ตอนที่ 7 ท่านแค่อยากได้ร่างกายของนาง ช่างต่ำทรามจริงๆ

ความเงียบเข้าครอบงำภายในตำหนักทั้งหมด เฉินอี้เบนสายตาคมกริบจากร่างของเซียวจื่อเชียน ไปหยุดอยู่ที่ซ่งเหยาจือ “ฮูหยินเซียวซ่ง เจ้ามีความคิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้” ซ่งเหยาจือยิ้มเยาะ แล้วตอบกลับว่า “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันรู้สึกชื่นชมในความกตัญญูรู้คุณคนของท่านแม่ทัพเซียวเป็นอย่างมาก เพียงแต่ว่า ท่านแม่ทัพเซียวให้ความสำคัญกับการตอบแทนบุญคุณมากถึงเพียงนี้ กระทั่งไม่สนใจภรรยาที่เฝ้ารอคอยอยู่ที่บ้านถึงสองปีเต็มๆ ภายภาคหน้าเมื่อแม่นางหลินได้มาเป็นภรรยารองในจวนแม่ทัพ ท่านแม่ทัพคงจะต้องเลี้ยงดูปูเสื่อนางเป็นอย่างดี หากท่านผู้มีพระคุณสั่งซ้าย ท่านแม่ทัพคงไม่ไปทางขวาเป็นแน่ เช่นนี้แล้ว อีกหน่อยเกรงว่าภายในจวนแม่ทัพคงจะได้ยินเพียงเสียงหัวเราะของแม่นางหลิน เสียงร่ำไห้ของหม่อมฉันก็คงจะไม่มีใครได้ยินแล้ว” น้ำเสียงแผ่วเบา แต่กลับไพเราะรื่นหู “ฝ่าบาท หม่อมฉันเป็นคนขี้หึง ไม่อาจอดทนต่อความคับข้องใจเช่นนี้ได้ ดังนั้นจึงบังอาจทูลขอพระเมตตาจากฝ่าบาท ทรงพระกรุณาให้พวกเราหย่าขาดจากกัน เพื่อให้ท่านแม่ทัพได้ตอบแทนบุญคุณอย่างเต็มที่ หม่อมฉันขอขอบพระทัยในพระกรุณาเป็นล้นพ้น” นางพูดจบก็ทรุดกายคุกเข่าลงกับพื้น แล้วโขกศีรษะคำนับหนึ่งครา ทอดกายแนบทั้งห้าส่วนลงกับพื้นด้วยความเคารพอย่างที่สุด เซียวจื่อเชียนยิ้มเยาะออกมา “เจ้าไม่ต้องใส่ร้ายโหรวเอ๋อร์เช่นนั้นก็ได้ โหรวเอ๋อร์จิตใจดีงาม นางไม่มีทางทำให้เจ้าคับข้องใจได้หรอก” ซ่งเหยาจือยังคงก้มศีรษะลงต่ำ “นางจะไม่ แต่ท่านแม่ทัพจะทำ หรือว่าท่านแม่ทัพไม่คิดจะโปรดปรานนางแต่เพียงผู้เดียว ท่านมีนางแล้วยังอยากเห็นหน้าข้าอีกหรือ” “เจ้า!” เซียวจื่อเชียนโกรธจนตัวสั่น หากไม่ได้อยู่ต่อหน้าพระพักตร์ เขาคงทำให้ผู้หญิงคนนี้หุบปากลงแล้ว สตรีนางนี้จงใจพูดเช่นนี้ต่อหน้าฮ่องเต้ คิดจะขัดขวางการแต่งงานของเขากับโหรวเอ๋อร์น่ะสิ เซียวจื่อเชียนอดกลั้นความคิดที่จะทะเลาะกับนางไว้ แล้วหันไปทูลกับเฉินอี้อย่างนอบน้อม “ฝ่าบาท กระหม่อมรับรองว่าจะไม่ทำให้บุตรีอำมาตย์ได้รับความคับข้องใจแม้แต่น้อย ที่กระหม่อมคิดอยากจะแต่งงานรับแม่นางหลินเข้ามาอยู่ในจวน เพียงเพราะสงสารที่นางกำพร้าบิดามารดาตั้งแต่เล็ก จึงอยากมอบชีวิตที่มั่นคงให้นาง” “เช่นนั้นท่านก็รับนางเป็นบุตรีบุญธรรมสิ อย่างนั้นไม่มั่นคงกว่าหรือ” ซ่งเหยาจืออดไม่ได้ที่จะสอดแทรก เซียวจื่อเชียนกำหมัดแน่น เส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน เวลานี้จู่ๆ ฉางเล่อก็หันมายืนหยัดอยู่ฝ่ายเดียวกับซ่งเหยาจือ นางรู้สึกเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง “ซ่งเหยาจือพูดถูก พี่จื่อเชียน พี่สามารถรับนางเป็นบุตรีบุญธรรมได้นี่นา บุตรีบุญธรรมของท่านแม่ทัพ ชาตินี้นางก็ไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่อีกแล้ว แถมยังสามารถเลือกคนที่นางชื่นชอบเองได้อีกด้วย นี่ไม่ดีหรอกหรือ” เซียวจื่อเชียนเงียบไป แม้จะพูดเช่นนี้…แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะมีลูกสาวโตขนาดหลินโหรวเอ๋อร์ “ท่านแม่ทัพเซียวชอบแม่นางหลินก็พูดตรงๆ เถอะ จะมาอ้างบุญคุณอะไรกัน มันเสแสร้ง” ซ่งเหยาจือยังคงก้มหน้าต่ำ เซียวจื่อเชียนโกรธจนพูดไม่ออก “ซ่งเหยาจือ ความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับแม่นางหลินไม่ได้ต่ำช้าอย่างที่เจ้าคิด!” “หึ ท่านไม่ต่ำช้า ท่านแค่อยากได้ร่างกายของนาง ท่านช่างต่ำทรามจริงๆ” ซ่งเหยาจือสวนกลับโดยไม่เงยหน้า พระเอกแบบเซียวจื่อเชียนมีเยอะแยะในนิยายดราม่าเรียกน้ำตา อยากได้ทั้งคนที่รักที่ไม่ได้แต่งและคนแต่งที่ไม่ได้รัก ตอนที่ซ่งเหยาจืออ่านนิยายก็ด่าไปไม่น้อย ตอนนั้นยังด่าไม่สะใจ เพราะด่าต่อหน้าไม่ได้ ตอนนี้ได้ด่าต่อหน้าแล้ว มีหรือที่นางจะยอมพลาดโอกาส เซียวจื่อเชียนโกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยว “พอแล้ว” เฉินอี้เหวี่ยงจอกสุราในมือลงบนโต๊ะหยกอย่างแรง จนจอกสุรากลิ้งไปมาบนโต๊ะอยู่สองสามรอบ ทำเอาผู้คนในตำหนักทั้งหมดต่างพากันกลั้นหายใจ ซ่งเหยาจือใจหายวาบ เฉินอี้มองซ่งเหยาจืออย่างไม่แยแสนัก “ฮูหยินเซียวซ่ง เจ้าลุกขึ้นก่อน” “ขอบพระทัยฝ่าบาท” ซ่งเหยาจือยกกระโปรงลุกขึ้นยืนอย่างระมัดระวัง แล้วค่อยๆ กลับไปนั่งที่ของตน ด้วยเกรงว่าหากทำสิ่งใดเกินงาม กษัตริย์พระองค์นี้จะพิโรธแล้วสับนางเป็นชิ้นๆ ซ่งเหยาจือรู้สึกได้ว่า ทันทีที่นั่งลง เฉินอี้ก็ชำเลืองมองนางปราดหนึ่ง นางรู้สึกเย็นวาบที่ลำคออย่างน่าประหลาดใจ แต่แล้วเฉินอี้ก็เอ่ยขึ้นกับเซียวจื่อเชียนว่า “แม่นางหลินมีบุญคุณต่อท่านแม่ทัพเซียว ข้าจะประทานรางวัลตามสมควรให้นางเอง สามัญชนคนหนึ่ง จะให้เทียบชั้นกับบุตรีอัครมหาเสนาบดีได้อย่างไร การกระทำเช่นนี้ของท่าน คิดจะตบหน้าท่านอำมาตย์หรือข้าที่เป็นคนประทานสมรสให้พวกท่านกันแน่” เซียวจื่อเชียนรีบกล่าวขึ้นว่า “กระหม่อมมิบังอาจ!” “ฮูหยินเซียวซ่งเพียบพร้อมไปด้วยคุณธรรมจรรยา กิริยามารยาทงดงาม เฉลียวฉลาดและใจกว้าง แม่ทัพเซียวควรจะเห็นใจคนตรงหน้านี้มากกว่า” เขางอนิ้วชี้ลง พลางเคาะนิ้วลงบนโต๊ะเบาๆ อย่างเป็นจังหวะในระหว่างที่พูด ราวกับเสียงกลองอันหนักหน่วง เซียวจื่อเชียนทรุดกายลงกราบกราน “กระหม่อมเข้าใจแล้ว ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงชี้แนะ” เมื่อพูดจบ เฉินอี้ก็มองซ่งเหยาจืออีกครั้ง “หลายวันก่อน ข้าเพิ่งจะเรียกท่านอำมาตย์ซ่งมาเข้าเฝ้า ท่านอำมาตย์ปรารถนาเพียงจะให้ครอบครัวปรองดองอยู่กันอย่างมีสุข ฮูหยินเซียวซ่งเองก็ควรระมัดระวังคำพูดและการกระทำ อย่าได้ทำลายความหวังดีของท่านอำมาตย์” ซ่งเหยาจือสบเข้ากับดวงตาเย็นเยียบราวน้ำแข็งของเฉินอี้ พลันรู้สึกเย็นวาบขึ้นที่สันหลัง