ตอนที่ 4 มาแล้วเหรอ

“นี่ยิหวา! ฉันขอเตือนหล่อนนะยะว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายกับจีจี้นักอีกแค่เดือนเศษๆ จีจี้ก็จะเป็นนักร้องแล้วฉันไม่อยากให้มีข่าวเสื่อมเสียอีก” “พี่อามี่น่าจะไปบอกเด็กพี่มากกว่ามาบอกหวานะคะ” เธอส่ายหน้าระอาใจ “ถ้าคนเราทำอะไรดีๆ ก็ไม่มีเรื่องไม่ดีให้ขุดคุ้ยหรอกคะ” “ยัยยิหวา!!!” “ขอตัวนะคะ”ยิหวาผลักบานประตูเข้ามาก็เห็นชายหนุ่มทำหน้าเลียนๆ นั่งอยู่ที่โซฟา ข้างๆ กันมีดาราสาวหน้าใสเบียดกระแซะจนเขาแทบจะตกโซฟาอยู่แล้ว “กังยู” “ยิหวา”กังยูดีใจยิ้มกว้างออกมาแล้วรีบลุกขึ้นยืนจนทำให้ร่างบางเซถลาลงซบโซฟาแต่ก็รีบยันตัวลุกขึ้นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น“มาแล้วเหรอ” “รถติดนะแล้วกังยูมานานหรือยัง” ยิหวาถามพลางปรายตามองมาทางจีระนันท์“สวัสดีคะคุณจีจี้มาเลือกชุดไปออกงิ้วเอ๊ย!ออกงานหรือคะ” “รู้อยู่แล้วอย่ามาแกล้งไม่รู้หน่อยเลยคะคุณยิหวา”จีจี้จีบปากจีบคอแสร้งทำพูดดีเพราะว่าอยู่ต่อหน้าหนุ่มหล่อหรอกนะ “จีจี้เสร็จหรือยัง เราต้องไปถ่ายMV เพลงโปรโมตอีกนะจ๊ะ”อามี่รีบเข้ามาขวางเพราะไม่อยากให้ดาราในสังกัดมีเรื่องกับนักข่าวปากร้ายนี่อีก “เสร็จก็ได้ค่ะ”เธอเชิดหน้าขึ้น “จีจี้ไม่อยากให้ทุกคนต้องรอ จีจี้เป็นมืออาชีพจะทำอะไรต้องมีความรับผิดชอบและสามัญสำนึกที่ดีค่ะ” จีระนันท์แขวะยิหวาเสร็จก็หันไปโปรยยิ้มหวานให้กังยูอีกครั้ง “แล้วอย่าลืมเมล์หาจีจี้นะคะ” “คะ...ครับ”กังยูถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นจีระนันท์เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้งและออกมาอีกทีก็ยิ้มส่งสายตาหวานให้เขาอีกเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูเปิดออกพร้อมร่างของกาอินและปลายรุ้งที่หอบช่อดอกไม้เข้ามาพร้อมกัน “อ้าวจีจี้! กลับแล้วจ๊ะ”‘นึกว่ากลับไปตั้งนานแล้ว’ กาอินทักตามมารยาท “ค่ะ จีจี้มางานที่อื่นไว้คราวหน้าจะแวะมาใหม่ ฝากดูแลชุดให้จีจี้ด้วยนะคะ” “ไม่มีปัญหาจ๊ะ” เมื่อจีระนันท์กับผู้จัดการก้าวออกไปขึ้นรถยนต์ของตนเรียบร้อยแล้วทุกคนในร้านจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเกือบจะพร้อมกัน ทำให้กังยูหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วรับดอกกุหลาบช่อใหญ่จากปลายรุ้งมาช่วยถือ “ไปเหมาดอกไม้มาอีกแล้วหรือครับพี่กาอิน” กังยูทักอย่างเข้าใจพี่สาว เวลาเครียดๆ เธอจะชอบจัดดอกไม้ในห้องเสื้อนี้จึงอบอวลด้วยดอกไม้สดส่งกลิ่นหอมฟุ้งตลอดเวลา “ปลายไปเจอพี่กาอินที่ไหนอ่ะถึงได้เข้ามาพร้อมกันได้” ยิหวาทักแล้วรินน้ำส่งให้เจ้าของห้องเสื้อและเพื่อนสาว “ใกล้ๆ นี่แหละ ปลายเดินเล่นคิดอะไรมาเรื่อยเปื่อยเจอพี่กาอินทักเข้าพอดีก็เลยช่วยกันเลือกดอกไม้มาจ๊ะ”ปลายรุ้งยิ้มบางๆ “กังยูสบายดีนะ ไม่ได้เจอกันหลายเดือนแล้ว” “งานที่โซลยุ่งๆ เลยไม่ได้มาที่นี่เลย” เขายิ้มตอบแต่สายตาจับจ้องที่ยิหวามากกว่า “กังยูไม่อยู่หนูปลายเค้าเขียนเพลงรักไว้รอตั้งเป็นสิบๆ เพลง” ยิหวาแซวออกมาเล่นเอาปลายรุ้งหน้าแดง “จริงเหรอ” ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มหัวเราะร่า ไม่ได้ใส่ใจหรือจริงจังกับคำพูดล้อเล่นของยิหวานัก “ไม่ได้แค่เขียนเพลงรักน่ะเขียนนิยายจบเป็นเล่มๆ พี่อ่านแล้วเห็นหน้าพระเอกเป็นกังยูเลยล่ะ” คราวนี้กาอินเสริมทัพบ้างทำให้เอาปลายรุ้งแดงไปทั้งตัวจนต้องแสร้งลุกขอตัวไปเข้าห้องน้ำ “ใครจะไปเหมือนหวาล่ะมีแต่เรื่องทุกวี่วัน” “มาลงที่หวาอีกจนได้” ยิหวาหัวเราะ “ก็พี่เป็นห่วงเลยอยากเตือนไว้วงการนี้มันฉาบฉวยไม่เหมาะกับหวานักหรอก” คราวนี้น้ำเสียงกาอินเคร่งเครียดจนยิหวารู้สึกได้ “หวาเข้าใจ...หวาก็ว่าจะหาสมัครงานที่อื่นอยู่เหมือนกันค่ะ” “งานสายอื่นไม่ใช่งานที่อื่น...หวาเป็นคนมีความสามารถน่าจะหางานที่ตรงตามบุคลิกของหวาได้”กาอินแนะนำ “ดูอย่างปลายซิ! บุคลิกเค้าเรียบร้อยก็ทำงานด้านหนังสือเป็นนักแปล,นักเขียนแล้วก็แต่งเพลงอีก” “อย่างปลายเค้าเรียกพรสวรรค์ค่ะพี่กาอิน”ยิหวาหันไปทางกังยู “ตั้งแต่สมัยเรียนแล้วกวาดรางวัลเพียบเลย แล้วถ้าไม่มีปลาย-หวาคงไม่ได้เจอกังยูกับพี่กาอินหรอกคะ” “เกินไปแล้วจ๊ะหวา” ปลายรุ้งได้ยินที่ยิหวาพูดพอดีที่เธอเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง “ก็มันจริงนี่” ยิหวายื่นหน้ามาทางเพื่อนรัก “ก็เธอได้ทุนไปเรียนภาษาที่เกาหลีตั้งหกเดือนถึงได้เจอกังยูแล้วพวกเราทั้งหมดถึงได้เป็นเพื่อนกันไง” “จริงด้วยซินะ”กังยูหัวเราะเบาๆ “นานๆ เจอกันพร้อมหน้าแบบนี้ต้องฉลองแล้วละ” “นั้นซิ! แบบนี้ต้องฉลอง!”ยิหวาดีดนิ้ว “เอาร้านไหนดีที่มีทั้งเนื้อย่างเกาหลีกับส้มตำรสแซ่บๆ บ้างละ” ข้อเสนอของยิหวาทำเอาทุกคนหัวเราะร่าออกมา กาอินโบกมือห้ามทัพก่อนที่เมนูประหลาดๆ จะหลุดออกมาจากปากของยิหวาอีก “วันศุกร์ต้นเดือนแบบนี้ออกไปร้านไหนก็คนแน่นไปกินข้าวบ้านหวาไม่ดีกว่าเหรอคะ”ปลายรุ้งเสนอ “เราแวะซูปเปอร์ฯ ซื้ออะไรเข้าไปทำกินกันจะได้นั่งคุยสบายๆ ไม่ต้องกังวลอะไรด้วย” “ความคิดของปลายนี่แจ่มมากเลยจ๊ะ” กาอินเห็นด้วยแล้วหลิวตามาทางยิหวา “ดูเหมือนลูกสาวเจ้าของบ้านจะลืมไปว่าคุณช่อแก้วทำอาหารได้อร่อยเด็ดกว่าร้านไหนนะเนี่ย” “ไอ้เรื่องหญิงๆ อย่าเอามาพูดกับหวาได้ไหมคะ”ยิหวากอดอกทำหน้างอน “ใครจะไปน่ารักเท่าปลายรุ้งได้เล่า” “ยอมรับความจริงก็ดีแล้วนี่” กาอินหัวเราะแล้วเรียกพนักงานมาเก็บดอกไม้แช่ในตู้เย็นไว้ก่อน “เดี๋ยวเรามูฟกันเลยดีกว่านะ พี่ไม่ละคิดถึงคุณช่อแก้วจริงๆ” “นี่ๆ รู้สึกไหมว่าทุกคนพูดเหมือนแม่ของหวาเป็นแม่ของทุกคนอ่ะคะ” “อ้าว!หวาไม่รู้เหรอว่าเราน่ะเด็กเก็บมาเลี้ยงแต่พวกพี่นี่ลูกแท้ๆ เลยนะ” “พี่กาอิน!!!” เสียงหัวเราะแห่งความสุขดังประสานขึ้นในห้องเสื้อสุดหรูกลางกรุงสายตาของกังยูพราวระยับเมื่อมองที่ใบหน้าสดใสของยิหวาโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาอีกคู่ที่เฝ้ามองอย่างอ่อนหวาน แม้จะเจ็บปวดยามที่เห็นคนที่ตัวเองรักมองหญิงอื่นก็ตามที ปลายรุ้งได้แต่ยกมือทาบที่หน้าอกบอกใจไม่ให้เจ็บเพราะทั้งสองคนคือเพื่อนรักของเธอ คำว่า”เพื่อน”จะไม่ต้องไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ...... ‘ดร. อธิปัตย์’ หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้าสัมผัสได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องเขาอยู่จนต้องเงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก เขาถึงกับต้องถอนแว่นสายตาของตนออกขยี้ตาตัวเองเพราะไม่แน่ใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า “จะไม่เชิญให้นั่งหรือครับ” “เอ่อ...ถ้าคิดว่านั่งที่นี่ได้ก็เอาซิ”ดร. อธิปัตย์ตอบอย่างงุนงง เขาชอบนั่งทำงานในร้านกาแฟใกล้ตึกคณะของมหาวิทยาลัยเสมอๆ “ผมไม่คิดว่าคุณจะมาถึงที่นี่” “ผมก็คิดอย่างนั้น...แต่การโทรศัพท์หรืออีเมล์คงไม่เหมาะกับเรื่องที่ผมจะพูดนัก” ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้าคมเข้มเลื่อนเก้าอี้ตรงข้ามแล้วทรุดตัวลงนั่งพนักงานสาวเข้ามายื่นเมนูให้อย่างรู้หน้าที่ “เอาอะไรก็ได้ที่หวานๆ พ่อหนุ่มคนนี้เป็นโรคขาดความหวานในชีวิต”ดร.อธิปัตย์ยิ้มเหมือนจะหัวเราะทำให้ใบหน้าเขาดูอ่อนโยนลงแม้ว่าจะมีผมสีดอกเลาแล้วก่อนวัยก็ตามที “หรือว่าคุณอยากได้ผ้าเช็ดผมสักผืน” “ผมดื่มเหมือนดร.จะดีกว่า” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนยกมือปัดผมตัวเองแรงๆ ให้น้ำฝนที่เกาะเส้นผมยาวประบ่าของตนกระเซ็นไปถูกคนที่นั่งตรงข้าม “ชอบตัวเหมือนแมวจริงๆ” ดร.อธิปัตย์หัวเราะออกมา “หรือว่าอยู่ในเมืองนานจนเชื่องเหมือนแมวนะฌาน” ‘ฌาน’ ชายหนุ่มเจ้าของความสูง 193 เซนติเมตรและใบหน้าคมเข้มผมยาวประบ่าของเขามีสีน้ำตาลเข้มกว่าดวงตาเล็กน้อยที่ถูกซ่อนอยู่หลังแว่นตากันแดดทรงกลมสีชาที่เขาสวมอยู่ เขาดูเหมือนชายหนุ่มอายุสามสิบหกแต่ไม่มีใครรู้ความจริงว่าตัวเลขอายุเขาเท่าไหร่ ร่างใหญ่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างผ่อนคลายเมื่อกาแฟร้อนๆ มาเสิร์ฟเรียบร้อยแล้ว