวกเราที่นี่รักและภักดีกับท่านและสถานีแห่งนี้ เพราะท่านดูแลพวกเราเหมือนท่านดูแลครอบครัว แต่พวกเราก็ยังไม่ลืมว่า ภาพพจน์มีความสำคัญมากเพียงใด...พวกเราต่างทราบดีว่าคุณคริสต์ได้รับความนิยมในด้าน ‘ลบ’ มากมายเหลือเกิน ช่องของเราอาจขาดความน่าเชื่อถือและถูกลดระดับ และจะมีผลในทางลบที่ตามมาอีกมากมาย...” คุณหญิงศศิธร ได้แต่ถอนหายใจกับเหตุผลของเหล่าคณะบริหารที่มีเสียงเห็นพ้องต้องกัน แต่เธอก็ไม่สามารถบอกทุกคนได้ว่าตลอดสองปีที่ผ่านมา นโยบายและการเจรจาติดต่อกับฝ่ายต่างประเทศล้วนแล้วมาจากลูกชายคนนี้ของเธอทั้งนั้น ที่สามารถชักจูงทั้งนักลงทุนต่างประเทศเข้ามาและรายการระดับโลกมาลงที่ช่องของที่นี่ได้ แต่จะให้บอกใคร ใครเขาจะเชื่อก็ในเมื่อฝ่ายบุตรชายของเธอเองก็ไม่ยอมออกตัวสักที.... “คริสต์ แม่อยากให้ลูกเข้าประชุมเอง และเป็นผู้นำเสนอโปรเจตของลูกต่อผู้คณะบริหารเองนะจ๊ะ...” “คุณแม่ดีที่สุดครับ เพราะโปรเจตพวกนี้ต้องอาศัยความร่วมมือของทุกคน...และคุณแม่เป็นที่รักและเคารพของทุกคน เราต่างเข้าใจดีนะครับว่าให้ นโยบายดีแค่ไหน โปรเจตน่าสนใจเพียงใด แต่ถ้าขาดกำลังใจ ความร่วมมือและลงมือทำทุกอย่างไม่มีทางเกิดขึ้นได้ เหตุผลแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เพราะมีเพียงคุณแม่เท่านั้นที่จะสามารถให้โปรเจตเหล่านี้เกิดขึ้น ผมขอเป็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณแม่นะครับ...” คุณหญิงศศิธรได้แต่ ถอนใจ ถอนใจ “…แต่ถ้าคริสต์ไม่เริ่มต้นที่จะแสดงผลงานกับคณะผู้บริหารให้พวกเขาได้เห็น พวกเขาก็ไม่มีทางได้รู้เลยว่า ลูกแม่คนนี้เก่ง กล้า สามารถเพียงใด และอีกอย่างแม่ก็แก่ลงทุกวัน...” “โถ่!!!...ใครบอกว่าคุณแม่ของผมแก่ แค่อายุมากขึ้นแต่คุณแม่ของผมยังสวยและอบอุ่นที่สุด....” คริสต์พูดพร้อมโอบกอดคุณหญิงศศิธร อย่างรักใคร่ เขมิกาได้แต่ยิ้มกับภาพตรงหน้า และการเจรจาวันนี้เธอรู้ทันทีว่า คริสต์ จะเป็นฝ่ายได้ในสิ่งที่ต้องการ เพราะคุณหญิงศศิธรให้แข็งยังไง เก่งยังไง เธอจะแพ้ลูกอ้อนของบุตรชายเพียงคนเดียวของเธอทุกครั้ง และเป็นแบบนี้มาโดยตลอด “…เขม ช่วยน้าคิดหน่อย ว่าเราจะหาวิธีอะไรให้คริสต์เป็นที่ยอมรับของสังคม...” คุณหญิงศศิธร พูดทันทีเมื่อกลับเข้ามาในห้องทำงาน เมื่อการประชุมที่ ‘ผล’ ไม่ออกมาอย่างที่ต้องการ “เป็นที่ยอมรับอย่างเดียวไม่พอค่ะ...ต้องเป็นที่รักและคลั่งไคล้ด้วยค่ะ เราต้องให้สังคมรู้จักตัวจริงของคุณคริสต์ ไม่ใช่ภาพและคำไม่จริงของเหล่านางใน และนางนอกที่ต่างเอาคุณคริสต์ไปพูดเสียๆหายๆ...” ภาพทางสังคมของคริสต์ เป็นจริงอย่างที่คณะบริหารบอก แต่คนที่รู้ว่าจริงๆแล้วคริสต์เป็นคนแบบไหนนั้น เป็นคนส่วนน้อยที่ได้ใกล้ชิดกับเขาเท่านั้น แน่นอนต้องใกล้ชิดแบบมิตรแท้ ไม่ใช่หวังผลประโยชน์จากชายหนุ่มคนนี้ เพราะคนหล่านั้นต่างก็ได้รับการตอบแทนอย่าง ล้นเหลือจากคริสต์โดยทันทีแบบที่ให้ทุกคนที่คิดไม่ซื่อกับคริสต์ได้รับกันหลากหลายรูปแบบ จนคริสต์กลายเป็นบุคคล ‘ไม่เป็นที่ต้องการแม้แต่นรก’ ในความเห็นของเขมิกาเห็นด้วยอย่างยิ่งกับฉายา เพราะคนอย่างคริสต์ไม่มีทางไปนรกแน่นอน