ตอนที่ 6 ชะตาบอดี้การ์ดเกือบขาด

“เปิดประตูให้ป๊าหน่อย” คนด้านนอกคือเกริกพล หากปะป๊ารู้ว่าอยู่กับบอดี้การ์ดสองคนในห้อง ทั้งเนื้อตัวยังโป๊หนักราวจะแก้ผ้าอยู่ร่อมรอ รีบลุกจากเตียงใส่ชุดนอนตัวบางให้เข้าที่และสวมเสื้อคลุมกันโป๊ทับอีกทีหนึ่ง พลางตื่นตระหนกลนลานกันทั้งสองคนไม่รู้จะทำยังไงต่อ “นายมาครับ” อานนท์กระซิบบอกเจ้าของห้อง ทั้งกลิ่นบุหรี่คลุ้งจนเกลวรินต้องหยิบน้ำหอมออกมาพรมให้ฟุ้งกระจาย เก็บซองบุหรี่ทั้งไฟแซ็คยัดใส่มือของบอดี้การ์ด ขณะที่เกริกพลยังเคาะเรียกลูกสาวอยู่นานสองคนก็ยังไม่เปิด พลันขมวดคิ้วสงสัยตามสัญชาตญาณของการเป็นพ่อ “เกล หนูอยู่กับใครหรือเปล่า” “แป๊บหนึ่งนะป๊า หนูกำลังเป็นชุด” เธอตะโกนตอบทั้งน้ำเสียงลนลาน มองหาสถานที่เพื่อให้บอดี้การ์ดส่วนตัวได้หลบซ่อน ทว่ามันก็ไม่ตรงไหนที่บังร่างสูงใหญ่ของอานนท์ได้มิด ก้อนเนื้อหน้าอกข้างซ้ายเต้นตุบๆ ไม่น่าเรียกบอดี้การ์ดคนนี้ขึ้นมาในเวลานี้เลยเพราะลืมไปว่าปะป๊ายังอยู่ในบ้าน “คุณหนูจะเอายังไง” “เข้าไปหลบในห้องน้ำ ถ้าป๊ามาเห็นว่านายกับฉันอยู่ด้วยกันสภาพนี้ หัวนายขาดแน่” “ห้องน้ำ?” อานนท์เลิกคิ้วถาม เป็นที่ซ่อนตัวอันเบสิกมากยังไงเกริกพลสงสัยก็ต้องเข้ามาดู ทว่าถูกมือน้อยๆ ของเกลวรินผลักเข้าไปด้านในแล้วปิดประตูให้สนิท จากนั้นเดินไปเปิดประตูพร้อมสีหน้าปกติทำเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แกร๊ก! “ทำอะไร ทำไมเปิดช้าจัง” พลันชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องลูกสาว ขณะที่เกลวรินก็เบี่ยงตัวให้ปะป๊าดูได้ถนัด “หนูกำลังจะแก้ผ้าอาบน้ำ ป๊าเล่นเคาะสะตกอกใจใครจะไปตั้งตัวทัน” เธอทำหน้าหมุ้ยใส่ปะป๊าตามนิสัย ทั้งกลบเกลื่อนความผิดที่เอาบอดี้การ์ดขึ้นห้องเพราะเกริกพลไม่อนุญาตอยู่แล้ว หากดันรู้ขึ้นมาอานนท์คงเหลือแต่ชื่อ “หนูเดียร์มาหา รออยู่ข้างล่าง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกลูกสาวเมื่อเพื่อนสนิทมาหาและเกริกพลก็รู้จักเป็นอย่างดี “เหรอคะ งั้นหนูเปลี่ยนชุดอีกรอบแล้วจะตามลงไป” รีบดันบานประตูและล็อกอย่างแน่นหนากันเกริกพลแอบเปิดเข้ามา หยิบชุดลำลองออกจากตู้เสื้อผ้าและเดินเข้าห้องน้ำ พลันมองใบหน้าไม่พอใจของชายบอดี้การ์ดครั้นถูกคุณหนูเกลผลักเข้ามาอย่างเต็มแรง “ทำแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ” “ทำอะไร” “เรียกผมขึ้นมาแบบนี้ ถ้าทันรู้…” “ก็ไม่รู้นิ” “ต่อไปนี้ผมจะไม่เข้าคุณหนูอีกแล้ว” เพราะเหตุการณ์เมื่อสักครู่เกือบเอาตัวเองไม่รอดเช่นกัน ในทีแรกก็แค่จะเอาน้ำเย็นขึ้นมาเสิร์ฟ พอถูกใช้นวดตัวก็พลันตกหลุมพรางเพราะอีกฝ่ายหมายกลั่นแกล้ง ถอนหายใจชักสีหน้าใส่เกลวรินจนอีกฝ่ายขึงตาไม่พอใจเมื่อถูกบอดี้การ์ดทำพฤติกรรมแบบนี้ใส่ “ไม่พอใจก็ลาออกไปเลยไป ไม่ต้องมาทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดให้ฉันอีก --- รำคาญ” “ถ้าใจเย็นลงอีกนิด จะเป็นคุณหนูเกลวรินที่น่ารักมาก ไม่ใช่เอะอะโวยวายไร้เหตุผล ที่ทำหน้าแบบเมื่อกี้ไม่ใช่ว่าผมไม่พอใจแต่ผมเหม็นห้องน้ำครับ” “…” อานนท์เถียงกลับอย่างไม่กลัว เอาที่จริงเขาอ่านนิสัยผู้หญิงอยู่ตรงหน้าออกแบบขาดกระจุยเพียงแต่อยากรู้ว่าเธอจะแผลงฤทธิ์เป็นคุณหนูขี้วีนได้สักกี่น้ำ “แล้วเลิกทำอย่างเมื่อตะกี้ด้วยนะครับ ไอ้ที่มาแก้ผ้าโชว์แผ่นหลัง จริงๆ มันก็ขาวดีอยู่หรอกแต่มันเปลืองตัวไปหน่อย ผู้ชายเขาไม่ชอบแบบนี้กันหรอก มันดูไม่มีราคาเท่าไหร่” ได้ยินเช่นนั้นพลันปี๊ดแตกควันออกหู ใช้กำปั้นน้อยทุบเข้าที่หน้าคนตัวโตอย่างหัวเสีย เธอไม่ได้ตั้งใจจะโชว์เรือนร่างให้คนตรงหน้าแค่อยากจะแกล้งและประจวบกับอาการเมื่อยตัวพอดี ทว่าบอดี้การ์ดหนุ่มกับคิดว่าเป็นวิธีการอ่อยของเธอ “ออกไปเลยนะอานนท์ อย่าทำเป็นอวดดีหน่อยเลย นายมันก็แค่บอดี้การ์ดรับใช้ ออกไปเลยนะ ถ้านายยังยืนอยู่ตรงนี้อีกนาทีเดียว ฉันจะสั่งป๊าไล่นายออก --- ไอ้อานนท์” ตะคอกทั้งขู่ไปในตัว มองอีกฝ่ายทั้งอารมณ์หงุดหงิด เกิดมาไม่เคยมีใครต่อล้อต่อเถียง ทั้งเพิ่งทำงานร่วมกันได้ไม่กี่วันยังกล้าขนาดนี้ แต่ทว่าคุณหนูเกลยังถูกชะตากับบอดี้การ์ดคนนี้อยู่บ้าง แม้จะกวนประสาทแต่ทำหน้าที่ตัวเองได้ดีทีเดียว .... “เดียร์” “เกล --- คิดถึงจัง” เดินเข้าไปกอดอย่างที่เคยทำ เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานานคนเดียวของเกลวรินที่อยู่ในไทย เธอไว้ใจคลาวเดียร์มาก ถึงขั้นให้ช่วยเป็นหูเป็นตาสอดส่องดูแฟนหนุ่มในช่วงที่เธอไปเรียนต่อต่างประเทศ ทว่ามันกับการเป็นการฝากแมวไว้กับปลาย่างแอบตีท้ายครัวเธอมานานนับปี “มีของมาฝากแกด้วยนะ” “อะไร?” “เปิดดูสิ” เกลวรินยื่นถุงกระดาษให้เพื่อนสาว คลาวเดียร์เปิดออกดูเป็นน้ำหอมยี่ห้อดังและหาซื้อยากมากในไทย “แกให้ฉันจริงๆ เหรอ” “ก็ให้จริงๆ นะสิ” สำหรับเพื่อนเกลวรินซื้อความจริงใจด้วยการทุ่มไม่อั้น เช่นเดียวกับน้ำหอมราคาหลักหมื่นขวดนี้ “แก!! ขอบใจแกมาก งื้อ…ทำไมรู้ใจแบบนี้” ระริกระรี้เมื่อได้ของฝากถูกใจ กระทั่งมือถือของเกลวรินดังขึ้น ปลายสายที่โทรเข้ามาคือพี่ธีร์ ก่อนจะกดรับแล้วคุยกับแฟนหนุ่มข้างๆ เพื่อนสนิท “ค่ะพี่ธีร์” (เกล พี่ขอโทษ) “เรื่องอะไรคะ” (พี่ไปธุระให้เตี่ยที่ต่างจังหวัด แล้วมันไม่มีสัญญาณ ตอนนี้พี่กำลังกลับนะครับ) “อ้าวเหรอ ไม่เป็นไรค่ะ พี่ธีร์ค่อยๆ ขับนะ ถึงเมื่อไหร่ก็บอกแล้วเกลจะไปหา” เป็นเพียงคำโกหกของปากธีร์เท่านั้น ครั้นยังไม่มีเวลาย้ายข้าวของเครื่องใช้ของคลาวเดียร์ออกจากคอนโด ต้องสร้างเรื่องว่าตัวเองไปต่างจังหวัดเพราะกลัวเกลวรินจะแอบไปหาและเผลอเจอหลักฐานสำคัญ (ไว้เจอกันนะครับ) “ค่ะ คิดถึงนะ” เกลวรินวางสายพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เมื่อได้ยินเสียงแฟนหนุ่มที่เพิ่งได้คุยกันหลังจากที่เหยียบพื้นดินประเทศไทยเป็นครั้งแรก คลาวเดียร์ที่เหล่ดวงตาพลางแอบเบะปากเล็กน้อย ทว่าจังหวะอานนท์พลันมองมาเห็นยามที่ถือของว่างเข้ามาให้หญิงสาวทั้งสองคน รู้สึกได้ว่าเพื่อนของคุณหนูเกลคนนี้ดูไม่จริงใจ เหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ “ของว่างครับ” “ขอบใจ” คลาวเดียร์เอ่ยขอบคุณลวกๆ ต่อหน้าเพื่อนสนิท พลันตวัดดวงตามองชายบอดี้การ์ดที่เอาแต่ยืนจ้องเธอ ทั้งสงสัยว่าตัวเองทำอะไรผิดทำไมผู้ชายคนนี้ถึงไม่กะพริบตา “…” “มีอะไรหรือเปล่า” “เปล่าครับ” เกลวรินจากที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หันมองเพื่อนสาวและบอดี้การ์ดหนุ่มที่ปะทะสายตากันอย่างจะเอาเรื่อง “นนท์ นายมีอะไรทำก็ไปทำเถอะ” “ครับคุณเกล” อานนท์ก้มศีรษะโค้งตัวและเดินออกไปแต่โดยดี มีเพียงสายตาของคลาวเดียร์ที่ยังข้องใจมองชายบอดี้การ์ดเดินไปสุดลูกหนูลูกตา “ไม่ชอบนายคนนี้ ไม่ถูกชะตา” “ก็กวนคนไปทั่ว อย่าไปสนใจเลย”