ตอนที่ 3 ลูกเมียน้อย : ตอนที่3 อดทนเพื่อแม่! “ต่าย"

ลูกเมียน้อย Nc+ [ ซัน ] Ep.3 .....ต่าย..... “ต่ายที่คุณซันพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ หนูไปแย่งสามีใครลูก” เธอเงียบหลังจากที่แม่ของเธอถามเพราะว่าเขาได้ยินในสิ่งที่ไอ้ซันพูด เธอเดินมาหลังบ้านพร้อมกับเสื้อผ้าในตะกร้าของมัน แม่ของเธอจะซักผ้าให้มันอย่างที่มันต้องการเธอรู้แล้วว่าทำไมแม่ถึงอยากให้เธอมาอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าเขาถูกมันรังแกบางครั้งแม่ของเธอก็น่าสงสาร คุณลุงสามีใหม่ของแม่เธอหรือว่าพ่อไอ้ซัน เขาก็ไม่ได้อะไรนะ เขาดีกับแม่ดูแลแม่เธอแต่เขาก็ไปทำงาน ปล่อยให้แม่เธออยู่ที่บ้านโดยที่เขาไม่รู้ว่าลูกชายของเขากำลังแกล้งแม่เธออยู่ “ไม่มีอะไรหรอกแม่ มันก็พูดไปแบบนั้นแหละอย่าไปฟังคำพูดของมันเลย’’ แม่ของเธอพยักหน้าพร้อมกับเดินไปซักเสื้อผ้าเธอเลยไปทำแทนเขา “ต่าย ’’ แม่ของเธอชื่อการะเกดเขาได้สามีใหม่โดยที่พ่อของเธอเพิ่งเสียไปได้ไม่นานแต่สามีใหม่ของแม่เธอ เขาก็ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอหรอกมีแต่เขาจะส่งเสียให้เธอเรียนด้วยซ้ำ แต่เธอไม่เอาเงินของใครและไม่อยาก ติดหนี้บุญคุณใครหลังจากที่เธออยู่บ้านกับเพื่อนแต่ตอนนี้เพื่อนของเธอคืนดีกับแฟนแล้ว เธอเลยอยู่คนเดียวแต่แม่ของเธอให้มาอยู่ที่นี่เพราะว่าเขาป่วยซึ่งเธอไม่รู้มาก่อนว่าแม่ของเธอก็ป่วยเป็นมะเร็งคุณลุงแฟนใหม่ของแม่รักษาแม่อยู่ตอนนี้โดยที่ใช้เงินหลายบาทแล้วพอจะเข้าใจ แม่เธอแล้วว่าทำไมเเม่ถึงรีบมาอยู่กับคุณลุงตอนนี้เธออายุ 19 ย่างเข้า 20 ปี กำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งไม่ได้เรียนภาคปกติเพราะว่าหลังจากที่พ่อเธอป่วยก็หยุดเรียนและมาสมัครใหม่กับเพื่อนก็เลยเรียกเรียนเป็นภาคพิเศษเพราะว่าทำงานหรือว่าขายขนมไปด้วยได้ เรื่องของเธอบางคนอาจจะรู้แล้วใช่เธอรักพี่เชนเขาเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่เธอแอบรักและเขาขอเธอคบ แต่เป็นเวลาแค่ไม่กี่นาทีเขาต้องถูกผู้หญิงอีกคนนึงเอาไปทำไมเธอถึงร้ายลองคิดดู สิเป็นใครก็ต้องร้ายแต่เธอไม่เคยแย่งของคนอื่นหรือว่าคิดจะไปเป็นเมียน้อยแบบที่ไอ้ซันมันพูด หลังจากที่เธอบอกกับเขาว่าให้เขากลับไปง้อภรรยาของเขา ถามว่าเธอเจ็บหรือเปล่าก็เจ็บเพราะว่ารักเขา แต่เธอเลือกที่จะให้เขามีความสุขมากกว่ามาสงสารเธอซึ่งเข้าใจความรู้สึกของพี่เชนนะความผูกพันธ์ความใกล้ชิดก็คงกลายเป็นความรักแต่สำหรับเธอเขาอาจจะรู้สึกดีหรือเขาอาจจะสงสารเธอมากกว่าเพราะว่าเธอไม่มีอะไร เธอเลยตัดสินใจเปิดใจคุยกันในวันนั้นเธอบอกกับเขาว่าขอเป็นน้องสาว คุณหมิวเขาก็น่าเห็นใจนะเพราะว่าเขารักพี่เชนมากรักกว่าตัวเองด้วยซ้ำ เธอบอกตามตรงว่าเธอให้ความรักแบบที่คุณหมิวให้ไม่ได้แน่นอน เธอรักตัวเองมากกว่ารักพ่อรักแม่เธอมากกว่าที่จะต้องไปรักผู้ชายคนอื่นขนาดนั้นต้องแยกให้ออกสิ แต่ก็ช่างเถอะชีวิตของเขาเธอแค่ถอยออกมาแล้วมาทำหน้าที่ลูกของเธอให้ดีที่สุด ตั้งใจเรียนประสบความสำเร็จก็พอ “ต่าย” หลังจากที่เธอเอาเสื้อผ้าไปให้มันแล้วและเธอหมั่นไส้มันเลยไปบีบคอมันแต่ถูกมันบีบนมเธอกลับคือเจ็บเเละก็แบบกลัวเลยเเหละ เธอไม่เคยให้ใครถูกนมนอกจากน้องเเก้มลูกสาวของเพลงพิณ “อย่ามายุ่งถ้ายังไม่อยากตาe” ในตอนนี้คุณลุงหรือว่าพ่อของไอ้ซันไม่อยู่บ้านหรอกเพราะว่าพาแม่ของเธอไปหาหมอเธออยู่บ้านเพียงคนเดียวและกำลังทำอาหารเพื่อที่จะกินข้าวแต่มันเดินเข้ามาในครัวพอดีและเธอกำลังหั่นหมูอยู่ “ผู้หญิงบ้าอะไรวะ” “จำไว้นะถ้าทำอะไรแม่กูมึงตาe” “มึงก็จำไว้นะถ้ายังไม่พากันออกไปจากบ้านกูพวกมึงก็ต้องถูกกูทรมานแบบนี้แหละพวกเมียน้อยออกไป้ชิว” “อย่ามาใช้คำว่าเมียน้อยกับกู กูไม่เคยเป็นเมียน้อยใครและแม่ของกูก็ไม่ได้เป็นเมียน้อยใคร” “หึ! เหรอนี่นะไม่ใช่เมียน้อยสมเพชทั้งแม่และลูกไม่มีปัญญาหาเงินโดยวิธีอื่นแล้วเหรอ อ๋อ ถนัดวิธีนี้ได้อยากได้เงินกับฉันไหมล่ะ” บางทีมันก็มากเกินไปนะคือมันอยู่ในจุดที่เธอไม่ชอบคำพูดของมันสักนิด “มึงมาซันถ้ามึงยังพูดไม่หยุด กูเเท-งมึงให้มิดมีดเลย” ถือมีดหันไปหามันก่อนที่มันจะก้าวถอยหลังหนีเธอไป “อะเออ .. อย่าให้กูมีโอกาสบ้างก็แล้วกันกูก็จะเเท-งมึงให้มิดด้ามเลยอีเมียน้อย” ไม่เพียงแต่พูดมันยังรีบวิ่งออกไปหึ้ยทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะเนี้ย! ถ้าไม่ติดว่าแม่ไม่สบายเเธอไม่มาเด็ดขาด หลายวันผ่านไปเธออยู่บ้านนี้แหละตอนนอนเธอไปนอนที่บ้านด้านหลังนะคือมีสองบ้านและเธอรู้สึกว่าที่นี่สะดวกดีถึงแม้ว่าจะเป็นบ้านหลังเล็กแต่ก็หลังใหญ่กว่าบ้านของเธอจริงๆอีกแถมในห้องยังมีแอร์ คุณลุงบอกว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่เธอก็เลยมาเก็บกวาดเช็ดถูอยู่แม่ของเธออยู่ในบ้านหลังใหญ่ เธออยู่ที่นี่ใช่ว่าเธอจะอยู่ในสถานะลูกของคุณลุงเขาแต่มาอยู่ในสถานะลูกของแม่ เธอช่วยแม่บ้านทำงานทุกอย่างแล้วเธอก็อ่านหนังสือเพราะว่าจะต้องเรียนอีก ส่วนเรื่องเงินแม่เธอบอกว่าคุณลุงให้มาอีกทีเขาบอกว่าไม่ต้องไปทำขนมขายแค่อยู่บ้านดูแลแม่ให้ดีก็พอ เอิ่มก็คงต้องอยู่แบบนี้ไปก่อนเธอก็ไม่รู้ชีวิตของเธอเหมือนกันเเค่ให้เเม่หายเธอก็จะไป เหอะ!เธอก็รู้ทั้งรู้ว่าโรคนี้มันไม่มีทางรักษาหายอยู่แล้ว แต่เธอก็ปลอบใจตัวเองไม่รู้ว่าเป็นเวรกรรมอะไรพ่อของเธอก็ตาeด้วยโรคมะเร็งแม่ของเธอยังมาป่วยเป็นมะเร็งอีก วันนี้เป็นวันเสาร์และยามเช้าเธอรีบตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดนักศึกษาเพื่อที่จะไปเรียนและเธอโทรคุยกับเพลงพิณแล้วเขาก็จะไปเจอเธอที่มหาลัยเช่นกันโดยที่เอาลูกไว้ให้กับแม่แฟนของเธอเลี้ยงเสี่ยกล้าติดเพลงมากไม่ว่าจะไปเรียนหรือไปไหนนั่งเฝ้าอยู่ตลอดเวลาอย่างว่าแหละเขาเคยทำผิดพลาดมาและเขาก็รักเพลงกับลูกมากไม่น้อยชีวิตของเธอมีความสุขก็ดีแล้วชีวิตของเพลงน่าสงสารกว่าคนอื่นปล่อยให้เธอมีความสุขเถอะขอเป็นเพื่อนเธอก็ยินดี “ต่ายจะไปแล้วเหรอมาทานข้าวก่อนสิ” เธอจะบอกแม่ของว่าเธอไปเรียนแต่พอเดินเข้ามาเห็นคุณลุงกับแม่พร้อมกับลูกชายของคุณลุงก็ไอ้ซันนั่งกินข้าวกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร “อย่าไปเรียกคนใช้มากินข้าวด้วยเลยกินไม่ลง” มันเป็นคำพูดของไอ้ซันเธออยู่บ้านของเขาไงอยู่บ้านของคุณลุงแล้วถ้าเธอไปทำอะไรลูกชายเขา เขาก็คงไม่ชอบเธอสู้ต่างคนต่างอยู่ดีกว่าเธอไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจด้วยอยากให้เขามีกำลังใจรักษา “ขอบคุณค่ะเเต่ต่ายขอไปกินข้าวข้างนอกนะคะ” “อย่างนั้นมาเอาตังค์ไปก่อนลูก” “เลี้ยงทั้งแม่ทั้งลูกแบบนี้อนาคตขายบ้านเลี้ยงเมียน้อยแน่นอน” คือแม่ของเธอก็หันหน้ามองหน้ามันพร้อมกับน้ำตาคลอเธอเข้าใจความรู้สึกของแม่มากเลยนะ ขนาดเธอไม่ได้เป็นเมียน้อยหรือว่าเป็นเมียของพี่เชนและถูกว่าถูกกล่าวหาเธอยังเสียใจเลยแล้วความรู้สึกของแม่เธอล่ะ “ซัน!” “เหอะพูดนิดพูดหน่อยก็ไม่ได้ไม่กินแม่ง” “ขอบคุณนะคะแต่ไม่เป็นไรค่ะเงินต่ายมี เเม่เดี๋ยวต่ายกลับมานะขอไปเรียนก่อน” “จ๊ะ” เธอเดินออกมาจากในบ้านก็เดินตามถนนมาเรื่อยๆยังไม่มีรถแท็กซี่ผ่านมา เธอคิดว่าจะเดินไปขึ้นรถเมล์ซึ่งไม่ไกลจากตรงนี้มากจะได้ประหยัดค่าแท็กซี่ด้วย " ฟิ๊ว!! พรึ่บ!!" เธอกำลังยืนอยู่แล้วมีรถคันนึงขับมาด้วยความเร็วก่อนที่จะเหยียบน้ำที่มันค้างอยู่ข้างทางกระเด็นใส่เธอจนเปื้อนหมด “โอ้ยขับรถยังไงวะเนี่ย” รถคันนั้นรู้สึกคุ้นตามากมันไม่ได้ขับไปนะมันจอดก่อนที่จะเปิดประตูลงมามันเป็นไอ้ซัน “ฮ่าๆลูกหมาตกน้ำ เฮ้ยลูกเมียน้อยตกน้ำเน่า555+” ยอมรับเลยว่าน้ำตาไหลเพราะว่าอาทิตย์นึงเธอไปเรียนแค่วันเดียวและเธอจะต้องไปเรียนวิชาในภาคเช้าถ้ากลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไปเรียนไม่ทันอยู่ดี เธอกำมือทั้งสองข้างพร้อมกับจ้องหน้ามัน “ทำไมๆๆ!! ฮ่าๆสมน้ำหน้าลูกเมียน้อย” คำก็ลูกเมียน้อยสองคำก็ว่าเธอไปเอาผัวคนอื่นทำไมชีวิตของเธอจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยมันไม่ยากเลยที่เธอจะไปอยู่ที่อื่นแต่เป็นห่วงแม่ เธอยังเจอขนาดนี้แล้วไม่เธอจะเจอขนาดไหนก่อนที่เธอจะมาอยู่ที่นี่ เเม่งคิดว่าตัวเองเกิดมารวยแล้วทำอะไรก็ได้เหรอ เอาแล้วเรื่องนี้เริ่มมันขึ้นเรื่อยๆพระเอกก็ซ่านางเอกก็ไม่ยอมแล้วจะไปกันรอดเหรอวะ