ตอนที่ 1 ลูกเมียน้อย : ตอนที่ 1

ลูกเมียน้อย Nc+ { ซัน } Ep.1 “ซันกลับมาได้ยังไง” “ถ้าผมไม่มาเห็นกับตาผมคงไม่เชื่อว่าพ่อพาเมียน้อยเข้าบ้าน” “อย่าพูดแบบนี้น่าซันการะเกดเธอไม่ใช่เมียน้อย” “เหรอครับไม่ใช่เมียน้อยจะเรียกว่าอะไรดีล่ะหรือว่าจะให้เรียกนางบำเรอ” “ซัน!” “ออกจากบ้านของผมเดี๋ยวนี้” “คือ.." “การะเกดจะไม่ไปไหนทั้งนั้นการะเกดจะอยู่ที่นี่เป็นภรรยาของพ่อ” “พ่อสัญญากับแม่ไว้ว่าอย่างไรจะไม่มีใครมาแทนที่แม่ได้ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้” “แม่ของแกก็ตาeไปเป็นปีแล้วฉันไม่ผิดที่จะเอาภรรยาใหม่” “ผมไม่เคยว่าถ้าจะเอาใครแต่อย่าเอามันเข้ามาอยู่ที่นี่ ที่นี่เป็นบ้านของแม่ผมไม่ใช่ของมัน” “ตาซัน! ทำไมลูกถึงพูดแบบนี้ขอโทษคุณน้าการะเกดเขาเดี๋ยวนี้” “ไม่!” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณ” “หึต่อหน้าพ่อของฉันเธอก็ทำเป็นแสนดีอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ถ้าไม่ออกไปจากบ้านนี้เตรียมรับมือให้ดีแล้วกันแล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน” หลังจากนั้นผมได้เดินออกจากบ้าน ผมชื่อซันอายุ 19 ปีบริบูรณ์เป็นลูกชายคนเดียวของบ้าน มีความสุขมีเงินมีทองทุกอย่าง เมื่อปีที่แล้วแม่ของผมเสียท่านป่วยเป็นโรคหัวใจและท่านหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ผมทำใจไม่ได้เพราะว่าผมรักคุณแม่ของผมมาก ใช้เวลาเป็นปีกว่าผมจะทำใจได้ ผมอยู่กับคุณพ่อของผมมาตลอดแต่เมื่อเทอมนี้ผมก็ตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศเพราะว่าคุณพ่อขอแต่ผมไปเรียนได้แค่ไม่กี่เดือน แม่บ้านของผมก็โทรไปรายงานว่าพ่อพาเมียน้อยเข้าบ้าน ผมยอมรับไม่ได้ต่อให้เป็นผู้หญิงหน้าไหนมาก็ตาม ผมเข้าใจพ่อของผมเขาเป็นผู้ชายก็เหมือนผมนั่นแหละที่ต้องการ ผมไม่ว่าถ้าออกไปหาความสุขข้างนอก แต่นี่พาเมียน้อยเข้ามาอยู่ในบ้านมาแทนที่แม่ของผม ผมไม่ยอมผมเลยกลับมาอยู่ที่เมืองไทยและพร้อมที่จะจัดการ มัน!! หลังจากที่ผมเดินออกจากบ้านโดยที่เดินหนีพ่อของผมออกมา ก่อนที่จะคว้ารถของเขาขับออกมาด้วยความเร็วตรงมาที่คอนโดของเพื่อนเพราะว่าก่อนหน้านี้ผมได้โทรหาเพื่อนแล้วมันบอกว่าอยู่ที่คอนโด หลังจากนั้นมันก็พาผมไปสมัครเรียนที่มหาลัยแห่งหนึ่งย่านกรุงเทพฯ เพื่อนของผมชื่อว่าธาน ผมมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเธอสวยแล้วก็น่ารักแต่ผมได้เพียงแต่มองถามถึงเรื่องแฟนเคยมีแต่ตอนนี้ไม่มีแล้วไปเรื่อยๆใครให้ผมก็เอา ยังไม่ได้คิดจริงจังกับใครเพราะว่าอยากสร้างอนาคตอยากลงมือทำงานให้สำเร็จก่อนแต่ก็มีเรื่องเมียน้อยของพ่อเข้ามาขวางเลยทำให้ผมไม่เรียนต่อที่ประเทศนอก “แล้วเอายังไงต่อไปวะ” ในตอนนี้หลังจากที่สมัครเรียนเสร็จผมได้นั่งอยู่ในคอนโดของมันพร้อมกับซื้อเหล้าเข้ามานั่งกินกันสองคน “ไม่เอายังไงหรอกกูบอกแล้วว่าจะไม่มีใครเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แทนแม่ของกูได้ต่อให้ท่านเสียไปแล้วจะ 10 ปี 20 ปี 30 ปีหรือว่าร้อยปีถ้ากูยังอยู่จะไม่มีวันนั้นจะไม่มีวันที่ผู้หญิงคนอื่นมาแทนที่แม่กู” “เหอะพูดยากว่ะเรื่องนี้เป็นกู กูก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน จู่ๆเอาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาแทนที่เมียเก่า” “อึก!” ผมกำแก้วเหล้าก่อนที่จะกระดกจนหมดแก้ว แล้วก็นั่งกินต่อไป ถ้าทนผมได้ก็ทนไปคุณการะเกดอยากจะมาทำหน้าที่แม่ให้ผมรักใช่ไหมได้! เดี๋ยวจะได้เก็บเสื้อผ้าออกไปถ้าเลยคอยดู “ครืด!!โทรศัพท์ของมึงดังวะซัน” ผมพยักหน้าให้กับมันก่อนที่จะลุกเดินไปหามือถือที่ชาร์จอยู่อีกที่ มันเป็นเบอร์คุณพ่อของผมที่โทรเข้ามา “มีอะไรเหรอครับหรือว่ามันไปแล้ว”เมื่อผมกดรับโทรศัพท์ผมพูดเลยโดยที่ไม่ได้ฮัลโหลผมยอมรับว่าผมนิสัยไม่ดีขึ้นเยอะทำไมเหรอก็เพราะพ่อทำแบบนี้กับผมไงผมยอมรับไม่ได้จริงๆ “ฉันอยู่หน้าคอนโดของเพื่อนแกเปิดประตูแล้วกลับบ้าน” “หึ...มาตามทำไม” “จะเปิดไม่เปิดซัน” ผมถอนหายใจก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูคอนโดของเพื่อน พ่อของผมมาเพียงคนเดียวพอไอ้ธานมันเห็นมันก็ยกมือไหว้พ่อผม “กลับบ้านซัน” ผมไม่ได้ฟังพ่อพูดหรอกผมกลับมานั่งที่เก่าพร้อมกับเทเหล้าใส่แก้ว “หยุดนะซันพ่อบอกให้กลับบ้านกับพ่อเดี๋ยวนี้” พ่อของผมเดินมาหยิบแก้วเหล้าออกจากมือก่อนที่จะจับแขนผมให้ลุกขึ้น “ซันกลับบ้านไปก่อนเถอะ” เพื่อนของผมมันสีหน้าไม่ค่อยโอเค ผมต้องยอมกลับบ้านกับคุณพ่อมันคงไม่อยากให้ผมอยู่เพราะว่าพ่อมารับผมกลับบ้าน บ้านผม “ซันหยุดนะเราต้องคุยกันให้รู้เรื่องเตรียมตัวพรุ่งนี้เตรียมกลับไปเรียนที่เดิม” ผมคิดว่าคุณพ่อจะพูดอะไรหรือว่าขอโทษผมแต่เปล่าเลยไล่ผมกลับไปเรียนที่ต่างประเทศ คงจะกลัวผมอยู่แล้วขัดขวางความสุขสินะแน่นอนอยู่แล้วผมจะทำให้เมียน้อยของพ่อออกไปจากบ้านให้ไม่ทันเลยคอยดู “ไม่มีทางตราบใดที่เมียน้อยของพ่ออยู่ในบ้านหลังนี้ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ” “ต้องให้พ่อพูดกี่รอบว่าน้าการะเกดเขาไม่ใช่เมียน้อยพ่อ แต่เขาเป็นภรรยาของพ่อไม่เข้าใจหรือไง” พ่อของผมพูดในเชิงตะคอกและมองหน้าผม เป็นยังไงล่ะหลงเมียน้อยจนไม่ลืมหูลืมตา “เอาสิ ระหว่างผมกับมันพ่อจะเลือกใคร” “ฉันไม่เลือกใครทั้งนั้นถ้าอยากอยู่ก็อยู่ไป อนาคตของแก แกเลือกที่จะเดินเอง” “หึแล้วก็บอกเมียน้อยของพ่อด้วยถ้าอยู่ได้ก็อยู่ไป” “การะเกดจะเอาลูกสาวมาอยู่ที่นี่ด้วยพ่อขอร้องให้ต่างคนต่างอยู่ พ่อยังรักแกเหมือนเดิมรักแม่ของแกเหมือนเดิม แต่เวลามันผ่านไปเป็นปีแล้วแต่เปิดใจและยอมรับสิ่งที่เป็น เรื่องบางเรื่องที่แกอาจจะยังไม่รู้ ” “ลองเอามาดูสิ อย่าหาว่าผมไม่เตือนแล้วกันเเม่งจะข่มขืนให้กลับไม่ทันเลยคอยดู” “ซัน!!!" “หึลองเอามาสิ! เอามาเลย!!!!!!!” หลังจากนั้นผมก็หัวเราะและตะโกนดังๆก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดเพื่อที่จะขึ้นไปห้องผมหัวเราะอย่างทรงพลังเหมือนผู้ชนะแต่ในใจโคตรเจ็บ พ่อพูดกับผมไม่เหมือนเมื่อก่อนแถมยังตะคอกบ่อย คงจะรักมันหัวปักหัวปัมเลยสินะ ถึงจะเอาลูกเลี้ยงเข้ามาอยู่ในนี้ด้วย เรื่องนี้เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆนะคะฝากติดตามด้วยจ้าคอมเม้นท์ได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ I