ตอนที่ 4 ลูกเมียน้อย : Ep4 บีบไข่ 😂

ลูกเมียน้อย Nc+ [ ซัน ] Ep.4 .....ต่าย..... หลังจากที่เธอโดนน้ำที่ไอ้ซันมันขับรถเหยียบใส่เธอก็เปื้อนแต่ต้องไปมหาลัยเพื่อเรียนไง 1 อาทิตย์มีเพียงแค่ 1 วัน โกรธมันหรือเปล่าบอกตามตรงว่าโกรธจนน้ำตาไหล มันไม่สมควรที่จะมาแกล้งเธอแบบนี้ด้วยซ้ำ เธอมาแบบเปื้อนๆนั่นแหละพอเข้ามาที่มหาลัยก็มีคนมากมายที่มองมาทางเธอเเต่ไม่สนหรอก แค่เธอเปื้อนป่ะไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย “ต่ายไปโดนอะไรมาเนี่ยทำไมถึงมอมแมมขนาดนี้” เป็นเสียงของเพลงพิณที่เดินมาหาเธอพร้อมกับจับเสื้อเธอดู “พอดีหมามันกัดก็เลยมาแบบนี้ ” “มีปัญหากับ ลูกเลี้ยงของแม่เธอเหรอ” “อื้อไปเรียนกันเถอะเดี๋ยวลงมาแล้วจะเล่าให้ฟัง” “แล้วจะขึ้นไปแบบนี้เนี่ยนะ” “อื้อเราโอเคไม่อายหรอกก็แค่เปื้อน” “เอาแบบนี้นะเดี๋ยวต่ายขึ้นไปเรียนก่อนเดี๋ยวผมในช่วงเวลารอผมไปซื้อเสื้อให้ใหม่” เป็นเสียงของเสี่ยกล้าสามีของเพลงพูดขึ้นเขาบอกว่าเขาจะไปซื้อเสื้อให้เธอใหม่ “ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณนะคะ เรียนแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็กลับบ้านแล้วค่ะไปเถอะเพลง” “จ้า” เพลงเดินกอดแขนของเธอมาโดยที่ไม่ได้กลัวเปื้อนเลยด้วยซ้ำนี่แหละเพื่อนของเธอ เธอดูเพลงออกตั้งแต่เธอตัดสินใจช่วยเธอตั้งแต่ครั้งแรกแล้วเพลงเป็นคนดีน่ารักเธอดีใจนะที่มีเพลงเป็นเพื่อน อยากอยู่กับเพลงเหมือนเดิมแต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะว่าเธอก็มีครอบครัวแล้วมีลูกมีสามี ส่วนเธอก็ทำหน้าที่ของเธอไปตั้งใจเรียนพร้อมกับดูแลแม่ไปด้วยถึงแม้ว่าจะต้องอยู่ในความลำบากเพราะว่ามีคนคอยแกล้งก็เถอะ เธอจะสู้ให้ถึงที่สุดหลังจากที่เธอเรียนเสร็จในวันนี้กลับไปมันเจอเธอแน่นอน หลังจากเรียนเสร็จคือต้องเรียน 2 ช่วงในช่วงเช้ากับช่วงบ่ายรายวิชาเหมือนตอนเย็น ตอนช่วงเที่ยงแล้วก็กินข้าวที่มหาลัยเพลงกับเสี่ยกล้าก็กินกับเธอด้วยเช่นกัน พอเธอเรียนเสร็จเสี่ยกล้ากับเพลงมาส่งเธอที่หน้าบ้านของไอ้ซัน “ขอบคุณนะคะเสี่ยกล้าขอบใจนะเพลงเอาไว้เจอกันอาทิตย์หน้า” “เค! บ๊ายบายดูแลตัวเองด้วยนะฝากบอกแม่ด้วยว่าคิดถึง” “อื้อเดี๋ยวเธอบอกเขาให้เอาไว้มีโอกาสพาน้องแก้มมาหาเธอบ้างนะคิดถึงจัง” “ได้เลยค่ะป้าต่าย ” “บ๊ายบายจ้ะ” พอเธอเดินเข้ามาในบ้านมีคนมาเปิดรั้วหน้าบ้านให้เราอยู่แล้วไง! ในตอนนี้คนขับรถกำลังล้างรถของไอ้ซันอยู่เขาล้างรถเสร็จแล้วกำลังขัดเงาแล้วมันเดินออกมาพร้อมกับแต่งตัวดูดีวันนี้เป็นวันเสาร์ซึ่งมันไม่ได้ไปเรียนอยู่แล้วก็คงจะออกไปเที่ยวนั่นแหละอารมณ์ดีเดินผิวปากมาเชียว “ฮ่าๆเป็นยังไงบ้างลูกเมียน้อย” เธอยืนของเธออยู่เฉยๆแต่มันเดินเข้ามาหาเธอเอง เธอหยิบถังน้ำที่ลุงขับรถเขาเอาใส่น้ำยาล้างรถไว้ก่อนที่จะสาดมัน!! " ฟิ้ว! พรึ่บ ซ่า" “โอ้ยทำบ้าอะไรเนี้ย” หลังจากที่มันเปียกทั้งหน้าแล้วก็หัวรวมถึงชุดมันด้วยน้ำยาล้างรถก็เกือบเต็มกระแป๋งเช่นกัน “ความรู้สึกเป็นยังไงบ้าง” “มึงทำกูต่าย” “เออไง...ทีเมื่อเช้านี้มึงยังทำกูเลยหายกัน” “ได้ในเมื่อกูเปื้อนหึมานี่มึงก็ต้องเปื้อน...พรึ่บ” จู่ๆมันพุ่งเข้ามาหาเธอพร้อมกับกอดเธอแน่นคือพยายามผลักมันก็ไม่ออก “โอ้ยไอ้ซันไอ้เวรปล่อยกู” “หึ! ปล่อยเหรอได้นี่ๆๆ” ยังเอาหน้าของมันมาถูกับหน้าของเธออีกต่างหากน่ารังเกียจที่สุด “ทำอะไรกันน่ะซันทำอะไรต่ายลูก” เสียงพูดของคุณลุงหรือว่าพ่อของไอ้ซันพูดขึ้นจึงทำให้มันหยุด ก่อนที่เราทั้งคู่จะหันไปมองที่หน้าประตูไม่เพียงแต่พ่อของมันยืนอยู่ยังมีแม่ของเธอยืนมองอยู่เช่นกัน “อ๋อ...เปล่าครับพ่อพอดีผมกับต่ายเล่นกันทำความรู้จักกันไงเราทั้งสองคนก็เป็นพี่น้องกันแล้วใช่ไหมจ๊ะต่าย” บอกแล้วว่าคำพูดของมันแอบแฝงที่สุดมันไม่เคยเป็นความจริงเลย “ไอ้ซันคิดจะทำอะไร” เธอมองหน้ามันพร้อมกับคำพูด เธอไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร “เอาสิบอกกับเขาไปว่าเรากำลังทะเลาะกันแม่ของเธอกำลังป่วยอยากให้แม่ของเธอตาeไวก็พูดไปเลย” คือเธอเงียบแม่ของเธอกำลังป่วยจริงๆและไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ เธอก็คิดมากเรื่องที่เธอกับไอ้ซันทะเลาะกัน “ยังไงหนูต่ายมันทำอะไรหนูหรือเปล่า” พ่อของไอ้ซันถามเธออีกครั้งถึงเธอจะไม่ชอบเขา แต่เขาเป็นคนดีนะไม่ค่อยยุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอหรอกมีแต่ให้เงินเธอเเต่ก็ไม่รับเช่นกัน “ไม่มีอะไรค่ะเราทั้งสองคนดีกันแล้วกำลังทำความรู้จักกัน ” “จริงเหรอลูก” เธอพยักหน้าให้กับแม่คำพูดของแม่ดูเศร้าๆเสียงแหบๆ เธอไม่รู้ว่าเขาอาการเป็นอย่างไรบ้างเพราะว่าทุกครั้งที่ไปหาหมอคุณลุงพาไปโดยที่เธอไม่เคยได้ไปกับเขาเลยส่วนเรื่องยาเขาเป็นคนกินเองเธอจะจัดให้แต่แม่ไม่ยอม “อย่างนั้นก็ดีแล้ว ถ้ามันทำอะไรบอกกับลุงนะ” “ค่ะ” จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าไปในบ้าน คือมันยังกอดเธออยู่ขู่เก่งรังแกผู้หญิงเก่งเหรอได้!! " พรึ่บ!!" “โอ้ยยย...ต่ายอีโรคจิตอึก” เธอเอามือไปจับเป้ามันเเละบีบมันสะดุ้งแล้วปล่อยที่มันกอดเธออยู่หึดีนะมันไม่ได้ใส่กางเกงยีนส์ “เป็นยังไงล่ะมึงจุกไหมฮ่าๆ” ถึงกับตัวงอเลยทีเดียวเธอยิ้มพร้อมกับหัวเราะก่อนที่จะเดินเข้าบ้านแบบผู้ชนะ “ฝากไว้ก่อนเถอะมึงถ้ามีโอกาศกูจะเเท-งให้ยับเลย” “ไม่มีวันนั้นแน่นอน” “อีลูกเมียน้อย” “เออ”