ตอนที่ 2 ทำให้ชอบ

เพราะลูกภรรยาน้อยอย่างเขาไม่ได้รับความรักจากคนเป็นพ่อมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว โชคดีที่เขาเกิดมาเป็นผู้ชายคนเดียวของตระกูลไม่เช่นนั้นทั้งแม่แล้วก็เขาเองคงได้ถูกทอดทิ้งจากครอบครัวคนเป็นพ่อไปตั้งแต่เกิดมาแล้ว เพชร สกุลวินิจพันธ์ นักธุรกิจหนุ่มเจ้าของเรือสำราญขนาดใหญ่มีทรัพย์สินส่วนตัวมูลค่าหมื่นล้าน เขาอายุย่างเข้าวัย 33 ปี เป็นลูกครึ่งไทยอิตาลี ตั้งแต่ที่เขาจำความได้ก็รู้ตัวว่าเป็นลูกเมียน้อย มีพ่อเป็นถึงทายาทเจ้าของสายการบินที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ แต่กลับต้องอยู่อย่างสมถะกับแม่เพียงและย่าที่เป็นภรรยาน้องของปู่เพียงสามคนภายในบ้านบุหงาหลังเล็กในย่านชานเมืองกรุงเทพมหานคร หลังจากเขาเข้าสู่วัยมัธยมปลาย ปู่และย่าที่เป็นภรรยาหลวงของปู่เสีย เขาก็ได้รับสิทธิ์เป็นทายาทลำดับที่สองรองจากคนเป็นพ่อ เพราะภรรยาหลวงของพ่อไม่มีลูก ชีวิตหลังจากนั้นเขาก็มีการเป็นอยู่ที่ดีขึ้นมาหน่อย เพราะมีเงินจากมรดกของปู่กับย่า เขาเลยศึกษาหาวิธีเล่นหุ้นตั้งแต่ได้เงินมรดกมา แม่และย่าเล็กของเขาก็ไม่ต้องลำบากทำงานเช่นเดิม พอเรียนจบมัธยมปลายเขาก็ถูกคนเป็นพ่อส่งให้ไปเรียนที่ต่างประเทศ ใจของเขาอยากจะพาแม่และย่าเล็กไปอยู่ด้วยกัน แต่ทั้งสองยืนยันว่าอยากอยู่บ้านมากกว่า หลังจากที่เขาจากไปไม่เท่าไหร่ ข่าวร้ายก็เกิดขึ้น แม่ของเขาจมน้ำเสียชีวิต เขาไม่อยากจะเชื่อกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะรู้ว่าแม่เป็นถึงนักกีฬาว่ายน้ำ แต่ตำรวจก็ให้เหตุผลว่าแม่ของเขาอาจจะเป็นตะคริวในขณะที่กำลังว่ายน้ำอยู่ในสระว่ายน้ำ เขาพยายามหาหลักฐานแต่ก็ไม่มีใครคิดช่วยแม้กระทั่งคนเป็นพ่อ และคนที่เขาสงสัยที่สุดก็คือภรรยาหลวงของพ่อ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้เพราะถูกขู่ว่าหากยังคิดหาความจริง คนที่จะเสียไปอีกคนก็คือย่าเล็กคนที่เขาเคารพรักเสมือนแม่อีกคน แต่สุดท้ายก็เหมือนเวรกรรมตามคนชั่วทัน เพราะหลังจากแม่ของเขาเสียไปไม่นานนัก ภรรยาหลวงของพ่อก็เกิดอุบัติเหตุพร้อมคนขับรถ รถยนต์เสียหลักตกไปยังแม่น้ำจมน้ำเสียชีวิต หลังจากนั้นเขากับพ่อก็เข้าหน้ากันไม่ติด หลังเรียนจบก็ทำมาหากินสร้างทุกอย่างมาด้วยตัวเองภายในเวลาไม่กี่ปี ไม่ได้อยากยุ่งกับพ่อแม้แต่น้อย แต่เพราะคำขอของย่าเล็กว่าอย่าตัดขาดจากพ่อเพราะยังไงพ่อก็ทำให้เขามีชีวิตเกิดขึ้นมา ทุกวันนี้จึงยังต้องติดต่อกันอยู่ ณ บริษัทจัดจำหน่ายเสื้อผ้าแฟชั่นในย่านตัวเมืองกรุงเทพมหานคร ทอฝัน สาวสวยแก่นเซี้ยววิ่งพรวดเข้ามาทิ้งตัวนั่งข้างดาวเหนือในห้องทำงานพร้อมกับ ข้าวหอม หญิงสาวรูปร่างเจ้าเนื้อที่ในมือมีของกินติดอยู่ตลอดเวลา “เป็นไงบ้างเหนือ เรื่องที่ไปคุยกับทางเจ้านายพี่ฝนอะ” “เฮ้อ” ดาวเหนือถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจบคำถามของทอฝัน คิดเอาไว้แล้วว่ามาถึงที่ทำงานเพื่อนสนิททั้งสองต้องถามถึงเรื่องนี้ “ทำไมทำหน้างั้นอะ” ข้าวหอมหันมาถามเพื่อนรักในขณะที่ปากยังคงเคี้ยวมันทอดก้อนโตเต็มปาก “เค้าส่งคนมาคุยแทน พูดจาไม่ดีใส่ฉันกับพี่หนาวไม่พอยังขู่จะทำให้พวกฉันหายสาบสูญถ้าไม่เลิกไปวุ่นวายถามคำถามที่เค้าไม่อยากตอบ” “แสดงว่าคนพวกนั้นต้องมีส่วนผิดน่ะสิ ไม่งั้นไม่ร้อนตัวขู่แกหรอก” ทอฝันขมวดคิ้วพูดเน้นเขี้ยวเน้นฟัน คิดเอาไว้แล้วไม่มีผิดว่าเหตุการณ์จะต้องเป็นแบบนี้ “ฉันกับพี่หนาวก็คิดงั้น” “แล้วเอาไงต่อในเมื่อทางนั้นเผยพิรุธขนาดนั้น” “พี่หนาวบอกว่าทำอะไรไม่ได้ ให้รักษาชีวิตตัวเองก่อน ให้กฎแห่งกรรมทำงานแทน” “ยอมแพ้ง่ายๆ เลยเหรอ ไม่ใช่ตัวพี่หนาวเลยอะ” ทอฝันสบถเสียงดัง ทั้งข้าวหอมก็ยังทำหน้าแปลกใจ เพราะรู้ดีว่าลมหนาวเป็นคนที่ไม่เคยยอมคนมาแต่ไหนแต่ไร แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมงานนี้ลมหนาวดูท่าจะยอมแพ้ง่ายๆ “ฉันก็งงเหมือนกัน แต่ก็เข้าใจว่าพี่หนาวน่าจะเห็นว่าพวกของเตโชมีอิทธิพล เราเป็นแค่คนธรรมดาจะไปสู้อะไรเค้าได้” ดาวเหนือเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ “ก็หาคนที่เหนือกว่าตาเตโชอะไรนั่นช่วยสิ” ข้าวหอมเสนอ “พูดเป็นการ์ตูนนะข้าวหอม คนระดับเราจะไปรู้จักคนที่เหนือกว่าอีตาเตโชได้ยังไง” ทอฝันพูดเรียกสติข้าวหอมที่ยังยัดของกินเข้าปากไม่หยุด “แกไม่รู้จักจริงอะ” ข้าวหอมมองจ้องทอฝันเขม็ง “ฉันไม่รู้จริงๆ” “เจ้านายพี่ธันกับพี่วินพี่ชายแกไง” ถึงข้าวหอมจะไม่เคยเห็นหน้าของเพชร แต่ก็พอจะรู้ว่าเขาเป็นลูกใครและมีธุรกิจอะไรในมือ “เจ้านายพี่ฉัน... คุณเพชร!” ทอฝันเริ่มคลายปมที่คิ้ว แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วใหม่ดังเดิม “หึ... ฉันว่าเค้าไม่ช่วยอะ” “ทำไมล่ะฝัน ฉันไปขอร้องเค้าเองก็ได้” ดาวเหนือที่เริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้าง แต่ก็เหมือนถูกทอฝันดับความหวังกะทันหัน “ฉันแอบพาแกเข้าถึงตัวเค้าได้นะ แต่เรื่องที่ว่าเค้าจะรับปากช่วยแกหรือเปล่า เดาได้เลยว่าไม่ เพราะหลักฐานที่แกจะทำให้เค้ามั่นใจว่าเตโชทำพี่ฝนตายไม่มีเป็นชิ้นเป็นอัน” “หู่ว...” “ทำให้เค้าชอบแกสิเหนือ เค้าเต็มใจช่วยเลยล่ะ” เป็นข้าวหอมที่เอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าระรื่น แต่คำพูดของข้าวหอมทำทอฝันต้องยกมือกุมขมับ เพราะเพื่อนคนนี้คิดอะไรแบบนี้ได้คงไม่พ้นการอ่านนิยายมาแน่นอน “นี่ก็อ่านนิยายมากไปและ ดูสภาพเพื่อนเราซิ จืดชืดเป็นไก่ต้มแบบนี้ ผู้ชายอย่างคุณเพชรจะสนเหรอในเมื่อรอบตัวมีแต่สาวสวยไฮโซอยากจะถวายตัวให้ ยิ่งมารยาไม่มีแบบผู้หญิงคนอื่นด้วย จะอยู่ในหางตาคุณเพชรหรือเปล่าก็ไม่รู้” “ฉันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ” สีหน้าของดาวเหนือห่อเหี่ยวกว่าเดิมหลายเท่า แม้เธอจะเรียนแฟชั่นดีไซน์แต่ก็ไม่ได้ชอบแต่งหน้าแต่งตัวหวือหวา แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะดูจืดชืดในสายตาของเพื่อนขนาดนี้ “นี่... อย่าเพิ่งร้อง แกสวย แต่แกไม่รู้จักงัดความสวยออกมาจากตัว” ทอฝันเห็นสีหน้าดาวเหนือไม่ค่อยดีเลยต้องรีบอธิบายเพิ่มเติม คำที่เธอพูด ไม่ได้ต้องการจะด้อยค่าใคร แต่แค่เทียบความน่าสนใจดาวเหนือกับผู้หญิงที่รายล้อมตัวของเพชรเท่านั้น “เราก็เนรมิตให้เพื่อนเราสวยสิ แล้วแกก็แค่พาเหนือไปอยู่ใกล้หูใกล้ตาคุณเพชร” ข้าวหอมพูดพร้อมเริ่มยื่นมือมาจับหน้าจับตาของดาวเหนือ ดีไซน์เนอร์อย่างเธอกำลังคิดอยู่ว่าจะเนรมิตความสวยให้เพื่อนตรงไหนบ้าง “ไอ้พาไปใกล้หูใกล้ตามันง่าย แต่งตัวให้สวยขึ้นก็ง่าย แต่มารยาหญิงเพื่อนเราไม่มีเลยนะข้าว” “อืม ฉันเคยได้ยินว่าผู้หญิงที่สวยจนผู้ชายติด เค้าต้องมีท่าทางมั่นใจในตัวเอง พูดน้อย จะใช้สายตาแทนคำพูดมากกว่า มันเลยดูน่าค้นหาสำหรับผู้ชาย” “เคยได้ยินหรืออ่านในนิยาย เอาให้แน่นะข้าว”