ตอนที่ 9 กรุงเทพฯ 33 ปีที่แล้ว

ดร.อธิปัตย์เงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์เมื่อกระดาษออกมาจากเครื่องปริ๊ตเรียบร้อยมือหนาก็หยิบออกมาอ่านดูอีกครั้งก่อนใช้ดินสอวงกลมจุดสำคัญไว้แล้วพับใส่กระเป๋าเสื้อเชิ้ต “อยู่จนเช้าอีกแล้ว” ดร.หนุ่มวัยสี่สิบห้าบ่นอุบอิบแล้วลุกขึ้นยืน “โชคดีวันนี้ไม่มีสอน ไม่งั้นไม่ได้อาบน้ำอีกแหงๆ” ชายหนุ่มผมสีดอกเลาหยิบหูโทรศัพท์ต่อสายถึง รปภ.อย่างคุ้นเคย “เรียกรถแท็กซี่ให้ผมหน่อยซิ ผมอยากกลับบ้านแล้ว” “อ้าว! แล้วรถของดร.ละครับ” “ผมให้เพื่อนยืมไปใช้” ดร.ถอนหายใจกับความสอดรู้สอดเห็นของรปภ. “ไม่เกินสิบนาทีผมจะลงไป และหวังว่าจะมีรถมารอผมแล้ว” ชายหนุ่มขยับปลดเนกไทออกแล้วหยิบกระเป๋าโน้ตบุ๊กออกมาจากห้องวิจัยลิฟต์เคลื่อนมาพอดีทำให้เขาไม่ต้องรอนานปกติเขาไม่ค่อยใช้ลิฟต์ขาลงเท่าไหร่นักเขาชอบเดินลงบันไดและคิดอะไรไปเรื่อยๆ แต่วันนี้เหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรแบบนั้นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้วความวุ่นวายของระบบการจราจรในเมืองหลวงเริ่มต้นขึ้นถ้าไม่ติดว่ามีคนคอยอยู่ที่คอนโดเขาคงหลับสักงีบแล้วรอให้สายหน่อยค่อยกลับที่พักเมื่อออกมาจากลิฟต์ก็พบแท็กซี่คันหนึ่งจอดรออยู่แล้ว เขาผิวปากออกมานึกชม รปภ.อยู่ใน ทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งนึก ‘ด่า’ ความสอดรู้สอดเห็นของรปภ. คนนี้มนุษย์เราดื่มกินความอยากรู้เรื่องของผู้อื่นราวกับอาหารว่างนั่นเป็นเรื่องที่เขาทำใจมาตั้งแต่อายุ 7 ขวบ “ขอบใจ” ดร.อธิปัตย์เอ่ยเมื่อ รปภ. คนเดิมวิ่งมาเปิดประตูรถให้เขาขึ้น เขาบอกจุดหมายปลายทางย้ำอีกครั้งเอนหลังพิงเบาะรถแล้วหลับตาลง ชายหนุ่มรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของรถยนต์ เขาไม่ได้ง่วงนอนนักแต่เพราะไม่อยากสนทนากับชายหนุ่มหน้าโหดผู้ควบคุมพวงมาลัยรถอยู่เขาเรียนรู้ว่าการแสร้งหลับเป็นการตัดบทสนทนาอย่างมีมารยาท เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมคนขับแท็กซี่ถึงได้ชวนผู้โดยสารคุยเก่งเสียทุกคนตั้งแต่เรื่องการเมือง,เศรษฐกิจ,สภาพดินฟ้าอากาศหรือตลาดหุ้น แต่ที่บ่อยที่สุดคือความอยากรู้อยากเห็นว่าผู้โดยสารเป็นใครแต่ก็เพราะความอยากรู้อยากเห็นไม่ใช่เหรอเขาถึงได้มาเป็น ดร.อย่างทุกวันนี้ ดร.อธิปัตย์หัวเราะเบาๆ ในลำคอทั้งที่หลับตาอยู่เขาเคยชินกับความอยากรู้อยากเห็นที่คนอื่นมาต่อเขามาตั้งแต่ 6 หรือ 7 ขวบได้ เขาเป็นเด็กชายที่ใครต่อใครเรียกเขาว่า “เด็กอัจฉริยะ” มันน่าตลกตรงที่เขาในวัยเด็กออกจะแปลกใจว่าทำไมไม่ค่อยมีใครเรียกชื่อเขา แต่เรียกเขาว่าเด็กอัจฉริยะจนเขาเผลอคิดไปแล้วว่าเป็นชื่อของเขาเอง ตอนนั้นเขาก็ไม่รู้หรอกว่าการแก้โจทย์คณิตศาสตร์ระดับมหาวิทยาลัยได้เป็นเรื่องที่ชวนตื่นเต้น เขารู้แค่ว่าเขาจะขนมของกินเป็นของรางวัลถ้าทำโจทย์คณิตศาสตร์หรือทำสูตรฟิสิกส์ได้ได้และต่อมาก็มีใครต่อใครมาพาเขาเดินทางไปโน้นนี่นั้น! เด็กกำพร้าอย่างเขาไม่มีความจำเป็นต้องคิดอะไรมากมายแค่มีที่ซุกหัวนอนมีข้าวให้กินอิ่มทุกมื้อก็แสนวิเศษแล้วจนเมื่อเขาอายุ 12 ปีมีครอบครัวมหาเศรษฐีที่มีภรรยาเป็นชาวไทยรับอุปการะเขาอย่างเป็นทางการบุญคุณที่เขาต้องระลึกอยู่เสมอตอบแทนด้วยการทำโครงการวิจัยทางการแพทย์เกี่ยวกับพันธุ์กรรมและเลือดพ่อบุญธรรมหรือผู้มีพระคุณของเขาเป็นโรคประหลาดไม่สามารถให้ผิวกายสัมผัสแสงอาทิตย์ได้เลย เขาจะเจอท่านแค่หลังพระอาทิตย์ตกดินเท่านั้น “รถติดมากเลยครับ”เสียงคนขับแท็กซี่เอ่ยอย่างเกรงใจทำให้ดร.หรี่ตาขึ้นแต่ไม่ขยับตัว “จะให้ผมลงเดินหรือ?” “เปล่าครับ ผมถามความสมัครใจของผู้โดยสารเผื่อว่าจะไปใช้เส้นทางอื่นอย่างรถไฟฟ้าหรือรถไฟใต้ดิน” “ไม่เป็นไร ผมไม่รีบมากและอีกอย่างบ้านผมไม่มีทั้งรถไฟฟ้าหรือรถไฟใต้ดินผ่านหรอกนะ ถ้าไม่ว่าอะไรผมขอหลับรำลึกความหลังหน่อยนะ” “อ่า...ครับๆ” คนขับแท็กซี่มองผู้โดยสารผ่านกระจกส่องหลังแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ เขาเอนหลังพิงเบาะหลับไปแล้วเอาเถอะ! มีปัญญาจ่าค่าโดยสารก็พอแล้ว ................... กรุงเทพฯ 33 ปีที่แล้ว บนยอดตึกที่สูงที่สุดแห่งหนึ่งในมหานครใหญ่ ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยสีดำกำมะหยี่แต่สายลมแรงดุจจะก่อให้เกิดพายุฝนใหญ่ แสงฟ้าแลบแปลบปลาบอยู่ไกลๆ แต่ก็พอทำให้เห็นร่างเป็นเงาตะคุ่มๆ ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของตึก สายลมพัดแรงจนเสื้อเชิ้ตที่เขาสวมใส่ปลิวสะบัดในสายลม เท้าเปลือยเปล่าก้าวมายืนอยู่สุดขอบ มือสองข้างยื่นไปตรงหน้าคล้ายไขว่คว้าบางสิ่งที่โหยหาทั้งชีวิตในความว่างเปล่าของอากาศแต่กลับจุดรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาคล้ายได้พบในสิ่งที่ต้องการ แม้เปลือกตาจะปิดและจะเป็นการปิดตลอดไปเมื่อร่างของเขาทิ้งตัวร่วงราวกับใบไม้ถูกสายลมปลิวขั้ว พริบตาเดียว! สีแดงสดที่จิตกรใดก็ผสมสีให้งดงามเท่าสีเลือดไม่ได้ก็สาดกระจายเต็มถนนบนวิถีทางที่ใครต่อใครเคยเหยียบย่ำ “…ข้าแต่พระเจ้า ของทรงพระเมตตาข้าพระองค์ด้วย พระกรุณาของพระองค์ ขอทรงลบล้างความผิดของข้าพระองค์ ขอทรงชำระล้างข้าพระองค์จากความอธรรมให้หมดสิ้นไป และทรงชำระความผิดบาปให้หมดมลทิน…” บทสวดคำอธิษฐานเพื่อให้กลับใจเสียใหม่ยังไม่ทันจบดีนักคนหนุ่มร่างสูงโปร่งก็ลดกล้องส่องทางไกลลงจากจุดที่เขายืนอยู่ห่างไกลร่างของคนที่เคยยืนอยู่บนยอดตึกเมื่อครู่และเขาเองก็รู้ว่าก่อนร่างจะร่วงดิ่งลงมานั้นเขากำลังสวดอธิษฐานบทเดียวกับชายผู้นั้นแม้มันจะไม่จบบทก็ตาม… เสียงไซเรนตำรวจและรถพยาบาลดังขึ้นกรีดกลางคืนไม่ให้เงียบสงบปลุกคนที่นั่งอ่านตำราแพทย์เล่มหนาริมหน้าต่างนั้นสะดุ้ง ‘อธิปัตย์’ วางหนังสือเล่มนั้นแล้วขยับผ้าม่านลูกไม้ฝรั่งเศสแง้มออกดูที่ถนนหน้าบ้านผ่านสนามหน้ากว้างราวกับสนามฟุตบอลรู้สึกสังหรณ์ใจอยู่ลึกๆ แต่เขาก็ขยับแว่นสายตาให้กระชับใบหน้าเดินกลับมานั่งที่เก่า ตั้งใจจะล้มตัวลงนอนแต่มือกลับค้นเอาสร้อยเงินเส้นหนึ่งที่ห้อยจี้เล็กๆสีเงินเป็นแผ่นบางๆเริ่มเก่าตามกาลเวลาสลักหลังคำว่า “ลูกแกตัวที่ ความทรงจำเก่าๆ เริ่มแทรกเข้ามาในความคิด แต่เพียงภาพรางๆปรากฏ เขาก็สะบัดศีรษะไล่ความคิดนั้นแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่มที่วัยเด็กเขาไม่เคยได้สัมผัส …… “รู้สึกว่ามีคนฆ่าตัวตายกันเยอะนะช่วงนี้” ประโยคคำถามนั่นทำเอานายตำรวจหนุ่มยิ้มเจื่อนๆแทนคำตอบ เพราะเขาเองก็หัวหมุนกับคดีแบบนี้เยอะแม้ว่าเพิ่งจะย้ายมารับหน้าที่ในพื้นที่นี้ได้เพียงแค่สองสัปดาห์ก็ตาม “พักผ่อนบ้างนะทศ”เสียงเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่เอ่ยขึ้นแล้วตบไหล่ชายหนุ่มเบาๆ แล้วสายตาของเขาก็เหลือบขึ้นมองไปทางเด็กชายวัยสิบสองที่กำลังเดินเข้ามา “อ้าวมานูเอล!กลับมาแล้วรึ”ผู้เป็นพ่อทักทันทีที่ร่างผอมบางเดินถือตำราหลายเล่มเข้ามาในบ้าน อธิปัตย์ หรือ มานูเอล เพียงแค่ยิ้มบางๆ แล้วขยับแว่นสายตากรอบหนาสีดำสนิทให้กระชับใบหน้า ก้มศีรษะให้ชายหนุ่มนิดหนึ่งพอเป็นมารยาทเขาเคยเจอกันอยู่ไม่กี่ครั้งแต่ก็ถูกแนะนำว่า ทศมีศักดิ์เป็นญาติผู้พี่ซึ่งเป็นนายตำรวจร่างผอมทรุดตัวนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องรับแขก เด็กชายไม่ค่อยชอบชื่อใหม่ของตัวเองนักหรอกเพราะอดคิดไปถึงบรรดาอาบอบนวดในกรุงเทพฯ ไม่ได้แต่เขาก็ไม่อยากมีปัญหาของผู้อุปการะเขาชีวิตเด็กกำพร้าที่อดมื้อกินมื้อมาตลอดทำให้เขาไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้ให้รกสมองนักที่สำคัญหลังจากจัดการเรื่องเอกสารต่างๆเสร็จเขากำลังจะย้ายไปอยู่ลอนดอนในอีกไม่กี่เดือนแล้ว เขากำลังจะฝั่งอดีตของตัวเองไว้ที่นี่เพื่อไปเริ่มชีวิตใหม่ในประเทศใหม่เสียที!!! “เพิ่งกลับมากห้องวิจัยเหรอ” ทศเอ่ยถามลูกบุญธรรมของถามพลางเก็บรูปถ่ายจากคดีคนที่โดดตึกฝั่งตรงข้ามกับคฤหาสน์ใหญ่เมื่อคืนเก็บเข้าแฟ้ม