ตอนที่ 2 อยากรู้นิสัย

“พี่ไทม์ ทำอะไรอยู่” หญิงสาวหน้าหวานในชุดเสื้อคอเต่ารัดรูปกระโปรงสั้นสีขาวขนมชั้นระบาย พุ่งพรวดเข้ามาในห้องทำงานของพี่ชายช่วงสาย “มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มตาหวานวัย35 มองน้องสาวที่เขาให้ฉายายว่ายัยตุ๊กตาน้อยที่กำลังทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ตรงหน้าด้วยสายตาฉงน ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นโรงพยาบาลของตระกูลแต่พนิกาก็ไม่ค่อยจะย่างก้าวเข้ามาเท่าไหร่หากไม่มีนัดตรวจร่างกาย จึงแปลกใจพอสมควรที่วันนี้น้องสาวเข้ามาหาได้ “เพ้นแค่อยากจะมาถามถึงเรื่องคุณพร้อมค่ะ” “ทำไม มีอะไรเเหรอ” ทิวากรละงานในมือเงยหน้ามองน้องสาว เขาเลือกที่จะตั้งใจฟังคำถามของพนิกาเต็มที่ เพราะเห็นว่าน้องสาวของเธอต้องทำงานร่วมกับพร้อมพักตร์โดยตรงแทนคนเป็นพ่อที่กำลังไปเที่ยพักผ่อนต่างประเทศ เธออาจจะมีปัญหาหนักใจที่อยากปรึกษาเขาก็เป็นได้ “ก็อยากรู้นิสัยใจคอเค้าว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไรค่ะ เวลาทำงานด้วยกันจะได้ง่ายขึ้น” “อืม พี่ก็ไม่ค่อยรู้เรื่องนิสัยใจคอพี่พร้อมสักเท่าไหร่นะ เพราะไม่ค่อยได้เจอคงต้องถามภพแล้วล่ะ” “งั้นเดี๋ยวเพ้นไปคุยกับพี่ภพเองค่ะ เพ้นขอตัวนะคะ” รู้ดังนั้นก็รีบลุกขึ้นพรวด “มาหาพี่เพราะธุระแค่นี้เเหรอ” ทิวากรขมวดคิ้วมองตามหลังน้องสาวตัวเล็กที่กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องทำงานของเขาไป “ค่ะ แค่นี้แหละค่ะ” “โอเค” ชายหนุ่มยกมือเกาหัวแกรกๆ คิดว่าปัญหาของพนิกาจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเสียอีก ถึงต้องรีบมาถามปรึกษาเขาด้วยตัวเอง “น้องเพ้นดูแข็งแรงกว่าที่พี่คิดอีกนะครับ ช่วงนี้หมั่นออกกำลังกายเบาๆ ทานอาหารที่มีประโยชน์ อีกอย่างที่สำคัญห้ามลืมทานยาเด็ดขาดเลยนะครับ” หมอหนุ่มกำชับพนิกาที่เป็นทั้งคนไข้ของเขาและเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิท หมอหนุ่มย้ำชัดเรื่องให้หญิงสาวทานยาให้ตรงตามที่เขาสั่ง เพราะไม่อย่างนั้นสุขภาพที่ดีในตอนนี้อาจจะแย่ลงกะทันหันหากไม่ทานยาต่อเนื่อง “ค่ะ เพ้นทำตามที่พี่ภพบอกทุกอย่างอยู่แล้วล่ะค่ะ พี่ภพย้ำเพ้นทุกครั้งเลย เพ้นความจำดีอยู่นะคะ” “ความจำดีแต่ชอบดื้อไง พี่เลยต้องย้ำตลอด” มือหนายกมือยีหัวคนตัวเล็กเล่นเบาๆ “ใครดื้อกันล่ะคะ ไม่ได้ดื้อสักหน่อย” สาวเจ้าที่ถูกรู้ทันก็บุ้ยปาก “เอ่อ..พี่ภพพอจะมีเวลาคุยกับเพ้นสักสิบนาทีไหมคะ” “ครับ” “พอดีเพ้นเข้ามาช่วยคุณพ่อทำงานค่ะ ต้องทำงานร่วมกับพี่ชายพี่ภพด้วย เพ้นเลยอยากรู้ว่าเค้าเป็นคนยังไง ชอบอะไรไม่ชอบอะไรบ้างค่ะ” “อ๋อ ถ้าเป็นเรื่องงานพี่พร้อมไม่ค่อยชอบทำงานซ้ำซ้อนครับ ถ้าเค้าพูดอะไรน้องเพ้นต้องจำให้ขึ้นใจเลยนะครับ เพราะเค้าไม่ชอบพูดซ้ำ เค้าชอบคนทำงานไว อีกอย่างเรื่องงานถ้าไม่ได้ดั่งใจก็จะชอบดุด้วย แต่พี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นกับคนอื่นด้วยหรือเปล่าเพราะกับพี่เค้าดุประจำ” “อ๋อ แล้ว..เค้าชอบทานอะไร ชอบไปที่ไหนเป็นพิเศษไหมคะ” “ต้องรู้ข้อนี้ด้วยเเหรอครับ” ภพลักษณ์เริ่มแสยะยิ้มมุมปาก จ้องมองคนตังเล็กด้วยสายตามีเลศนัย รู้สึกว่าคำถามของหญิงสาวจะไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องงานแล้ว “เอ่อ ช่างเถอะค่ะ” คนที่รู้ตัวว่ากำลังจะถูกจับได้ว่าไม่ได้ถามเรื่องงานรีบส่ายหัวพัลวัน และต้องรับเกริ่นประเด็นอื่นที่ต้องการจะถามหมอหนหนุ่ม “พี่ภพคะ การที่เราเปลี่ยนหัวใจ จะทำให้นิสัยเราเปลี่ยนด้วยหรือเปล่าคะ” “น้องเพ้นรู้สึกว่านิสัยตัวเองเปลี่ยนไปเเหรอครับ” “นิดหน่อยค่ะ ตั้งแต่เพ้นกลับมาใช้ชีวิตปกติรู้สึกว่าความชอบตัวเองเปลี่ยนไปค่ะ เมื่อก่อนเพ้นชอบเข้าสังคม แต่ตอนนี้กลับไม่ชอบ อยากอยู่สงบๆ ไม่เคยคิดอยากทำอาหาร แต่ตอนนี้กลับชอบอยากเรียนรู้ อีกเรื่องก็.. ก็ประมาณที่เล่ามานั่นแหละค่ะ” เรื่องสุดท้ายเธอไม่อยากพูดถึง เพราะรู้ว่าพูดไปอาจจะดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ “แล้วน้องเพ้นรู้สึกมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้หรือเปล่าครับ” “ค่ะ เพ้นมีความสุขดีค่ะ มากด้วย” “งั้นก็ปกติครับไม่น่าจะเกี่ยวกับหัวใจ เพราะคนทั่วไปความคิดความอ่านก็เปลี่ยนไปได้เมื่อเราได้เติบโตขึ้น” “ค่ะ” พนิการู้แบบนี้ก็ค่อยสบายใจขึ้น หมดข้อสงสัยเกี่ยวกับหัวใจดวงใหม่เสียที เพราะคงจริงอย่างที่หมอหนุ่มพูด เวลาเปลี่ยนอะไรๆ ก็เปลี่ยนตาม