ตอนที่ 6 ยัยเด็กบ้า

“เงินเดือนเท่าไหร่คะ” เป็นอีกข้อที่เธอจะต้องถามให้กระจ่างเสียก่อน ก่อนที่จะตอบตกลง “สองหมื่น” “รับค่ะ” หญิงสาวฉีกยิ้มร่าและตอบตกลงอย่างรวดเร็ว แค่งานดูแลบ้านได้เงินเดือนตั้งสองหมื่น แถมยังได้ที่อยู่ฟรีๆ มีหรือเธอจะไม่รีบตกลง “ไม่คิดก่อนเหรอ” “ได้อยู่ที่น่าอยู่ แถมได้เงินเดือนเพิ่มขนาดนี้ไม่เอาก็บ้าแล้วค่ะ ฉันจะรักษาดูแลที่นี่ให้ดีที่สุด ถ้าวันไหนขัดหลังคาได้ฉันก็จะขึ้นไปขัดนะคะ” “เธอนี่นะ ถ้าจะเอาเจ้าลูกหมานั่นมาอยู่ที่นี่เธอก็เลี้ยงเองแล้วกัน” “ดะ... ได้เหรอคะ” “เมื่อกี้ฉันพูดว่าไง” เอ่ยเสียงห้วนจบก็หันหลังเดินหนีหน้าหญิงสาวออกไปเช่นเดิม สาวเจ้าที่ยิ้มร่าอยู่คราแรกก็อดมองค้อนตามหลังเจ้านายหนุ่มไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาจะวางมาดหยิ่งกับเธอไปถึงไหนกัน ทว่าก็กลับมาอารมณ์ดีต่อได้ในเวลาไม่นาน ด้วยดีใจที่รู้สึกว่าตอนนี้เธอกำลังได้โชคสองชั้น คงเป็นเพราะช่วยเหลือเจ้าลูกสุนัขสีน้ำตาลตัวนั้นเอาไว้แน่ๆ “ยัยเด็กบ้า” เพชรทิ้งตัวนั่งกับโซฟาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม รู้สึกขบขันกับท่าทางและคำพูดซื่อๆ ของแม่บ้านของเขาจริงๆ “เหมือน เหมือนมากๆ” ในขณะที่ขบขันก็พลางนึกถึงใครบางคนที่จากเขาไปไม่มีวันหวนหลับ เขาไม่มีความรู้สึกว่าได้อยู่ใกล้กับคนๆ นั้นนานมาแล้ว จนถึงวันที่ได้เจอยัยแม่บ้านจอมป่วนคนนี้ ดาวเหนือทำอาหารที่เจ้านายหนุ่มสั่งเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจึงเดินออกมาตามเขาไปรับประทานอาหาร แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่ามีรถยุโรปสีดำราคาแพงจอดอยู่ที่หน้าบ้าน “อ้าวคุณ นั่นรถใคร” “รถฉันไง ฉันเพิ่งให้คนเอามาให้เมื่อกี้ เดี๋ยวเราทานข้าวเสร็จก็ไปเก็บของเธอมาที่นี่เลย” “คะ? ให้มาอยู่เลยเหรอคะ” “ใช่ ฉันถือว่าฉันจ้างเธอแล้ว” “แล้วคุณจะมาที่นี่บ่อยไหมคะ” “ไม่รู้สิ ทำไม ถ้ากลัวว่าอยู่บ้านเดียวกับฉันแล้วไม่ปลอดภัยก็ยกเลิกงานได้นะ” “เปล่าค่ะ ฉันแค่ไม่ชิน” ดาวเหนือรีบส่ายหัวพัลวัน มีหรือเธอจะยอมทิ้งเงินสองหมื่นต่อเดือนไป แถมยังได้ที่อยู่ฟรีๆ ที่ถามก็เพราะจะได้เตรียมปรับตัวเมื่อต้องอยู่ร่วมบ้านกับผู้ชายแปลกหน้าเท่านั้น “ไม่เคยอยู่บ้านเดียวกับผู้ชายหรือไง” “ผู้ชายคนเดียวที่ฉันเคยอยู่ด้วยก็คือพ่อค่ะ ต่อไปนี้ฉันจะคิดว่าคุณเป็นพ่อก็แล้วกัน” คิ้วหนาสีน้ำตาลเข้มขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกโบ “ไม่ ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้น” “ช่างเถอะค่ะ คุณตกลงจ้างฉันแล้ว เราก็เป็นเจ้านายกับลูกจ้างแล้ว คุณไม่คิดจะบอกชื่อฉันหน่อยเหรอคะ” “พอล เรียกฉันว่าพอล” “ค่ะคุณพอล” เธอฉีกยิ้มจนตาหยี และแล้วก็เค้นถามชื่อของชายหนุ่มจอมหยิ่งคนนี้ได้เสียที รอยยิ้มหวานที่แสดงออกมาจากใจจริงของแม่บ้านสาวทำเพชรละสายตาจากใบหน้าของเธอไม่ได้ ยิ่งมองเธอนานเท่าไหร่ ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจก็มีมากขึ้นมาเท่านั้น “คุณพอลเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” “เปล่า” หลุดจากภวังค์ได้ก็รีบละสายตาจากหญิงสาวและเดินผ่านหน้าเธอเข้าไปในบ้านหน้าตาเฉย “อะไรของเค้า” สาวเจ้าหันหลังขวับมองค้อนคนตัวโตอีกครั้ง ทำยังไงตอนนี้เธอก็ยังไม่ค่อยเข้าใจนิสัยใจคอและพฤติกรรมของเจ้านายของเธอเท่าไหร่ว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ นั่งร่วมโต๊ะอาหารกันอยู่พักใหญ่ดาวเหนือก็เริ่มกลืนอะไรไม่ลงคอ เพราะไม่รู้ว่าแกงจืดตำลึงใส่ไข่ที่เธอทำมันถูกปากเจ้านายหนุ่มหรือไม่ เพราะเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ซดน้ำแกงจืดแล้วเอาแต่ทำหน้าครุ่นคิดไม่พูดไม่จา “คุณพอลคะ ฝีมือฉันเป็นยังไงบ้างคะ” “อืม... ก็ดี” เขาพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะหันไปตักปลาทับทิมทอดใส่จานข้าวตัวเอง “ถ้าวันไหนคุณพอลจะมาที่นี่ก็โทรบอกฉันก่อนนะคะ ฉันจะได้เตรียมเมนูอาหารไทยอย่างอื่นไว้รอ คุณคงจะเคยทานแค่อาหารจืดๆ ใช่ไหมคะ ถึงได้ให้ฉันทำแกงจืดให้วันนี้” “ไม่มีคนสอนเธอหรือไงว่าเวลาทานอาหารไม่ควรพูด” ดวงตาคู่สวยเบิกโพลง เธอต้องรีบปิดปากเงียบสนิท เป็นอีกครั้งแล้วที่ปากของเขาไม่เป็นมิตรกับหูของเธอ ถ้าเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันไม่วายเขาคงได้ถูกเธอหยิกปากไปบ้างแล้ว หลังรับประทานอาหารกันเรียบร้อย เพชรก็ขับรถพาดาวเหนือมาเก็บของที่คอนโดของเธอ ชายหนุ่มเดินดูรอบห้องเล็กๆ ไปก็ขมวดคิ้วไป เพราะไม่รู้ว่าหญิงสาวตัวคนเดียวทำไมถึงได้มีผ้าหลากหลายแบบหลายสีจนเก็บใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองกระเป๋าก็ยังไม่หมด “ผ้าอะไรเยอะแยะไปหมด ผมว่าคงต้องจ้างกระบะขนของคุณแล้วล่ะ รถผมคงใส่ของพวกนี้ไม่หมด” “ค่ะ ฉันก็เรียกรถเอาไว้แล้วเหมือนกัน ฉันเป็นดีไซน์เนอร์ค่ะ ก็เลยมีของพวกนี้เยอะ” “เธอเนี่ยนะ” เพชรพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ ไม่คิดว่าแม่บ้านสาวที่ดูจืดชืดคนนี้จะเป็นถึงดีไซน์เนอร์ “ฉันดูจืดชืดไม่สมกับเป็นดีไซน์เนอร์ใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มพยักหน้าทั้งยังมีสีหน้าฉงนใจไม่หาย “ฉันไม่ชอบแต่งตัวนี่คะ แต่ฉันชอบออกแบบ ไม่ได้คิดจะแต่งตัวไปไหนด้วย จันทร์ถึงศุกร์ก็ทำงาน เสาร์อาทิตย์ก็ทำงาน” “เดือดร้อนเรื่องเงินขนาดนั้นเลยเหรอ” “ไม่ขนาดนั้นค่ะ แต่ฉันตั้งใจตั้งแต่ก่อนเรียนจบแล้วว่าจะหาเงินให้เต็มที่ในเวลาที่ยังมีกำลัง ฉันคิดอยากจะใช้เงินตัวเองพาครอบครัวไปเที่ยวให้มีความสุข” “ขอให้เธอสมหวังแล้วกัน” เพชรอวยพรหญิงสาวเสียงอ่อน ไม่เพียงแค่พฤติกรรมและนิสัยของเธอที่เหมือนกับคนที่เขารักเท่านั้น ความฝันของเธอก็ไม่ต่างกันเลยแม้แต่นิดเดียว แบบนี้ล่ะมั้งที่ทำให้เขารู้สึกถูกชะตาและไว้ใจเธอตั้งแต่รู้จักกันไม่กี่ชั่วโมง “ขอบคุณค่ะ” เธอตอบได้เพียงขอบคุณที่เขายังมีแก่ใจอวยพรให้เธอสมหวัง ทั้งที่ตอนนี้ความฝันของเธอหายไปแล้ว เพราะเหลือแค่พี่สาวคนเดียวเท่านั้น ขนของกลับมาถึงบ้านได้ เพชรก็ลากทุกอย่างของหญิงสาวมาที่ห้องนอนใหญ่ข้างในสุดของบ้าน เดิมห้องนี้เป็นห้องของแม่ของเขา และเขาเองก็ไม่ได้ใช้ห้องนี้มานานมาก เพราะไม่อยากหวนคิดถึงความหลังให้ว้าเหว่ในหัวใจ “ของเธอเยอะ ฉันเลยให้เธออยู่ห้องใหญ่ โอเคไหม” “ค่ะ ห้องนี้เป็นห้องที่ฉันชอบ” ใครจะปฏิเสธ เพราะห้องนอนใหญ่นี้แหละเป็นห้องที่เธอชอบที่สุด เปิดหน้าต่างออกไปก็เห็นสวนหลังบ้าน แถมยังมีพื้นที่ให้เธอได้เก็บของและกว้างขวางจนน่าจะวางโต๊ะวาดแบบเสื้อผ้าได้อีก เช้าวันจันทร์ ดาวเหนือนั่งมองชายหนุ่มที่แต่งองค์ทรงเครื่องในชุดสูทมาดเนี้ยบด้วยสายตาชื่นชมในความหล่อและดูดี อยากจะรู้เหลือเกินว่าเขาทำงานอะไร แต่ก็รู้ได้ในทันทีว่าเธอจะต้องเจอคำตอบกลับว่า “จำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอ” เลยไม่คิดอยากจะรู้ดีกว่า “มองอะไร ทำไมไม่รีบทาน” คนที่ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารเช้าเงยหน้ามามองหญิงสาวที่นั่งจ้องเขามาพักใหญ่ด้วยแววตาฉงน