ตอนที่ 7 ลูกเมียน้อย : Ep7 ข้อเสนอ

ลูกเมียน้อย Nc+ [ ซัน ] Ep.7 .....ต่าย..... “โอ้ยฮื่อๆไอ้เหี้ยซัน” เธอพยายามดิ้นและขัดขืนเพื่อให้ตัวเองนั้นรอดแต่ดูเหมือนว่าไอ้ซันมันเอาจริงและแรงมันเยอะกว่าเธอด้วยจนทำให้น้ำตาของเธอไหล เธอดิ้นจนเหนื่อยและเราเลยหยุด “จ๊วฟ” เธอหยุดดิ้นมันยังคงไซ้คอของเธออยู่แบบนั้น เธอได้เพียงแต่น้ำตาไหลแล้วก็กลัวจนตัวสั่นเธอยอมรับว่าเธอยังไม่เคยถึงจุดนั้นถึงแม้ว่าเธอจะโตแล้วแต่ยังไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายที่ไหนพร้อมกับการกระทำของมันที่ดูเถื่อนและน่ากลัว “ฮื่อๆ” “ร้องไห้ทำไมวะทำไมไม่ดิ้นไม่ด่าเหมือนเดิมล่ะ” “ฮึ้กกูไหว้แล้วกูไม่ได้อยากอยู่ที่นี่หรือว่าแย่งอะไรไปจากมึงเลย กูจำเป็นที่จะต้องมาอยู่ที่นี่แม่ของกูรักคุณพ่อมึง ฮึ้กแล้วตอนนี้แม่กูป่วยเป็นมะเร็งเขาขอให้กูมาอยู่ที่นี่ถ้ากูเลือกได้กูคงไม่มาอยู่ที่นี่ให้มึงดูถูกแบบนี้หรอก ฮื่อๆกูขอโทษถ้าทำให้มึงไม่พอใจแต่อย่าทำร้ายกูได้ไหมกูกลัวจริงๆ” ในขณะนี้มันปล่อยเธอพร้อมกับจ้องมองหน้าเธอแต่มันคงอยู่ในท่าที่มันคร่อมเธออยู่ เธอเอามือทั้งสองข้างพนมขึ้นไหว้และอ้อนวอนมันเรื่องนี้บอกตามตรงว่าสำคัญกับเธอการที่จะให้ใครคนหนึ่งเธออยากให้คนที่เธอรักไม่ใช่การข่มขืนแบบนี้และยิ่งเป็นมันคนที่เธอเกลียด “อย่างนั้นมึงก็ออกไปจากบ้านกูสิ” “ฮึ้กแล้วแม่ของกูล่ะมึงยังคงทำร้ายเขากลั่นแกล้งเขาอยู่มึงรู้หรือเปล่าว่าเขาป่วยเป็นมะเร็งถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาเขาก็ตาe กูไม่เหลือใครแล้วพ่อมึงก็เป็นมะเร็ง ฮึ้กเขาขอให้กูก็มาอยู่ที่นี่มาอยู่ดูแลเขาเขาบอกกับกูว่าเขาจะมีโอกาสอยู่กับกูได้อีกไม่นานฮื่อๆถ้ากูเลือกได้กูไม่มาอยู่ให้มึงดูถูกแบบนี้หรอก” “กูไม่แกล้งแม่มึงก็ได้แต่มึงออกจากบ้านกูไปสิ” “ฮึ้กกูไปทำอะไรให้มึงเกลียดขนาดนั้นกูไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวกับมึงเลย” “กูเกลียดมึงตั้งแต่มึงคิดจะแย่งผัวของหมิวเเล้วต่าย” “ฮึ้กแล้วกูได้เอาหรือเปล่ากูได้แย่งไหมเล่าในตอนนี้เขาดีกันแล้วและเขาทั้งคู่มีความสุขมากด้วยซ้ำ” “ก็นั่นแหละ” “ฮึ้ก” “ออกไปจากบ้านของกูสิแล้วกูสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรแม่มึง ” “ฮึ้กมึงจะไม่ให้โอกาสกูทำหน้าที่ลูกบ้างเลยเหรอมึงไม่ให้โอกาสให้กูได้ดูแลท่านในยามเจ็บป่วยบ้างเลยใช่ไหม” “อย่างนั้นมึงก็เลือกเอาถ้าจะอยู่นี่ก็ต้องยอมให้กูเอา” แล้วสายตาของมันก็ก้มมองที่เรือนร่างของเธอแบบน่ากลัวเธอควรตัดสินใจแบบไหนดี “ฮึ้กแล้วถ้ากูยอมจะให้กูอยู่ที่นี่ดูแลแม่ใช่ไหม” “อืมยอมหรือเปล่าล่ะถ้าไม่ก็ออกไปจากบ้านของกูมีอยู่ 2 ทางให้เลือก” ถ้าเธอออกไปจากบ้านหลังนี้แม่ของเธอก็คงทุกข์ใจเพราะว่าเขาอยากให้เธอมาอยู่ดูแลเขา เขาบอกว่าจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่เธอได้อยู่กับเขา เธอรู้ว่าการที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งนั้นอยู่ได้ไม่นานเพราะว่าพ่อของเธอก็เพิ่งเสียไปแต่ถ้าเธอยอมมันจะได้อยู่ในบ้านของมันดูแลแม่ของเธอต้องแลกกับการได้ทำหน้าที่ลูกได้ตอบแทนพระคุณแม่และได้อยู่ใกล้ชิดกับแม่ใช่ไหม “ฮึ้กอืมแต่สัญญากับกูได้ไหมหลังจากที่กูยอมแล้วอย่าทำร้ายแม่กู ขอให้เขาอยู่แบบมีความสุขกูไม่เคยอยากได้อะไรของมึงเลยกูสาบานก็ได้” “อืม”จากที่มือของเธอทั้งสองข้างกำลังผลักหน้าอกของไอ้ซันไว้ เธอเลยเอามือออกวางลงกับที่นอนเธอยอมมันแล้ว “ฮึ้บ...โอเคอย่างนั้นตามที่มึงต้องการ” “คืนนี้สองทุ่มกูจะมาเอา” ไอ้ซันมันลุกขึ้นจากตัวของเธอเเล้วออกไปจากห้องโดยหันมองเธอก่อนปิดประตู “ฮื่อๆ” เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสองเเขนที่กอดตัวเองไม่เป็นไรหรอกต่ายทำเพื่อเเม่คิดไว้เธอปาดน้ำตาและเข้ามาอาบน้ำ เธอต้องลงไปกินข้าวพอเธออาบน้ำเสร็จก็เดินลงมาด้านล่างเห็นเเม่เเละก็คุณลุงนั่งอยูที่โต๊ะอาหารเเล้วแต่ที่เเปลก ไอ้ซันนั่งอยู่ด้วยปกติมันจะไม่กินข้าวร่วมโต๊ะกับแม่เธอหรอก “อ่าวหนูต่ายมาลูกทานข้าวกันวันนี้ลุงซื้อเป็ดพะโล้มาเยอะเลยลูก” “ต่ายมานั่งนี่สิ” ไอ้ซันมันเรียกเธอไปนั่งเก้าอี้ข้างมันสายตาของมัน เธอดูออกเลยมันไม่ได้จริงใจเเถมยังเหมือนสะใจเธออีก “ต่ายลูก” เธอกำลังคิดเรื่องไอ้ซันที่มันตกลงกับเธอไว้จนเเม่เรียกเธอเลยสะดุ้ง “จ้ะ” เธอเดินไปนั่งเก้าอี้ข้างแม่ของเธอนะไม่ใช่ข้างไอ้ซัน “พ่อดีใจนะซันที่ลูกยอมมาทานข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตากัน” “ก็ครอบครัวเรานี่ครับผมก็ดีใจที่มีน้องสาวน่ารักๆแบบต่าย” คำพูดที่ไม่ใช่ความคิดของมันหรอก เธอดูออกและได้เเค่มองหน้ามันเฉยๆ “จริงเหรอค่ะคุณซัน” เเม่เธอมองไอ้ซันพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนกับว่าเขาดีใจที่ไอ้ซันญาติดีด้วยเเต่เเม่ไม่รู้หรอกว่าเธอต้องเอาอะไรเเลก “ครับคุณน้า” “หึ้ยตาซันเเก... “ทำไมเหรอครับคุณพ่อก็คุณน้าเป็นภรรยาคุณพ่อนี่ผมก็อยากให้ครอบครัวเรามีความสุขไง” “ขอบคุณนะคะ” แม่เธอยิ้มกว้างมากให้กับไอ้ซันเเต่สายตาไอ้ซันจ้องมองหน้าเธอมองแบบมันผู้ชนะอืมมันก็ชนะจริงๆนั่นแหละ “นี่คะคุณ” รอยยิ้มพร้อมกับเสียงหัวเราะของเเม่ที่กำลังตักกับข้าวให้กับพ่อไอ้ซันเเละตักให้ไอ้ซันด้วย เธอเห็นเเม่มีความสุขเธอไม่กลัวเเล้วว่าจะต้องเเลกกับอะไร “ง้ำฮ่าๆอร่อย” พ่อไอ้ซันก็กินพร้อมกับเสียงหัวเราะเเละมองหน้าไอ้ซัน ไอ้ซันมันเองก็ยิ้มให้คุณพ่อของมัน “ต่ายลูก...เพร๊ง!" ในขณะที่เธอกำลังนั่งมองเเม่มีความสุขจนไม่ได้ฟังใครพูดอะไรเลยเเม่จับเเขนเธอเขย่าเเละเรียกอีกครั้งจนเธอทำช้อนร่วงหล่นจาน “คะขอโทษคะ” เธอเอ่ยขอโทษเธอรู้ว่าเสียมารยาทมากที่ทำช้อนตกดังสะขนาดนั้น “เป็นอะไรป่าวต่ายไม่สบายเหรอข้าวก็ไม่กินเลยลูก” “ป่าวคะเเม่ไม่ได้เป็นอะไรคะทานต่อนะ” ถึงแม้ว่าเธอจะพูดเเต่สายตาเธอก็มองไอ้ซันมันก็มองเธอพร้อมดับรอยยิ้ม เวลาผ่านไป เวลาผ่านไปหลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อยก็แยกย้ายกันเข้าห้องเพราะว่าในตอนนี้ก็มืดแล้วเธอสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะเดินก้าวขาขึ้นมาบนบันไดเพื่อที่จะตรงขึ้นมาบนห้อง “ไปหาฉันที่ห้องด้วย” ในขณะที่เธอกำลังเดินขึ้นแต่ต้องได้ยินเสียงของไอ้ซันเป็นคนพูดให้เธอไปหามันที่ห้อง “ทำไมต้องไปที่นั่นด้วย” “ก็แล้วแต่นะถ้า 20:00 น. ไม่ถึงห้องของกูก็แปลว่าข้อตกลงของเรายกเลิกมึงก็ต้องออกจากบ้านหลังนี้ไปหรือถ้าไม่ออกไป มึงกับแม่ของมึงก็ต้องโดนเล่นงาน” พอพูดจบมันเดินแทรกตัวขึ้นไปก่อนพร้อมกับเข้าห้องของมัน เธอไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหมทางเลือกที่ 1 เธอออกจากบ้านหลังนี้ไปมันจะไม่ทำอะไรแม่แต่แม่อยากให้เธออยู่ดูแลเพราะว่าท่านป่วยและเธอก็ไม่รู้ว่าถ้าไปแล้วจะได้กลับมาเจอแม่อีกหรือเปล่าทางที่ 2 ทำตามอย่างที่มันบอกเธอได้อยู่ดูแลแม่แบบสงบสุขไม่เป็นไรนะต่ายเรื่องแค่นี้เองทำไมจะทำไม่ได้ในเมื่อมันต้องการก็ให้มันไปทุกอย่างก็จบ! เรื่องนี้ก็ดราม่าไม่แพ้กันนะคะโปรดติดตามตอนต่อไปด้วยค่ะสายเปย์อยู่ไหนพร้อมเปย์หรือยังจะมาอัพให้ทุกวันนะคะ