ตอนที่ 6 ลูกเมียน้อย : Ep6 ทนอยู่

ลูกเมียน้อย Nc+ [ ซัน ] Ep.6 .....ต่าย..... หลายวันผ่านไป “ต่ายหนูไปเอาเสื้อผ้าคุณซันมาซักไปลูก” เธอกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในบ้านโดยที่แม่ก็นั่งอยู่คุณลุงไปทำงานอีกเช่นเคยตลอดระยะเวลาหลายวันที่ผ่านมาไม่มีวันไหนที่เธอไม่เจอไอ้ซันและไม่มีวันไหนที่มันไม่ด่าเธอ จนบางครั้งเธอเริ่มรำคาญเลยเดินหนีก็มันจะพูดอยู่คำเดียวว่าอีลูกเมียน้อย ถามว่ามันเจ็บมันไม่เจ็บหรอกแต่รู้สึกแบบไม่โอเคแต่ทุกวันนี้ก็อดทนเพื่อแม่อยากให้แม่มีความสุขเเล้วก็อยากให้แม่หาย เธอจะได้ไปจากที่นี่สักที “คนอื่นก็มีแม่เดี๋ยวเขาก็ไปเอามาซัก” “เรามาอยู่บ้านเขานะลูกไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่ไปเอามาซักเอง” “โอเคแม่อย่างนั้นเดี๋ยวต่ายไปเอง” เธอเอาหนังสือไปเก็บพร้อมกับเดินขึ้นไปบนห้องของไอ้ซัน โดยที่เธอก็รู้ตัวว่ามันจะต้องแกล้งเธออีกเช่นเคยเธอเลยพกมีดไปด้วยมีดพับอันน้อยของเธอ " ก๊อกๆๆ!! กูมาเอาเสื้อผ้าไปซัก" “อื้อ” ปกติถ้าเราเรียกมันบางครั้งมันก็จะเปิดประตูมาพูดว่าเธอนู่นนี่นั่นบางครั้งก็โยนตะกร้าเสื้อผ้าออกมาแต่ครั้งนี้ได้ยินเสียงมันอื่อแบบเบาๆ เธอไปจับลูกบิดประตูและบิดเปิดประตูเข้าไปเห็นมันนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเล็กวางบนหน้าผากมันไม่สบายเหรอ “ตาeหรือยัง” เธอเป็นคนเอ่ยถามมันก่อน “ยังอยู่ไล่มึงได้อีกนานต่าย” ขนาดจะตาeยังปากดีอีก เธอเลยเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าพร้อมกับเอาตะกร้าเสื้อผ้าที่มันใส่แล้ว “มึงซักให้ดีนะเสื้อผ้ากูตัวนึงเป็นหมื่น” “นอนป่วยไปเถอะมึงปากดีอะสมควร” “เออเรื่องของกู รอกูหายเมื่อไหร่กูจะไปเล่นงานมึงกับแม่มึง” “รีบหายนะจ๊ะพ่อคู๊ณ” เธอยิ้มอย่างน้อยวันนี้มันก็ลงมากวน เธอไม่ได้แล้วมีเวลาอ่านหนังสือแล้วก็มีเวลาที่จะทำขนมเธอเลยเอาเสื้อผ้าลงมาจากห้อง “คุณหนูคะเดี๋ยวพี่เอาไปซักเอง” พี่แม่บ้านคนที่อยู่ที่นี่เขาเห็นเธอ เขารีบเดินมาจับตะกร้าเสื้อผ้าของไอ้ซันที่มือเธอและบอกว่าเขาจะซักเองเธอก็ส่งให้กับเขาพร้อมกับพยักหน้า “ขอบคุณค่ะเดี๋ยวต่ายทำขนมเผื่อนะคะ” “หู๊ยขอบคุณมากๆเลยค่ะ” เมื่อพี่แกเอาเสื้อผ้าไปซักแล้วเธอเลยเข้ามาในครัวพร้อมกับทำขนมวันนี้จะทำบัวลอยไข่หวาน เธอก็เริ่มลงมือทำเลยใช้เวลานานพอสมควรแต่ยังไม่เห็นไอ้ซันมันลงมากินข้าวเลยนะหรือว่าจะแย่แต่ก็ช่างมันเถอะเธอจะเป็นห่วงมันทำไม พอเธอทำขนมเสร็จก็ตักขนมไปให้กับแม่ที่นั่งอยู่เก้าอี้ริมขอบสระ แต่พอเธอเดินขยับเข้าไปใกล้แม่ของเธอโดยที่เขาไม่รู้ตัวเธอแอบได้ยินเขาคุยโทรศัพท์ “แล้วก็ลูกจับได้เขาจะไม่โกรธฉันเหรอค่ะ” ลูกจับได้เขาจะไม่โกรธหมายความว่าอย่างไรเธอเริ่มงงแต่ยังคงยืนฟังอยู่ “ฉันกลัวไม่ได้มีเพียงแต่ต่ายเเล้วถ้าลูกชาย..." "ต่าย!!" เธอกำลังฟังแม่ของเธอคุยโทรศัพท์อยู่ แต่จู่ๆมีคนเรียกชื่อเธอขึ้นด้วยความเสียงดังแม่ของเธอหันกลับมามองก่อนที่จะวางโทรศัพท์ “ต่ายมาตั้งแต่ตอนไหนลูก” “เอ่อคือเพิ่งมาค่ะ” “แล้วหนูได้ยินอะไรหรือเปล่า” “ได้ยินอะไรเหรอคะ” “อ๋อๆป่าวจ้า” “ขอโทษนะที่เรียกเสียงดังไปหน่อยพี่จะบอกว่าที่พี่ซักผ้าเสร็จแล้วก็กำลังจะรีดให้” นั่นเป็นสิ่งพี่แม่บ้านที่เอาตะกร้าเสื้อผ้าของไอ้ซันไปซักแทนเธอพยักหน้าให้กับเขาพร้อมกับยิ้ม “ขนมเสร็จแล้วนะคะอยู่ในครัวตักกินได้เลยมี 2 หม้อ เอาไปแบ่งกัน 1 หม้อนะคะ” “ขอบใจนะจ๊ะใจดีจังเลย” “แม่ต่ายทำขนมมาให้ชิม” “ขอบใจมากลูก!” หลังจากที่เธอเอาขนมวางไว้ให้กับแม่เธอก็มองหน้าแม่ แต่เขาไม่สบสายตาเหมือนกับกำลังมีความลับอะไรที่ปิดบังเธออยู่ “คุณหมอว่ายังไงบ้างคะแม่” “แคร๊กๆ!!เธอรีบหยิบแก้วน้ำให้กับแม่ที่เขากินขนมแล้วก็สำลักในขณะที่เธอถาม ยิ่งทำให้เธอสงสัยแล้วก็รู้สึกแปลกๆเหมือนแม่กำลังโกหกอะไรเธออยู่สักอย่าง “หืมแม่รีบกินไปหน่อยมันร้อนด้วยเลยสำลัก” “คะ” “แล้วเรื่องเรียนของลูกเป็นยังไงบ้างย้ายมาเรียนภาคปกติสิไม่ต้องเรียนภาคพิเศษหรอก” “หนูถามแม่เรื่องป่วยแม่ยังไม่ตอบหนูเลยนะ ” “ไม่มีอะไรหรอกอาการปกติดีคุณหมอเขาเก่ง” “แล้วเรื่องยาได้กินครบหรือเปล่าแม่กินถูกไหมเอามาให้ต่ายจัดให้สิ” “ไม่เป็นไรลูกแม่จัดเองได้ว่าแต่คุณซันเขาลงมาหรือยัง” “ไม่รู้เขาสิแม่” “แปลกปกติจะลงมาแล้วแต่ทำไมวันนี้ถึงไม่ลงมากนะข้าวเช้าก็ไม่มาทาน” ทำไมสายตาของแม่เธอพร้อมกับคำพูดเขาดูเป็นห่วงไอ้ซันมากกว่าเป็นห่วงเธออีกนะ เขายังไม่ถามเธอเลยว่ากินข้าวหรือยัง มีแต่แม่เลี้ยงที่เกลียดลูกเลี้ยงแต่แม่เธอกับห่วงลูกเลี้ยงมากกว่าลูกตัวเอง “ตอนที่ต่ายไปเอาเสื้อผ้ามันไม่สบาย” “ห๊ะ...ซันไม่สบายเหรอแล้วเป็นยังไงบ้างทำไมเพิ่งบอกเเม่” “ดูแม่เป็นห่วงมันจังเลยนะต่ายเป็นลูกแม่หรือว่ามันเป็นลูกแม่กับแน่” “ต่ายหนูพูดอะไรลูกนี่เรามาอาศัยบ้านเขาอยู่มาใช้เงินของเขาต้องดูแลเจ้าของบ้านและภักดีกับเขาสิลูกเขาอยากได้อะไรก็ยอมเขาไปก่อน” “เห้อ” “ไปดูเขาสิเป็นอย่างไรบ้างถ้าไม่สบายหนักจะได้พาไปหาหมอ” “ช่างมันเถอะแม่มันปากดีให้มันนอนตาeอยู่นั่นแหละ ” “ไม่เป็นไรงั้นแม่ไปดูเองก็ได้” แม่ของเธอชอบพูดแบบนี้ เธอก็ไม่อยากให้เขาลำบากเลยรีบลุกขึ้น “โอเคเเม่ต่ายไปดูมันก็ได้” หลังจากนั้นเธอรีบเดินออกมาพร้อมกับขึ้นมาบนห้องของมัน พอเปิดประตูห้องเข้ามาเธอก็ไม่เคาะด้วย “เหี้ยเอ้ย! ว้าย” เธอรีบเอามือทั้งสองข้างปิดตาของเธอเพราะว่าตอนนี้มันโป๊อยู่คือเห็นเต็มๆ "พรึ่บ! เเคร๊กแกร๊ก!" ก็ตัวของเธอถูกกอดเเละดึงเข้ามาในห้องเธอไม่ทันตั้งตัว “ปล่อยนะไอ้ซันปล่อยกู” เธอทั้งดิ้นเเละถีบเเต่มันโยนเธอลงที่เตียงก่อนที่จะรีบขึ้นมาค่อมเธอเเละกดเเขนของเธอทั้งสองข้างลงเตียง “หึ! เธอก็ต้องการบอกมาเถอะอย่ามาเเอ๊บต่ายมานี่กูสนองความร่านให้” “อร้าย...ไอ้ซันปล่อยกูไอ้สัสซันปล่อย” เธอไม่มีโอกาศได้หยิบมีดเลยเเหละมันจับเเขนเธอเเละไซ้คอเธอจูบปากเธอด้วย “ฮื่อๆปล่อยกูไอ้เหี้ยซัน” “โอ้ยฮื่อๆเจ็บ” เอาแล้วสิลุ้นกันตอนต่อไป จุ๊บ