ตอนที่ 4 มาแล้ว มาแล้ว บทโหดทำร้ายร่างกายมาแล้ว!

“พอได้แล้ว โหรวเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องพูดเรื่องพวกนี้กับนางหรอก ถ้านางกล้าตำหนิเจ้า เจ้าบอกข้าได้เลย มีข้าอยู่ทั้งคน ไม่มีใครกล้ารังแกเจ้าทั้งสิ้น” คำพูดนี้ของเซียวจื่อเชียนดูเหมือนกำลังพูดอยู่กับหลินโหรวเอ๋อร์ แต่สายตากลับจ้องเขม็งไปที่ซ่งเหยาจือ เห็นได้ชัดว่าจงใจเตือนซ่งเหยาจือต่างหาก แต่สิ่งนี้กลับทำให้ซ่งเหยาจือรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งเซียวจื่อเชียนรักหลินโหรวเอ๋อร์มากเท่าไหร่ นางก็จะยิ่งปลอดภัยมากขึ้นเท่านั้น เซียวจื่อเชียนรออยู่ครู่ใหญ่ แต่กลับไม่มีสักคำหลุดออกมาจากปากของซ่งเหยาจือ สีหน้าที่ย่ำแย่อยู่แล้ว ก็ยิ่งดำคล้ำลงไปอีก สุดท้ายเป็นองครักษ์ที่เอ่ยเตือนให้พวกเขารีบเข้าวังเพราะกลัวจะไม่ทันเวลา เซียวจื่อเชียนถึงได้ร่ำลาหลินโหรวเอ๋อร์อย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะก้าวขึ้นไปบนรถม้า เมื่อเขาขึ้นไปบนรถม้าแล้ว ก็รีบหันหลังกลับมาหมายจะช่วยพยุงซ่งเหยาจือ แต่ทว่าซ่งเหยาจือได้กระโดดขึ้นมาบนรถม้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ซ่งเหยาจือยังมองเขาด้วยสีหน้างุนงง “เจ้าลืมของหรือ” เซียวจื่อเชียนสะบัดแขนเสื้อ แล้วนั่งลง ถูกอีกฝ่ายปั้นหน้าบึ้งตึงใส่หลายครั้งติดต่อกัน ซ่งเหยาจือถึงกับพูดไม่ออก ผู้ชายคนนี้ไม่ไหวเลยจริงๆ เอาใจยากกว่าพวกลูกค้าวีไอพีเสียอีก อย่างไรก็ตาม ยามนี้นางไม่จำเป็นต้องง้อลูกค้าเพื่อปากท้องอีกแล้ว นางมีสุดยอดท่านพ่อที่เป็นถึงอัครมหาเสนาบดีอยู่ทั้งคน สามีจะสู้ท่านพ่อได้อย่างไร! ยิ่งไปกว่านั้น คนอย่างเซียวจื่อเชียนจะมานับเป็นลูกค้าประสาอะไรกัน ผู้ยิ่งใหญ่ที่นางกำลังจะเข้าวังไปเข้าเฝ้าต่างหาก ถึงจะเป็นลูกค้าระดับสุดยอดวีไอพีตัวจริง! ลูกค้าที่หากเผลอไผลทำอะไรไม่ถูกใจเข้า บรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรก็ต้องพลอยต้องเดือดร้อนไปด้วย เมื่อถึงหน้าประตูวัง พวกเขาก็เปลี่ยนจากรถม้าเป็นการเดินเท้า ซ่งเหยาจือรู้สึกว่ารั้วรอบขอบวังแห่งนี้ไม่ได้แตกต่างไปจากที่เคยเห็นในละครทีวี เพียงแต่การได้มาเดินอยู่ในรั้วกำแพงแห่งมหาราชวังของจริง ทำให้นางสัมผัสได้ถึงความน่าเกรงขามของอำนาจ งานเลี้ยงในวันนี้จัดขึ้นที่ตำหนักหลินเต๋อ มีข้ารับใช้ยืนรอต้อนรับที่หน้าประตูตำหนักอยู่ก่อนแล้ว ทันทีที่เห็นเซียวจื่อเชียน เสียงแหลมเล็กก็ดังขึ้น “กระหม่อมรอท่านแม่ทัพเซียวและฮูหยินอยู่นานแล้ว ท่านแม่ทัพเดินทางมาเหนื่อยล้า เชิญเข้าไปนั่งพักผ่อนในตำหนักก่อนเถอะ อีกประเดี๋ยวฝ่าบาทก็จะเสด็จมาถึงแล้ว” “ขอบคุณท่านกงกง” เซียวจื่อเชียนคำนับฝูกงกง ฝูกงกงยิ้มพลางส่ายศีรษะ “เป็นสิ่งที่กระหม่อมสมควรทำอยู่แล้ว” หลังจากสนทนากันตามมารยาทเสร็จแล้ว ฝูกงกงก็นำทางพวกเขาเข้าไปในตำหนัก ระหว่างนั้นก็กระซิบกระซาบบอกเซียวจื่อเชียนว่า “ครานี้ท่านแม่ทัพเซียวนำชัยชนะกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ สามารถยึดหัวเมืองชายแดนทั้งเจ็ดกลับคืนมาได้ ตอนที่ได้รับรายงาน ฝ่าบาทรงปลาบปลื้มยินดีเป็นอย่างยิ่ง ครั้งนี้ท่านแม่ทัพจะต้องได้รับการเลื่อนยศเป็นขุนนางชั้นสูงแน่ๆ อนาคตจะต้องสดใสแน่นอน” เซียวจื่อเชียนตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า “ขอบคุณสำหรับคำอวยพรของท่านกงกง หากวันหน้าจื่อเชียนมีโอกาสได้ดิบได้ดีจริงๆ จะต้องเป็นเพราะท่านกงกงช่วยชมเชยข้าต่อหน้าพระพักตร์อยู่เสมอเป็นแน่” ซ่งเหยาจือคิดในใจว่า เซียวจื่อเชียนคนนี้ ต่อหน้านางก็ทำตัวราวกับเทพเจ้าแห่งความตาย นางยังเข้าใจว่าเขาเป็นคนอารมณ์ร้อนโมโหง่าย ที่แท้ต่อหน้าลูกค้าระดับวีไอพี เขาก็ยังรู้จักเสแสร้งก้มหัวเป็นเหมือนกันนี่นา ก็ดี ในเมื่อเขาออกหน้าแบบนี้แล้ว นางก็ยินดีจะทำตัวเป็นใบ้ไปก่อนก็ได้ ซ่งเหยาจือเดินตามหลังพวกเขาไปยังที่นั่งที่จัดไว้ โต๊ะตรงหน้ามีอาหารเลิศรสหน้าตาน่ากินวางอยู่เต็มไปหมด อย่างไรก็ตาม ฮ่องเต้ยังเสด็จมาไม่ถึง ผู้ใดก็แตะต้องอาหารไม่ได้ ในขณะที่ซ่งเหยาจือกำลังน้ำลายสอให้กับอาหารบนโต๊ะ จู่ๆ เซียวจื่อเชียนก็หันหน้ามากระซิบบอกว่านางว่า “ซ่งเหยาจือ ประเดี๋ยวถ้าเจ้ากล้าพูดจาเหลวไหลต่อหน้าฝ่าบาท ข้าจะหักขาเจ้า!” มาแล้ว มาแล้ว บทโหดทำร้ายร่างกายมาแล้ว! “รับรองว่า ‘ไม่’ แน่นอน” ซ่งเหยาจือรีบพูด เซียวจื่อเชียนชะงักงัน เมื่อสบกับแววตาใสกระจ่างของอีกฝ่าย สติของเขาเลื่อนลอยไปชั่วขณะ เหตุใดซ่งเหยาจือถึงว่าง่ายเช่นนี้ นางเมื่อสองปีก่อนคอยแต่จะต่อต้านเขา มักจะใช้สถานะบุตรีอำมาตย์ของตัวเองเหยียบย่ำศักดิ์ศรีที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของเขา ทำให้เขาต้องอับอายต่อหน้าธารกำนัลอยู่เสมอ หรือเป็นเพราะครั้งนี้เขากรำศึกนำชัยชนะกลับมา มิใช่เด็กกำพร้าที่อาศัยแค่ชื่อจวนแม่ทัพเปล่าๆ อีกต่อไป ทำให้นางไม่กล้าหือกับเขาแล้ว? เซียวจื่อเชียนยิ้มเยาะดูแคลนอยู่ในใจ บุตรีอำมาตย์ เสแสร้งสิ้นดี! “ฮ่องเต้เสด็จแล้ว!” ทันทีที่เสียงตะโกนแหลมสูงดังขึ้น ทุกคนในตำหนักก็คุกเข่าลง ซ่งเหยาจือยังไม่ทันได้ตอบสนอง ก็ถูกเซียวจื่อเชียนกระชากให้คุกเข่าลงจนกระแทกพื้นเสียงดัง นางเจ็บจนใบหน้าเหยเก “เจ้าอยากตายก็ได้ แต่อย่าดึงข้าไปด้วย!” เซียวจื่อเชียนตำหนินางเสียงเบา ซ่งเหยาจือสูดหายใจลึกๆ แล้วตอบเขากลับอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่ได้เรื่อง!” เขาเป็นถึงพระเอก จะกลัวตัวประกอบไปทำไม! รัศมีของพระเอกไม่ได้ยอดเยี่ยมไปกว่าบารมีของฮ่องเต้หรือ? เซียวจื่อเชียนสะอึก ความโกรธพลุ่งพล่าน ซ่งเหยาจือทำให้เขาโมโหได้หนักกว่าเมื่อสองปีก่อนเสียอีก!