ตอนที่ 3 โรคจิต

“ดาวยังไม่มาอีกเเหรอ” อัยรินทร์รีบเดินเข้ามาหาพนิกาในร้านอาหารญี่ปุ่นที่ห้างดังใจกลางเมือง เธอเข้ามานั่งตรงข้ามพนิกาก่อนจะมองหาเพียงดาว คิดว่าเธอมาช้าเพราะรถติดแล้ว แต่เพียงดาวที่อยู่ไม่ห่างจากที่นี่กลับมาช้ากว่า “นั่นน่ะสิ รออยู่เหมือนกัน เห็นส่งข้อความมาบอกว่าจะออกมาตั้งนานแล้วยังไม่ถึงเลย” พนิกาพยักหน้า ก่อนจะชะเง้อมองไปที่หน้าประตูเป็นรอบที่สิบได้ “โทรหายัง” “นางไม่รับสายฉันอะ” ไม่ทันที่อัยรินทร์จะคว้ามือถือออกจากกระเป๋าหมายจะต่อสายตาเพียงดาว จู่ๆ สาวเจ้าที่เพื่อนๆ รอก็เลื่อนประตูเปิดเข้ามาพอดี “พวกแก” “โรงแรมก็อยู่แค่เนี้ยะ ทำไมมาช้าจัง” พนิกาบ่นอุกขณะเพียงดาวกำลังนั่งลงตรงข้าม “รบกับลูกค้าอยู่น่ะสิ ฝรั่งบ้าคิดว่าฉันเป็นพนักงานโรงแรม เสนอเงินจะซื้อฉันอยู่นั่นแหละ” สีหน้าเพียงดาวดูไม่ค่อยจะสบอารม์ขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อพูดถึงลูกค้าต่างชาติที่เข้ามาพักในโรงแรมของเธอ จากคำที่เพียงดาวเล่าทำเพื่อนทั้งสองอดที่จะสบถขำไม่ได้ “เเหรอ นี่เพื่อนฉันขายออกแล้วเเหรอเนี่ย” อัยรินทร์แกล้งหันมาจ้องหน้าเพียงดาวก่อนจะเอ่ยหยอกเอิญเพียงดาวเล่น “ฝรั่งด้วยนะ” “ยังจะมาตลกอีก” เพียงดาวมองค้อนเพื่อนทั้งสองที่ประสมโรงเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อยเหล่าสาวๆ ก็ออกมาเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้กับทิวากร เพราะจะถึงวันเกิดของชายหนุ่มในอาทิตย์หน้า “มีของขวัญแล้วเเหรออัย” เพียงดาวละสายตาจากการเลือกเนคไทแบรนด์ดังมามองอัยรินทร์ที่นั่งเล่นมือถือรอพวกเธอ ไม่ยอมมาเลือกของขวัญด้วยกัน “อืม” หญิงสาวหน้าหมวยหันมายิ้มตาหยีให้เพื่อนทั้งสอง และเริ่มหุบยิ้มลงเมื่อเห็นเพียงดาวและพนิกาหันมองหน้ากันและอมยิ้มอย่างมีเลศนัย “ยิ้มอะไรกันอะ” เห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นออกไปเดินเล่นที่โซนอื่น “เขินจนนั่งไม่ติดแล้วนั่นน่ะ” อัยรินทร์หันกลับมามองค้อนพนิกาที่ส่งเสียงตามหลัง ก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินให้ห่างจากเพื่อนๆ “จีบกันตั้งนานแล้วไม่เห็นตกลงเป็นแฟนกันซะทีอะ” เพียงดาวอมยิ้มกรุ้มกริ่ม รู้ว่าทิวากรและอัยรินทร์มีใจให้กันมานานแล้วแต่ก็ไม่มีใครเลือกที่จะบอกความในใจกันเสียที พวกเธอลุ้นจนแทบจะหยุดลุ้นกันแล้ว “รอดูวันเกิด” พนิกายืนกอดอกมองตามหลังอัยรินทร์ด้วยใบหน้าระรื่น “มีเซอร์ไพรซ์เเหรอ” เพียงดาวรีบก้าวเข้ามาประชิดกระซิบกับพนิกา “อืม” เรื่องนี้พี่ชายเธอไม่ได้บอกพนิกาก็รู้ เพราะเห็นแม่บ้านที่บ้านเตรียมคุยกันเรื่องจัดห้องรับแขกใหม่ แถมยังพูดกันอีกว่าจะมีคนมาจัดสถานที่เซอร์ไพรซ์อัยรินทร์ เธอถึงเดาออกว่าคงไม่พ้นพี่ชายเธอจะขออัยรินทร์เป็นแฟนในงานวันเกิดแน่ “เข้ามาสิ” พนิกาเดินออกมาต้อนรับเพื่อนๆ ทั้งสองที่เพิ่งขับรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของเธอ ตอนนี้เสียงอึกทึกครึกโครมดังออกมาจากในบ้านจนเพียงดาวและอัยรินทร์ดูออกว่าวันเกิดของทิวากรวันนี้น่าสนุกและคนคงจะเยอะพอสมควร “คนน่าจะเยอะใช่ไหม” อัยรินทร์เอ่ยถามพนิกาขณะกำลังเดินก้าวผ่านประตูบ้าน “มีแค่เพื่อนสนิทของพี่ไทม์น่ะ เห็นว่าวันนี้คุณพร้อมจะมาด้วย” “ถึงว่าเพื่อนเราดูสวยเป็นพิเศษ” พนิกาหันมาอมยิ้มกับอัยรินทร์ “ก็สวยแบบนี้อยู่ทุกวันป่ะ” คนถูกหยอกยกมือสะบัดผมด้วยท่าทางมาดมั่น ก่อนจะเดินดุ่มพาเพื่อนๆ เข้าไปหาทิวากร "สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่ไทม์ นี่ของขวัญค่ะ ดาวตั้งใจเลือกนานมากหวังว่าพี่ไทม์จะชอบนะคะ" เพียงดาวยื่นของขวัญที่เธอเลือกกับมือให้กับทิวากร "ขอบคุณครับน้องดาว" "มีความสุขมากๆ นะคะพี่ไทม์ นี่เค้กที่พี่ไทม์ชอบ แล้วก็ของขวัญค่ะอัยทำเองกับมือเลยนะคะ" อัยรินทร์ยื่นของขวัญให้คนตรงหน้าด้วยท่าทีเอียงอายเล็กน้อย "ขอบคุณครับน้องอัย วันนี้ได้ทานขนมเค้กซะทีนะครับ" ทิวากรจ้องมองสาวหน้าหมวยในชุดเดรสสีครีมตาเยิ้ม จนพนิกาและเพียงดาวอดจะหมั่นไส้ความหวานของสองคนนี้ไม่ได้ "หิวเค้กก็ไม่บอก เดี๋ยวเพ้นไปซื้อให้ก็ด้าย.. ไม่เห็นต้องรอของอัยคนเดียวเลย" “เนอะ” เพียงดาวหันมาพยักหน้ากับพนิกา อัยรินทร์ที่รู้ตัวว่าถูกเพื่อนรวมตัวกันหยอกก็ยืนหมุนไปมาทำตัวไม่ถูก เช่นเดียวกับทิวากรที่ได้แต่ยืนเกาหัวไม่รู้จะตอบคำถามอะไรน้องสาวตัวเองเหมือนกัน “ไทม์” เสียงของภพลักษณ์ดังมาแต่ไกล จนทุกคนหันไปมองตามเสียงเป็นตาเดียวกัน “สวัสดีครับพี่พร้อม ไม่นึกว่าพี่นิคจะมาด้วยนะครับ” ทิวากรยกมือสวัสดีพร้อมพักตร์กับโดมินิค “เพิ่งบินมาถึงไม่กี่วันนี้เอง ของขวัญพวกฉัน” โดมินิคยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ในมือให้กับทิวากรหน้าระรื่น ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของใครบางคนที่กำลังจ้องมายังเขา “ขอบคุณครับพี่ นี่เพ้นน้องสาวผมครับส่วนนี่ก็น้องดาวกับน้องอัยเพื่อนของเพ้น” “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” อัยรินทร์อมยิ้มอ่อนค้อมหัวให้กับพร้อมพักตร์และโดมินิค เพราะเพิ่งจะเจอเขาสองคนเป็นครั้งแรก เพียงดาวยืนกำมือแน่นไม่ได้สนใจจะทำความรู้จักกับใครเลย เพราะเห็นหน้าโดมินิคเธอก็ควันออกหูแล้ว “ฝรั่งโรคจิต” สาวเจ้าว่าจบก็เดินหนีอออกไปนอกบ้านเพื่อสงบอารมณ์ พฤติกรรมของหญิงสาวทำคนที่กำลังอยู่ในวงสนทนาต่างก็มีสีหน้าตกใจไปตามๆกัน