ตอนที่ 7 ขอพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้!

ท้องพระโรง ฮ่องเต้กำลังทรงประชุมราชสำนักฉุกเฉิน เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ยืนเรียงรายอย่างเคร่งขรึม บรรยากาศตึงเครียดอย่างยิ่ง เส้นเลือดบนหน้าผากของฮ่องเต้ปูดนูน ดวงตาเต็มไปด้วยโทสะ “กองทัพหลายแสนนายที่ชายแดนทางเหนือ กลับต้านทานกองทัพทหารม้าของชนเผ่าหมานเพียงไม่กี่หมื่นนายไม่ได้! บัดนี้กองทัพของชนเผ่าหมานได้ประชิดเมืองหลวงแล้ว!” “แผ่นดินต้าเซี่ยยิ่งใหญ่เพียงนี้ แต่กลับไร้แม่ทัพผู้กล้า ไร้ทหารที่พร้อมรบ!” “หรือว่าต้องให้ข้านำทัพออกศึกเองงั้นหรือ” เหล่าขุนนางพากันก้มหน้านิ่งเงียบ ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยวาจา ฮ่องเต้ทรงกริ้วเป็นอย่างมาก “ไร้ประโยชน์! พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์กันหมด! พวกเจ้าทำให้ข้าต้องผิดหวังยิ่งนัก! ศึกใหญ่จ่อหน้าขนาดนี้ แล้วบัณฑิตผู้ทรงปัญญาทั้งหลายไปอยู่ที่ใดกัน” ในตอนนี้เอง องค์ชายหกหลี่เสวียน ก้าวออกมาข้างหน้า “เสด็จพ่อ ลูกมีวิธีหนึ่งที่จะช่วยคลี่คลายวิกฤตการณ์ของเมืองหลวงนี้ได้!” แววตาของฮ่องเต้เปล่งประกาย “เจ้าหก เจ้าเป็นคนเฉลียวฉลาดมาแต่เล็ก มีไหวพริบปฏิภาณอันล้ำเลิศ! มีวิธีใดก็รีบว่ามา!” หลี่เสวียนเอ่ยขึ้นว่า “ทัพมาถึงต้องมีแม่ทัพต้าน น้ำมาถึงต้องใช้ดินปิดกั้น! การต้านทานกองทัพทหารม้าจากชนเผ่าหมาน จำเป็นต้องใช้กองทัพที่เก่งกาจ! เสด็จพ่อมีองครักษ์หลวงจำนวนหนึ่งแสน อีกทั้งล้วนเป็นทหารที่เก่งที่สุดในกองทัพ!” “หากส่งองครักษ์หลวงออกรบ รับรองได้ว่าจะสามารถบดขยี้ชนเผ่าหมานให้พินาศย่อยยับในคราเดียว!” โครม! สิ้นคำของหลี่เสวียน เหล่าขุนนางทั้งหลายก็รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ! องครักษ์หลวงออกรบอย่างนั้นหรือ แล้วเมืองหลวงเล่าจะทำอย่างไร ทว่าหากไม่ส่งองครักษ์หลวงออกรบ ไม่นานนักชนเผ่าหมานก็จะย่ำเมืองหลวง ผลลัพธ์นั้นไม่กล้าคาดคิดเลย! ฮ่องเต้ทอดสายตามองหลี่เสวียนอย่างลึกซึ้ง ก่อนพูดว่า “ให้องครักษ์หลวงออกรบน่ะหรือ ข้าก็คิดเช่นนั้นอยู่แล้ว! แต่เจ้าว่ามาเถิด ใครเล่าจะเป็นผู้นำทัพ” หลี่เสวียนนิ่งเงียบ ยืนอยู่กับที่ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เหล่าองค์ชายคนอื่น ๆ กลับก้าวออกมาข้างหน้า พลางประสานมือคำนับ “เสด็จพ่อ ลูกขออาสานำทัพองครักษ์หลวงออกรบ เพื่อปกป้องบ้านเมือง!” ฮ่องเต้โบกมือ “ไม่จำเป็น! พวกเจ้ามีใจห่วงใยบ้านเมือง และพร้อมแบ่งเบาภาระจากข้า เช่นนี้ข้าก็ดีใจมากแล้ว! แต่...ข้ามีแผนการอื่น! แม่ทัพองครักษ์หลวงจางไป่เจิ้งข้ามีราชโองการให้เจ้านำทัพองครักษ์หลวงหนึ่งแสนนาย ออกทัพในวันพรุ่งนี้!” “หากมิอาจบดขยี้ชนเผ่าหมานได้ จงนำหัวของเจ้ามาพบข้า!” ท่ามกลางเหล่าขุนนาง บุรุษวัยกลางคนผู้มีใบหน้าองอาจสง่างามก้าวออกมา ประสานมือคำนับ “กระหม่อมรับพระบัญชา!” เหล่าขุนนางต่างพากันถอนหายใจอยู่ในใจ ความหวาดระแวงของฮ่องเต้นับวันยิ่งทวีคูณขึ้น แม้แต่องค์ชายทั้งหลายก็ไม่อาจทรงไว้วางพระทัย มิยอมมอบอำนาจทหารให้เลย แต่กระนั้น ก็ถือว่าดีแล้ว จางไป่เจิงเป็นข้าราชบริพารคนสนิทของฮ่องเต้ อีกทั้งยังคุมทัพองครักษ์หลวงมาหลายปี ถ้าเขานำทัพองครักษ์หลวงออกรบ อย่างน้อยที่สุดก็สามารถต้านทานกองทัพชนเผ่าหมานได้อย่างสูสี ช่วยให้ต้าเซี่ยยังมีโอกาสได้หายใจหายคอ ต่อจากนี้ฮ่องเต้เพียงแค่หาทางระงับความโกรธแค้นของราษฎรและรักษาสถานการณ์ในเมืองหลวงให้มั่นคง ก็จะสามารถเคลื่อนกองทัพจากแดนใต้มาสนับสนุนและปกป้องเมืองหลวงได้ เมื่อชนเผ่าหมานไม่อาจตีเมืองหลวงได้สำเร็จในระยะเวลาอันสั้น บวกกับความเหนื่อยล้าของทหารที่สะสมขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้ายพวกเขาก็จะยอมถอยทัพกลับไปเอง ระงับความโกรธแค้นของประชาชน เรื่องนี้ไม่ยากเลย! เพียงแค่ประหารหลี่หลงหลิน ตระกูลซูย่อมคลายความแค้น ราษฎรที่ไร้ผู้นำย่อมไม่กล้าก่อความวุ่นวายอีกต่อไป ในขณะนั้นเอง เว่ยซวินก็เข้ามากราบทูล “ฝ่าบาท แม่เฒ่าซูคุมตัวองค์ชายเก้าไว้ และกำลังขอเข้าเฝ้าอยู่หน้าท้องพระโรง...” สิ้นคำ ขุนนางทั้งหลายก็ตกตะลึงกันถ้วนหน้า คลื่นระลอกหนึ่งยังไม่ทันสงบ คลื่นลูกใหม่ก็ซัดสาดเข้ามาอีกแล้ว! ตระกูลซูกำลังคิดจะสังหารหลี่หลงหลินต่อหน้าสาธารณชนเพื่อระบายความแค้นเช่นนั้นหรือ หากเป็นเช่นนี้ แม้ว่าพระเกียรติยศของราชวงศ์จะเสื่อมเสียไปบ้าง แต่ความโกรธแค้นของประชาชนย่อมสงบลง นับว่าไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสักเท่าใดนัก! ฮ่องเต้ก็ทรงคิดเช่นนั้น ดวงตาเป็นประกายวาบ “ให้นางเข้าพบ!” ไม่นานนัก แม่เฒ่าซูใช้ไม้เท้าหัวมังกรพยุงกาย ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในท้องพระโรงด้วยท่วงท่าสั่นเทา องค์ชายเก้าหลี่หลงหลินเดินตามหลังมาติด ๆ ฮ่องเต้โบกมือ “เชิญนั่ง!” แม่เฒ่าซูนั่งลงบนอาสนะปักลวดลายงดงาม “ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ฮ่องเต้เอ่ยขึ้น “แม่เฒ่าซู! ท่านต้องการพบข้าด้วยเรื่องใด จงว่ามาตรง ๆ เถิด!” แม่เฒ่าซูประสานมือคำนับ “ฝ่าบาท พระองค์ทรงมอบหลี่หลงหลินคนทรยศผู้นี้ให้แก่หม่อมฉันจัดการอย่างนั้นหรือ ไม่ว่าหม่อมฉันจะทำสิ่งใดกับเขา จะโหดร้ายสักเพียงใด ก็สามารถทำได้หรือเพคะ” ฮ่องเต้พยักหน้า “กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ! ข้าตรัสไปแล้ว ย่อมไม่เปลี่ยนแปลง! เพียงแต่ท่านคิดจะจัดการกับลูกอกตัญญูผู้นี้เช่นไร” เหล่าองค์ชายและขุนนางทั้งหลายต่างเงี่ยหูฟังด้วยความอยากรู้อยากเห็น ประหารด้วยการเฉือนเนื้อทีละชิ้น? ประหารด้วยห้าม้าแยกร่าง? หรือจะประหารอย่างรวดเร็ว สังหารหลี่หลงหลินด้วยดาบเดียวจนขาดหัว แม่เฒ่าซูเผยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท เรื่องจะจัดการองค์ชายเก้าอย่างไร ไว้ค่อยว่ากันภายหลัง! หม่อมฉันยังมีเรื่องหนึ่งที่ไม่กล้ารบกวนฝ่าบาทนัก!” ฮ่องเต้พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ตระกูลซูภักดีต่อแผ่นดิน สละชีพเพื่อชาติ! ต่อให้ท่านขอมากกว่าหนึ่ง เป็นสิบเป็นร้อยเรื่อง ข้าก็จะตอบรับทั้งสิ้น!” แม่เฒ่าซูถอนหายใจ “ขอบพระทัยฝ่าบาท! บุรุษแห่งตระกูลซูต่างสิ้นชีพในสนามรบจนหมดสิ้น บัดนี้เหลือเพียงหญิงชราและเด็กเล็ก ไร้ที่พึ่งพิง แม้แต่คนคุ้มครองก็ไม่มี...” ฮ่องเต้ขมวดคิ้ว “ข้านี่แหละคือที่พึ่งของตระกูลซู! ใครหน้าไหนบังอาจแตะต้องตระกูลซู เท่ากับคิดเป็นศัตรูกับข้า!” แม่เฒ่าซูส่ายหน้าช้า ๆ “ตระกูลซูนั้นซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณล้นพ้นของฝ่าบาท! เพียงแต่หม่อมฉันมิได้หมายความเช่นนั้น หลานสาวของหม่อมฉัน ซูเฟิ่งหลิง ทั้งรูปโฉมและเรือนร่างล้วนงดงามสะคราญตา” “ตามธรรมเนียม บุรุษควรแต่งภรรยา สตรีควรออกเรือน” “หม่อมฉันอยากให้ฝ่าบาทโปรดเมตตา ประทานสมรสแก่หลานสาวผู้นี้ ให้ได้ออกเรือนกับองค์ชายสักพระองค์!” “หากตระกูลซูกลายเป็นเชื้อพระวงศ์ เช่นนี้แล้วย่อมไม่มีใครกล้ารังแกอีกต่อไป” ขอประทานสมรสงั้นหรือ เมื่อได้ยินคำนี้ ท้องพระโรงถึงกับปั่นป่วนขึ้นมาในทันที ทุกคนต่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง! ในช่วงเวลาวิกฤตเช่นนี้ แม่เฒ่าซูกลับกล้าขอให้ฮ่องเต้ประทานสมรสอย่างเปิดเผย! เมื่อพินิจดูอย่างละเอียด การเดินหมากเช่นนี้ช่างแยบยลนัก! ตระกูลซูปกป้องชายแดนทางเหนือมาหลายชั่วอายุคน ซื่อสัตย์และจงรักภักดี แต่กลับตรงไปตรงมาไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหม จนสร้างศัตรูในราชสำนักไว้มากมาย! บัดนี้เมื่อบุรุษแห่งตระกูลซูสิ้นชีพไปจนหมดสิ้น ตระกูลซูอันยิ่งใหญ่จึงกลายเป็นเป้าหมายอันโอชะที่ทุกคนต่างจ้องตะครุบ ตระกูลซูจำเป็นต้องหาที่พึ่งใหญ่โต หาไม่แล้วก็คงถึงคราวล่มสลายอย่างแน่นอน! และเหล่าองค์ชายนี่แหละ คือตัวเลือกที่ดีที่สุด!