ตอนที่ 11 ละอาย

เมื่อผู้ดูแลถูกจับได้ก็ละอายต่อสิ่งที่ตนเองกระทำถึงกับฆ่าตัวตายและทำให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ปิดตัวลงในเวลาต่อเด็กๆ ต่างแยกย้ายกันอยู่ตามแต่ที่รัฐบาลจัดการแต่ไม่เคยมีใครรู้ว่าเด็กกลุ่มหนึ่งแม้จะต่างวัยแต่เติบโตมาพร้อมกันยังคงติดต่อกันอยู่ เทียนเล่มขนาดต่างๆ กันจุดแสงสว่างนำทางให้เดินเข้ามาในบ้านได้อย่างสะดวก ภาพเก่าๆ คล้ายฉายซ้ำอีกครั้ง เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กชายห้าคนกำลังเล่นสนุกตามประสาเด็กคลออยู่ตลอดการย่างก้าวเข้ามาสู่ห้องที่สว่างที่สุดที่มีโต๊ะอาการสำหรับที่นั่งห้าคนและที่หัวโต๊ะเจ้าภาพนั่งจิบเบียร์ราคาถูกคอยอยู่นานแล้ว