ตอนที่ 3 เวรกรรมของคนคลั่งรักแท้ๆ!

ชิงอู้พยุงซ่งเหยาจือลุกขึ้น แล้วช่วยปรนนิบัติหวีผมแต่งตัวให้นาง ซ่งเหยาจือสีหน้าซึมเซามองตัวเองในกระจก ใบหน้านี้ช่างงดงามยิ่งนัก หากอยู่ในยุคปัจจุบัน รับรองว่าจะสามารถบดบังรัศมีความงามของพวกไอดอลสาวสวยรุ่นใหม่ได้แน่ๆ น่าเสียดาย...ตอนนี้นางมีใบหน้าเช่นนี้แล้ว แต่กลับต้องครองตัวเป็นหม้ายอยู่ในจวนแม่ทัพ น่าเศร้าเหลือเกิน “ชิงอู้ ทำไมเซียวจื่อเชียนถึงไม่ยอมหย่ากับข้าล่ะ” ซ่งเหยาจืออดไม่ได้เอ่ยถามขึ้น เมื่อได้ยินคำถามนี้ มือกำลังติดเครื่องประดับมุกให้ซ่งเหยาจือของชิงอู้ก็สั่นเล็กน้อย ก่อนจะย้อมถามกลับด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “คุณหนูลืมไปแล้วหรือ การแต่งงานของท่านกับท่านแม่ทัพเป็นสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้นะเจ้าคะ” ซ่งเหยาจือนึกขึ้นได้ทันทีว่าเจ้าของร่างเดิมลงทุนคุกเข่าตากฝนอยู่สามวันสามคืน กว่าบิดาผู้เป็นอัครมหาเสนาบดีจะยอมใจอ่อน ไปทูลขอพระราชทานสมรสจากฮ่องเต้ ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้แล้ว บอกจะเลิก ก็เลิกกันได้ง่ายๆ เสียที่ไหน ยิ่งไปกว่านั้น ซ่งเหยาจือยังจำได้ว่าฮ่องเต้ในนิยายเรื่องนี้ เป็นทรราชที่มีอารมณ์แปรปรวน ชอบฆ่าคนตายเพื่อความสนุก เวรกรรมของคนคลั่งรักแท้ๆ! ซ่งเหยาจือแต่งตัวอย่างเชื่องช้าจนเสร็จ เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู เซียวจื่อเชียนก็มีสีหน้าดำมืดน่าสะพรึงกลัว “หากอยู่ในสนามรบ แล้วเจ้าชักช้าเช่นนี้ จะนำพาความตายมาสู่ผู้คนได้!” ซ่งเหยาจือพยักหน้าอย่างจริงจัง “ก็ใช่น่ะสิ เพราะฉะนั้นข้าถึงไม่ได้ไปรบ” เซียวจื่อเชียนกำหมัดแน่น ซ่งเหยาจือรู้สึกสังหรณ์ใจว่าเจ้าคนอารมณ์ร้ายคนนี้อาจจะอยากลงมือกับนาง นางจึงรีบหลบไปข้างๆ “ซ่งเหยาจือ!” เซียวจื่อเชียนคำรามด้วยความหงุดหงิด ซ่งเหยาจือตอบกลับทันควัน “โอ๊ย หูข้ายังใช้การได้ดี พูดเบาๆ หน่อยก็ได้” เซียวจื่อเชียนยังอยากจะตะคอกใส่นางอีกสักสองสามคำ แต่สาวงามในชุดเหลืองอ่อนข้างๆ ก็ขัดจังหวะ “ท่านแม่ทัพอย่าได้โมโหฮูหยินไปเลย สตรีย่อมแต่งกายเพื่อเอาใจคนที่ตนรัก ฮูหยินใช้เวลาแต่งตัวนานขนาดนี้ ก็เพื่อหวังจะให้ท่านแม่ทัพชอบชมเมื่อได้เห็นมิใช่หรือเจ้าคะ” “โหรวเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องแก้ตัวแทนนางเลย สตรีผู้นี้เล่ห์เหลี่ยมลึกล้ำ เจ้าหวังดีต่อนาง แต่ในใจของนางอาจจะกำลังคิดหาทางทำร้ายเจ้าอยู่ก็ได้” ตอนที่พูดประโยคนี้ เซียวจื่อเชียนปรายตามองซ่งเหยาจือด้วยสายตาดูแคลนเย้ยหยัน ซ่งเหยาจือเพิ่งจะสังเกตเห็นหญิงสาวในชุดสีเหลืองที่ยืนอยู่ข้างๆ รูปลักษณ์จืดชืดธรรมดาไปนิด จนเมื่อครู่ซ่งเหยาจือยังเข้าใจว่านางเป็นสาวใช้ที่มาส่งเซียวจื่อเชียนที่ประตู “นี่คงเป็นแม่นางโหรวเอ๋อร์สินะ ทำไมถึงได้แต่งตัวแบบนี้ ข้าเตรียมเสื้อผ้าเครื่องประดับให้ตั้งเยอะ ทำไมถึงไม่ใส่ล่ะ หรือว่าไม่ถูกใจ” ซ่งเหยาจือมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้แต่ปิ่นปักผมสักชิ้นก็ไม่มี เรียบง่ายจนน่าตกใจ ยังไม่ทันที่หลินโหรวเอ๋อร์จะได้ตอบ เซียวจื่อเชียนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เจ้าคิดว่าคนอื่นเขาฟุ่มเฟือยเหมือนเจ้าหรือ โหรวเอ๋อร์เป็นคนเรียบง่ายไม่โอ้อวดที่สุดแล้ว เครื่องประดับแวววับของเจ้าน่ะ เก็บไว้ใช้เองเถอะ!” ซ่งเหยาจือตกตะลึง! ยกย่องเกินจริง! ยกย่องเกินพอดีไปแล้ว! ซ่งเหยาจือมองหลินโหรวเอ๋อร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ คำพูดเพียงไม่กี่คำของเซียวจื่อเชียนได้สร้างภาพลักษณ์เรียบง่ายแบบนี้ให้นางเสียแล้ว แล้วต่อจากนี้ไปนางมิต้องใช้ชีวิตอย่างสมถะเพื่อรักษาภาพลักษณ์นี้ไว้หรอกหรือ “ของขวัญเหล่านั้นที่ฮูหยินจัดเตรียมไว้ให้ โหรวเอ๋อร์รู้สึกซาบซึ้งใจมาก โหรวเอ๋อร์ไม่ได้คิดจะทำลายน้ำใจของฮูหยิน เพียงแต่วันนี้เดินทางมาเหนื่อยล้า ท่านแม่ทัพก็ยังต้องรีบเข้าวังไปเข้าเฝ้า โหรวเอ๋อร์มัวแต่ตั้งใจปรนนิบัติท่านแม่ทัพให้ดีที่สุด เลยยังไม่มีเวลาจัดการกับตัวเอง ฮูหยินอย่าได้ตำหนิโหรวเอ๋อร์เลยนะเจ้าคะ” หลินโหรวเอ๋อร์ย่อกายลงเล็กน้อย ถือเป็นการแสดงคำขอโทษอย่างสุภาพ ได้ยินคำตอบที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกรุ่นของชา[1] ซ่งเหยาจืออดไม่ได้ที่จะปรบมือให้ ตอนแรกนางยังหวั่นใจว่าอีกฝ่ายจะมีฝีมือไม่ถึงขั้น แต่ดูเหมือนว่าคนที่สามารถเป็นนางร้ายขั้นสุดในนิยายรักโบราณที่บีบคั้นหัวใจผู้อ่านได้นั้น จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ซ่งเหยาจือรีบตอบกลับอย่างตื่นเต้น “ไม่ตำหนิ ไม่ตำหนิ เจ้าทำเพื่อท่านแม่ทัพนี่นา” สีหน้าของหลินโหรวเอ๋อร์แข็งค้างเล็กน้อย รอยยิ้มที่ริมฝีปากดูฝืนไม่จริงใจ ก่อนหน้านี้นางได้ยินมาว่าซ่งเหยาจือเป็นเอาแต่ใจ ไร้เหตุผล แต่วันนี้เมื่อได้เจอ กลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีเล่ห์เหลี่ยมพอตัวเลยทีเดียว [1] กลิ่นหอมของชาอบอวล ‘茶香四溢’ เป็นชื่อของบทเพลงหนึ่งที่เปรียบเปรยความรักเป็นดั่งกลิ่นหอมของชา สื่อถึงความเสน่หาอันลึกซึ้งที่มีต่อคู่รัก และความปรารถนาอันแสนหวานที่จะจูงมือกันแก่ชรา