ตอนที่ 9 หญิงร้ายชายชั่ว

จับเสื้อเชิ้ตที่โยนทิ้งไม่เป็นที่เป็นทางขึ้นมาดม กลิ่นน้ำหอมนั้นติดบนเสื้อเกือบทุกตัวที่วางอยู่ เกลวรินเริ่มกระอักกระอ่วนใจ มีคำถามเกิดขึ้น ทำไมน้ำหอมที่ซื้อให้เพื่อนมาอยู่ที่นี่ มันมาได้ยัง หรือคลาวเดียร์แวะมาทำธุระแถวนี้และแกะน้ำหอมทิ้งไว้ กำลังคิดไปในแง่ดี แต่มันก็เป็นเหตุผลที่ฟังไม่ขึ้น มันเป็นไปไม่ได้ ใครจะมาบ้ามานั่งแกะน้ำหอมที่ห้องแฟนเพื่อน ยกเว้นก็แต่มาอยู่ด้วยกัน แล้วคืออะไร มาอยู่กันมันหมายความว่ายังไง พยายามสูดหายใจสลัดความคิดว่ามันต้องไม่ใช่ ก้าวเท้าเชื่องช้าไปยังประตูห้องนอน ทั้งเห็นรองเท้าส้นสูงแหลมปี๊ดถอดทิ้งไว้ด้านในและมันก็มีหลายคู่ ยิ่งมันกว่านั้นคือชุดชั้นในที่ตกเกลื่อนพื้น เกลวรินร้อนรุ่มขึ้นที่อกข้างซ้าย กระบอกตาร้อนผ่าว หยุดหน้าประตูห้องนอน ห้องที่เคยมาใช้ชีวิตร่วมกันกับแฟนหนุ่มก่อนจะเดินทางไปเรียนต่อ ยกมือวางทาบบานประตูนั้น สูดหายใจเข้าออกหนักๆ เป็นการรวบรวมความกล้า กลิ่นอายความผิดหวังและความเสียใจโถมหลั่งขึ้นทันตาเห็น ผลักบานประตูเต็มแรงชนมันชนกระทบกับผนังห้องดังปักเป็นผลให้คนนอนบนเตียงสะดุ้งตื่น ความผิดหวังที่ไม่เคยลิ้มลองทำให้เธอทรมานอย่างประหลาดใจ ภาพตรงหน้าคือแฟนสนิทอยู่บนเตียงกับชายคนรัก กรี๊ดดดดดด!!!!! เสียงแหลมหวีดร้องลั่นจนคนทั้งสองตต่างตระหนกใจหนัก ไม่คิดว่าเกลวรินจะแอบเข้ามาในห้อง ทั้งชะล่าใจไม่ยอมย้ายของออกตั้งแต่เธอเดินทางมาถึง เพราะมัวแต่โกหกและยื้อเวลาอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด “เกล---” ธีร์หน้าเสียอย่างหนัก เหงื่อแตกซกซึมตามกรอบหน้า ขณะที่คลาวเดียร์ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรมากมาย เพราะรอเวลานี้มานาน รอที่จะได้เปิดเผยว่าตัวเองคือคนที่ชายหนุ่มรักไม่ใช่เกลวริน “เลว ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้” “แกฟังฉันก่อน มันไม่ใช่อย่างที่คิด คือ...ฉะฉัน” ไม่ใช่การอธิบายแต่เป็นการตอกย้ำเกลรินมากกว่า คนเจ็บซ้ำที่ในตอนนี้เหมือนจะไม่มีสติ เดินเข้าหากระชากหัวเพื่อนรักหักเลี่ยมโหดลากลงจากเตียงอย่างไม่ยอม ไว้ใจมาตลอด คิดว่าเป็นเพื่อนตายต่อกัน กับถูกหักหลังอย่างเลือดเย็น “อีเดียร์!!” ยกฝ่ามืออีกข้างปะทะเข้าแก้มของคนทรยศอย่างจังไปหลายที ทั้งจิกขยุ้มเส้นผมดึงเข้าเต็มกำมืออย่างเหลืออด ธีร์กำลังจะเข้าห้าม พยายามดึงมือของเกลวรินที่กระชากอีกฝ่ายจนหนังหัวแทบจะหลุด “เปล่านะเกล” เพลี้ย---!! “สำหรับคนทรยศแบบมึง อีเพื่อนเลว” ฟาดลงแก้มของเพื่อนชั่วจนแดงขึ้นรูปมือ พลางถูกชายหนุ่มคนกลางกระชากร่างจนปลิวล้มลงพื้น เกลวรินเสียหลักล้มเป็นโอกาสที่คลาวเดียร์จะได้ตบคืนบ้าง ทว่ายังไม่ทันจะคว้าเส้นผมเพื่อหมายดึงเหมือนกันก็ถูกปลายเท้าปริศนาถีบจนหงายชนเข้าชายต้นเรื่อง อานนท์แอบตามเกลวรินมาตั้งแต่แรก แล้วหลบรออยู่ทางลงบันไดหนีด้วยความเป็นห่วง ครั้นได้ยินเสียงกรี๊ดก้วิ่งเข้ามาอย่างไม่คิดชีวิต และเข้ามากันคลาวเดียร์ให้ออกห่าง “ใครแตะต้องคุณหนู กูเอาตาย” ยกมือชี้หน้าคนเลวทั้งสองคน ทั้งจ้องราวกับคนตรงหน้าเป็นศัตรูต่อกันมานาน เข้าประคองเกลวรินยืนขึ้นและจับมือคุณหนูของตนเอาไว้แน่น “เกล พี่ขอ-” “หุบปากเน่าๆ ได้แล้วคุณธีร์ เห็นเต็มตายังคิดจะแก้ตัว” อานนท์ออกโรงตอบโต้แทน เมื่อเกลวรินยืนน้ำตานองจากความเสียใจที่ไม่เคยคิดว่าต้องมาพบเจอ อีกฝ่ายกลับสะบัดมือออกจากบอดี้การ์ด ขยับเท้าเข้าชิดชายคนที่รัก ขณะที่อีกฝ่ายนึกว่าเกลวรินต้องให้อภัยเพราะเป็นความผิดครั้งแรกที่ทำและเขายังเป็นรักแรกของเกลวรินอีกด้วย ทว่ายกฝ่ามือข้างเดิมที่ตบเพื่อนชั่วฉะลงกลางหน้าของพี่ธีร์ซ้ายขวาสลับกันจนเกิดรอยนิ้วประดับขึ้น “เกล!!” เมื่อถูกตบหลายครั้งเข้าก็เกิดความโมโห ดึงเรียวแจนจะเอาเรื่องเกลรินหมือน บอดี้การ์ดเข้าขวาง ผลักคนตรงหน้ากระเด็นให้ถอยห่างคุณหนูของเขา “อย่ายุ่งกับคุณหนู” “มึงนั่นแหละห้ามยุ่ง กูจะคุยกับแฟน” ธีร์จะเข้าใกล้เกลวรินได้ กระทั่งอานนท์ซัดกำปั้นเข้ามุมปากจนอีกฝ่ายล้มกองกับพื้นเพียงหมัดเดียว กำลังจะตามไปซ้ำ พลันคุณหนูดึงเอาไปก่อน “พอแล้วนนท์ พาฉันออกไป พาออกไปเดี๋ยวนี้” “…” เมื่อเป็นความต้องการ กุมมือบางไว้แน่นแล้วประคองร่างน้อยๆ ออกไป ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด เกลวรินเข้าซบอกของบอดี้การ์ดพรั่งพลูความเสียใจแล้วโอบกระชับร่างหนาเอาไว้แน่นเหมือนหาที่พักใจให้ตัวเอง ในขณะที่อานนท์ยังกล้าๆ กลัวๆ เมื่อคุณหนูโดนตัวเขาเช่นนี้ แต่เพราะอีกฝ่ายกำลังอ่อนแอเขาต้องเป็นผู้ปลอบเกลวรินให้ดีขึ้น “ร้องไห้ให้พอนะครับ แล้วอย่าไปให้ค่ากับผู้ชายแบบนั้น” ลูบศีรษะของเกลวรินแผ่วเบาแล้วโอบกอดร่างสั่นเทิ้มเป็นการให้กำลังใจเมื่ออีกฝ่ายยืนจมน้ำตา จากนั้นเดินออกจากลิฟต์ไปขึ้นรถ พลันความเสียใจถาโถมฝนดันมาตกไม่ดูเวล่ำเวลายิ่งดิ่งความรู้สึกของคนที่ถูกหักหลังมากไปอีก “ไม่เป็นไรนะ ยังมีผมอยู่ ผมจะอยู่ข้างๆ คุณเอง” เธอร้องไห้ไม่หยุดหย่อนมันไม่ได้เสียใจที่ต้องอกหักในเวลานี้ แต่มันเสียใจที่ผู้หญิงคนนั้นดันเป็นเพื่อนรักคนเดียวที่ไว้ใจมาตลอด น้ำตาหลั่งอาบแก้มสะอื้นไห้ในรถ แววตาแดงก่ำจนไม่มีที่ว่างนัยน์ขาว อานนท์คว้าร่างสั่นเทิ้มคนที่ก้มหน้าร้องไห้เข้ามากอดและปลอบใจตามไปประสา ฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจเมื่อจู่ๆ น้ำจากเบื้องบนหล่นเทกระหน่ำลงพื้นดินอย่างหนักหน่วง เกลวรินกอดบอดี้การ์ดแน่นอย่างลืมตัว นาทีนี้เธออยากมีใครสักคนที่เป็นที่พักพิงและที่พักใจที่อ่อนแอเหลือเกิน ร่างเล็กสะอื้นจนตัวสั่นเทาในอ้อมกอดชายบอดี้การ์ด น้ำตาไหลรวมเปรอะเปื้อนเสื้อสูทจนชุ่มฉ่ำไปหมด แต่อานนท์ก็ยินดีให้ให้เกลวรินได้ใช้มันซับถ้ามันทำเธอให้รู้สึกดีขึ้น “ฮึก” “คุณไหวไหม บอกผมว่าไหมหรือเปล่า” อานนท์ถามอย่างอ่อนโยน เป็นห่วงคุณหนูของเขามากทีเดียว ทั้งจิตใจร้อนรุ่มคนครั้นได้ยินเสียงร้องอันแสนเจ็บปวดข้างหูตลอดเวลา “นนท์--- ฮึก” เรียวแขนยังโอบกระชับต้นคอแน่น สั่นเทิ้มหนัก อานนท์ลูบหลังพลางดอมดมเส้นผมสวยที่อัดแน่นบนปลายจมูก เจ็บแปลบเข้าที่ใจไม่ต่างจากเกลวริน คืนนี้เธอต้องผ่านความเจ็บนี้ไปให้ได้ จะไม่ไปไหนจะอยู่จนกว่าหยาดน้ำตาจะเลือนหายและเป็นคุณหนูขี้วีนคนเดิม “เข้มแข็ง คุณแข็งแกร่งจะตาย คุณต้องทำได้” “ฮึก” “เรากลับบ้านนะครับ” “ไม่อยากกลับ” “ไม่กลับ คุณจะไปไหน” คราวนี้เธอปล่อยอ้อมกอด มองใบหน้าหล่อเหลาของบอี้การ์ดหนุ่ม เธอมีที่ในใจที่อยากไป อยากพักผ่อนอยากทิ้งร่าง อยากดื่มและดูดบุหรี่ในยามที่เธอเสียใจอย่างแสนสาหัส