ตอนที่ 2 พระสนมดูประหลาด

ใบหน้าของอินชิงเสวียนพลันแดงระเรื่อ นางแม้แต่คนรักก็ยังไม่เคยมี เมื่อถูกเรียกให้นมเด็กเช่นนี้ก็อดมิได้ที่จะเคอะเขิน แต่ครั้นเห็นใบหน้าแดงก่ำของทารกที่กำลังร้องไห้ก็นึกสงสาร นางรับทารกน้อยมาอย่างทะนุถนอม กลัวว่าจะเผลอทำเด็กเจ็บเข้า ทว่าชั่วพริบตาถัดมาก็หน้าแตกขึ้นมาทันที ร่างเดิมไม่มีน้ำนมหรือนี่? ทารกน้อยดูดอยู่ครู่หนึ่ง มิได้รับสิ่งใดเลย พลันกำกำปั้นน้อยแน่นแล้วร้องไห้ เท้าเล็กทั้งสองเตะไปมา ราวกับแสดงความไม่พอใจของตน แม่นมหลี่รีบอุ้มเด็กน้อยกลับไป พลางปลอบพลางกล่าวอย่างร้อนรนว่า “เช่นนี้จะทำอย่างไรดี พระสนมไม่มีน้ำนม ผู้ใหญ่อย่างพวกเราทนหิวสักมื้อสองมื้อก็ไม่เป็นไร แต่องค์ชายยังเป็นทารกน้อยแบเบาะ จะทนได้อย่างไร” ทารกร้องไห้จนหายใจแทบไม่ทัน อินชิงเสวียนเริ่มกระวนกระวายขึ้นมา นึกถึงภารกิจสะสมแต้มในมิติได้ รีบร้องเรียกว่า “อวิ๋นไฉ เจ้ารีบไปถอนหญ้าข้างนอกมาให้ข้าต้นหนึ่ง” อวิ๋นไฉอึ้งไปครู่หนึ่ง นายหญิงคงมิใช่ร้อนใจจนเสียสติไปแล้วกระมัง ถอนหญ้ามาจะช่วยอันใดได้ เสียงเด็กร้องดังลั่นไปทั่ว อินชิงเสวียนยิ่งลนลาน น้ำเสียงดังขึ้นอีกระดับ “รีบไปเร็วเข้า” อวิ๋นไฉเห็นนายหญิงร้อนรุ่มกลุ้มใจ ก็รีบวิ่งฝ่าสายฝนไปที่หน้าประตู ทันทีที่เห็นหญ้าแห้งใต้ชายคา ก็ยื่นมือออกไปถอนมากำหนึ่งทันใด อินชิงเสวียนรับหญ้ามา พลางกล่าวกับทั้งสองว่า “พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด ข้าจะลองหาวิธีดู” แม่นมหลี่อ้าปากคล้ายจะพูดสิ่งใด แต่แล้วก็กลืนถ้อยคำลงไป พลางอุ้มเด็กออกไปยังห้องด้านนอกพร้อมกับอวิ๋นไฉ อินชิงเสวียนรีบเข้าสู่มิติทันที ก่อนนำหญ้าในมือปักลงในดินข้างน้ำพุทิพย์ ผ่านไปเพียงสามวินาที เสียงนั้นพลันดังขึ้นอีกครั้ง “ผู้ครอบครองปลูกพืชสำเร็จ ได้รับรางวัลสิบแต้ม” อินชิงเสวียนดีใจอย่างยิ่ง รีบวิ่งเข้าไปในร้านค้า หยิบนมผงออกมาหนึ่งห่อทันที ครั้งนี้ระบบไม่ได้ผลักนางออกไป หากแต่เป็นการปรากฏข้อความถามว่าต้องการแลกหรือไม่ นมผงหนึ่งถุง สองแต้ม อินชิงเสวียนมองดูขวดนมที่วางอยู่ข้างๆ เห็นว่าเพียงสองแต้มเช่นกัน ไม่แพงเท่าใดนัก จึงแลกมาด้วย จากนั้นใช้อีกสามแต้มแลกบะหมี่แห้งสองห่อกับเกลือหนึ่งห่อ แต้มที่เหลืออีกสามแต้มนั้น บัดนี้ยังไม่รู้จะแลกอะไรดี อินชิงเสวียนเดินวนรอบร้านค้าคราหนึ่ง พลันพบที่มุมเล็กๆ มีเมล็ดพืชอยู่ยี่สิบกว่าถุง มีทั้งแตงกวา มะเขือเทศ พริก ถั่วฝักยาว ข้าวสาลี และข้าวเจ้า เรียกได้ว่าพืชผักที่พบเห็นทั่วไปล้วนมีอยู่ นางหยิบขึ้นมาดู แต่ละอย่างล้วนต้องใช้หนึ่งแต้ม อินชิงเสวียนอดตื่นเต้นไม่ได้ จึงใช้สามแต้มที่เหลือแลกเมล็ดที่ตนชอบกิน ได้แก่ แตงกวา มะเขือเทศ และข้าวสาลี เมื่อมีสิ่งเหล่านี้แล้ว แม้มิอาจได้แต้มเพิ่ม นางก็ยังมีพืชผักสดใหม่และแป้งสาลีไว้กินอยู่ดี ตอนที่นางกำลังจะออกไป ก็เหลือบมองป้ายอีกครา เห็นภารกิจบนนั้นถูกเปลี่ยนใหม่แล้ว ภารกิจที่สองสำหรับมือใหม่: เก็บเกี่ยวผลผลิตจากพืชได้สำเร็จ จะได้รับหนึ่งร้อยแต้ม เมื่อนึกถึงเสียงร้องไห้ของเด็กที่อยู่ข้างนอก อินชิงเสวียนก็ละทิ้งความคิดที่จะศึกษาภารกิจชั่วคราว รีบรุดออกจากมิติไปทันที ทารกยังคงร้องไห้ไม่หยุด อินชิงเสวียนเลิกม่านขึ้น เอ่ยเสียงดังกับอวิ๋นไฉว่า “ไปต้มน้ำร้อนมาให้ข้าหนึ่งกา ชงนมให้ลูกดื่มเสียหน่อย” ไฉรีบวิ่งเข้ามา “นายหญิงเจ้าคะ นมอะไรกันเจ้าคะ?” สีหน้าของอินชิงเสวียนเข้มงวดขึ้น “อย่าเพิ่งถาม รีบไปต้มน้ำมา” อวิ๋นไฉเพิ่งเคยเห็นนายหญิงมีสีหน้าเข้มงวดเช่นนี้เป็นครั้งแรก จึงอดหวั่นเกรงมิได้ รีบรับคำแล้ววิ่งออกไป ไม่นานนักนางก็ยกน้ำร้อนหนึ่งกาเข้ามา อินชิงเสวียนมิได้ใส่ใจว่าอวิ๋นไฉจะคิดอย่างไร นางเปิดถุงนมผง ตักออกมาสองช้อนใส่ลงในขวดนม จากนั้นจึงเทน้ำร้อนลงไป แล้วส่งให้อวิ๋นไฉนำไปพักไว้ด้านนอกให้เย็นลงก่อนค่อยป้อนเด็ก นางเองก็มิแน่ใจนักว่าสองช้อนนี้จะพอหรือไม่ แต่นางเคยเห็นพี่สะใภ้ชงแบบนี้ให้บุตรชายที่เพิ่งเกิดเช่นกัน อวิ๋นไฉมองนมผงกับขวดนมที่มีลักษณะแปลกประหลาดอย่างตกตะลึง ความรู้สึกประหลาดใจนั้นไม่อาจบรรยายออกมาได้เลย แต่ไม่มีสิ่งใดสำคัญเท่ากับองค์ชายน้อย อวิ๋นไฉรีบเติมน้ำเย็นลงไปบ้างจนได้นมที่อุ่นกำลังดี แล้วนำไปให้แม่นมหลี่ทันที แม่นมหลี่เห็นขวดนมก็พลันตกใจเช่นกัน “นี่มันสิ่งใดกัน? เจ้าไปหามาจากที่ใด?” อวิ๋นไฉมิรู้ว่าจะอธิบายอย่างไร ได้แต่ตอบไปตามจริงว่า “นายหญิงเอาให้เจ้าค่ะ ข้าก็ไม่ทราบเหมือนกัน นายหญิงบอกว่าข้างในเป็นนม แม่นมหลี่ ท่านรีบป้อนให้องค์ชายน้อยเถิด” แม่นมหลี่จึงรีบส่งจุกนมไปที่ปากของทารกทันที เจ้าตัวน้อยดูเหมือนจะรอไม่ไหวแล้ว รีบอ้าปากดูดนมอย่างกระตือรือร้น อินชิงเสวียนที่อยู่ข้างในจึงถอนใจโล่งอก ในที่สุดเด็กก็หยุดร้องเสียที พอผ่อนคลายลง ท้องของนางก็พลันร้องขึ้นดังครืดคราดทันที เมื่อนึกถึงการที่นายบ่าวต้องทนฝืนกล้ำกลืนกินข้าวบูดอยู่หลายวัน นางก็อดไม่ได้ที่จะก่นด่าอยู่ในใจ วังหลวงแห่งนี้ช่างเต็มไปด้วยผู้คนที่เอาแต่เจรจาสุขุม แต่แล้งน้ำใจโดยแท้ โชคดีที่ในร้านค้ามีของกินอร่อยๆ ไม่น้อย ขอเพียงนางหาทางสะสมแต้มได้ ของทั่วไปล้วนสามารถซื้อได้ทั้งสิ้น เวลานี้ขอต้มบะหมี่แห้งมารองท้องก่อนแล้วกัน ยามนี้ฝนหยุดตกแล้ว มาเร็วไปเร็วเหลือเกิน เพียงชั่วพริบตา ท้องฟ้าก็กลับมากระจ่างใสไร้เมฆ ณ ตำหนักท้องพระโรงจินหลวน บนบัลลังก์มังกรอันสูงส่ง มีชายหนุ่มรูปงามในอาภรณ์สีเหลืองทองนั่งอยู่ บนศีรษะเขาสวมมงกุฎจักรพรรดิ เอวรัดด้วยเข็มขัดหยก ที่อกเสื้อปักลายมังกรห้าเล็บด้วยไหมทอง สง่างามน่าเกรงขาม เน้นให้ใบหน้าองอาจ แม้นปราศจากโทสะ ทว่าก็ยังเปี่ยมด้วยพลานุภาพ บุรุษผู้นี้คือฮ่องเต้พระองค์ใหม่แห่งแคว้นต้าโจว เยี่ยจิ่งอวี้ เมืองหลวงแล้งหนักต่อเนื่องหลายปี ครู่ก่อนกลับมีฝนตกลงมาเสียได้ ที่ประหลาดยิ่งกว่าคือ ยามที่ฝนโปรยปราย กลับมิได้มีเมฆดำแม้แต่ก้อนเดียว ราวกับท้องฟ้าถูกผ่าออกมาเป็นช่อง แล้วเทน้ำหนึ่งอ่างลงมากะทันหัน เพียงเวลาชั่วจิบชาหนึ่งถ้วย ฟ้าก็พลันใส เมฆหมอกหายลับ ขุนนางทั้งหลายต่างหันมองออกไปนอกตำหนัก ต่างซุบซิบเสียงเบา ฝนครั้งนี้ประหลาดพิกลนัก “เจ้ากรมโหรหลวง เจ้าคิดเห็นเช่นไรเกี่ยวกับฝนครั้งนี้” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากบัลลังก์ สะท้อนก้องไปทั่วตำหนัก ขุนนางฝ่ายบุ๋นผู้หนึ่งก้าวออกมา ชายเสื้อสะบัดพลางคุกเข่าลง แสร้งกล่าวด้วยความตื่นเต้นยินดี “กราบทูลฝ่าบาท ฝนนี้คือมหามงคลเป็นแน่ ในบรรดาสตรีคัดสรรมีหญิงสาวสูงศักดิ์ปรากฏขึ้น นำพาวสันตพิรุณมายังแคว้น หากได้หยินหยางผสานสมดุล แคว้นต้าโจวย่อมจะพ้นภัยกลับมารุ่งเรือง ฟ้าฝนตกต้องตามฤดูกาลอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” ดวงตาของเยี่ยจิ่งอวี้ปรากฏแววเย็นยะเยือก เอ่ยด้วยเสียงเยียบเย็น “ผู้ใดสอนให้เจ้าพูดเช่นนี้” เจ้ากรมโหรหลวงตกใจสะดุ้ง รีบหมอบราบติดพื้น “มิมีผู้ใดบอกกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคำนวณเอง” เยี่ยจิ่งอวี้หรี่ตาลงเล็กน้อย โน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย เสียงเย็นยะเยียบกล่าวว่า “ข้าว่าเจ้าคำนวณผิดแล้ว ไสหัวไปที่ประตูอู่เหมิน แล้วคำนวณให้ข้าใหม่อีกครา หากมิได้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจ ก็จงเตรียมสละหัวของเจ้าเสียเถิด” ทหารองครักษ์รีบรุดเข้ามาลากตัวเจ้ากรมโหรหลวงออกไปทันที เยี่ยจิ่งอวี้กวาดตามองขุนนางทั้งหลายรอบหนึ่ง เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เพียงสตรีคัดสรรไม่กี่นางก็ทำให้พวกเจ้าคิดเตลิดเปิดเปิงถึงเพียงนี้ แต่กลับมองไม่เห็นศพอดตายเกลื่อนกลาด ผู้ลี้ภัยทะลักเข้าสู่เมืองหลวงเลย เสนาบดีกรมโยธา ข้าสั่งให้เจ้าไปขุดบ่อน้ำเพื่อการเพาะปลูก เหตุใดบัดนี้ยังไม่เห็นผล?” เสนาบดีกรมโยธารีบคุกเข่าลงทันที เอ่ยตอบเสียงสั่นว่า “กระหม่อมได้ส่งคนไปควบคุมกำกับการขุดบ่อทั่วแคว้นแล้ว เพียงแต่การขุดบ่อน้ำจำเป็นต้องใช้เวลา ขอฝ่าบาทโปรดระงับโทสะ รอสักหน่อยเถิดพะย่ะค่ะ” เยี่ยจิ่งอวี้แค่นเสียงเย็นชาขึ้นคราหนึ่ง ก่อนจะเปล่งเสียงที่ยิ่งเย็นชากว่าเดิม “ข้าจะให้เวลาเจ้าเพียงสามเดือนเท่านั้น หากทำไม่ได้ ก็จงลาออกแล้วกลับภูมิลำเนาเสียเถิด” เสนาบดีกรมโยธาพลันเหงื่อกาฬไหลท่วมตัว รีบตอบรับว่า “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรับพระบัญชา” เยี่ยจิ่งอวี้สะบัดชายฉลองพระองค์คราหนึ่ง พลางลุกขึ้นยืนทันที อำนาจบารมีอันทรงพลังแห่งราชันย์แผ่ซ่านออกโดยรอบ เหล่าขุนนางพลันรู้สึกอึดอัดหายใจแทบไม่ออก ทุกผู้ต่างก้มหน้ามองปลายเท้าตนเอง แม้ลมหายใจยังมิกล้าถอน เยี่ยจิ่งอวี้มองเหล่าขุนนาง เอ่ยด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “หากคิดกอบกู้แว่นแคว้น จำต้องเริ่มจากราชสำนักก่อน นับแต่นี้สืบไป ขุนนางทั้งน้อยใหญ่จักต้องรับประทานอาหารเพียงวันละสองมื้อ ในวังหลวงก็ให้ถือปฏิบัติเช่นเดียวกัน ธัญญาหารที่สามารถประหยัดได้ ให้ผลัดเปลี่ยนนำไปหุงเป็นข้าวต้มแจกจ่ายแก่ราษฎรในวันขึ้นหนึ่งค่ำและสิบห้าค่ำของแต่ละเดือน ผู้ใดบังอาจลักลอบจัดสำรับพิเศษเพื่อตนเอง จักต้องถูกโบยห้าสิบไม้ พร้อมกันทั้งตระกูล เลิกประชุม!” เมื่อประกาศพระราชโองการนี้ออกไป ภายในวังก็พลันปั่นป่วนวุ่นวายทันที สตรีคัดสรรหลายคนที่เตรียมจัดสำรับพิเศษ รีบสั่งให้คนดับไฟ ขันทีและนางกำนัลต่างก็เร่งรีบนำขนมของนายตนไปซุกซ่อนโดยเร็ว แม้กระทั่งตำหนักเย็นก็พลอยได้รับผลกระทบ จากที่ได้อาหารบูดสองมื้อ กลับเหลือเพียงหนึ่งมื้อ โชคดีที่อินชิงเสวียนมีวิสัยทัศน์กว้างไกล จึงแลกบะหมี่แห้งมาไว้สองชั่ง นางให้อวิ๋นไฉต้มน้ำเพื่อต้มบะหมี่ ใส่เกลือลงไปเล็กน้อย แม้รสชาติจะไม่ถูกปาก แต่ย่อมดีกว่าของบูดเน่าหลายเท่านัก อวิ๋นไฉกับแม่นมหลี่ไม่เคยเห็นอาหารประเภทเส้นมาก่อน ต่างกินอย่างตะกละตะกลาม หลังจากกินเสร็จ อวิ๋นไฉก็อดถามไม่ได้ว่า “นายหญิงเจ้าคะ ของอร่อยเช่นนี้ ท่านไปหามาจากที่ใดกันหรือเจ้าคะ?” อินชิงเสวียนมิอาจตอบได้ จึงทำสีหน้าดุเข้มแทน “อย่าถามให้มากความ หลังจากนี้หากข้ามิได้สั่ง ห้ามเข้ามาด้านในห้องโดยพลการ หากลูกร้องไห้ ก็จงชงนมผงให้เขาเสีย” กล่าวจบก็ปิดม่านลงทันที อวิ๋นไฉกับแม่นมหลี่ต่างมองหน้ากัน พลางรู้สึกว่าพระสนมช่างดูแปลกพิกลนัก