ตอนที่ 1 เปิดฉากด้วยหายนะ

“หวงเอ๋อร์!” “ดื่มสุราพิษถ้วยนี้เสีย!” “แม่จะไปปรโลกพร้อมกับเจ้า!” หลี่หลงหลินลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองสวมใส่ชุดนักโทษและถูกจองจำอยู่ในคุกมืดมิด สตรีผู้เลอโฉมในอาภรณ์วังหลวง สง่างามสูงศักดิ์และโอ่อ่าหรูหรา นางร่ำไห้จนหยาดน้ำตารินไหลดุจดอกสาลี่ต้องสายฝน ใบหน้างดงามล่มเมืองเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ขณะที่ในมือนางถือจอกทองคำไว้แน่น ชั่วพริบตา ความทรงจำมากมายถาโถมเข้าสู่สมอง! ราชวงศ์ต้าเซี่ย ราชวงศ์ที่ไม่เคยปรากฏในประวัติศาสตร์! ข้าข้ามภพมาอยู่ในร่างขององค์ชายเก้า! สตรีผู้เลอโฉมในอาภรณ์วังหลวงตรงหน้า ก็คือมารดาของข้า พระชายาโหรวผู้เป็นที่โปรดปรานที่สุดของฮ่องเต้ต้าเซี่ย! เชื้อพระวงศ์สูงส่ง สายโลหิตแห่งจักรพรรดิ ความรุ่งเรืองตลอดชีวิต ดื่มกินอย่างฟุ่มเฟือย ท่ามกลางเหล่าสตรีงามนับไม่ถ้วน ช่างเป็นชีวิตที่น่าหลงใหลยิ่งนัก! ทว่าหลี่หลงหลินกลับไม่อาจยินดีได้เลยแม้แต่น้อย ชื่อเสียงอื้อฉาวขององค์ชายเก้าพระองค์นี้เลื่องลือไปทั่ว ผู้คนต่างรู้ดีว่าเป็นคนไม่เอาถ่าน! ไม่เพียงเท่านั้น เขายังได้ก่อมหันตโทษอันใหญ่หลวง จนทำให้ฮ่องเต้โกรธถึงขีดสุด และเตรียมจะลงโทษประหารชีวิต! แม้แต่พยัคฆ์ที่ดุร้ายก็ยังไม่กินลูกของมัน! ตกลงแล้วเป็นความผิดร้ายแรงเพียงใดกัน ที่ทำให้ฮ่องเต้ไม่สนสายใยพ่อลูกและตั้งใจจะประหารเขาให้ได้ ความทรงจำของหลี่หลงหลินสับสนวุ่นวาย พยามามนึกเท่าไรก็นึกไม่ออก สุราพิษตรงหน้านี้ ต่อให้ตายก็ห้ามดื่มเด็ดขาด! เขาเพิ่งข้ามภพมาเป็นองค์ชายแท้ ๆ แต่ยังมิทันได้เสวยสุขแม้เพียงวันเดียว กลับต้องมาพบจุดจบอันน่าอนาถเช่นนี้ ช่างเป็นเรื่องน่าอดสูยิ่งนัก! ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใด ต้องมีชีวิตรอดให้ได้! เพล้ง! หลี่หลงหลินสะบัดมือตวัดอย่างแรง ส่งผลให้จอกทองคำในมือของพระชายาโหรวหล่นลงกับพื้น พระชายาโหรวนิ่งงัน น้ำตาไหลพราก “หวงเอ๋อร์ เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ สุราพิษถ้วยนี้ แม่อุตส่าห์คุกเข่าอ้อนวอนต่อหน้าฮ่องเต้ถึงสามวันสามคืนกว่าจะได้มา เพื่อให้เจ้าจบชีวิตอย่างสงบ มิให้ร่างต้องแหลกสลาย! มิเช่นนั้น เจ้าจะต้องถูกประหารด้วยวิธีประหารด้วยการเฉือนเนื้อทีละชิ้นอย่างทุกข์ทรมาน!” เสด็จแม่ต้องคุกเข่าสามวันสามคืน เพียงเพื่อขอสุราพิษถ้วยเดียวเช่นนั้นหรือ หลี่หลงหลินรู้สึกจิตใจหนักอึ้ง ฮ่องเต้เป็นที่รู้จักในเรื่องความใจแข็งและเย็นชา! และความผิดที่ตนก่อไว้นั้นร้ายแรงยิ่งกว่าที่คิด! “เสด็จแม่...” หลี่หลงหลินคุกเข่าต่อหน้าพระชายาโหรว “ข้าอกตัญญู! แต่ข้ายังเยาว์นัก ข้าไม่อยากตาย! ได้โปรดเถิด ท่านช่วยทูลวิงวอนเสด็จพ่ออีกสักครั้งเถอะ...” พระชายาโหรวกอดหลี่หลงหลินไว้แนบแน่น น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย “หวงเอ๋อร์...เจ้าเป็นดั่งดวงใจของแม่! แม่อุ้มท้องเจ้ามาสิบเดือน ไม่รู้ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงใด จนแทบเอาชีวิตไม่รอด กว่าจะให้กำเนิดเจ้าได้...” “หากเจ้าตาย...แม่เองก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว” “แต่ว่า...ต่อให้แม่จะวิงวอนสักเพียงใด แต่เสด็จพ่อของเจ้าก็ไม่มีวันยอม...” “เจ้ารื่นเริงสำราญในค่ายทหารทุกค่ำคืน ดื่มสุราเสเพล ทำเรื่องเหลวไหลไร้สาระ เสด็จพ่อของเจ้าอดทนได้” “เจ้าฆ่าคนบริสุทธิ์แล้วแอบอ้างผลงาน รายงานข่าวทหารเท็จ แล้วยังหนีทัพกลางสมรภูมิ เสด็จพ่อของเจ้ายังอดทนได้” “แต่เจ้ากลับสมคบคิดกับหมานอี๋เหนือ ทำให้แม่ทัพผู้พิทักษ์แผ่นดินทั้งสิบแปดแห่งตระกูลซูต้องเสียชีวิต แม้แต่ท่านแม่ทัพเฒ่าซูก็ยังต้องสังเวยชีวิตในสนามรบ!” “โทษมหันต์เช่นนี้ มิใช่เพียงเสด็จพ่อของเจ้าที่มิอาจอภัย! แม้แต่ตระกูลซูก็มิอาจอภัย ขุนนางทั้งราชสำนักล้วนมิอาจอภัย และแม้แต่ราษฎรทั่วหล้าก็มิอาจอภัยให้เจ้าได้เช่นกัน!” โครม! หลี่หลงหลินดั่งต้องสายฟ้าฟาดกลางศีรษะ สมองอื้ออึงสับสนไปหมด นี่มันเปิดฉากด้วยหายนะชัด ๆ! องค์ชายเก้าไม่เพียงแต่ไม่เอาถ่าน ยังหลงใหลในชื่อเสียงลาภยศ เมื่อถูกองค์ชายองค์อื่นยุยงไม่กี่คำ ก็กระตือรือร้นขออาสาไปเป็นแม่ทัพตรวจการที่ชายแดนทางเหนือ ท่านแม่ทัพเฒ่าซูประจำการชายแดนทางเหนือ มีสมญานามว่า เทพพิทักษ์แผ่นดิน ไม่ว่าจะในหมู่ราชสำนักหรือตามหมู่ราษฎร ล้วนได้รับความเคารพนับถืออย่างสูง! ใต้บังคับบัญชาของเขามีแม่ทัพผู้พิทักษ์แผ่นดินทั้งสิบแปด ล้วนห้าวหาญเกรียงไกรและซื่อสัตย์ภักดีต่อแผ่นดิน องค์ชายเก้ากลับทำเรื่องเหลวไหลในกองทัพ รายงานสถานการณ์ทางทหารเท็จ! ทว่าหลี่หลงหลินมั่นใจว่า องค์ชายเก้าแค่โง่เขลา แต่ไม่ได้มีจิตใจชั่วร้าย! เขาไม่ได้สมคบกับชนเผ่าหมาน แล้วหักหลังตระกูลซูแน่นอน! อุบายร้าย! นี่เป็นอุบายร้ายที่มุ่งเป้าหมายไปที่ตระกูลซูและต้าเซี่ย! ตอนนี้ตระกูลซูถูกทำลายจนหมดสิ้น ชายแดนทางเหนือถูกยึดไป หทารม้าของชนเผ่าหมานบุกทะลวงเข้ามาอย่างรวดเร็ว แผ่นดินกำลังตกอยู่ในอันตราย แผ่นดินและบ้านเมืองกำลังตกอยู่ในวิกฤต! ราชสำนักต้องการแพะรับบาป เพื่อระงับความไม่พอใจของราษฎรและฟื้นฟูขวัญกำลังใจทหาร! และผู้ที่ต้องเป็นผู้เสียสละนั้น ก็คือ เขาเอง!