ตอนที่ 5 จมูกดี

“จมูกคุณยังดีที่รู้ว่าผมอยู่ที่ไหน”ดร.อธิปัตย์หยอกเล่นเมื่อเห็นเขายกกาแฟขึ้นจิบแล้ว “ดูไม่ออกว่าร่างกายคุณแย่ลงจนแจ้นมาหาผมถึงมหา’ลัยแบบนี้” “มันไม่ได้แย่ลง”เขาโคลงศีรษะอย่างเบื่อหน่าย “มันเหมือนมีบางสิ่งที่มีอำนาจเหนือผมพยายามควบคุมผมอยู่” “จะเป็นไปได้ยังไง” คราวนี้ดร.อธิปัตย์ทำหน้าเครียด“พวกมันอาจจะได้กลิ่นคุณจากตัวผมก็ได้”“มันไม่ใช่อย่างนั้น” ฌานครางในลำคออ่างอับจนถ้อยคำจะอธิบายและเพราะเหตุนี้ทำให้เขาต้องเดินทางหลายร้อยกิโลเมตรจากไร่เล็กๆ ในจังหวัดอุบลราชธานีมาถึงกรุงเทพฯ เพียงเพราะอาการแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นในตัวเขา “โอเค.เพราะแบบนี้คุณถึงมาหาผม” ดร.อธิปัตย์วางนิ้วบนคีย์บอร์ดแล้วปิดโน้ตบุ๊ก “ถ้าคุณอธิบายได้ก็คงแค่ส่งตัวอย่างเลือดมาให้ผมทางไปรษณีย์” ฌานหัวเราะในลำคอแล้วลุกขึ้นช่วยดร.อธิปัตย์เก็บเอกสารบนโต๊ะมือหนึ่งของดร.มีแก้วกาแฟกระดาษในมือและหนีบเอกสารไว้ในซอกแขน ในขณะที่หนุ่มใหญ่หน้าตาไปทางยุโรปช่วยหิ้วโน้ตบุ๊กให้เดินกลับเข้าในมหาวิทยาลัยอีกครั้ง “คืนนี้ดร.ไม่กลับหรือครับ” รปภ.ที่เฝ้าหน้าตึกเอ่ยทักทายอย่างคุ้นเคย “อยากกลับเหมือนกันแต่มีงานด่วน” เขายิ้มแล้วเสียบบัตรผ่าน “นี่เพื่อนผมเองเขาจะมาสร้างความวุ่นวายให้ผม” รปภ.หัวเราะกับคำพูดของดร.อธิปัตย์ซึ่งเขามักสนิทสนมกับคนทั่วไปแบบนี้เสมอๆ ความถือตัวแม้ว่าจะจบจากเมืองนอกหรือได้ดร.มาทำให้เป็นที่รักของคนทั่วไปและในขณะเดียวกันก็ถูกมองว่า ‘เพี้ยน’ นิดๆ ด้วย “ผมแทบจะกินนอนที่ห้องแล็บอยู่แล้ว” ดร.อธิปัตย์พูดปนหัวเราะขณะพาร่างสูงใหญ่ก้าวเดินไปตามทางหินอ่อนที่ทอดตัวสู่ห้องทดลอง “ตอนอยู่อังกฤษดร.ก็เป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากเขาไม่ค่อยยิ้มบ่อยนัก“แต่ก็ไม่ใครยอมให้ผมกินนอนที่แล็บนี่”เสียงดร.อธิปัตย์ครางในลำคอเหมือนจะประท้วง “แต่ก็นั้นแหละไม่อย่างนั้นผมคงไม่เจอคุณ” “ผมเป็นคนช่วยชีวิตดร.นะ” “พวกฮีโร่เค้าจะไม่ทวงบุญคุณกันไม่ใช่เหรอ” มือหนากดรหัสผ่านเข้าห้องทดลอง เขาพยักเพยิดให้ฌานเดินเข้าไปด้านในพร้อมส่งแก้วกาแฟให้ช่วยถือก่อนที่ตัวเองจะหยิบเสื้อกราวนด์มาสวมทับแล้วเดินตามเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานฌานพับแขนเสื้อขึ้นถึงศอกและวางบนโต๊ะดร.อธิปัตย์ฮัมเพลงในลำคอขณะใช้เข็มเจาะท่อนแขนของฌานเพื่อนำตัวอย่างเลือดของชายหนุ่มออกมา “ความอยากอาหารของคุณเป็นปกติไหม”ถามทั้งที่สายตายังวางอยู่ที่เครื่องมือทันสมัยราคาหลายล้านตรงหน้าคอมพิวเตอร์ทำงานอย่างรู้หน้าที่คำนวณค่าต่างๆ ในเม็ดเลือดออกมาเป็นตัวอักษรมากมายวิ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “อาหารแบบไหนล่ะ” ดร.อธิปัตย์เลิกคิ้วแต่ไม่ละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ “ผมต้องถามคุณใช่ไหมว่ากระหายเลือดแค่ไหน” “อาจจะต้องเพิ่มว่า ‘กระหายเลือดมนุษย์’ แค่ไหน”เขาเสริม “ถึงขั้นควบคุมตัวเองไม่ได้หรือเปล่า” “มันกำลังจะเป็นอย่างนั้น” ดร.อธิปัตย์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วโคลงศีรษะไปมา “ทุกอย่างยังปกติอยู่ แต่ผมจะทดสอบเผื่อว่าร่างกายคุณจะดื้อยาของผมและมันคงไม่เสร็จภายในห้านาทีหรอก” “มีอะไรก็พูดมาเถอะครับผมขี้เกียจอ่านใจดร.” “ถ้าผมมีความสามารถพิเศษอย่างคุณ ผมจะไม่’ขี้เกียจ’ หรอก”ดร.อธิปัตย์หันมายิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง “ขอเจาะเลือดคุณอีกหน่อยแล้วก็ทดสอบตัวยากับเชื้อบ้าพวกนี้ด้วย” “ผมไม่ใช่หนูลองยานะดร.” เขาประท้วงแต่ก็ยินยอมให้เข็มแหลมทิ่มแทงอีกครั้งแต่ปริมาณของเลือดมากกว่าเดิม ดร.อธิปัตย์รู้สึกถึงชีพจรที่เต้นแรงของอีกฝ่ายจนต้องเงยหน้าจากท่อนแขนแข็งแกร่งของชายหนุ่มดวงตาหลังแว่นกันแดดสีชาเหมือนจะเปล่งประกาย มันอาจเป็นความรู้สึกที่อุปทานไปเองว่าเลือดในหลอดแก้วเต้นระริกรับคลื่นสัมผัสรุนแรง ร่างของดร.ถึงกับผงะถอยหลังไปครึ่งก้าวเขาปรายตาไปยังแก้วกาแฟกระดาษที่สั่นราวกับมีมือคนจับให้มันเขย่าขึ้นลงจนเสียงดังกึกกัก หลอดแก้วทดลองกระทบกันจนเกิดเสียงดังและตามมาด้วยเสียกระจกสั่นสะเทือน “ฌาน!” ฌานสะดุ้งเหมือนตื่นจากภวังค์แล้วทุกสิ่งรอบตัวก็สงบนิ่งกลับคืนสู่สภาวะปกติมีแต่ใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยเหงื่อดร.อธิปัตย์แตะไหล่เขาเบาๆ พลางถอนหายใจหนักๆ “ผมรู้สึกเหมือน ‘มัน’กำลังเรียกผมอยู่” เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อ “คุณรู้ตัวเองหรือเปล่า มีสติไหม” “รู้แต่เหมือน ‘มัน’ พยายามจะควบคุมผมอยู่” “ไม่น่าเชื่อ” ดร.อธิปัตย์ส่ายหน้าไปมา “คุณอยู่ไกลเกินกว่าที่เขาจะควบคุมคุณได้ ตลอดสามปีที่คุณอยู่เมืองไทยทุกอย่างมันก็สงบเรียบร้อยมาตลอด” “มันก็ไม่ได้สงบนักหรอก”เขายกมือขึ้นกุมขมับ “แต่มันก็ควบคุมได้” “อย่าบอกนะว่าข่าวประหลาดๆ ในหนังสือพิมพ์นั่นเป็นฝีมือของคุณ!” “ข่าวอะไร” ฌานเลิกคิ้วอย่างฉงน “ก็พบศพนิรนามตายประหลาดเลือดหมดตัวนะซิ”ดร.อธิปัตย์รีบลุกขึ้นไปหยิบแฟ้มเอกสานที่เขาตัดข่าวเก็บไว้ส่งให้ฌานดู “คุณจำอะไรได้บ้างหรือเปล่า” “ไม่ใช่ผมนี่”เขาขมวดคิ้วยุ่งแล้วเพ่งอ่านข่าวกรอบเล็กๆ ที่ไม่มีแม้กระทั้งรูปภาพ “ชานเมืองกรุงเทพฯ แต่ผมไม่ได้เข้ากรุงเทพฯ หลายเดือนแล้วนะ” “ในระยะสามเดือนนี่พบสองศพที่มีลักษณะเดียวกัน แต่ผมก็ไม่ได้คิดว่าเป็นคุณหรอก” “ทำไมดร.เชื่อใจผมขนาดนั้นละ” “ก็ถ้าคุณไม่สามารถควบคุมตัวเองได้จริงก็คงแจ้นมาหาแบบนี้ตั้งแต่สามเดือนที่แล้วไง” “ผมไม่เคยอ่านข่าวพวกนี้เลย”เขาพึมพำออกมา “มันแค่ข่าวกรอบเล็กๆ เท่านั้น”ดร.ยื่นมือมาหยิบหนังสือพิมพ์เก็บเข้าที่ “แต่ประสาทสัมผัสของคุณไวมากถ้าเรื่องพวกนี้เกี่ยวกับคุณจริงคุณต้องรู้สึกอะไรบ้างแล้วละ” “ก็ตอนนี้แหละที่ผมเริ่มรู้สึกไงละ”ฌานรู้สึกว่านอกจากดร.อธิปัตย์แล้วเขาแทบไม่ค่อยได้พูดจากับใครแบบนี้นักจะว่าไปวันๆ หนึ่งเขาแทบไม่ได้เอ่ยปากพูดกับใครเลยด้วยซ้ำ “สภาพคุณตอนนี้เหมือนคนติดเหล้ายังไงไม่รู้”ดร.อธิปัตย์หัวเราะในลำคอพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเลวร้ายอย่างที่คิด“คุณกลับไปพักที่คอนโดผมก่อนดีกว่า เดี๋ยวเสร็จตรงนี้แล้วผมจะตามคุณไป” สายตาที่ฌานมองมาเหมือนมีคำถามแต่ดร.โบกมือไปมาเหมือนไล่แมลงวันที่น่ารำคาญ “ผมชอบทำงานคนเดียวจะได้ใช้ความคิดได้มากหน่อย นี่กุญแจห้องผมคงไม่ต้องบอกก็รู้ใช่ไหมว่าอยู่ที่ไหนแค่วันนี้คุณยังดมกลิ่นผมได้” “ถ้าเรื่องดมกลิ่นมันต้องพวก’วูลฟ์’ แต่แค่เรื่องง่ายๆ ที่ ‘แวมไพร์’ทุกตนทำได้” ดร.อธิปัตย์หัวเราะชอบใจแล้วเดินไปหยิบคีย์การ์ดของที่พักส่งให้เขา“แต่สำหรับผมคุณคือซูปเปอร์ฮีโร่เลยล่ะ” “คงมีไม่กี่คนหรอกที่คิดแบบดร.”เขาหัวเราะอารมณ์ดีขึ้นแล้วรับคีย์การ์ดมาใส่ในกระเป๋าเสื้อ อร.อธิปัตย์มองดูนาฬิกาข้อมือของตนเอง“ผมอาจจะกลับเช้าคุณก็ใช้ห้องผมได้ตามสบายแต่อย่าทำมันรกละ” “ผมว่ามันคงไม่รกกว่าที่มันควรจะเป็นหรอก”ฌานเดินออกมาที่ประตูแล้วก็ถูกเรียกไว้ก่อนชามองด้วยหางตาก็ยกมือรับวัตถุที่โยนข้ามอากาศมาได้พอเหมาะเขาพลิกมือดูก็เห็นพวกกุญแจรถยนต์ “เอารถผมไปเถอะ อย่าทำตัวเป็นแบคแมนเลย” “ผมทำแบบนั้นไม่ได้อยู่แล้ว” ฌานส่ายหน้าแล้วหัวเราะในลำคอขณะเดินออกมาจากห้องทดลองกลับออกมาทางเดิมรปภ.คนเดิมเปิดประตูให้และทักทายเหมือนตอนขาเข้า “ให้ผมกางร่มไปส่งไหมครับ” “ไม่เป็นไร ผมชอบฝน” ฌานยิ้มขอบคุณและเดินมาที่ลานจอดรถมือใหญ่กดปุ่มบนพวงกุญแจรถเสียงดัง ปิ๊ปๆ กับไฟกระพริบหน้ารถทำให้เขารู้จุดที่รถจอดแม้ว่าเขาอาจจะใช้ ‘สัญชาตญาณ’ นำทางก็ได้ สายฝนที่โปรยปรายลงมาสะท้อนกับแสงไฟจากแสงสีส้มของโคมไฟเป็นประกายระยิบระยับเขาชอบสายฝนยิ่งนักอาจเพราะมันช่วยพรางกลิ่นกายของเขาจากศัตรูได้ แต่เหนือสิ่งอื่นใดมันให้ความรู้สึกที่ชุมชื้นแม้จะไม่ส่งถึงหัวใจที่แห้งผากของเขาก็ตามที มือใหญ่ขยับจับกระจกส่องหลังเห็นใบหน้าของตนเองแล้วก็เผลอยิ้มที่มุมปาก ผ่านมานานกว่าสามปีแต่รสชาติที่ติดอยู่ที่ริมฝีปากยังคงหวานระเรื่อให้คิดคำนึงอยู่เสมอ หญิงสาวเพียงคนเดียวที่เติบเต็มส่วนที่ขาดหายในชีวิตของเขา ไม่เจอกันสามปีไม่รู้ว่าป่านนี้ยังคง ‘ฝัน’ ถึงเขาอยู่หรือเปล่านะ