ตอนที่ 5 ลูกเมียน้อย : Ep5 ถูกรังเเก

ลูกเมียน้อย Nc+ [ ซัน ] Ep.5 .....ต่าย..... “จะไปไหนลูกเมียน้อย” คำพูดของผู้ชายคนหนึ่งที่พูดขึ้นพร้อมกับสายตาที่จ้องมาทางเธอบ่งบอกเลยว่าเขาเกลียดเธอมาก ผู้ชายคนนี้เป็นลูกของสามีใหม่แม่ของเธอตอนนี้ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของสามีใหม่เเม่แล้ว ถ้าเเม่ไม่ป่วยและถ้าเขาไม่ขอให้เธอมาอยู่ดูแลแม่บอกเลยว่าเธอไม่มาอยู่หรอก ที่นี่ไม่มีความสุขเธอโดนลูกชายของเขาว่าเธอสารพัดแกล้งเธอหลายอย่างจนบางครั้งก็คิดว่าจะหนีออกไปแต่ก็สงสารแม่ตอนนี้เขายิ่งป่วยเป็นโรคร้าย เธอยิ่งไม่อยากไปไหนส่วนเรื่องของพี่เชนจบลงแล้วแหละป่านนี้เขาคงมีความสุขกับภรรยาของเขาแล้ว เจ็บหรือเปล่าก็เจ็บนะคนที่เธอรักนี่แต่ถ้าปล่อยให้เขาไปมีความสุขและก็สิ่งที่ถูกต้องก็ต้องเป็นแบบนั้น เธอไม่เคยยอมลูกชายของสามีใหม่ของแม่หรอกนะที่ว่าเธอ เธอก็ว่าตอบกลับเธอไม่เคยอ่อนแอเมื่อมาอยู่ที่นี่เหมือนตัวคนเดียวที่เธอยอมไม่ได้เลยก็ตอนนี้มันรังแกแม่เธอนี่แหละ “เสือก” เธอหันหน้าไปหามันพร้อมกับคำว่าเสือกออกจากปากเธอ ใช่เมื่อก่อนนี้เธอเป็นคนดีไม่ค่อยด่าไม่ค่อยพูดแต่ในเมื่อเธอมาเจอคนที่ด่าเธอพูดหยามดูถูกเธอ แล้วจะทนพูดดีกับมันทำไมในเมื่ออายุเท่ากัน “มากเกินไปละนะ” “เข้ามาสิถ้าคิดว่าตัวเองแน่” ตลอดที่เธออยู่บ้านหลังนี้ก็คิดว่าตัวเองไม่ปลอดภัยหรอก เธอพกมีดพับไว้กับตัวตลอดไม่ว่าจะเป็นกระเป๋ากางเกงหรือว่ากระเป๋าสะพายอันไม่ใหญ่แต่สามารถแท-งแล้วเลือeออกได้เลยแหละ เธอควักมีดอันนั้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนที่จะชี้หน้ามันทำให้มันถอยหลังหนีออกจากเธอ พร้อมกับสีหน้าที่เปลี่ยนคงไม่คิดว่าเธอจะทำจริงสินะถ้าลองเข้ามาใกล้สิเธอไม่ไว้หน้าเหมือนกัน “ต่ายหนูจะทำอะไรลูก” ที่เธอยืนกันอยู่หน้าบ้านแต่เธอไม่เห็นว่าแม่ของเธอเดินออกมา แม่เดินออกมาเห็นเธอกำลังเอามีดชี้หน้าลูกเลี้ยงเขาอยู่พอดี แม่จับมีดลงก่อนที่จะขยับเข้ามาใกล้เธอแล้วก็จับมีดที่มือของเธอออก “แม่” “สอนลูกแบบนี้เหรอมาอยู่บ้านคนอื่นเขาและยังจะทำร้ายลูกชายเจ้าของบ้านอีกหึ! ต่ำฉันจะแจ้งตำรวจจับเธอทั้งคู่” “ขอโทษนะคะคุณซันเเต่ต่ายไม่ตั้งใจจริงๆค่ะขอโทษนะคะอย่าแจ้งความเลยนะต่ายขอโทษคุณซันเดี๋ยวนี้” แม่เอามีดออกจากมือเธอพร้อมกับมองหน้าเธอแถมยังบอกให้เธอขอโทษมันอีก แม่ไม่รู้เลยเหรอมันรังแกลูกสาวแม่มาโดยตลอดหรือว่าแม่รู้แม่ก็ยอมเพราะว่าต้องการอยู่กับครอบครัวของเขา “ไม่ค่ะต่ายไม่ผิดมันต่างหากที่ผิด” “ต่ายถ้ายังรักแม่อยู่ขอโทษคุณซะ” แม่ของเธอมองหน้าอีกครั้งพร้อมกับบอกให้เธอขอโทษมันด้วยคำพูดที่เหมือนตะคอก แม่ไม่เคยตะคอกเธอหรอกเธอน้ำตาคลอเลยแหละมันมาถึงจุดที่แบบเธอไม่ผิดแค่ป้องกันตัว “เอ้าขอโทษสิหรือว่าจะให้ไปแจ้งความ” มันพูดย้ำอีกครั้งความรู้สึกตอนนี้โคตรเกลียดมันเลยอย่าให้มีโอกาสบ้างนะมึง “ต่ายถ้าต่ายไม่ขอโทษเเม่จะขอโทษคุณซันเอง” “ค่ะ ต่ายขอโทษ” เธอพูดคำขอโทษออกไปโดยที่ไม่มองหน้ามันด้วยซ้ำ “ขอโทษแบบนี้ใครก็พูดได้แล้วจะไปรู้เหรอว่าขอโทษใคร ต้องไหว้ฉันด้วย” เธอหันกลับไปมองหน้ามัน มันจะให้เธอไหว้มันแล้วก็ขอโทษมันด้วยบางทีมันก็มากเกินไปป่ะวะ “อย่ามากเกินไปไอ้ซัน” “เออ...อย่างนั้นรออยู่ตรงนี้แหละกูจะไปแจ้งความ” “ต่ายไหว้เขาไปเถอะลูกขอโทษเขา” “ฮึ้กขอโทษพอใจหรือยัง” เธอยกมือไหว้มันพร้อมกับขอโทษก่อนที่น้ำตาเธอจะไหลออกมา ไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้แล้วเธอเลยเดินออกมาจากบ้านทันที “ต่ายไปไหนลูก” คำพูดของแม่เธอที่ถามแต่เธอไม่ได้หันกลับไปมองหรอกเพียงแต่สองมือของเธอเช็ดน้ำตาแล้ว 2 ขาของเธอพาตัวเองออกมาจากบ้านหลังนั้นไม่ได้หนีไปไหนแต่เธอแค่ออกมาตั้งหลัก ในจุดนี้มันท้อแล้วก็เหนื่อยที่จะต้องรับมือกับมันทุกวันโดนแกล้งทุกครั้งที่เจอ พูดทำร้ายจิตใจตลอดเวลาแถมแม่ยังเข้าข้างมันอีกต่างหากถ้าไม่ติดว่าแม่ป่วยเป็นโรคร้ายเธอคงไม่ทนอยู่หรอก เธอเดินร้องไห้ออกมาไม่รู้จะไปไหนเลยไปที่ป้ายรถเมล์ก่อนที่จะนั่งรถเมล์ 10 บาทแล้วตรงไปที่ห้าง เฮ้อการที่เธออยู่บ้านหลังนั้นทำขนมขายมีความสุขอยู่แล้วนะ ทำไมเรื่องต้องมาเกิดกับเธอด้วยทำไมแม่ต้องป่วยด้วย เธอไม่อยากกลับไปบ้านของสามีใหม่ของแม่เธออีกแต่ก็ทำไม่ได้หรอกเพราะว่าเธอ ต้องไปดูแลแม่เธอปล่อยให้มันแกล้งแม่ไม่ได้แน่นอนแต่ตอนนี้เธอเหนื่อยและก็ท้อเธอเลยเดินออกมาสงบสติอารมณ์ข้างนอก เธอนั่งอยู่ในห้างพร้อมกับกินไอศครีมโคนอันละ 20 กว่าบาท ไม่ได้ไปนั่งกินในร้านหรอกกินจนหมดแล้วก็เอาเปลือกทิ้ง ก่อนที่จะนั่งมองคนอื่นที่เขามาเดินห้างเป็นครอบครัวบางคู่ก็มีลูกน้อยด้วยกันก่อนที่จะหยิบมือถือของเธอออกมา มีเบอร์แม่โทรหาแล้วก็เบอร์แปลกโทรหา เธอเลือกที่จะไม่รับก่อนที่จะกดโทรไปหาเพลงพิณเพื่อนของเธอเป็นยังไงบ้างนะคิดถึงน้องแก้มจัง “ฮัลโหลว่าไงจ๊ะป้าต่ายคิดถึงน้องแก้มเหรอ” เสียงหวานๆของเพลงพิณที่ฟังดูแล้วเธอกำลังมีความสุขทำให้เธอมีความสุขนะ เมื่อได้เห็นเพื่อนที่รักมีครอบครัวที่ดีเธอไม่เคยน้อยใจที่เธอได้อยู่คนเดียว เธอดีใจที่เขามีครอบครัวแล้วก็มีพ่อให้กับน้องแก้มต่างหาก “เป็นยังไงบ้างคะคิดถึงจังน้องแก้มล่ะ” “เจ้าแก้มอยู่ด้านล่างจ้าอยู่กับคุณแม่ของเสี่ยกล้า” “วันมาเรียนเอาน้องแก้มมาด้วยนะคิดถึงจัง” “เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมเสียงเหมือนกำลังร้องไห้อยู่ที่ไหนเหรอเดี๋ยวเพลงไปหา” “ฟังผิดแล้วร้องไห้ที่ไหนล่ะยังอยู่ที่ห้างเนี่ยกินไอศครีมเสร็จแล้วกำลังจะกลับบ้าน” เธอพยายามพูดให้ดูมีความสุขแต่จริงๆแล้วน้ำตาของเธอไหลโดยที่เอามือเช็ดน้ำตาเเละคุยโทรศัพท์กับเพื่อนต่อ “อ่าวเพลงคิดว่ามีเรื่องอะไรมาเที่ยวบ้านเสี่ยกล้าหรือเปล่ามาหาน้องแก้มนะเราคิดถึงต่าย” ทำไมเธอถึงไม่อยากไปบ้านเสี่ยกล้าเหรอก็เพราะว่าไม่อยากไปเจอคุณหมิวแล้วก็พี่เชนถึงเธอจะโอเคเเล้วแต่ความรู้สึกของเธอมันยังรู้สึกเจ็บแล้วก็ยังไม่อยากเห็นทั้ง 2 คน “เอาไว้วันหน้านะวันนี้ต่ายต้องกลับบ้านก่อน” “ต่ายรู้หรือยังว่าพี่เชนเขาเป็นพ่อคนแล้วนะ” “เหรอดีใจกับเขานะอย่างนั้นแค่นี้ก่อนนะเรากลับบ้านแล้วจะโทรหาใหม่” เธอกดวางสายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงโทรศัพท์ถึงแม้ว่า เราจะจบกันได้ด้วยดีแต่ความเจ็บปวดของเธอยังคงอยู่เขามีครอบครัวที่สมบูรณ์พ่อแม่ลูกแล้ว “ฮึ้บ! เธอจะร้องไห้ทำไมถึงต่ายเขามีความสุขก็ดีอยู่แล้ว เราตกลงกันแล้วว่าเธอเป็นน้องสาวเขานี่ยอมรับให้ได้” คำพูดของเธอที่พูดกับตัวเองเหมือนกับคนบ้าเลยแหะ เธอลุกขึ้นพร้อมกับเดินว่าจะไปซื้อครีมเพราะว่าไม่มีครีมทาหน้าเลยแต่ไม่รู้ว่าโลกกลมหรือว่าอะไรนะทำให้เธอมาเจอพี่เชน แล้วก็คุณหมิวอยู่ที่โซนครีมพอดี เธอเห็นเขายืนอยู่พร้อมกับเลือกครีมและดูหยอกกันทำไมที่ตรงนั้นไม่ใช่ของต่ายละเธอไม่ได้ถามใครนะถามตัวเองต่างหาก “ต่าย” เธอกำลังยืนดูเขาโดยที่ไม่ทันได้คิดว่าต้องถอยออกมาพี่เชนหันมาพอดีก่อนที่จะเรียกชื่อเธอ “มาซื้อครีมเหรอคะ” “อื้มพาน้องหมิวมาซื้อ” ไม่เพียงแต่คำพูดแต่เขายังเดินขยับเข้าไปใกล้คุณหมิวก่อนที่จะเอามือโอบเอวภรรยาของเขา ที่เขาแสดงออกแบบนี้ก็กลัวว่าภรรยาของเขาจะคิดมากโดยที่ไม่ได้สนใจว่าเธอก็มีหัวใจเหมือนกัน “ค่ะอย่างนั้นต่ายไปก่อนนะ” “ครับแล้วมาซื้ออะไรเหรอ” “มาธุระค่ะ” “จะคุยกันหรือเปล่าคะหมิวจะได้ไปรอที่อื่น” คุณหมิวพูดขึ้นโดยที่มองหน้าพี่เชนเขากำลังหึงสามีของเขาเธอดูออกแต่ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะว่าเขารักคุณไปแล้ว “ไม่ต้องหึงต่ายนะคะพี่เชนเขารักคุณแล้วก็แคร์คุณมากนะ”หลังจากที่เธอพูดจบก็หันหลังให้เขาทั้งสองคนทันทีเพราะว่าน้ำตาของเธอจะไหลไม่สิ ไหลออกมาแล้วในวันนี้เป็นวันอะไรนะมีแต่เรื่องให้เธอร้องไห้! บ้าน!! เมื่อมาถึงบ้านเธอกำลังจะเข้าบ้านเเต่ประตูรั้วล็อคเธอก็กดออดไม่มีเเม่บ้านมาเปิดเลยไปไหนกันหมดเนี้ย “อ่าวกลับมาทำไมละฮ่าๆอยู่นอกรั้วนั่นแหละลูกเมียน้อย” ไอ้ซันเดินหัวเราะออกมา แบบตอนนี้ยังร้อนอยู่บ่ายสองบ่ายสามอะ “ไอ้สัสเปิดประตู” “กูชื่อซัน” “มึงสมควรชื่อสัส!” “ปากดีนอนตรงนั้นเเหละมึง” มันเดินหนีเธอเข้าไปเเล้วรถของพ่อมันไม่อยู่ เขาคงพาเเม่ไปหาหมอหึก็แค่รั้วบ้านทำไมจะปีนไม่ได้ เธอปีนทันทีเลยแหละไอ้ซันไม่ได้หันมามองด้วยก่อนที่เธอจะหล่นลงไปคือเสียงเท้าหันกลับมามองและตกใจ “เหี้ยคนหรือลิงวะ” “เก่งนักเหรอซันมึงเก่งมากใช่ไหม” เธอหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ข้างพุ่มไม้ตีเเม่ง “ผวะ! โอ้ยต่ายกูเจ็บโอ้ยหยุด” เธอฟาดมันสองทีก่อนที่มันจะเอามือจับไม้กวาดเเละดึงจะเเย่ง “เอามานี่” “ไม่มีทาง” เธอเเย่งคืนแบบว่ามีแรงเท่าไหร่ใส่ให้หมด เธอต้องเอาไม้กวาดขึ้นมาฟาดมันอีก “ตุ๊บ....ฮ่าๆไงมดลูกพังไหมมึง” ก็มันปล่อยไม้กวาดเธอก็หงายท้องดิถึงกับก้นกระแทกกับพื้นอย่างแรงจุกท้องเลยแหละ “ฮึ้ก” เธอร้องไห้พร้อมกับมองหน้ามันด้วยความโกรธวันนี้เธอร้องไห้ 3 ครั้งแล้วทั้งเจ็บใจแล้วก็เจ็บตัวแถมยังไปเจอพี่เชนทำให้แผลเก่าแล้วเจ็บซ้ำขึ้นมาอีก! “ขี้เเยหึอ่อนแอก็พาแม่กลับบ้านไป” “ฮึ้ก...คิดว่ากูอยากอยู่เหรอจำไว้ว่ากูไม่เคยอยากได้เงินของใครหรือว่ามาอยู่สุขสบาย” เธอกัดฟันแล้วก็กำหมัดในขณะที่เธอกำลังนั่งอยู่ที่พื้นลุกไม่ขึ้นหรอกจุกปล่อยซะขนาดนั้นดีหัวไม่ฟาดพื้นเเม่ง “ถ้าไม่อยากอยู่ก็พาแม่ออกไปสิออกไปพวกเมียน้อยลูกเมียน้อย” มันรีบเดินเข้าไปในบ้านคำก็เมียน้อยสองคำก็ลูกเมียน้อยเเม่งเหนื่อยเเล้วนะ!