ตอนที่ 3 ฝึกจริตมารยา

“ก็เคยอ่านๆ มา มันก็น่าจะใช้ได้ผลเหมือนกันนั่นแหละ หรือไม่ถ้าอยากมีจริตมารยาเยอะๆ ก็รอถามพี่หวานหัวหน้าเราสิ” “อะไรยะ พวกเธอนินทาอะไรฉันอยู่รึเปล่า” ผักหวาน หัวหน้าของสามสาว เธอคือหญิงสาววัยใกล้เลขสามแต่งตัวแฟชั่นจ๋าเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยความมั่นใจ ก่อนจะโพล่งตัดบทข้าวหอมและทอฝันที่กำลังสนทนากันอยู่ “ใครจะกล้านินทาพี่หวานล่ะคะ พวกเราก็แค่ปรึกษากันว่าทำยังไงจะให้ผู้ชายสนใจ แล้วก็คุยกันว่าพี่หวานน่าจะให้คำแนะนำได้” ข้าวหอมโพล่งเสียงดังตอบกลับหัวหน้าของเธอ “อ่อ...เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว จะให้พี่สอนอะไรว่ามาเลย แล้วเธอทั้งสามคนเลยเหรอที่อยากจะเรียนจริตมารยาหญิงกับพี่” ผักหวานมองกวาดไปยังสามสาว “เปล่าค่ะ สอนแค่เหนือก็พอค่ะ” ทอฝันรีบส่ายหัว “โห... งานหนักเลย ขั้นแรกต้องห้ามทำหน้าซื่อบื้อก่อนเลย” “พี่หวานอ่า...” คำพูดของหัวหน้าสาวทำดาวเหนือหน้าเสียยิ่งกว่าเดิม แค่คำว่าจืดชืดเป็นไก่ต้มจากปากทอฝันเธอก็รู้ตัวว่าต้องกลับไปพิจารณาตัวเองใหม่แล้ว แต่ยิ่งมาเจอคำว่าซื่อบื้อจากหัวหน้าแบบนี้คงต้องพิจารณาตัวเองหนักกว่าเดิมเป็นเท่าตัวแล้ว “พูดไปงั้นแหละน่า หน้าตาหุ่นเหิ่นผิวพรรณเราก็สวยอยู่ แต่งแต้มอีกสักหน่อยก็ดูเป็นคนละคนแล้วล่ะ แต่แต่งตัวสวยมันมีทั่วไป ต่อหน้าผู้ชายเราต้องมีความมั่นใจจากข้างในแล้วส่งออกมาทางสายตา เดินหลังตรงคอตั้ง นั่งก็ให้ดูมีสง่า ทำอะไรอย่าให้ดูรนราน จะกินก็ต้องกินคำน้อยๆ เคี้ยวช้าๆ เวลาพูดก็ต้องพูดเสียงเบาๆ แต่ชัดถ้อยชัดคำ พูดให้น้อยที่สุด แต่ต้องดูฉลาดที่สุดเท่าที่จะทำได้ อ่อ เวลาพูดห้ามหลบสายตาผู้ชายเข้าใจไหม” “โห...” ดาวเหนือนั่งอ้าปากค้าง นี่ขนาดคร่าวๆ ยังไม่ลงลึกเธอยังรู้สึกเหนื่อย ไม่อยากจะคิดถึงรายละเอียดและเวลาที่ต้องปฏิบัติจริงเลย เห็นทีการเข้าหาตัวของเพชรแล้วทำให้เขาชอบคงจะเป็นงานหินเสียแล้ว ดาวเหนือกลับมาถึงคอนโดช่วงเย็นใกล้ค่ำ เพราะหลังจากทำงานเสร็จเธอก็ถูกผักหวานสอนจริตมารยาหญิงอยู่พักใหญ่กว่าจะได้กลับ “ต้องใช้สายตาแทนคำพูด” หญิงสาวยืนเท้าเอวบิดตัวไปมาที่หน้ากระจก เธอหัดเล่นหูเล่นตาอย่างที่ถูกสอนก่อนจะส่ายหัวพัลวันและทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียงด้วยสีหน้าห่อเกี่ยว การจะทำให้ผู้ชายสักคนชอบมันต้องใช้ความพยายามมากมายเพียงนี้เชียวหรือ “สวัสดีค่ะพี่เพชร” พราวฟ้า สาวสวยไฮโซที่เพิ่งเรียนจบบริหารธุรกิจที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในอเมริกา เธอเป็นลูกสาวของ สัญชัย ผู้มีอิทธิพลในวงการธุรกิจอสังหาและธุรกิจสื่อ เธอรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้และส่งยิ้มหวานอย่างเป็นมิตรให้กับเพชรที่เพิ่งเดินเข้ามาในร้านอาหารของโรงแรมหรูของพ่อเธอ เพชรมองหน้าพราวฟ้าด้วยสายตาฉงน พอจะรู้ว่าเธอเป็นใคร เพราะเคยเห็นในสื่ออยู่บ้าง และตอนนี้ก็พอจะรู้ตัวแล้วว่าพ่อตนคงแกล้งนัดรับประทานอาหารเย็นกับเขา เพียงเพราะต้องการให้เขามารับประทานอาหารกับคุณหนูไฮโซตรงหน้าคนนี้แน่นอน “คุณลุงให้พราวมารอทานอาหารเย็นกับพี่เพชรที่นี่ค่ะ เชิญนั่งสิคะ” เธอถือวิสาสะเรียกชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสนิทสนม เพราะเคยเจอกับเขาในตอนที่เธอยังเด็กๆ และเธอก็แอบปลื้มเพชรตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ไม่คิดเลยว่าเธอโตจนเรียนจบแล้วเขาก็ยังไม่มีครอบครัว ยิ่งพ่อของชายหนุ่มและครอบครัวของเธอเปิดทางให้เธอได้ทำความรู้จักกับเขามากขึ้นมีหรือเธอจะปล่อยให้พลาดโอกาสนี้ไป “ครับ” แม้จะมีอาการไม่พอใจเขาก็ยอมที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ร่วมโต๊ะอาหารกับพราวฟ้า เพราะต้องการจะปฏิเสธให้เธอได้รับรู้เสียวันนี้เลยว่าเขาไม่ได้อยากสานสัมพันธ์กับสาวไฮโซอย่างเธอ ด้วยไม่อยากมีชีวิตที่ต้องปั้นหน้าเข้าสังคมเช่นคนเป็นพ่อ “ทานข้าวเสร็จแล้วพี่เพชรพาพราวไปเดินเล่นหน่อยนะคะ พราวไม่ได้อยู่เมืองไทยนาน ไม่รู้ว่ามีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง” “ต้องขอโทษด้วยครับ ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้น” เขาตอบกลับเสียงห้วน ทำหญิงสาวที่กำลังยิ้มกว้างหุบยิ้มแทบไม่ทัน “เอ่อ... พราวขอโทษทีค่ะ พราวลืมไปว่าพี่เพชรมีงานหลายอย่างที่ต้องทำ อืม... ตอนนี้พราวเรียนจบแล้ว พี่เพชรอยากให้พราวช่วยงานอะไรก็บอกได้เลยนะคะ” “โรงแรมคุณพ่อคุณไม่มีงานให้คุณทำเหรอครับ” “เอ่อ... ก็มีค่ะ แต่คุณพ่อเคยบอกว่าอยากให้พราวลองทำงานกับบริษัทอื่นก่อน จะได้มีประสบการณ์ในการเป็นลูกน้องคนอื่น เวลาขึ้นบริหารงานเองจะได้เข้าใจพนักงานมากขึ้นแล้วก็เป็นการฝึกความอดทนต่อแรงกดดันด้วยค่ะ” “ลองยื่นสมัครงานตามเว็บสิครับ การศึกษาดีอย่างคุณพราวคงมีหลายบริษัทอยากจะรับ” “ค่ะ” จบบทสนทนาได้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็เต็มไปด้วยความเงียบ เพราะพราวฟ้าเองก็ไม่รู้จะสนทนาอะไรกับเพชรต่อ ในเมื่อดูออกว่าเขาพยายามปฏิเสธเธอทุกทาง วันนี้เธอจะยอมแพ้และถอยไปตั้งหลักก่อน ยังไงเธอก็จะทำให้เขายอมสยบกับเธอให้ได้ หลังจากอยู่ร่วมโต๊ะอาหารกับพราวฟ้าร่วมชั่วโมง เพชรก็รีบขอตัวกลับ พราวฟ้าเองก็ได้แต่มองตามหลังชายหนุ่มตาละห้อย แอบน้อยใจชายหนุ่มพอสมควร เธอเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้เขายังไม่สนใจไม่รู้เลยว่าเขาสนใจผู้หญิงแบบไหน “ฉันจะไปที่บ้านบุหงา นายไปส่งฉันที่นั่นแล้วค่อยมารับฉันพรุ่งนี้ตอนเย็น” ขึ้นรถได้ก็นั่งหลับตาเอ่ยสั่งธันวาให้ไปส่งที่บ้านหลังเล็กแถวชานเมือง “ครับ” เลขาหนุ่มพยักหน้ารับก่อนจะเปลี่ยนเส้นทาง และรู้ได้เลยว่าเจ้านายตนกำลังมีเรื่องไม่สบายใจแน่นอนถึงได้คิดจะกลับไปพักผ่อนที่บ้านหลังเก่า เพชรลงจากรถได้ก็ยืนมองบ้านหลังเก่า ที่ถูกเรียกว่าบ้านบุหงาด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความคิดถึงและความโหยหา บ้านไม้สีขาวหลังคาปั้นหยาที่ตั้งอยู่แทบจะท้ายชุมชน บรรยากาศร่มรื่นเพราะมีต้นไม้ใหญ่อยู่ใกล้บ้าน เขารู้สึกอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้กลับมาที่นี่ ผสมกับความคิดถึงและโหยหาวันเก่าๆ ที่เคยอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขกับคนเป็นแม่และย่าเล็ก “ผมจะรู้สึกเป็นอิสระได้เมื่อไหร่ครับคุณแม่” เพชรยืนกอดอกมองดวงจันทร์กลมโตที่อยู่ท่ามกลางหมู่ดาวระยิบระยับ ยิ่งนึกถึงคนเป็นพ่อเขาก็ยิ่งรู้สึกถึงความอึกอัด แม้จะรู้ว่าตัวเองต่อต้านคนเป็นพ่อได้ แต่เขาก็ไม่อยากให้คนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อต้องมาออกคำสั่งให้เขาทำแบบนั้นแบบนี้อยู่ตลอดเวลา หากไม่ติดว่าคำขอของย่าเล็ก ตอนนี้เขาคงได้ตัดพ่อตัดลูกกับพ่อตนไปนานแล้ว เช้าวันเสาร์แม้จะเป็นวันหยุดของใครหลายๆ คน แต่ไม่ใช่สำหรับดาวเหนือ สองเดือนแล้วที่เธอรับงานเป็นแม่บ้านพาร์ทไทม์ มาทำความสะอาดที่บ้านบุหงาช่วงเสาร์อาทิตย์ เธอไม่ได้รู้สึกเหนื่อยแม้แต่น้อยเวลามาทำความสะอาดที่บ้านบุหงา เพราะเธอเห็นบ้านบุหงาครั้งแรกก็ชอบทั้งตัวบ้านและบรรยากาศรอบๆ บ้าน