ตอนที่ 6 ให้กำลังใจตัวเอง

ยิหวาลุกขึ้นจากโต๊ะคอมพิวเตอร์เพื่อหยิบพจนานุกรมแต่แล้วเธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าด้านนอกมีเม็ดฝนโปรยปรายลงมาหญิงสาวเดินไปที่หน้าต่างปลายนิ้วแตะกระจกหน้าต่างเบาๆ แล้วลากเส้นบนกระจกอย่างไม่รู้ตัวเธอกำลังเขียนสารคดีชุดหนึ่งเพื่อใช้มันส่งประกวดและเผื่อไว้สมัครงานที่นิตยสารท่องเที่ยวที่อื่นความจริงที่ไม่อาจจะหลอกตัวเองได้ว่าเธอคงไม่มีวันได้ทำงานสายข่าวการเมืองแน่ๆ หากบิดาของเธอยังคงสนุกสนานกับการเล่นการเมืองเธอถูกกีดกัดทุกวิถีทางไม่ให้ทำงานอะไรที่ข้องเกี่ยวกับการเมืองดูมันจะไร้สาระไปหน่อยโดยเฉพาะพ่อแม่ที่แยกทางกันแล้วพ่ออาจจะไม่ไว้ใจและคิดว่าเธอต้องคิดแก้แค้นขุดคุ้ยเอาเรื่องเน่าๆ ในวงการการเมืองมาเล่นงานเธอไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าการเป็นกระบอกเสียงที่ซื่อสัตย์ให้พี่น้องประชาชนเท่านั้นแต่ถึงกระนั้นเธอก็ควรสำนึกบุญคุณของพ่อที่ยังส่งให้เธอเรียนจนจบมหาวิทยาลัยอย่างไม่เดือดร้อน และนี่อาจเป็นเรื่องหนึ่งที่ผลักดันให้เธอหางานทำให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้เป็นที่พึ่งของแม่ได้ ชีวิตมันต้องก้าวไปข้างหน้าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องก้าวต่อไป ยิหวาให้กำลังใจตัวเอง ตอนนี้เธอกำลังหาข้อมูลเกี่ยวการปล่อยสารพิษของโรงงานอุตสาหกรรมแห่งหนึ่งที่ส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงระบบนิเวศของสัตว์เลื้อยคลาน แต่ยิ่งทำยิ่งเจอแต่ปมปัญหามกมายจนรู้สึกว่าตัวเองกำลังก้าวเข้าสู่เรื่องที่ไม่ควรรู้ กริ๊งงงงงง ร่างเพรียวสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์บ้านที่วางไว้อยู่ใกล้เตียงนอนเธอรีบผวาไปรับสายทันที “ยิหวาค่ะ” “หวา!ไปทำข่าวงานประกาศผลรางวัลฯได้ไหม” “ทำไมละคะ ก็พี่ชิงให้คนอื่นไปทำแล้วนี่”เธอกรอกเสียงตอบประสาทหูยังได้ยินเสียงวุ่นวายจากปลายสายจึงเดาได้ไม่ยากว่าบก.หนุ่มยังอยู่ที่ทำงาน เธอจึงไม่แปลกใจที่บก.ขี้เหนียวของเธอจะโทรศัพท์เข้าบ้านเพื่อประหยัดเงินของบริษัทฯ “ใช่แต่คนมันท้องเสียจะให้ไปยังไง คนอื่นพี่ก็ส่งไปที่อื่นหมดแล้ว” “รู้สึกเหมือนตัวเองมีค่ายังไงไม่รู้”เธอรู้ว่าบก.ไม่อยากให้เธอไปต่อปากต่อคำกับใครเท่าไหร่นักจึงส่งไปทำสัมภาษณ์งานในส่วนอื่นมากกว่า “ตกลงเราไปน่ะ” “ทำอย่างกะหวาจะเลี่ยงได้” เธอหัวเราะแล้วหยิบปากกาวนเป็นวงกลมที่ตัวเลขบนปฏิทินตั้งโต๊ะ“แต่งตัวยังไงก็ได้ใช่ป่ะ” “อย่าให้สวยเกินดาราแล้วก็อย่าให้ขี้เหร่ขนาดขายหนังสือพิมพ์หน้าก็พอแล้ว” “งานหนักเลยนะเนี่ย”เธอเอาปากกาเคาะหัวตัวเองสองสามครั้ง “ไปกับใครคะ” “หวานใจแกนั้นแหละ” “โอเคถ้าไปกับคนรู้ใจก็ไม่มีปัญหาค่ะ” เธอยิ้ม “มีค่าโอทีไหมคะ” “ยังจะมาพูดมากอีก แค่นี้นะพี่ยุ่งวะ” “เจ้าคะพี่ชิง...” “ชิงชัย! พูดให้มันครบๆ หน่อยซิ” ปลายสายวางโทรศัพท์ไปแล้วยิหวาจดบันทึกงานก่อนจะวางหูแล้วเดินลงมาชั้นล่างแม่กับปลายรุ้งยังนั่งคุยกันอยู่หน้าจอโทรทัศน์บนโต๊ะเตี้ยๆ มีหนังสือเล่มหนาหลายเล่มคุณช่อแก้วเคยเป็นครูภาษาอังกฤษมาก่อนจึงคอยช่วยเหลือตรวจดูความถูกต้องในการแปลหนังสือของปลายรุ้งเสมอๆ ปลายรุ้งเงยหน้ามองยิหวาที่ก้าวลงบันไดแล้วก็หลบตาวูบในขณะที่คุณช่อแก้วยังนั่งนิ่งๆ แสร้งเปิดนิตยสารเหมือนไม่สนใจอะไร แต่ยิหวาก็ยิ้มที่มุมปากยกมือเท้าเอวตรงหน้าสองสาวต่างวัย “แอบฟังโทรศัพท์หวาอีกแล้วละซิ” ปลายรุ้งสะดุ้งเฮือกเธอเป็นคนเก็บอาการไม่อยู่ยิ่งถ้าโกหกมองตาก็รู้แล้ว แต่คุณช่อแก้วเงยหน้ามองลูกสาวยิ้มๆ “แม่เป็นคนต่อโทรศัพท์ให้ลูกเอง แล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรที่เป็นความลับนี่” “ไม่มีอะไรเป็นความลับเลย ยิหวาเป็นคนของทุกคนอยู่แล้วค่ะ” เธอย่นจมูกรู้ดีว่าเถียงกับแม่ยังไงก็ไม่มีวันชนะเหตุผลร้อยแปดพันเก้าที่แม่ยกเอามาใช้กับเธอได้หรอก“งั้นเข้าปัญหาเลยแล้วกันพรุ่งนี้หวาจะใส่ชุดอะไรไปทำงานดี” “กระโปรงซิจ๊ะ หวาต้องใส่กระโปรงจะได้สุภาพถูกกาลเทศะด้วย” ปลายรุ้งรีบเสนอความคิด “นั้นแหละปัญหาใหญ่หวาไม่รู้จะใส่กระโปรงตัวไหนค่ะ”ไม่ใช่เธอไม่มีกระโปรงแต่เรื่องการแต่งตัวนี่เป็นปัญหาใหญ่ของเธอเพราะปกติใส่แต่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนไปทำงานจนแทบไม่เคยใส่กระโปรงเลยด้วยซ้ำ “ถ้าอย่างนั้นเราไปเปิดตู้เสื้อผ้ากันดีกว่า”คุณช่อแก้วเดินนำลูกสาวขึ้นมาที่ห้องของยิหวาแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าของยิหวาออกซึ่งก็มีแต่เสื้อสีขาวกับดำและกางเกงยีนเสียส่วนใหญ่ “เปิดตู้กี่ที่ก็เหมือนเดิมมีแต่เสื้อผ้าสีงานศพ” “โธ่แม่! ก็หวาชอบของหวาแบบนี้นะ” ยิหวาเดินไปนั่งที่ปลายเตียง“แม่หยิบอะไรก็ได้ออกมาสักชุดเถอะหวาจะได้รู้ว่าพรุ่งนี้หวาจะใส่อะไรไปทำงาน” คุณช่อแก้วกับปลายรุ้งช่วยกันเลือกเสื้อผ้าในตู้ของยิหวาเสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวก็ดังขึ้นเธอรีบกดรับเมื่อเห็นชื่อที่ปลายทางที่โชว์อยู่บนหน้าจอ “พี่หวา!ช่วยพวกเราด้วย!” “เอ็ม! ตอนนี้อยู่ไหน” “ผมอยู่ถนนพระอาทิตย์ฮะพี่! ตำรวจจับพวกเราแต่พวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดนะฮะ” “ใจเย็ยๆ พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ยิหวาลุกขึ้นแล้วฉวยเสื้อยืดสีขาวที่ปลายรุ้งถือไว้พอดีกับกางเกงยีนสีดำที่คุณช่อแก้วหยิบออกมาวิ่งผลุบเข้าไปในห้องน้ำแล้วออกมาในชุดทะมัดทะแมง “ดึกแล้วจะไปไหนหรือลูก” “พวกน้องๆ ที่หวาเคยทำสัมภาษณ์ถูกตำรวจจับคะ หวาจะไปดู” “คุณพระช่วย”คุณช่อแก้วยกมือทาบอก “เรื่องอะไรเนี่ย” “กลับมาหวาจะเล่าให้ฟัง ปลายฝากดูแม่ด้วยนะ” ยิหวาหยิบย่ามใบเก่งแล้วรีบวิ่งลงมาชั้นล่างคว้ากุญแจรถแล้วกระโจนออกไปอย่างไม่กลัวสายฝนที่โปรยปรายลงมากลางดึกรถเต่าสีเขียวทำงานทันทีอย่างไม่งอแงแล้วพาหญิงสาวมุ่งไปสู่จุดหมาย เธอไม่ได้สังเกตเลยว่ามีรถเก๋งสีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้านเธอนิ่งนานแล้วขับเคลื่อนตามหลังเธอมาราวกับเงาที่คอยระวังภัย ใช้เวลาเพียงไม่นานนักยิหวาก็มาถึงสถานทีตำรวจสายตาของเธอมองกวาดไปยังเด็กหนุ่มที่เคยพบปะพูดคุยแล้วร่างเธอก็รีบมุ่งไปยังกลุ่มเด็กเจ็ดแปดคนที่เรียงกันอยู่หน้าตำรวจนายหนึ่งเหมือนกำลังลงบันทึกประจำวัน “เอ็ม!” “พี่ยิหวา” หนึ่งในนั้นร้องขึ้นอย่างดีใจที่เห็นยิหวามาตามที่พูดไว้จริงๆ “คุณตำรวจคะ มีเรื่องอะไรหรือคะ” ยิหวาเข้าไปถามตำรวจนายหนึ่งที่กำลังลงบันทึกประจำวัน “ทะเลาะวิวาท” “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”ยิหวาหันไปมองใบหน้าเด็กหนุ่มแต่ละคนที่หน้าตาบวมช้ำ หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจหนักๆ ก่อนสูดลมหายใจลึก“ดิฉันเป็นผู้ปกครองของเด็กพวกนี้ค่ะ” คำพูดของยิหวาทำเอานายตำรวจจ้องมองใบหน้าหวานอย่างงุนงงแต่ก็ทำตามที่หญิงสาวต้องการ ............. ร้านข้าวต้มรอบดึกใกล้ศาลเจ้าพ่อหนูมีเด็กหนุ่มห้าคนที่กำลังกินกันอย่างเอร็ดอร่อยทั้งผัดผักบุ้ง,ยำไข่เค็มและไข่เจียวทอดก็หมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว ยิหวาได้แต่ดื่มชาร้อนมองฝนที่ยังโปรยปรายลงมาบางเบาลงกว่าเดิม “อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกนะ” “ฮะพี่หวา” ‘เอ็ม’ เด็กหนุ่มวัยสิบห้าที่สนิทกับยิหวามากที่สุดเอ่ยขึ้น “พวกเราต้องขอบคุณพี่ยิหวามากๆ ไม่ค่อยมีใครใส่ใจพวกเราเหมือนพี่หวาเลย“ “ถ้าพี่ไม่เคยทำสัมภาษณ์พวกเธอก็คงมองพวกเธอไม่ต่างจากคนอื่นนักหรอก” ยิหวายกมือขึ้นรองใต้คาง “พวกเธอเป็นเด็กดีและมีความมุ่งมันไปสู่ฝันน่าสนับสนุนกว่าเด็กที่วันๆ ทำตัวไร้สาระ แต่อย่าให้มีเรื่องอีกเพราะใกล้วันประกวดเต้นB-Boyแล้วพี่เป็นห่วง” “พวกเราจะไม่ทำให้พี่ผิดหวังฮะ”เอ็มให้คำมั่นสัญญา เมื่อราวๆ สองเดือนก่อนยิหวามาเก็บสัมภาษณ์พวกเขาซึ่งกำลังฝึกเต้นB-Boyอยู่ที่สวนสันติชัยปราการ ถนนพระอาทิตย์B-Boy หรือ Break Boy คือชื่อที่ใช้สำหรับผู้ชาย ส่วนผู้หญิงใช้คำว่า B-Girl ย่อมาจาก Break Girl ทั้งสองอย่างนี้รวมกัน เรียกว่า Break dance