ตอนที่ 4 ยิ้มชวนหลอน

“เอ่อ คือมีเรื่องเข้าใจผิดกับเธอนิดหน่อย ผมไปคิดว่าเธอเป็นพนักงานโรงแรม เลยเสียมารยาทกับเธอไป ขอตัวก่อนนะ” โดมินิคมองตามหลังหญิงสาวครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาคลายสงสัยให้ทุกคน และรีบเดินตามเพียงดาวออกไป เพราะเขายังไม่ได้มีโอกาสขอโทษเธอกับเรื่องที่เข้าใจผิด “เค้าหรือเปล่าที่ยัยดาวบอกว่าเป็นลูกค้าฝรั่งโรคจิตอะ” คำพูดของอัยรินทร์ ทำทุกคนจับจ้องความสนใจมาที่เธอ “มั้ง” พนิกาพยักหน้า “อะไรกันสาวๆ ” เป็นทิวากรที่เอ่ยโพล่งถามสองสาวด้วยสีหน้าฉงน และอยากรู้เหตุผลใจจะขาด “ก็อาทิตย์ก่อนดาวบอกว่ามีลูกค้าฝรั่งคิดว่าดาวเป็นพนักงานโรงแรมแล้วก็เสนอเงินซื้อค่ะ ตอนนั้นดูโมโหมากเลยนะคะ น่าจะเป็นเค้ามั้งคะ” พนิกาชี้มือไปทางหน้าบ้าน “หึ่ งั้นก็สมควรแล้วที่จะถูกด่า” พร้อมพักตร์สบถขำ หากเป็นอย่างที่พนิกาว่ามาเขาไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมเพื่อนของหญิงสาวมีท่าทีแบบนั้น พนิกาแสยะยิ้มกว้างเมื่อเห็นรอยยิ้มของพร้อมพักตร์เป็นครั้งแรก เธอประทับใจในความสง่าดูดีไปทุกอิริยาบถของเขาจริงๆ ริมฝีปากหนาที่คลี่ยิ้มกว้างจนหางตาเป็นรอยตีนกานิดๆ ไม่ได้ทำให้ราศีความดูดีของเขาลดลงแม้แต่น้อย กลับดูเป็นผู้ใหญ่ที่ดูสุขุมนุ่มลึก ทำใจเธอละลายดั่งเปลวเทียนที่กำลังถูกไฟลนเลยทีเดียว “อึ..อื้ม” อัยรินทร์เห็นพนิกาเอาแต่มองพร้อมพักตร์ตาหยาดเยิ้ม ยิ้มชวนหลอนอย่างกับจะกลืนกินพร้อมพักตร์เข้าไปทั้งตัว เธอจึงต้องรีบสะกิดเพื่อนให้รู้ตัว และรีบดึงมือให้ออกจากวงสนทนาของเหล่าหนุ่มๆ เพราะคิดว่าจากที่เพื่อนเธอตั้งใจจะทำให้พร้อมพักตร์ประทับใจในวันนี้ อาจกลับกลายเป็นทำให้ผู้ชายกลัวเสียมากกว่า “ผมขอโทษนะครับที่เข้าใจผิด” ฝรั่งตาน้ำข้าวสาวเท้ายาวๆ ไม่กี่ก้าวก็เข้าประชิดตัวเพียงดาว ก่อนจะดึงรั้งข้อมือของคนที่กำลังสับขาเดินหนีเอาไว้ “อย่ามาแตะตัวฉัน แล้วก็อย่าคิดว่าผู้หญิงไทยจะซื้อได้ด้วยเงินทุกคนนะ” เพียงดาวรีบสะบัดมือ ตวัดสายตามองค้อนคนตัวโตด้วยท่าทีไม่พอใจเอามากๆ เธอยังโมโหไม่หายกับคำพูดของโดมินิคในวันที่เขาคิดว่าเธอเป็นแค่พนักงานโรงแรม แล้วเสนอจ่ายเงินก้อนโตเพื่อให้เธอไปนอนกับเขา “ก็ผมขอโทษอยู่นี่ไงครับ” โดมินิคเอ่ยเสียงอ่อน และยืนค้อมหัวให้หญิงสาวนิ่งๆ ครู่หนึ่ง เพียงดาวเห็นเช่นนั้นก็เริ่มที่จะสงบอารมณ์เคืองใจลง แต่ก็ยังไม่ยกโทษให้อีกฝ่ายง่ายๆ "อยู่ให้ห่างๆ ฉัน เพราะฉันไม่ชอบฝรั่งนิสัยไม่ดี" ว่าจบก็เดินหนีไปอีกรอบ "เฮ้อ! " โดมินิคยืนเท้าเอวถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดว่าพูดอะไรในช่วงที่หญิงสาวไม่สบอารมณ์เธอก็คงไม่คิดจะฟัง แต่ก็ยังโล่งใจไปหนึ่งเปราะที่ได้ขอโทษเธอไปแล้ว “เดินหาตั้งนานมาอยู่นี่เอง พี่ไทม์ขออัยเป็นแฟนไปแล้วพลาดช็อตเด็ดเลย” พนิกาบ่นอุกเมื่อเห็นเพียงดาวนั่งหน้ามุ่ยอยู่ในห้องครัว “อ้าว” เพียงดาวหันมามองหน้าพนิกาด้วยอาการเสียดาย เธอเลือกที่จะไม่ออกไปปาร์ตี้กับคนอื่นๆ เพราะไม่อยากเห็นหน้าโดมินิคเท่านั้น ไม่นึกว่าตัวเองจะลืมเรื่องเซอร์ไพรซ์ไปเสียสนิท “มาอ้าวอะไรเล่า โน่น..พี่ฉันพายัยอัยไปนั่งหวานกันอยู่ริมสระว่ายน้ำโน่น” พนิกาอยากจะหยิกเนื้อเพียงดาวให้เขียว อุตส่าห์คุยกันล่วงหน้าอย่างดิบดีว่าจะช่วยกันเก็บช็อตเด็ดที่พี่ชายเธอขออัยรินทร์เป็นแฟนให้ได้เยอะๆ แต่ทุกอย่างดันไม่เป็นอย่างที่คิด “ถ้าคุณพร้อมเป็นปลากัด ป่านนี้ท้องไปแล้วมั้ง” อัยรินทร์เห็นว่าพนิกาเอาแต่มองไปยังเหล่าหนุ่มๆ ที่กำลังนั่งดื่มนั่งคุยกันตามประสาผู้ชายพักใหญ่แล้ว สายตาของเพื่อนเธอไม่ได้จ้องไปที่คนอื่นเลยนอกจากพร้อมพักตร์ “แม่เสือสาวลอบมองเหยื่อตาเป็นมันแล้ว” เพียงดาวว่าด้วยท่าทีขบขัน “จะไม่ให้มองได้ไง ยิ้มทีละลายขนาดนั้น” พนิกายังคงนั่งเท้าคางอมยิ้มอ่อน ไม่ได้สนคำพูดของเพื่อนๆ แม้แต่น้อย เพราะละสายตาไปจากพร้อมพักตร์ไม่ได้จริงๆ “คืนนี้เหยื่อแกกำลังจะพานางแบบหน้าใหม่เข้าโรงแรม” “หืม” คนนั่งยิ้มหน้าระรื่นมาพักใหญ่ เริ่มเปลี่ยนสีหน้า “พี่ปรางค์ส่งข้อความมาบอกเมื่อกี้” อัยรินทร์ยิ้มหน้าแหยและยกมือถือให้พนิกาดูข้อความที่ปรางทิพย์ส่งมาให้เธอ “ทำแบบนี้จริงๆ เเหรอ ขัดขวางเค้าวันนี้วันอื่นเค้าก็ไปเจอคนอื่นอยู่ดี” เพียงดาวนั่งกระซิบกระซาบกับพนิกาที่กำลังนั่งปล่อยลมยางรถของพร้อมพักตร์ “ก็ขวางไปก่อน” สาวเจ้ายังไม่หยุดมือง่ายๆ เพราะเธอจะไม่ยอมให้พร้อมพักตร์ไปหานางแบบคนนั้นแน่ “พอแล้วมั้งเพ้น เพื่อนๆ พี่ไทม์เริ่มออกมากันแล้ว” อัยรินทร์ที่ยืนดูต้นทางเริ่มก้าวเท้าถอยหลังมาสะกิดพนิกา เพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นการกระทำของพวกเธอ หากเป็นแบบนั้นคงถูกสาวความกันยาวแน่ “อ้าว พี่ว่าจะกลับแล้วไม่ใช่เเหรอครับ” ภพลักษณ์เอ่ยทักพร้อมพักตร์ด้วยสีหน้าสงสัย เพราะเมื่อครู่พี่ตนบอกกับเขาว่ากำลังจะกลับ แต่ผ่านไปครู่ใหญ่ก็เดินเข้ามาในบ้านอีก “รถยางแบน ยืมรถหน่อยสิ” “จู่ๆ ยางแบนได้ไงคะ เป็นลางไม่ดีหรือเปล่าคะ นอนค้างที่นี่ก่อนก็ได้นะคะเช้าแล้วค่อยกลับก็ได้” พนิการีบเอ่ยทักท้วงให้พร้อมพักตร์อยู่นี่นี่ อุตส่าห์เสียเหงื่อไปนั่งปล่อยลมยางรถของชายหนุ่มพักใหญ่จู่ๆ เขาก็หาลูกทางออกไปง่ายๆ เสียอย่างนั้น