ตอนที่ 9 ลูกเมียน้อย : Ep9 รู้สึกผิด

ลูกเมียน้อย Nc+ [ ซัน ] Ep.9 .....ซัน..... ..เช้า.. ผมไม่คิดว่าต่ายเธอยังซิง น้อยมากที่ผู้หญิงอายุจะยี่สิบเเล้วยังซิง ผมไม่ได้คิดอะไรก็เเค่อยากเอาและคิดว่าเธอก็คงเล่นตัวแต่ป่าวเธอไม่เคยผ่านมือชายมาเลย ทำไมรู้สึกผิดจังวะยิ่งขยับไปเห็นเลือ-ดที่หยดลงผ้าปูทีนอนยิ่งรู้สึกผิด! ผมหันมองเธอที่นอนหันหลังให้ผมพร้อมกับใช้ผ้าห่มปกปิดเรื่อนร่างตัวเองคงจะร้องให้แหละสะอื้นสะขนาดนั้น “ต่าย” ผมเรียกชื่อของเธอขึ้น “เหี้ยไรเล่าฮึ้ก” ก็ตอนเเรกจะพูดดีด้วยเเต่ดูคำตอบที่ตอบผมมาสิผมเลยจับเเขนเธอให้หันกลับมาทางผมเธอก็สะบัดเเขนผมออก “ฮึ้บอย่ามาโดนตัวกู” “อย่ามาเล่นตัวต่ายมึงเป็นของกูเเล้วจำไว้กูเอามึงเเล้วทำเป็น” “ฮื่อๆสะใจมึงยังเล่าสะใจมึงยัง” เหอะร้องให้หนักยิ่งกว่าเดิมอีกยอมรับว่าไม่ได้คิดอะไรเเต่พอเห็นต่ายร้องให้มากๆความรู้สึกเหมือนตัวเองเลว “ยัง” “ฮึ้กไอ้ซันมึงหลอกกูเหรอ” “กูหลอกอะไรก็ตามสัญญาก็จะไม่เเกล้งแม่ของมึงเเละกูจะไม่ไล่มึงเเต่มึงต้องมาให้กูเอาทุกคืน” ต่ายมองหน้าผมพร้อมกับสะดื้นอึกๆ “ฮึ้กไหนมึงเอาเเล้วไม่เเล้วเล่า” “กูพูดแบบนั้นเหรอต่ายมึงเข้าใจผิดเเละกูหมายความว่ามึงกับแม่มึงอยู่สงบสุขเเต่ต้องเเลกกับร่างกายมึงทุกคืน” “ฮื่อๆไอ้ชั่ว” “เออไงกูก็ไม่ใช่คนดี! ลุกเเละกลับห้องมึงไปได้เเละอ่ะนี่เงินถือซะว่าค่าบริสุทธิ์ที่กูได้มา” ผมหยิบเงินที่หัวเตียงมาใส่มือให้กับต่าย “ฮื่อๆกูไม่เอา พรึ่บ!” มันโยนเงินคืนผมและลุกโดยที่ดึงผ้าห่มปิดหน้าอกพร้อมกับเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจายลงพื้นทั่วๆ “หึทำเป็นไม่เอาเงินหรือว่าน้อยไปวะ” ผมได้เพียงเเต่เงินก้อนนั้นที่หล่นตรงช่วงที่เธอลุกไปเข้าห้องน้ำ! ไม่นานต่ายออกมาพร้อมกับใส่เสื้อเรียบร้อยเเต่ไม่ได้วิ่งหรือเร็วคงจะเจ็บแหละ “ตาeไหม” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมปากเสียงกับเธอแบบนั้นทั้งๆที่อยากจะถามว่าเจ็บมากไหม “ฮึ้บเออเรื่องของกูไอ้สัส” นั่นไงแล้วมันก็หันหน้ามาว่าผมไม่พอด่าผมอีกต่างหาก “เรียกชื่อผัวให้ถูกหน่อยต่ายผัวชื่อซัน” “หยาบคาย” ในขณะที่เธอออกไปแล้วผมก็ลุกอาบน้ำเช้าเลยพอผมอาบน้ำทำไมในหัวสมองผมยังคิดเรื่องที่ผมทำกับเธอนะรู้สึกผิดแล้วก็เห็นภาพเธออยู่ตลอดเห็นภาพที่เธอร้องไห้ทำอะไรลงไปวะเนี่ย ตอนแรกคิดว่าจะเอาแค่ความชนะแต่ทีนี้มันเลยเถิดแล้วก็ระงับอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เช่นกัน หลังจากนั้นผมเปิดประตูออกมาเพื่อที่จะลงมาด้านล่างแต่ในสายตาของผมหันไปมองหน้าห้องของเธอก่อนผมคิดว่าเธอน่าจะยังไม่ลงไปหรอกผมเดินไปที่หน้าห้องของเธอก่อนที่จะใช้มือบิดลูกบิดประตู เข้าไปประตูของเธอไม่ได้ล็อคแต่เธอไม่ได้นั่งอยู่ที่เตียงหรือว่าอยู่ในห้อง ผมจะถอยหลังออกแต่ได้ยินเสียงน้ำที่ไหลอยู่ในห้องน้ำพร้อมกับเสียงสะอื้น ผมเลยก้าวขาเข้าไปจนถึงหน้าห้องน้ำได้ยินเสียงร้องไห้แรงมาก “ฮื่อๆ” ถ้าตั้งแต่เธอออกมาแล้วเธออยู่ในห้องน้ำ พร้อมกับได้ยินเสียงน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัวแน่นอนถ้าเธออยู่ในนี้ตั้งแต่เธอกลับมา ไม่เป็นไข้ตาeเหรอว่ะ " ก๊อกๆๆๆๆๆ ต่ายจะนอนตาeอยู่ในห้องน้ำเหรอออกมาได้แล้ว” ผมเคาะประตูดังๆพร้อมกับเรียกแต่ก็เงียบ “ต่ายกูบอกให้เปิดประตู” ผมพูดหลายครั้งแล้วแล้วประตูห้องน้ำก็ไม่เปิดสักทีผมเลยเอามือไปจับลูกบิดแต่ก็ล็อค " ปั้งๆ ต่ายกูบอกให้เปิดประตูไง เป็นอะไรหรือเปล่าวะเนี่ย ปึ้ง! ปึ้ง!" ผมเอาตัวของผมกระแทกประตูเข้าไปในเมื่อไม่เปิดผมก็พังประตูเข้าไปเลยแหละเสียงดังไหมก็เสียงดังนะไม่รู้ว่าคนข้างล่างจะได้ยินไหมผมทำอยู่อย่างนั้น 3-4 ครั้ง จนกลอนประตูลูกบิดหลุดเข้าไปภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าเธอนั่งกอดเข่าอยู่ใต้ฝักบัวมีน้ำเปิดลงล่างทั้งหัวลงไปจรดเท้าเธอนั่งกอดเข่าอยู่มุมหนึ่งในห้องน้ำโดยที่ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น “ต่ายทำบ้าอะไรวะเนี่ย” ผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกันผมเลยปิดน้ำก่อนอันดับแรกก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูมาคุมตัวเธอแล้วตัวของเธอร้อนจี๋เลย “ฮื่อๆปล่อยให้กูตาeไปเลย” ผมไม่รู้หรอกว่าการที่เธอเสียซิงจะต้องเสียใจขนาดนี้เลยเหรอ แต่ผมก็รู้สึกผิดเลยตอนนี้เหมือนผมกำลังจะฆ่-าคนคนหนึ่ง “มึงจะตาeได้ไงไหนบอกว่าจะอยู่ดูแลแม่มึงไง” “ฮื่อๆ” ยิ่งพูดไปเธอก็คงไม่รู้เรื่องหรอกผมเอาผ้าขนหนูคลุมเธอก่อนที่จะประคองเธอลุกเห้อแล้วคิดดูสิอยู่ในสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้าเลย จนผมต้องดึงผ้าขนหนูอีกผืน มาปิดไว้ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากเห็นหรอกนะแต่รู้สึกว่ามันไม่โอเค “หาเรื่องตาeตัวก็ร้อนเป็นไฟเลย” “ฮื่อๆออกไป! ออกไปจากห้องกูฮื่อๆ” ในตอนนี้ผมรู้สึกว่าเหมือนเธอไม่มีเรี่ยวแรงขนาดใช้สองมือผลักหน้าอกของผมยังทำได้แค่เบาๆ “กูบอกให้เงียบต่ายหรือว่าอยากให้ทุกคนรู้” “ฮึ้กๆกูไหว้ละออกไปที” ไม่เพียงแต่สายตาที่มองผมพร้อมกับน้ำตาไหลแต่เธอยังพนมมือขึ้นไหว้ผมอีกต่างหาก “ต่ายกูไม่ได้มาทำร้ายหรือว่าทำอะไรมึงไม่สบายตัวร้อนเนี้ย” “ฮื่อๆก็เพราะมึงหรือเปล่าล่ะที่ทำกูแบบนี้กูไม่เคยไปทำอะไรให้มึงเลยสักนิดฮึ้กกูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ากูไปทำเวรกรรมอะไรไว้มีแต่คนทำร้ายกู ฮื่อๆ” “กูขอโทษ” ผมขอโทษมันไปในตอนแรกผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแต่พอดีรู้สึกผิดรู้สึกผิดมากๆ “ฮื่อๆออกไป” “อืม” ผมยอมออกมาจากห้องของเธอพร้อมกับเดินลงมาด้านล่างก็มาเจอคุณพ่อกับแม่ของเธอที่กำลังนั่งอยู่โต๊ะอาหารกับข้าวเต็มมากมายมีแต่ของโปรดผมทั้งนั้น “คุณซันมาแล้วมาทานข้าวค่ะมีแต่ของโปรดทั้งคุณซันทั้งนั้นเลยนะคะ” ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแม่ของต่ายถึงพูดดีกับผมถ้าจะว่าต่อหน้าพ่อก็คงเป็นไปไม่ได้เพราะว่าลับหลัง เขาก็พูดดีกับผมและพยายามยิ้มให้ผมบ่อยๆตั้งแต่ผมกลับมาเจอเขาอยู่ที่นี่แล้วตั้งแต่ทีแรกก็ว่าได้ “ซันมากินข้าวลูกแล้วหนูต่ายยังไม่ลงมาเลย” “เดี๋ยวฉันไปตามเองค่ะ”มันเป็นเสียงแม่บ้านพูดขึ้นแล้วเขาก็เดินขึ้นไปตาม ผมเองมานั่งที่โต๊ะอาหารแล้วแม่บ้านอีกคนก็ตักข้าวให้รู้สึกว่ากินอะไรไม่ค่อยลง รู้สึกว่าตัวเองผิดมากๆ “เป็นอะไรหรือเปล่าคะหรือว่าไม่สบาย” ผมเงยหน้ามองหน้าแม่ของต่ายทำไมต้องเป็นห่วงผมด้วยทำไมต้องพยายามถามผมหลายๆอย่างและทำดีกับผม “ป่าว” “ซันพูดกับคุณน้าเขาดีๆสิลูก” คุณพ่อของผมพูดพร้อมกับหันมามองหน้าผมความเป็นจริงผมไม่จำเป็นจะต้องพูดกับเมียน้อยของพ่อดีหรอก “ไม่เป็นไรหรอกค่ะแค่มานั่งทานข้าวด้วยก็ดีมากๆแล้ว” “คุณต่ายบอกว่าทานข้าวกันก่อนเลยค่ะ” แล้วแม่บ้านคนที่ขึ้นไปตามก็ลงมา ผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอลงมาไม่ไหวหรอกอีกอย่างเธอไม่สบายด้วย “ไม่เป็นไรหรอกค่ะทานแค่นี้ก็ได้เดี๋ยวเธออยู่บ้านเธอก็หากินเอง” “อะๆทานๆ” คุณพ่อของผมดูมีความสุขมากเลยท่านยิ้มแล้วก็กินข้าวผมไม่เพียงแต่มองหน้าเขา ผมเป็นลูกที่ดีมาตลอดนะ ผมมาเถียงเขาตอนที่แม่ผมเสียแล้วเขาพาเมียน้อยเข้ามาในบ้านนี่แหละ ผมทานข้าวไม่ได้มากหรอกกินได้ 2-3 คำ แล้วก็ขอตัวลุกขึ้นออกมาในวันนี้มหาลัยก็เปิดแต่ผมไม่ได้ไป ก่อนที่ผมจะเดินเข้ามาในครัวหลังจากที่คุณพ่อพาภรรยาน้อยของเขาออกไปแล้ว “คุณซันต้องการอะไรเหรอคะเข้ามาถึงในครัวเลย” “ผมอยากได้ข้าวต้มหรือโจ๊ก 1 ถ้วยและยาแก้ไข้” “ได้เลยค่ะรอสักครู่นะคะเดี๋ยวป้าทำให้” “ครับเสร็จแล้วไปตามผมด้วยนะ” “คะ” ผมจะเอาข้าวต้มกับยาแก้ไข้ไปให้ต่ายกินไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง เหอะผมควรเกลียดเธอแต่ทำไมในใจเป็นห่วงวะเเม่งเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย ก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นมากมายหรอกซันนายเเค่รักต่าย