ตอนที่ 8 ของฝากเกลวริน

บนรถ ข้าวของหลายสิบชิ้นขนเข้าหลังรถ บอดี้การ์ดหนุ่มพลันส่ายหัว เมื่อคุณหนูซื้อของที่มองแล้วไม่น่าจำเป็นจะต้องใช้ แต่เพราะเป็นเพียงลูกจ้างได้แต่ก้มหน้าแล้วเป็นผู้ถือมันวางไว้ในรถให้เป็นระเบียบ “เรากลับก่อนเลยไหมครับ” “ยัง” “ยังไม่พออีกเหรอครับ” อานนท์เอ่ยขึ้น ทั้งเลิกคิ้วเข้มเล็กน้อยเมื่อฝ่ายคล้ายจะยังไม่สาแก่ใจแก่การใช้เงิน “ที่บอกว่ายัง คือยังไม่กลับบ้าน” “จะไปไหนต่อครับ” “แวะไปบ้านนาย” ความฉงนงงเกิดขึ้น เกลวรินสั่งให้เขาย้อนกลับไปที่บ้าน แม้จะสงสัยก็ต้องปฏิบัติตามคำสั่งเมื่ออีกฝ่ายมีสีหน้าหงุดหงิดตลอดเวลาครั้นจับมือถือขึ้นแล้วจ่อข้างแก้มเหมือนจะโทรหาใครสักคน ความไม่อยากซักไซ้ถามหา รีบขับเคลื่อนรถหรูไปตามคำสั่ง กระทั่งเคลื่อนตัวมาจอดหน้าบ้านตามเดิม “คุณหนูทำอะไรหล่นไว้หรือเปล่า” “เปล่า --- นายเอาหมอนเอาผลไม้และก็เครื่องดื่มพวกนั้นลงไปให้แม่นายได้แล้ว” ชายหนุ่มประหลาดใจเป็นอย่างมาก เมื่อสิ่งของมีราคาพวกนั้นเกลวรินดันซื้อมาฝากผู้เป็นแม่ เป็นความรู้สึกดีๆ เกลวรินดูใส่คนรอบข้างดี แค่ได้ยินเขาบอกว่าแม่แก่หูตาไม่ดี พลันนึกถึงสุขภาพเป็นหลัก เผลอส่งยิ้มให้คุณหนูอย่างลืมตัว อีกฝ่ายมองกลับยามริมฝีปากหนาของอานนท์ส่งมาให้ “เหงือกแห้งหมดแล้วมั้ง” “….” เหมือนอานนท์จะยังไม่รู้สึกว่าถูกดวงตาคู่หวานค้อนเอาอยู่ “นายนนท์!! ลงไปได้แล้ว แล้วไม่ต้องบอกว่าฉันซื้อมาฝากนะ” ชายหนุ่มสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อถูกเรียก ทั้งยังนึกสงสัยทำไมต้องห้ามบอก มันควรต้องบอกแม่จะได้รู้สึกดีว่าลูกชายได้ทำงานกับเจ้านายที่มีจิตใจงดงามนึกถึงคนด้วยนอกจากงานที่จะได้รับการปฏิบัติดูแล “ทำไมครับ” “อะไรก็ช่าง นายรีบเอาของพวกนี้ไปให้แม่ได้แล้ว และอย่าให้ฉันนั่งดมกลิ่นน้ำเน่านานเหมือนตอนนั้น” “ครับๆ ---" รีบลงจากรถแล้วเปิดด้านท้ายขนข้าวของเครื่องใช้ลง เดินหายเข้าไปในตัวบ้าน ขณะที่คุณหนูเกลมองตามบอดี้การ์ด เพราะความไม่มีแม่มาตั้งแต่เด็ก อยากดูแลอยากกอดก็ไม่มีโอกาส เมื่อเห็นว่าอานนท์เหลือแม่เพียงคนเดียวก็อยากให้เขาได้ดูบุพการีตามโอกาส ทั้งสิ่งของที่ซื้อราคามันไม่ได้แพงเท่ากระเป๋าที่วางบนหน้าตักของเธอเลยสักนิด แม้ว่าคุณหนูเกลจะสั่งห้ามไม่ให้บอดี้การ์ดบอกว่าใครซื้อมาฝาก ทว่ามันไม่นิสัยของเขา แอบกระซิบบอกแม่เบาๆ ว่ามีคุณหนูใจดีนึกถึง ซื้อของแพงที่เขาและแม่คงไม่มีปัญหาซื้อในชาตินี้ จากนั้นเดินออกมาอย่างเร่งรีบ ครั้นอีกไม่นานจะครบสิบห้านาที หากช้ากว่านี้คงถูกคุณหนูที่อารมณ์กำลังดีวีนเอาอีกแน่นๆ “เรียบร้อยแล้วครับ แม่ผมดีใจใหญ่เลยโดยเฉพาะหมอน แกบ่นปวดคออยู่ประจำผมก็คิดไม่ได้ว่าควรซื้อหมอนเพื่อสุขภาพให้แกใช้บ้าง” “หัดดูแลแม่บ้างนะ นายโชคดีแค่ไหนแล้วที่มีแม่ให้ดูแล คนแก่ไม่ต้องการอะไรมากมายหรอกแค่ต้องความรักความเอาใจใส่จากลูก ยิ่งมีลูกคนเดียวอย่างนายก็ควรดูแลดีๆ” คำพูดเหล่านั้นแลเห็นถึงความใส่ของเกลวริน ทว่าทำไมเธอดูไม่เอาไหนกับดูแลปะป๊าของเธอ แต่ก็คงเพราะเกริกพลมีลูกน้องตามเป็นโขยง มีคนดูแลรอบตัวไม่ขาด อาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เกลวรินไม่ได้วุ่นวายอะไรกับปะป๊าของเธอมากนัก “ขอบคุณที่เตือนผม แต่ว่า...” “….” “คุณหนูรู้ได้ยังไงว่าผมเป็นลูกคนเดียว” เป็นคำถามทำเกลวรินเลิ่กลั่กขึ้นอย่างกะทันหัน “แล้วทำไมฉันถึงจะไม่รู้ นายมาทำงานกับฉันในฐานะบอดี้การ์ดฉันก็ต้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนายสิ ถ้าเกิดนายเป็นคนร้ายขึ้นมาฉันจะทำยังไง” “แน่ใจนะครับว่าไม่ได้สืบประวัติอะไรผมมากกว่าการเป็นลูกน้อง” “ไม่ต้องมาสงสัยอะไรในตัวฉัน” อันที่จริงก็อยากรู้ความเป็นมาของชายตรงหน้าพอสมควร แอบถามจากคนนั้นคนนี้จนรู้ว่าอานนท์เป็นลูกคนเดียวและอยู่ดูแลแม่เพียงลำพัง เมื่อเห็นว่าถูกดวงตาคู่คมมองไม่วาง รีบเชิดใบหน้าหันออกไปทางหน้าต่างแล้วนั่งเงียบเหมือนโดนจับอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ รถยนต์เคลื่อนตัวไปได้ช้าๆ ท่ามกลางจราจรแออัดในช่วงเย็น “ถึงไฟแดงแยกหน้า นายเลี้ยวขวาออกไปได้เลยนะ” “คุณหนูจะไปไหนอีกครับ” “ไปหาพีธีร์ ไหนๆ ก็มาแถวนี้ล่ะ แวะไปเซอร์ไพรส์สะหน่อย” อานนท์มองเสี้ยวหน้าหวาน เกลวรินกำลังจะไปหาแฟนหนุ่ม พลันรู้สึกบางอย่างในใจ แต่ก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทำตามคำสั่งของเจ้านายหญิง เมื่อถึงไฟแดงข้างหน้าก็ตบไฟเลี้ยวรอไฟเขียวปรากกขึ้นแล้วเหยียบคันเร่งมุ่งไปยังจุดหมายของเกลวริน กระทั่งเริ่มเคลื่อนตัวช้าเมื่อมาถึงคอนโดตามที่บอก แล้วจอดไว้ข้างๆ ฟุตบาทชั่วคราวเพื่อส่งคุณหนูได้ไปเจอหน้าชายคนรัก “ให้ผมไปด้วยหรือเปล่าครับ” “ไม่ต้อง ถ้าฉันหายไปนานเกิน 20 นาทีนายกลับไปก่อนได้เลย” “ทำไมต้องให้ผมกลับก่อน ผมเป็นบอดี้การ์ดมีหน้าที่อารักขาดูแลความปลอดภัย ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นใครจะช่วยคุณหนู” เอ่ยขึ้นทั้งสีหน้าเป็นห่วงคุณหนูของเขา อีกทั้งรู้สึกสังหรณ์ใจผิดปกติอย่างไม่เคยเป็น เหมือนวันนี้มันต้องมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นแต่ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกสังหรณ์ใจมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง “นายก็รออยู่ในรถแล้วกัน มีอะไรฉันจะโทรกลับมา” “ได้ครับ” เพราะบอดี้การ์ดส่วนตัวไม่ยอมไปไหน ยืนยันจะอยู่อารักขาและดูแลคุณหนูของตนจนกว่าจะลงมา ก็ต้องให้นั่งรอในรถไปก่อน จากนั้นรีบเดินไปทั้งรอยยิ้มและความคิดถึง ขณะที่อานนท์มองตามอย่างห่วงๆ แปลก...วันนี้เป็นอะไร ทำไมเป็นห่วงคุณหนูผิดปกติ ร่างเล็กขึ้นลิฟต์ทางคอนโดไปยังชั้น 5 เกลวรินเข้ามาได้อย่างง่ายดายเมื่อเธอมีคีย์การ์ดของแฟนหนุ่มเพราะก่อนหน้าจะไปเรียนต่อก็มักมาหาพี่ธีร์เป็นประจำ อีกทั้งการดูแลความปลอดภัยของ รปภ. ก็ดูจะปล่อยปละละเลยมากพอสมควร ในตอนนี้ที่เธอเดินเข้ามาก็ดูเพิกเฉยไม่สนใจตรวจคนเข้าออกเหมือนแต่ก่อนด้วยซ้ำ เสียงประตูลิฟต์ดังขึ้น เดินออกมาทั้งอาการดีใจจำได้เจอหน้าแฟนหนุ่มเสียที ครั้นอีกฝ่ายบอกว่าขอพักหลังจากทำงานหนักติดต่อมาหลายวัน การมาหาครั้งนี้ เธอไม่ได้มากวนแต่อย่างใด แค่อยากมาเห็นหน้าให้ชื่นใจหรือถ้าพี่ธีร์อยากให้อยู่ด้วยก็จะได้ไล่บอดี้การ์ดให้กลับบ้านไปก่อน เธอหยุดยืนหน้าประตู กำลังจะเคาะเรียกคนด้านในก็พลันชะงักเพราะพี่ธีร์บอกว่าพักผ่อน แปลว่าคงจะนอนหลับอยู่ ถ้าเป็นแบบนั้นคงรบกวนน่าดู ตัดสินใจใช้คีย์การ์ดอันเดิมที่เคยถือลองแตะดู ปรากฏว่ามันใช้ได้พี่ธีรืไม่ได้เปลี่ยนอันใหม่ กระทั่งค่อยๆ เปิดเข้าไป ก็ต้องพลันส่ายหัวเล็กน้อย เมื่อสภาพห้องที่เห็นค่อนข้างเละเทะพอสมควร ทว่าเป็นผู้ชายที่อาศัยอยู่คนเดียวก็คงไม่มีเวลาได้เก็บกวาดหรือดูแล อีกทั้งพี่ธีร์ก็ไม่ใช่คนเจ้าระเบียบขนาดนั้น ก็คงจะปล่อยเบลอแล้วค่อยสั่งแม่บ้านมาจัดการทีเดียว “ขี้เกียจเหมือนเดิมจริงๆ” แอบบ่นเล็กน้อย ทว่ามือก็หยิบข้าวของที่วางระเกะระกะไปเรื่อยๆ กระทั่งชะงักนิ่งเมื่อมองไปเห็นกล่องน้ำหอมกล่องหนึ่ง มันถูกแกะใช้แล้วทิ้งไม่เป็นที่เป็นทาง หยิบมันขึ้นมาดูเพ่งมองจนดวงตาระริก มันคือน้ำหอมที่เธอซื้อมาฝากเพื่อนสาวและมั่นใจว่าที่ในไทยไม่น่ามีขาย