ตอนที่ 10 ฉันไม่ใจนาย

โรงแรมหรูห้าดาวย่านใจกลางเมืองคือสถานที่ที่เกลวรินอยากเอาใจมาพักผ่อน เพราะบรรยากาศห้องชั้นบนสุดเป็นห้องที่สามารถดูวิวเมืองได้อย่างสวยงาม แต่เพราะวันนี้เป็นวันที่ตรงกับวันหยุด เป็นธรรมดาที่ห้องพักมักจะเต็มเพราะลูกค้าจากต่างจังหวัดเข้ามาใช้บริการกันเยอะ ทว่ายังโชคดีที่มีห้องวิวสวยว่างอยู่หนึ่งห้อง “จะค้างจริงๆ เหรอครับ” เพราะเห็นว่าไม่มีห้องอื่นยังว่าง หากยังขืนอยู่ต่อแปลว่าเขาต้องอยู่กับคุณหนูในห้องนั้น มองว่ามันเป็นเรื่องไม่สมควร ในขณะที่เกลวรินไม่ได้คิดอะไรมากเท่าบอดี้การ์ด แม้ต้องอยู่ในห้องเดียวกันแต่มีแยกโซนห้องนอนกับห้องนั่งเล่นชัดเจน อานนท์สามารถนอนบนโซฟาด้านนอกได้สบายพอกันกับเตียงนิ่มที่บ้าน แต่แท้จริงแล้วชายหนุ่มรู้สึกไม่ไหวใจตัวเองมากกว่า ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมอยู่ใกล้คุณหนูรู้สึกวูบวาบ ใจเต้นบางครั้งสลับกับเบาหวิว เขาไม่รู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน “ถ้าไม่สะดวกใจ นายกลับไปนอนที่บ้านก็ได้” เกลวรินไล่เขากลับเสียแล้ว แต่มันเป็นการประชดบอดี้การ์ดก็เท่านั้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายงอแงขึ้นเล็กน้อยอานนท์ก็เงียบปากไป ตอนนี้คุณหนูของเขากำลังเศร้าใจ ไม่ควรต่อปากต่อคำ ไม่ควรพูดอะไรพล่ามเพื่อเป็นการกวนใจเกลวริน ยืนก้มหัวเล็กน้อยเป็นการตกลงจะอยู่กับเธอในค่ำคืนนี้ พนักงานเดินนำไปยังห้องพัก ขึ้นลิฟต์ไปยังสิบสองของโรงแรม อำนวยความสะดวกรอรับออเดอร์เมื่อเกลวรินต้องการสั่งอาหารและเครื่องดื่ม รวมทั้งรอบริการนำเสื้อผ้าของคนทั้งสองออกไปซักให้ หมายความว่าในตอนนี้เจ้านายและลูกน้องมีเพียงชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่ไว้แทนเสื้อที่ถอดออกแล้วให้เจ้าหน้าที่เอาไปซักเพื่อกลับมาใส่อีกครั้งในวันพรุ่งนี้ “สั่งตามนี้เลยค่ะ” ยืนรายการสั่งทั้งหมดให้พนักงาน จากนั้นเดินไปมุมระเบียงเป็นพื้นที่ค่อนข้างกว้าง มีโต๊ะและเก้าอี้สำหรับนั่งจิบไวน์หรือแอลกอฮอล์ทั้งดื่มด่ำกับบรรยากาศยามค่ำคืนที่ไม่รู้จักหลับใหล “คุณหนูครับ นายโทรมา” มือถือที่วางไว้ตั้งแต่เข้ามา เกลวรินก็ไม่สนใจอีกเลย กระทั่งปะป๊าต่อสายเข้ามาเพราะยังไม่เห็นลูกสาวกลับบ้าน พลันหันมองและพยักหน้าหนึ่งทีเป็นการบอกให้อานนท์ถือออกมาให้ เธอกดรับสายและเอ่ยเรียกปะป๊าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ (หนูอยู่ไหน) “ทำไมคะป๊า” (พี่ธีร์มาหา หนูงอนอะไรพี่เขา) เพราะอีกฝ่ายไปตามง้อเธอที่บ้านและคงไม่ได้บอกปะป๊าเธอแน่นอนว่าโดนจับได้เพราะนอกใจและนอกกายกัน “ไล่เขากลับไป เพราะเกลจะไม่มีวันให้อภัย ยกโทษและกลับไปคืนดี” (เป็นอะไรลูก พี่ธีร์ทำอะไรผิดมากขนาดนั้น) “เอาเพื่อนหนูไปนอนที่คอนโด มันผิดมากไหมป๊า ฝากไล่เขาด้วยแล้วคืนนี้เกลขอพักใจ เกลซ้ำไม่ไหวจริงๆ” ตัดสายปะป๊าทิ้งไม่อยากพูด ครั้นรู้สึกจะร้องไห้อยู่รอมร่อ อานนท์ยืนกอดอกพิงขอบประตูระเบียง มองคุณหนูของเขาที่วันนี้ไม่สดใสเลยจริงๆ พลันถอนหายใจแผ่วเบาไม่อยากเห็นคุณหนูขี้โวยวายต้องนั่งจมทุกข์กับคนไม่รักดี ก่อนเสียงประตูจะถูกเคาะดังขึ้น “รูมเซอร์วิสครับ” อานนท์หมุนตัวเปิดประตูให้พนักงานเข้ามา อาหารหลายอย่างกับแกล้มเหล้ายี่ห้อดีน้ำแข็งและบุหรี่นอก เป็นออเดอร์ที่เกลวรินสั่งไปเมื่อยี่สิบนาทีก่อน ครั้นดวงตามองเห็นสิ่งเสพติดนั้น ไม่อยากให้คุณหนูของตนดูดมันเลยสักนิด แต่ก็คงไม่ห้ามอะไรเพราะตอนนี้เธอดิ่งสุดหัวใจ “คุณหนูอาหารและเครื่องดื่มที่สั่งไปมาแล้วนะครับ” “นายชงเหล้าแล้วเอาบุหรี่มาตัวหนึ่ง” เกลวรินตะโกนบอกให้ฝ่ายได้ปรนนิบัติ อานนท์ทำอย่างว่าง่าย ชงเหล้าในปริมานที่เจือจางพอสมควร ทั้งดึงบุหรี่ออกจากซองหนึ่งตัวพร้อมไฟแซ็กถือออกมาให้ “นี่ครับ” รับแก้วเหล้าจากบอดี้การ์ด เมื่อยกเข้าปากพลันตวัดดวงตามองเหมือนเข้าทำอะไรไม่ถูกใจ “น้ำล้างแก้วเหล้าหรือเปล่า ทำไมมันจืดแบบนี้” “ค่อยดื่มๆ ครับ เข้มไปจะเมาเร็ว” “ที่ดื่มเพราะอยากเมา ไม่ใช่แค่คอแห้ง” เกลวรินเริ่มวีน อานนท์จึงเดินย้อนกลับแล้วถือขวดเหล้านั้นออกมา แล้วเทลงผสมให้ใหม่ในชนิดที่เข้มข้น อยากเมาก็จะปล่อยให้เมาเต็มที่ “ดื่มครับ อย่าให้เห็นว่าคุณร่วงเพราะเหล้าแก้วเดียว” “จะทำอะไรฉันได้ --- กระจอก” มั่นใจว่าตัวเองคอแข็งอยู่มาก ยกดื่มกระดกจนหมดแก้ว ปากริมฝีปากเมื่อน้ำเหล้าติดเกอะ ความเข้มข้นทำเกลวรินได้อยู่ไม่น้อย ยังยกดื่มไปเรื่อยๆ ทว่ายังเก็บอาการได้ดี มวลบุหรี่ถูกจุดแล้วยื่นให้ผู้หญิงด้านข้าง สิ่งที่มันจะทำให้เธอผ่อนคลายได้บ้างก็คือการเสพสารนิโคตินเข้าปอด ควันขาวพ่นออกจากปาก เกลวรินนั่งไขว่ห้าง มือหนึ่งข้างถือแก้วเหล้าอีกข้างถือบุหรี่ แหงนใบหน้ามองฟ้าแล้วน้ำตาก็ไหล ไม่ว่าจะทำตัวแข็งแกร่งแค่ไหน พอเมาแล้วก็ร้อง นี่คือนิสัยผู้หญิงที่มักเป็นกันจริงๆ อานนท์มองเสี้ยวหน้าสวยที่พยายามฝืนตัวเองอย่างหนัก แต่สุดท้ายมันก็อดกลั้นไม่ไหว กระทั่งต้องก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองปล่อยให้น้ำตาไหลหยุดลงพื้นโดยไม่ให้มันไหลผ่านอาบแก้ม แล้วสะอื้นตัวสั่นเทิ้มเมื่อนึกถึงเหตุการณ์การถูกหักหลังอย่างแสนสาหัส “ร้องออกมาให้พอ แล้วลืมเขาให้ได้” ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยความทุกข์เงยขึ้นเล็กน้อย เมื่ออานนท์ลุกจากเก้าอี้มานั่งย่อตรงหน้าคุณหนูของเขา ยกมือลูบสัมผัสใบหน้าระทมทั้งดวงตาชุ่มไปด้วยน้ำเปียกขนตา ชายหนุ่มถือวิสาสะจับแก้มนุ่มนิ่มที่มันควรมีรอยยิ้มมากกว่าความเศร้า มือบางยกสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาของบอดี้การ์ดกลับ ตอนนี้เธอมีเพียงอานนท์ที่คอยให้กำลังใจ ชายหนุ่มที่ทำงานด้วยกันมาเพียงเดือนเดียวแต่ทว่าเหมือนอยู่ด้วยกันมานาน ไม่มีประโยคสนทนาใดๆ เกิดขึ้นต่อ นอกจากเสียงสะอื้นของคุณหนูผู้เข้มแข็งที่เวลานี้อ่อนแอขึ้นสุด กระทั่งเกลวรินโน้มหน้าประกบจุมริมฝีปากกับบอดี้การ์ด พลันอีกฝ่ายเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่นึกว่าหญิงสาวตรงหน้าจะกล้าลดตัวลงมาสัมผัสริมฝีปากชายธรรมดาแบบเขา !! “คุณเกล---” อานนท์ถอนจูบออกมองดวงหน้าหวานอย่างตกอกตกใจ ทว่าอีกฝ่ายระดมจูบจนตั้งตัวไม่ติด แต่กระนั้นก็เปิดปากรับรสสัมผัสของคุณหนูอย่างไม่ทัดทาน ในใจของชายบอดี้การ์ดปั่นป่วนรุนแรงประหนึ่งคลื่นซัดโหมกระหน่ำ รู้สึกอยากจะปกป้องคุ้มครองคนตรงหน้าจากก้นบึ้งหน้าอกข้างซ้ายซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนจู่โจมเข้ามาในหัวใจของเขาอย่างรุนแรง เกลวรินอยากทิ้งร่างที่ไม่เคยสมหวัง ทั้งแอลกอฮอล์เริ่มตีพรวนสร้างความมึนเบลอแก่สมองอันน้อยๆ อานนท์ในตอนนี้เหมือนจะควบคุมสติตัวเองไม่ได้เช่นกัน ยามถูกคุณหนูเป็นฝ่ายรุกเร้าร่างกายตัวเองอย่างหนักหน่วง ซ้ำยังหัวใจเต้นผิดปกติ จากนั้นโอบร่างน้อยๆ ขึ้นจับจูงมือบางเดินเข้าสู่กองไฟเสน่หาให้เปลวไฟร้อนแรงแผดเผาร่างไปด้วยกัน “อึ่ก” ดันเกลวรินถอยหลังเข้าไปด้านใน ทว่าเรียวปากยังบดขยี้กันอย่างดูดดื่ม กระทั่งเธอถูกผลักล้มลงโซฟา คนตัวบางสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนของดวงตาคู่นั้น มันลวกผิวกายเธอราวกับแสงแดดร้อนแรง แต่เหมือนว่าชายหนุ่มพยายามจะระงับอารมณ์ตัวเองไม่ให้เกิดเพราะรู้ว่ามันไม่สมควร “ทำได้ไหม ฉันอยากให้นายช่วยลบพี่ธีร์ออกจากตัวและหัวใจของฉัน” คว้ามือของอานนท์ในจังหวะที่ตัวเขาจะหมุนตัวเดินหนี แต่เพราะตอนนี้เกลวรินอยากจะขจัดความทรงจำที่เคยมีกับอดีตคนรัก แม้มันไม่ควรทำแบบนี้แต่เธอก็จะทำ “….” “ฉันไว้ใจนาย” ประโยคอันหนักแน่นจากปากของหญิงสาวทำอานนท์กล้าตัดสินใจ คร่อมตัวลงมาทาบร่างบางที่นอนบนโซฟา ยื่นเรียวปากจุมพิตริมฝีปากสีชมพูที่เผยอออกมาเบาๆ แล้วบดเบียดคลึงเคล้า เกลวรินค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง เคลิบเคลิ้มไปกับจุมพิตกระตุ้นอารมณ์ของเขา