ตอนที่ 5 หยิ่งซะเหลือเกิน

มาถึงบ้านก็เห็นชายหนุ่มนั่งอ่านหนังสือสบายใจอยู่ที่โซฟา และแล้วเธอก็จำได้ว่าเธอยังไม่ได้เอ่ยถามชื่อของเขาและแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ คิดได้ดังนั้นจึงรีบวางของที่ซื้อมาและเดินไปยืนตรงหน้าชายหนุ่ม “ฉันชื่อดาวเหนือนะคะชื่อเล่นเหนือค่ะ คุณชื่ออะไรเหรอคะ” “จำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ” คนที่นั่งจ้องตัวหนังสือตอบเสียงห้วนโดยที่ไม่คิดจะเงยหน้ามามองคนตั้งคำถามแม้แต่หางตา ดาวเหนือเริ่มขมวดคิ้วย่น เธอบุ้ยปากก่อนจะก้มลงไปหยิบของที่วางเอาไว้เข้าไปเก็บในครัว หยิ่งซะเหลือเกินนะพ่อคนหน้าตาย นั่นคือคำที่เธอกำลังต่อว่าเขาในใจ เพียงแค่ชื่อแค่คำสองคำไม่รู้ว่าหากเขาพูดออกมาแล้วพิกุลทองมันจะร่วงจากปากหรืออย่างไร เอาของสดไปใส่ตู้เย็นเรียบร้อยสาวเจ้าก็เดินถือถุงอาหารสุนัขออกมาขออนุญาตชายหนุ่มเจ้าของบ้าน “ฉันว่าจะเอาอาหารไปให้หมาแม่ลูกอ่อนก่อน คุณจะไปกับฉันไหมคะ” “อืม... ก็ได้” ดาวเหนือยกมือเกาหัวแกรกๆ ขณะมองคนที่กำลังวางหนังสือและหยิบมือถือ คราแรกคิดว่าจะชวนตามมารยาทไม่คิดว่าเขาจะเกิดใจดีอยากจะไปให้อาหารสุนัขด้วยกันกับเธอ ดูท่าเขาจะใจดีกับสุนัขมากกว่าเธอเสียอีก สองหนุ่มสาวเดินมาจนถึงท้ายซอย แต่ดาวเหนือก็ไม่ยักจะเห็นสุนัขแม่ลูกอ่อนที่เคยเอาอาหารมาให้ แม้แต่ลูกสุนัขที่เธอคิดว่ามันน่าจะเดินได้แล้วก็ไม่เห็นสักตัว หงิง หงิง และแล้วเธอก็ได้ยินเสียงของลูกสุนัข “เสียงลูกหมาเหรอ อยู่ไหนกันนะ” เธอพยายามเงี่ยหูฟังถึงต้นตอของเสียง และพยายามเดินหาว่ามาจากทางไหน ไม่กี่วินาทีเจ้านายหนุ่มก็สะกิดและชี้มือให้เธอมองไปยังใต้พุ่มต้นไม้ที่มีเถามะระเลื้อยปกคลุม “นั่น” สีหน้าของเพชรไม่สู้ดีนักเมื่อเห็นลูกสุนัขนอนร้องเจ็บปวดเหมือนจะหมดลม แถมที่ขาของมันยังมีรอยเลือดแห้งกรังติดอยู่ด้วย “โอ้ย...เป็นอะไรเนี่ย” ดาวเหนือเห็นเช่นนั้นจึงรีบถอดเสื้อคลุมของเธอคลุมเจ้าลูกสุนัขตัวกลมสีน้ำตาล แล้วจึงรีบอุ้มมันวิ่งไปหาหมอที่คลินิกรักษาสัตว์ที่อยู่กลางซอย โดยมีชายหนุ่มของเธอวิ่งตามไปติดๆ ส่งเจ้าลูกสุนัขถึงมือสัตวแพทย์ได้ ดาวเหนือกับเพชรก็นั่งใจจดใจจ่อรอฟังอาการของลูกสุนัข เวลาผ่านไปร่วมยี่สิบนาทีสัตวแพทย์หนุ่มก็เดินออกมาคุยกับทั้งสอง “กระดูกหักต้องผ่าตัดครับ คุณผู้หญิงจะให้ผ่าเลยไหมครับ” “ค่ะ ค่าใช้จ่ายประมาณเท่าไหร่เหรอคะ” “รวมทุกอย่างประมาณสามหมื่นห้าพันบาทครับ” “ค่ะ รักษาให้ดีที่สุดเลยนะคะ” ดาวเหนือหน้าถอดสีเล็กน้อย เพราะหากจ่ายค่ารักษาให้กับลูกสุนัขตัวนี้เธอก็จะเหลือเงินติดบัญชีไม่กี่พัน แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อเธอคิดจะช่วยลูกสุนขตัวนี้แล้วก็จะช่วยให้ถึงที่สุด “ครับ” หลังจากสัตวแพทย์หนุ่มกลับเข้าไปรักษาลูกสุนัขในห้องได้ ดาวเหนือก็ทิ้งตัวลงนั่งข้างเจ้านายหนุ่มของเธอเช่นเดิม จากนั้นจึงรวบรวมเงินจากสองบัญชีเป็นบัญชีเดียวในมือถือ เพชรที่นั่งอยู่ข้างๆ เห็นทุกอย่างก็พอจะรู้ว่าตอนนี้แม่บ้านของเขากำลังเดือดร้อนเรื่องอะไร “คุณมีเงินจ่ายเหรอ” “ก็พอมีอยู่ค่ะ” “เอาเป็นว่าผมจะดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายเองละกัน” “ขอบคุณมากเลยนะคะ” คำพูดของชายหนุ่มเมื่อครู่เปรียบเสมือนเสียงสวรรค์สำหรับเธอก็ว่าได้ เธอคว้าหมับเข้าไปที่แขนของเขา ทั้งยกยิ้มหวานให้เขานึกขอบคุณมากจากหัวใจ ไม่คิดเลยว่าคนที่เธอเคยต่อว่าเขาในใจว่าเป็นคนหยิ่ง จะใจดีได้ขนาดนี้ “คุณทั้งหล่อทั้งใจดี ฉันอวยพรให้คุณหน้าแก่ช้าๆ หล่อไปตลอดกาลเลยค่ะ” “เพ้อเจ้อ...” เพชรดึงมือของหญิงสาวออกจากแขนของเขา จากนั้นจึงเดินไปที่เคาเตอร์ของพนักงานต้อนรับเพื่อขอชำระค่าใช้จ่ายของลูกสุนัข สาวเจ้ามองตามหลังเขาตาเขียว เธอจะละเว้นความหงุดหงิดจากอาการหยิ่งของเขาก่อน เพราะเธอพอจะรู้แล้วว่าเขาก็เป็นคนจิตใจดีคนหนึ่งเหมือนกัน หลังเสร็จธุระจากคลินิกรักษาสัตว์ เพชรและดาวเหนือก็เดินมาดูที่ท้ายซอยอีกรอบ เพราะยังแปลกใจว่าสุนัขตัวอื่นๆ หายไปไหนกันหมดถึงได้เหลือแค่ลูกหมานอนเจ็บอยู่ตัวเดียว เมื่อมองหาอยู่พักใหญ่เธอก็ได้รับคำตอบจากคนที่ท้ายซอยว่า เมื่อไม่กี่วันก่อนสุนัขแม่ลูกอ่อนออกไปหาอาหารและถูกรถชนเสียชีวิต “ก็ไม่กี่วันก่อนแม่มันออกไปหากินแล้วถูกรถชน ส่วนลูกๆ ก็เห็นมีคนมาเอาไปเลี้ยง ป้าก็ไม่รู้ว่าเอาไปหมดรึเปล่านะ ทำไมเหรอลูก” “เปล่าค่ะแค่มาแล้วไม่เห็น ขอบคุณนะคะป้า” ดาวเหนือและเพชรรู้ดังนั้นก็พากันเดินกลับบ้านด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหดหู่กันทั้งคู่ “เท่ากับว่าเจ้าลูกหมาตัวผู้นั่นเหลือตัวเดียว ไม่มีแม่ไม่มีพี่น้อง ถ้ามันออกจากโรงพยาบาลแล้วเธอจะทำไงต่อ” เพชรเห็นดาวเหนือเดินคอตกไม่พูดไม่จาอะไรตั้งแต่ท้ายซอยมาจนถึงบ้าน เขาเลยต้องเอ่ยถามความคิดเห็นจากเธอว่าจะเอายังไงกับเจ้าลูกสุนัขตัวนั้นต่อ “อืม... คอนโดฉันก็ห้ามเลี้ยงสัตว์ด้วย คุณมาอยู่ที่นี่บ่อยไหมคะ” “ถามทำไม อย่าบอกว่าจะให้ฉันเลี้ยง” ดวงตาคมเริ่มมองหญิงสาวอย่างไม่ไว้วางใจ เพราะพอจะเดาออกว่าเธอกำลังคิดจะให้เขาดูแลรับเลี้ยงเจ้าลูกสุนัขที่บาดเจ็บแน่นอน “คุณไม่สงสารมันเหรอ มันไม่เหลือใครเลยนะคะ” สาวเจ้าบุ้ยปากทำน้ำเสียงออดอ้อนสุดฤทธิ์ “หึ่...” ชายหนุ่มส่ายหัวน้อยๆ แล้วเดินหนีหน้าหญิงสาวไปโดยที่ยังไม่คิดจะให้คำตอบอะไรกับเธอ ขณะกำลังเตรียมเด็ดใบตำลึงดาวเหนือก็เห็นเจ้านายหนุ่มเอาแต่ยืนกอดอกพิงขอบประตูมองเธอไม่วางสายตา ไม่ค่อยชอบเสียเลยเวลาที่จะต้องถูกจับตามองอย่างกับว่าเธอไปทำอะไรมาผิด “มายืนดูอะไรคะ ฉันไม่ใส่ยาพิษให้คุณทานหรอกค่ะ” “ฉันอยากดู หรือเธอมีปัญหา” “ใครจะกล้ามีปัญหากับคนที่จ่ายเงินให้ล่ะคะ อ่อ... ปกติฉันไม่เคยเห็นคุณมาที่นี่เลย หรือว่ามาวันอื่นที่ไม่ใช่เสาร์อาทิตย์คะ” “ถามทำไมนักหนา” “ก็อยากถามสิคะเลยถาม ฉันเห็นว่าบ้านหลังนี้ร่มรื่นน่าอยู่จะตาย ถ้าฉันเป็นเจ้าของฉันจะอยู่ติดบ้านให้มากที่สุดเท่าที่จะอยู่ได้เลยล่ะค่ะ” “เธออยากอยู่ที่นี่จริงเหรอ” “จริงสิคะ” “ถ้าฉันจ้างเธอให้เฝ้าดูแลที่นี่ล่ะ จะรับไหม” “ฉันอยู่ได้นะคะ แต่จันทร์ถึงศุกร์ฉันต้องทำงานอาจจะดูแลบ้านไม่ได้เต็มที่นะคะ” เธอวางทุกอย่างที่กำลังทำหันมาคุยกับเขาด้วยท่าทางจริงจัง เพราะที่พูดว่าอยากอยู่ที่นี่ไม่ได้พูดเล่น “อืม... ฉันเข้าใจ ตกลงจะรับงานไหม”