ตอนที่ 7 คุณหนูไม่ชอบรอ

หลายวันที่อยู่กับการนั่งๆ นอนๆ จนเบื่อ มองไปทางไหนก็เจอแต่ลูกน้องของปะป๊าเดินสวนกันจนลายตาย แฟนหนุ่มที่ตั้งหน้ารอก็ยังไม่มาหาให้เหตุผลว่างานที่ทำอยู่ยุ่งจนกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ พลันยกมือถือต่อสายหาชายบอดี้การ์ดส่วนตัวของตาที่หายไปจากสายตานานนับชั่วโมง Rrrr “เฮ้ยนนท์ มีคนโทรเข้ามา” รุ่นพี่บอดี้การ์ดที่นั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันเรียกบอกเมื่อมือถือเครื่องเก่ามีสายโทรเข้ามาขณะล้างมือหลังจากกินข้าวเสร็จ “ปล่อยไว้ก่อนพี่ ขอล้างมือและดื่มน้ำก่อน” “เออ” ทว่าเสียงมือถือยังดังต่อเนื่องจนรุ่นพี่เริ่มเอะใจ ขมวดคิ้วมองและมองอานนท์ที่ยังเทน้ำเย็นใส่แก้วอย่างสบายใจ เขารู้ว่าการโทรถี่แบบนี้คงเป็นใครไม่ได้นอกจากคุณหนูเกลผู้เอาแต่ใจ แสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อมีโอกาสได้กลั่นแกล้งปลายสายแม้จะรู้ว่าหลังจากนี้ต้องโดนคนหนูขาโมโหใส่เป็นฟืนเป็นไฟแน่ จากนั้นหยิบมือถือของตนเดินไปหาเจ้าของเบอร์ที่โทรเข้า อันที่จริงเขาสองคนอยู่ห่างกันไม่กี่เมตรเดินไม่กี่ก้าวก็ตามหากันเจอ ทว่าเจ้านายหญิงของเขาก็ไม่คิดจะเอาตูดกลมๆ ออกจากโซฟา “คุณหนูมีอะไรจะให้ผมรับใช่ไหมครับ เมื่อได้ยินเสียงที่โทรหาก็กดตัดสายที่กำลังเรียกหา พลันหันมองสบตาอย่างเกี้ยวโกรธ ริมฝีปากขบหากันแน่นจ้องอานนท์อย่างเอาเรื่อง “มี” น้ำเสียงครุกรุ่นรับสัมผัสถึงบรรยากาศไม่น่าไว้ใจ เกลวรินกอดอกเชิดใบหน้าอย่างเหเย่อหยิ่งไม่พอใจบอดี้การ์ดที่บังอาจไม่รับสายของเธอ “มีอะไรจะใช้ครับ” แม้จะเป็นคำถามธรรมดาแต่ก็เหมือนเย้ยหยัน มองคนตรงหน้าตาเขี้ยวปั๊ดจนอานนท์หลุดอมยิ้มเมื่อแกล้งคุณหนูเกลได้สำเร็จ “ก่อนที่ฉันจะใช้ ทำไมนายไม่ยอมรับสายฉัน” “….” อานนท์หลุบดวงหน้าทั้งมองพื้น ก่อนจะเห็นหลังน้อยเท้าน้อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ พลางเลิกขึ้นช้าเห็นกระทั่งเรียวขาขาว เกลวรินยืนจ้องรอคำตอบเมื่อชายบอดี้การ์ดกล้าดีกับเธอ “ผมเพิ่งกินข้าวเสร็จแล้วเดินเข้าห้องน้ำ เลยออกมารับไม่ทันคำ” เป็นคำแก้ตัวทั้งจริงไม่จริงปะปนกัน พลันเหมือนคนหนูเกลจะไม่เชื่อ ยิ่งขยับตัวเข้าใกล้ร่างสูงมากกว่าเดิม จากนั้นเขย่งปล่ายเท้าแล้วโน้มปลายจมูกตัวขึ้นสูงดมปากของบอดี้การ์ด ทำอานนท์ตกใหญ่เล็กน้อยและเบี่ยงใบหน้าหนีครั้นอีกนิดจมูกรั้นของเธอจะแตะริมฝีปากของเขา คุณหนูทำบ้าอะไร ใกล้ขนาดนี้อีกนิดก็จูบกันได้แล้ว . “กลิ่นกระเทียม แปลว่านายไม่โกหก” “….” “จะออกไปช้อปปิ้ง พาไปหน่อยสิ ฉันไม่ได้อยู่เมืองไทยไม่รู้ว่าต้องไปที่ไหน” ความเบื่อเซ็งทำอยากจะออกไปซื้อของคั่นเวลา “ได้ครับคุณหนู ผมจะพาไปห้าง xx แต่ว่ามันเป็นทางผ่านเข้าบ้าน ผมอยากจะขออนุญาตแวะเอาของไปให้แม่ด้วยได้ไหมครับ “….” เกลวรินยังกอดอกยืนมองใบหน้าของเขา นึกสงสัยว่าเธอคงไม่อนุญาตแต่มันก็ไม่ใช่ปัญหา ไปหาแม่วันนี้ไม่ได้ก็จะแวะไปวันอื่นแทน “ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ ถ้ากลับมาแล้วผมค่อยขออนุญาตท่านออกไปอีกที” “จะไปก็ไปสิ ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกันแม่นายเลี้ยงมายังไงถึงได้ต่อปากต่อคำเก่งขขนาดนี้” เมื่อคุณหนูอนุญาตพลันยกเรียวปาก เดินออกไปเตรียมรถคันหรู อีกฝ่ายเดินขึ้นบันไดกลับขึ้นห้องนอนเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ดูทะมัดทะแมงขึ้น เครื่องรถสตาร์จรอพร้อมเปิดแอร์เย็นฉ่ำ กระทั่งคุณหนูเดินออกในชุดที่สุภาพกว่าทุกวัน สวมแว่นตาดำและสะพายกระเป๋าใบเล็กออกมา อานนท์ลงจากรถเดินมาเปิดประตูด้านหลังอำนวยความสะดวก ให้คุณหนูร่างอรชรได้ขึ้นนั่งทว่าเธอกลับเลือกที่จะนั่งเบาะหน้าข้างคนขับ “ครับ?” “จะนั่งตรงนี้” “…” “เร็ว!! รถยนต์หรูขับเคลื่อนออกไปได้ราวห้ากิโลเมตร บอดี้การ์ดผู้ควบคุมพวงมาลัยก็หักเลี้ยวซ้ายเข้าซอยแคบทันที อานนท์จอดรถฝั่งตรงข้ามหน้าบ้านที่แออัดเป็นชุมชนหรือจะเรียกอีกอย่างก็คือสลัม ด้านหน้าเป็นคลองส่งน้ำเน่าๆ สีเขียวคล้ำมีกลิ่นเหม็นฟุ้งจนเกลวรินใช้มืออุดจมูก “คุณหนูรอในรถก่อนนะครับ ผมเอาเงินไปให้แม่ก่อน” “แค่เอาเงินมาให้ทำไมไม่โอนก็สิ้นเรื่อง” “แม่ผมกดเงินเองไม่เป็น แกแก่มากแล้วอีกอย่างผมไม่อยากให้ออกไปไหน หูตาแก่ก็ไม่ค่อยดี” “อืม---รีบไปรีบมาอย่าให้รอนาน” ชายบอดี้การ์ดรีบลงจากรถและวิ่งเข้าประตูบ้านบานไม้เก่าๆ สภาพก็แทบจะเรียกว่าบ้านก็ไม่ได้หลังคาเป็นสังกะสีเก่าสนิมขึ้นจนพุพังดีหน่อยก็มีรอยปะแผ่นสังกะสีกันน้ำรั่ว เกลวรินมองซ้ายมองขวาและเบ้ปากอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนอยู่แบบนี้ได้ด้วย สภาพมันควรปล่อยเป็นเพียงคลองระบายน้ำเน่าๆ ก็พอ ยังนั่งรอทั้งตบตีกับตัวเองพลางพะอืดพะอมกับกลิ่นของเสีย อุดจมูกไว้แน่นทั้งสองรูก็ยังไม่หายเหม็นจนต้องหยิบน้ำหอมตัวเองพรมในรถให้ฟุ้งกระจายกลิ่นชวนอ้วก กระทั่งบอดี้การ์เดินกลับมา “ไหนบอกแป๊บเดียว” “นานเหรอครับ” “สิบห้านาที” ยกนาฬิกาข้อมือเรือนแพงมองเข็มแล้วตวัดมองหน้าอานนท์อย่างหงุดหงิด คุณหนูเกลวรินผู้ไม่เคยรอใคร ทว่าต้องมารอคนดูแลหรือที่เรียกว่าบอดี้การ์ด ให้ตายเหอะ เธอไม่ชอบมานั่งรอใคร ไม่ชอบการรอด้วยซ้ำ ไอ้หมอนี้มันวิเศษมาจากไหน ทำเกลวรินรอนานได้ขนาดนี้.... “ขอโทษนะครับ งั้นวันหลังผมจะไม่แวะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าหงิกงอก็ได้เอ่ยปากขออย่างจริงใจ แต่ทว่าเกลวรินไม่ได้โกรธอะไรมาก เธอแค่เพียงหงุดหงิดเท่านั้นและเห็นอีกฝ่ายมาหาแม่ ไม่ได้มาปล่อยเธอให้รอกับเรื่องไร้สาระ “นี่บ้านนายเหรอ” “ใช่ครับ” “อยู่ไปได้ยังไง แออัดเหม็นก็เหม็น” เปลี่ยนเรื่องพูดจากที่แสดงกิริยาไม่พอใจ พูดไปพลางบีบจมูกตัวเองไปเพราะทนกับกลิ่นน้ำเน่าไม่ไหวจริงๆ “ทำไมจะอยู่ไม่ได้ ผมก็อยู่มาตั้งแต่เด็กจนชิน” “นี้นายกวนฉันเหรอ” “เปล่าครับ ใครจะไปกล้ากวนคุณหนูเล่า ผมแค่ตอบตามความจริงก็เท่านั้น” อานนท์ส่งยิ้มให้กับคนที่นั่งจ้องเขม็งมาทางเขา มันก็แปลกใจไม่ใช่น้อย คุณหนูเอาแต่ใจจะมานั่งคอยและสูดดมกลิ่นเหม็นๆ รอเขาได้ตั้งนานทั้งที่ปกติแม้แต่วินาทีเดียวเธอก็ไม่เคยใคร ประหลาดใจสุดๆ “ถ้าเสร็จธุระก็ไปได้แล้ว” “ไปกันเลยนะครับ” “แล้วจะอยู่ลอกคลองเน่าๆ หรือไง ฉันเหม็นจนจะอ้วกอยู่แล้ว” อาการเหม็นจนขมคอทำเกลวรินจะอ้วกอยู่ร่อมรอ อานนท์อดคลี่ยิ้มไม่ได้ คุณหนูตัวแสบในเวลานี้มันก็เอ็นดูเอาเสียจริง ห้างสรรพสินค้า เกลวรินใช้เวลาช้อปปิ้งในครั้งนี้เกือบสามชั่วโมง อานนท์เดินจนขาลากแต่ก็ไม่ปริปากบ่นสักคำ เธอเดินออกร้านนั้นเข้าร้านนี้ตั้งแต่ชั้นที่หนึ่งยันชั้นสุดสุดท้ายของห้าง รูดซื้อสินค้าจากบัตรเครดิตใบเดียวไปแล้วมากกว่าห้าแสนภายในสามชั่วโมง “ยังไม่พออีกเหรอครับ” ทั้งสองแขนเต็มไปด้วยถุงแบรนด์เสื้อผ้ารองเท้าของใช้อื่นๆ เต็มไม้เต็มมือ “อันนี้บ่น?” หมุนตัวกลับมามองทั้งค้อนดวงตาใส่ครั้นถอดแว่นตาดำออก “เปล่าครับ ไว้มาซื้อวันหลังอีกก็ได้” “ไม่ จะซื้อให้เกลี้ยงภายในวันนี้” เธอไม่สนบอดี้การ์ดหนุ่มแม้แต่น้อย และโซนสุดท้ายที่เธอเลือกเดินเข้าคือโซนของกิน เกลวรินเลือกผลไม้เกรดพรีเมี่ยมอยู่สองสามอย่าง สนนราคาก็ประมาณ 5 พัน รวมทั้งชุดเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพและหมอนยางพาราที่เหมาะกับผู้สูงอายุ