ตอนที่ 2 จะควักลูกตาหรือทำให้เสียโฉมก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา

ซ่งเหยาจือคาดการณ์ว่าสามีห่วยๆ ของนางจะต้องคลอเคลียกับสตรีนางนั้นทั้งวันทั้งคืนแน่ๆ ดังนั้นเมื่อสั่งการเสร็จ นางจึงล้มตัวลงนอน ครั้นเมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง กลับได้เห็นบุรุษชุดขาวนั่งอยู่ข้างโต๊ะ นางตกใจจนสะดุ้งโหยง “เจ้าเป็นใคร!” นางผุดลุกขึ้นนั่ง พลางตบหน้าอกตัวเองที่กำลังกระเพื่อมหอบหายใจ “ทำแบบนี้ตกใจตายได้เลยนะ รู้ไหม! ใครอนุญาตให้เจ้าเข้ามาน่ะ ข้าขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ ที่นี่ถือเรื่องชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน เจ้าบุกเข้ามาในห้องของข้าตามอำเภอใจแบบนี้ จะต้องถูกลากออกไปประจานทั่วเมือง” ชายหนุ่มขมวดคิ้วแน่น ซ่งเหยาจือพินิจมองอีกฝ่าย ชายหนุ่มคนนี้หน้าตาใช้ได้เลยทีเดียว เพียงแต่สีหน้าดำคล้ำราวกับจะกินคนทั้งเป็น “เจ้าไม่รู้จักข้าหรือ” น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบ ซ่งเหยาจือชะงักไปราววินาที ในที่สุดก็ลองหยั่งเชิงถามขึ้นว่า “เซียวจื่อเชียน?” “ดูเหมือนว่าสองปีที่ผ่านมา เจ้าจะมีใช้ชีวิตอย่างความสุขมากเลยทีเดียว” เซียวจื่อเชียนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ซ่งเหยาจือลูบปอยผมแก้เก้อ “ก็เรื่อยๆ” เซียวจื่อเชียนลุกพรวดตรงมาหานาง ซ่งเหยาจือรีบพลิกตัวกลิ้งไปอยู่ขอบเตียงด้านในสุด สายตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความระแวดระวัง “จะทำอะไรน่ะ เซียวจื่อเชียน สุภาพชนจะไม่ใช้กำลัง ใช้เพียงวาจาก็พอ” เซียวจื่อเชียนชะงักฝีเท้า แล้วจ้องมองซ่งเหยาจืออย่างไม่เชื่อสายตา “เจ้าคิดว่าข้าจะทำร้ายเจ้าหรือ” ก็ใช่น่ะสิ! นี่มันนิยายรักโบราณแนวตบจูบใช้ความรุนแรงนี่นา จะควักลูกตาหรือทำให้เสียโฉมก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาไม่ใช่หรือ ผ่าอกควักหัวใจก็มีให้เห็นบ่อยไป แล้วนางจะไม่กลัวได้ยังไง! เซียวจื่อเชียนได้รับคำตอบจากสีหน้าของอีกฝ่ายแล้ว เขายิ้มเยาะ แล้วขยับหยุดยืนห่างจากเตียงครึ่งก้าว ก่อนจะพูดจาประชดประชันขึ้นว่า “ที่แท้เจ้าก็รู้จักกลัวเหมือนกันหรือนี่ ถ้ากลัวจริง ก็เลิกใช้เล่ห์เหลี่ยมต่ำๆ พวกนั้นเสียที!” ซ่งเหยาจืองุนงง “เล่ห์เหลี่ยมต่ำๆ อะไร” “ยังจะเสแสร้งอีกหรือ!” เซียวจื่อเชียนจ้องนางเขม็ง อย่างไรเสียอีกฝ่ายก็เป็นคนที่กลับมาจากสนามรบ แม้หน้าตาจะหมดจดราวแสงจันทร์ แต่ในแววตาก็มีรังสีสังหารที่ไม่อาจซ่อนเร้นเจือปนอยู่ ในหัวของซ่งเหยาจือเต็มไปด้วยความคิด คนบ้า! พระเอกนิยายแนวนี้เป็นคนบ้าจริงๆ ด้วย! “เจ้ารู้ทั้งรู้ว่าคืนนี้จะมีงานเลี้ยงต้อนรับข้าที่วังหลวง ฮ่องเต้มีรับสั่งให้พวกเราไปร่วมงานด้วยกัน แต่เจ้ากลับจุดผงกำยานเสน่หาในห้องของโหรวเอ๋อร์ เจ้าจงใจหาเรื่องให้ฮ่องเต้ไม่พอใจโหรวเอ๋อร์ใช่หรือไม่ ซ่งเหยาจือ ข้าขอเตือนเจ้าไว้เลยนะ โหรวเอ๋อร์จิตใจบริสุทธิ์ดีงาม หากเจ้ากล้าทำร้ายนางแม้เพียงน้อยนิด ข้าจะไม่มีวันปล่อยให้เจ้าได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่ๆ!” พูดจบ เขาก็ตบฝ่ามือลงบนโต๊ะไม้เล็กๆ ข้างๆ จนพังเสียหายทันที โต๊ะไม้ตัวนี้เป็นโต๊ะที่ซ่งเหยาจือใช้วางขนมหรือของกินเล่น องุ่นที่นางกินไม่หมดเมื่อตอนบ่ายยังวางอยู่บนนั้นเลย ทันทีที่ฝ่ามือฟาดลงไป โต๊ะพังเสียหาย องุ่นก็หล่นกระจัดกระจายลงบนพื้น ผู้ชายคนนี้มีแนวโน้มเป็นคนใช้ความรุนแรงในครอบครัวอยู่บ้าง ซ่งเหยาจือขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดกับเขาอย่างจริงจัง “เอาอย่างนี้ไหม เจ้าหย่าข้าไปเลยก็ได้ หรือจะให้ข้าเป็นคนหย่าก็ได้ ได้ทั้งนั้น แบบนี้เจ้าก็ไม่ต้องกังวลแล้วว่าข้าจะทำร้ายโหรวเอ๋อร์ของเจ้าอีก” สีหน้าของเซียวจื่อเชียนยิ่งดำทะมึนเข้าไปใหญ่ สายตาที่จ้องมองซ่งเหยาจือแทบจะกลืนกินนางเข้าไปทั้งตัวแล้ว ซ่งเหยาจือยังคงพูดจาหว่านล้อมต่อไป “ข้าพูดจริงๆ นะ เจ้าดูสิ ข้าไม่เหมือนคนที่จะอยู่นิ่งๆ ได้เลย เจ้าลองเอาไปทบทวนดูนะ” “ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งก้านธูป รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วออกมา!” ดูเหมือนเซียวจื่อเชียนขี้คร้านจะสนใจคำพูดเรื่องหย่าร้างของนาง เขาสะบัดแขนเสื้ออย่างรุนแรง แล้วหันหลังจะเดินจากไป ซ่งเหยาจือรีบเรียกเขา “จะไปไหนหรือ” เซียวจื่อเชียนตอบอย่างไม่สบอารมณ์ “เข้าวังไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้!” ซ่งเหยาจือไม่อยากไปเลย แต่ก็รู้สึกว่าหากตัวเองไม่ไป เซียวจื่อเชียนคนขี้โมโหคนนี้คงจะไม่ยอมสงบลงง่ายๆ แน่ๆ นางจึงทิ้งตัวนอนลงบนเตียงและถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง หลังจากเซียวจื่อเชียนออกไป ชิงอู้ก็เข้ามา “คุณหนูเฉลียวฉลาดจริงๆ” ชิงอู้มองซ่งเหยาจือด้วยความชื่นชม ซ่งเหยาจืองุนงง “หมายความว่าอย่างไร” “คุณหนูคงจะคาดการณ์ไว้แล้วว่าท่านแม่ทัพจะมาเรียกคุณหนูเข้าวังไปด้วยกัน ถึงได้ให้บ่าวไพร่เตรียมสิ่งของเหล่านั้นให้สตรีแพศยาคนนั้นใช่ไหมเจ้าคะ แบบนี้คืนนี้เมื่อคุณหนูเข้าวัง ท่านแม่ทัพก็จะหาเรื่องตำหนิคุณหนูไม่ได้ คุณหนูก็จะได้เป็นฝ่ายฟ้องฮ่องเต้เสียเองเลย” ซ่งเหยาจือได้แต่หัวเราะแห้งๆ นางไม่ได้คิดแบบนั้นเลยจริงๆ