ตอนที่ 4 เข้าใจผิด

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอออกจากคอนโดมาตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อที่จะได้มีเวลาอยู่ที่บ้านบุหงานานๆ ดาวเหนือลงรถเมล์ที่หน้าปากซอยได้เธอก็เลือกที่จะเดินเข้าไปในซอยด้วยตัวเองโดยที่ไม่คิดจะนั่งวินมอเตอร์ไซต์เพราะต้องการแวะซื้อหมูปิ้งเจ้าอร่อยที่อยู่ประมาณกลางซอยไปรับประทานเอง และอีกส่วนก็จะเอาไปให้หมาแม่ลูกอ่อนที่เพิ่งคลอดลูกที่ท้ายซอยใกล้ๆ บ้านบุหงาด้วย “หมูปิ้ง20ไม้ข้าวเหนียว2ห่อค่ะป้า” “วันนี้มาแต่เช้าเลยนะแม่หนู” แม่ค้าวัยกลางคนร่างท้วมเห็นหน้าดาวเหนือก็เอ่ยทักทายเสียงดัง เพราะจำได้ว่าเสาร์อาทิตย์จะต้องเจอหญิงสวาวมาซื้อหมูปิ้งของเธอเป็นประจำ “ค่ะ” “กินหมดเหรอลูก” “เผื่อเจ้าสุนัขในซอยด้วยค่ะ” “ใจดีจริง ป้าแถมไปให้2ไม้แล้วกันนะ” “ขอบคุณมากค่ะ ขายดีๆ นะคะป้า” “จ้า” ได้หมูปิ้งมาถุงใหญ่ดาวเหนือก็รีบจำอ้าวอย่างอารมณ์ดีตรงไปยังบ้านบุหงา เธอใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีก็เดินมาถึงหน้าบ้านที่ริมรั้วไม้ระแนงมีต้นพวงชมพูเลื้อยเต็มรั้ว แต่เมื่อกำลังจะไขกุญแจรั้วบ้านเธอก็เห็นว่าไม่มีแม่กุญแจอยู่แล้ว จึงรีบเปิดประตูรั้วเดินเข้าไปในบ้านด้วยสีหน้าแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “เฮ้ย! ทำไมบ้านเปิด” ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงเมื่อเห็นประตูบ้านเปิดโล่ง “หรือว่า ขโมย!” เธอรีบกวาดสายตามองหาอาวุธป้องกันตัว จนไปเจอท่อนไม้ที่จับถนัดมือแล้วรีบเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่คิดเกรงกลัว คิดอย่างเดียวว่าเธอจะปกป้องบ้านหลังนี้ให้ได้ ริมฝีปากบางขบเม้มกันแน่น จ้องมองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนหันหลังสวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงวอร์มขายาวสีเทา มองเห็นสีผมของเขาบวกกับสีผิวก็พอจะรู้ว่าเป็นต่างชาติ เธอรีบเดินปรี่ไปประชิดตัวหัวขโมยและยกไม้ฟาดไปที่กลางหลังของชายหนุ่มเต็มแรง ปึก “โอ้ย” เสียงของหัวขโมยร้องลั่น แม้อีกฝ่ายจะหันมาเพื่อจะสู้แต่ดาวเหนือก็ไม่ยอมหยุดมือง่ายๆ ปึก ปึก “ไอ้หัวขโมย มาอยู่บ้านเมืองคนอื่นแล้วทำมาหากินสุจริตไม่เป็นหรือไง” “นี่หยุด ฉันเป็นเจ้าของบ้าน แล้วเธอเป็นใคร” เพชรกระชากไม้ท่อนใหญ่จากมือของหญิงสาวเขวี้ยงทิ้ง สีหน้าของเขาเหยเกเพราะระบมไปทั่วหลังและหัวไหล่ ดีที่ผู้หญิงบ้าคนนี้ไม่ฟาดมาที่หัวของเขา “จะ...เจ้าของบ้าน” ดาวเหนือมือไม้อ่อน จากสายตามุ่งมั่นที่จะปกป้องบ้าน ตอนนี้มองหน้าชายหนุ่มหน้าฝรั่งตาสีนิลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พอรู้ความจริงว่าชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเขาเป็นหัวขโมยเป็นเจ้าของบ้าน สาวเจ้าก็นั่งก้มหน้าห่อไหล่ ภาวนาในใจว่าอย่าให้อีกฝ่ายเอาเรื่องอะไรเธอเลย ไม่เพียงแค่จะเสียรายได้ แต่เธออาจจะทำงานเป็นแม่บ้านพาร์ทไทม์ที่นี่ต่อไปไม่ได้ด้วย นั่นเป็นเรื่องที่เธอเสียดายที่สุด “ฉันขอโทษนะคะ” ดาวเหนือเงยหน้ามองคนที่นั่งจ้องเธอตาเขม็งตรงข้ามตาปริบๆ ยิ่งเขาเงียบเท่าไร่เธอก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดเท่านั้น วินาทีที่ได้จ้องกับดวงตาคู่สวย แววตาของเธอทำให้เพชรนึกถึงใครบางคน จากที่จะคาดโทษเอาเรื่องก็เริ่มรู้สึกใจอ่อนยวบ “ทีหลังเธอก็หัดถามก่อน” “เอ้า... ถ้าเกิดเป็นขโมยจริงๆ เค้าจะบอกว่าเป็นขโมยเหรอคะ ดีไม่ดีโจรอาจจะไม่ตอบอะไรเลยแล้วก็ยิงฉันหรือไม่ก็ปามีดพกใส่ค่ะ ถ้าโดนหัวใจก็ตายได้ในทันทีเลยนะคะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายใจดีกับเธอ ดาวเหนือจึงกล้าที่จะพูดความคิดในใจ ทำเอาหนุ่มลูกครึ่งรู้สึกขบขันแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา “เธอดูหนังมากไปหรือเปล่า อีกอย่างวันนี้ฉันก็โทรยกเลิกไม่ให้คนมาทำความสะอาดแล้วทำไมเธอถึงมาที่นี่” “อ้อเหรอคะ ...มือถือฉันแบตหมดค่ะบริษัทน่าจะติดต่อฉันไม่ได้ แล้วนี่คุณไม่เอาเรื่องฉันใช่ไหมคะ” ดาวเหนือพูดเสียงอ่อนพร้อมฉีกยิ้มแหย “นั่นอะไร” ตอนนี้เพชรไม่ได้สนใจฟังคำพูดของหญิงสาวเท่าไหร่นัก เพราะกลิ่นอาหารที่แม่บ้านจอมกระโตกกระตากคนนี้ถือเข้ามามันทำให้ท้องของเขาส่งเสียงร้องออกมา “หมูปิ้งค่ะ คุณหิวไหมคะ ถ้าหิวก็ทานได้เลยค่ะ” เธอยื่นมือหยิบถุงหมูปิ้งที่โต๊ะตัวเล็กกลางโซฟายื่นให้กับเขา เพชรยินมือรับอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงดึงหมูปิ้งไม้หนาขึ้นมาหนึ่งไม้ เขาดมกลิ่นของมันสองสามครั้งก็กัดหมูนุ่มๆ ในไม้คำโตเคี้ยงเงียบๆ ไม้แล้วไม้เล่า จนกระทั้งหมูปิ้งหมดถุง อีกทั้งข้าวเหนียวก็ไม่เหลือสักเม็ด “เอ่อ... คือ ไม่ได้ทานอะไรเลยเหรอคะ?” “เท่าไหร่ ฉันจ่ายให้” “ไม่เป็นไรค่ะ ถือซะว่าแทนคำขอโทษแล้วกันค่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะทานหมดเพราะฉันซื้อมาเผื่อหมาแม่ลูกอ่อนที่มันเพิ่งคลอดลูกอยู่ข้างบ้าน” “ซื้อมาเผื่อหมาแม่ลูกอ่อน?” เขาจ้องเขม็งไปยังแม่บ้านสาวอีกรอบ นึกเคืองเธอพอสมควรที่เท่ากับว่าเธอจงใจให้เขาเป็นคนบาปแย่งอาหารสุนัขโดยที่ไม่คิดจะบอกกกันสักคำ “ค่ะ” “แล้วทำไมไม่บอกฉัน” “ก็ใครจะไปคิดว่าคุณจะทานหมดนี่คะ” “เอาเงินนี่ไป แล้วไปซื้ออาหารหมาดีๆ มาให้หมา จะทำบุญก็หัดดูด้วยว่าหมามันกินของที่ปรุงเครื่องปรุงมากๆ ไม่ได้” เพชรเดินไปหยิบกระเป๋าเงิน หยิบธนบัตรสีเทาออกมาสองใบแล้วยื่นให้หญิงสาว “ค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอรับเงินได้ก็จะเตรียมตัวกลับ แต่ยังไม่ทันได้หันหลังก็ถูกอีกฝ่ายดึงข้อมือเอาไว้ก่อน “ไหนๆ วันนี้เธอก็มาแล้ว เธอทำกับข้าวเป็นหรือเปล่า” “เป็นค่ะ” “งั้นวันนี้เธอทำกับข้าวให้ฉันด้วย เดี๋ยวจ่ายค่าแรงพิเศษให้” “ขอบคุณนะคะ แล้วคุณอยากทานอะไรคะ” “แกงจืดตำลึงใส่ไข่กับบัวลอยไข่หวาน แต่คงต้องออกไปหาซื้อของเพราะที่บ้านก็ไม่มีอะไรเลย” ได้ยินชื่อเมนูที่เขาอยากรับประทานดาวเหนือก็แอบแปลกใจที่เห็นว่ามันเป็นอาหารของไทยทั้งหมด “คุณชอบสองเมนูนี้เหรอคะ” “ฉันไม่ชอบแล้วจะให้เธอทำเหรอ” “เอ่อ...ค่ะ เดี๋ยวฉันออกไปซื้อของแล้วรีบกลับมาทำให้นะคะ” ดาวเหนือเดินออกมาที่หน้าปากซอยอีกครั้ง ดีที่ซอยนี้มีตลาดสดของครบครันเธอเลยไม่ต้องออกไปหาซื้อของที่ไหนไกล เธอรู้สึกชอบแถวนี้เหลือเกิน เพราะไม่ได้อยู่ไกลความเจริญแต่ยังคงความสงบและมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเจ้าของบ้านถึงไม่ค่อยได้มาอยู่ที่บ้านบุหงา หากเป็นเธอจะไม่ยอมห่างที่นี่เลย ดาวเหนือเดินในตลาดสดอยู่พักใหญ่จนได้วัตถุดิบที่ต้องการครบ จากนั้นเธอก็เดินไปที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อหาซื้ออาหารสุนัขมาหนึ่งถุง เสร็จแล้วจึงรีบเดินกลับมาที่บ้าน