ตอนที่ 1 เธอกำลังจะมาให้เจอ

“ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วยค่ะ อย่า อย่าทำร้ายฉัน ช่วยด้วย !” ร่างของหญิงสาวที่คุ้นเคย กำลังวิ่งหนีตาแก่คนหนึ่งในมือของมันถือขวดเหล้าวิ่งเข้าใส่เธอ แววตาของมันนั้นเต็มไปด้วยตัณหา “ มึงจะไปไหน “ ร่างของชายแก่วิ่งมายืนประจันหน้ากับหญิงสาว “ อย่าทำอะไรให้ฉันเลย ขอร้องละ “ “ ฮาฮ่า กูต้องฟังมึงด้วยหรือไง “ “ อ๊าย “ เสียงกรีดร้องดังแสบแก้วหู “ อย่าๆ อย่า!!! “ ณัฐชัย หรือ ไนยะ ดีดตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงด้วยเนื้อตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ “ ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอ สมจริงเกิน จนผมอยากจะรู้เต็มทีแล้ว ว่าคุณเป็นใคร มีตัวตนอยู่ในโลกนี้ จริงๆ หรือเปล่า “ คุณหมอหนุ่มบ่นพึมพำออกมา ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยโอเคนัก เนื่องจากเขามักจะฝันเห็นผู้หญิงคนนี้ นับเวลาได้ก็ 5 ปีมาแล้ว จนพูดว่านานจนเขาแอบผูกพันกับเธอไปแล้วก็ว่าได้ รถหรูวิ่งเข้ามาจอดที่ลานวัดแห่งหนึ่ง แถวชานเมือง สองร่างกายเปิดประตูลงมาจากรถ “ ไอ้หนึ่งมันยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ?” พลอยเจนก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ พร้อมกับบ่นพึมพำไม่พอใจเพราะยังไม่เห็นคนที่นัดไว้โผล่หน้ามา “ มันบอกว่ามันออกมาพร้อมเรา ป่านนี้คงใกล้จะถึงแล้วมั้ง “ ไนยะได้ตอบคำถามของเธอพร้อมกับกำลังเดินไปเอาคุสังฆทาน ลังน้ำดื่ม และ ข้าวของต่างๆ ที่พวกตนเอามาถวายวัดลงมาจากรถ “ เอ้า มานั่นแล้วไง “ รถพราโด้วิ่งมาจอดข้างรถเบนซ์ของไนยะ “ มึงมาคนเดียวเหรอ ?” เห็นคนมาใหม่ลงจากรถพลอยเจนก็ร้องทักถาม คนที่กำลังเดินมาก็พยักหน้า “ ใช่ จีนเน่ไปเยี่ยมพ่อแม่ที่ฝรั่งเศสน่ะ กูก็เลยมาคนเดียว “ คนพูดเดินมาช่วยไนยะหิ้วของ “ แล้วไอ้โอมล่ะ ?” “ โอ้ย รายนั้นตั้งแต่ครีมหอมไปเรียนต่อที่อังกฤษ วันไหนว่างหน่อย มันก็บินไปหาน้องที่นู้นแล้ว เคยอยู่ติดที่เสียที่ไหนกัน “ หนึ่งเดียวตอบพร้อมกับส่ายหน้า พลอยเจนก็รีบยิ้มแย้มร่วมนินทาเพื่อนไปด้วยกัน “ ไอ้โอมมันเห่อเมีย คลั่งรักเมียแบบนั้นดีแล้ว จะได้เลิกหาเรื่องปวดหัวมาให้กูซะที ว่าแต่เอาของเสร็จหรือยัง รีบเข้าไปเถอะเสร็จเร็ว กูจะได้รีบกลับไปเปิดร้าน “ คนพูดบอกแล้วก็รีบเดินนำเพื่อนเข้าไปก่อน “ ที่พวกเธอมากันวันนี้ ไม่ได้มาแค่ทำบุญกันใช่มั้ย “ หลวงตาที่นั่งอยู่ตรงหน้าของทั้งสามได้ทักพวกเขา “ หลวงตารู้ หลวงตาเห็นหรือคะ ? “ พลอยเจนได้ยินคำทักก็รีบถามกลับ หลวงตาก็พยักหน้าให้พร้อมกับมองไปตรงที่รถของพวกเขาจอด จนหนึ่งเดียวต้องรีบหันไปมองตามอย่างสงสัย “ คนที่เธอกำลังรอ เขากำลังจะมาให้เจอแล้ว “ หลวงตาพูดพร้อมกับจ้องที่หน้าของไนยะ ด้วยรอยยิ้มจางๆ “ จริงหรือครับ “ คนฟังก็รีบอุทานตอบกลับด้วยรอยยิ้ม “ ว้าว หลวงตานี้รู้ลึก รู้จริงจังเลยนะคะ ยังไม่ได้เอ่ยปากถามก็บอกให้รู้แล้ว “ คนพูดมากก็รีบร้องอวยออกมาตามนิสัย จนทุกคนหันมาจ้องเธอเป็นตาเดียว “ มีคนบอกหลวงตาน่ะ ” “ แล้วผมขอถามอะไรหลวงตาสักเรื่องได้มั้ย แบบ ..” หนึ่งเดียวหันไปจ้องหน้าพลอยเจน “ แบบพลอยเจนนี้ ยังมีโอกาสจะมีผัวกับเขาอยู่ไหมครับ “ คนพูดถามออกมาเชิงหยอกล้อ จนคนโดนล้อรีบหันมามองอย่างไม่ชอบใจ “ มีสิ เขาคนนั้นทำงานเกี่ยวกับเครื่องประดับเชียวละ “ แต่หลวงตาก็รีบตอบคำถามของเขาได้ทันที จนทั้งสามนิ่งอึ้งไป เย็นของวันเดียวกัน ที่ตลาดนัดของเมือง ร่างบางสูงโปร่ง ผิวพรรณผ่องใส ผมดกดำหนายาวไปถึงกลางหลัง ผู้หญิงเจ้าของริมฝีปากอวบอิ่ม และ แววตาที่สดใส เธอเป็นเจ้าของแผงวาดรูปเจ้าเดียวในตลาดแห่งนี้ “ ณิหลา ฉันหาลูกค้ามาให้แกแล้ว “ วรรณิหลา หรือ ณิหลาที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ รีบหันหน้าไปมองตามเสียงของเพื่อน “ สนใจภาพวาดตัวไหนที่วางขายอยู่ หรืออยากได้รูปภาพเหมือน ภาพการ์ตูนเป็นของตัวเองสามารถสอบถามได้เลยนะคะ “ ณิหลาลุกขึ้นพูดทักทายแนะนำผลงานต่อคนที่ พลอยไพริน เพื่อนรักของเธอพามา “ ครับ งั้นคุณช่วยวาดรูปนี้ให้ผมหน่อยได้มั้ย พอดีผมอยากได้มันเป็นของขวัญให้กับแฟนน่ะครับ “ เขาคนนั้นจึงยื่นรูปถ่ายใบหนึ่งให้แก่เธอ วรรณิหลารีบรับไว้ “ ได้หมดไม่มีปัญหาค่ะ แต่ลูกค้าต้องจ่ายมัดจำก่อนครึ่งหนึ่งนะคะ แล้วอีก30นาทีก็กลับมารับรูปได้เลย “ หญิงสาวอธิบายถึงกฎของร้านด้วยท่าทียิ้มแย้มแจ่มใส ชายคนนั้นก็เหมือนจะถูกใจในความเป็นมิตรของเธอจึงรีบหยิบเงินใบใหญ่ขึ้นมายื่นให้หญิงสาว “ ผมให้คุณหมดนี่เลยครับไม่ต้องทอนนะ เดี๋ยวอีก 30 นาทีผมจะกลับมาใหม่ตอนนี้ต้องรีบไปแล้ว ผมนัดแฟนไว้ครับ “ พูดจบเขาก็เดินไป ปล่อยให้สองสาวยืนตื่นเต้นกับเงินในมือของณิหลา “ คนอะไรโคตรเปย์เลย เพื่อแฟนทำได้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เองเหรอวะ “ พลอยไพรินพูดออกมาท่าทีกระดี๊กระด๊าดีใจใหญ่ “ จริงอะ นี่ต้องไปหาที่ไหนถึงจะได้แบบนี้บ้างวะ “ คนถือเงินอยู่ก็เสริมต่อ โดยมีทีท่าอิจฉาหน่อยๆ เมื่อไหร่ฟ้าจะส่งคนที่ใช่มาให้เธอเสียทีนะ “ สวัสดีครับน้องสาว ผมขอเบอร์หน่อยสิ “ ในระหว่างที่สองสาวกำลังเพ้อเจ้อถึงชายในฝัน ก็มีหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง มายืนอยู่หน้าร้านพร้อมมองด้วยแววตาหวานเยิ้มมาทางวรรณิหลา คนโดยมองก็จ้องกลับแป๊บนึงจึงตอบเขาไป “ ขอโทษนะคะ พอดีฉันขายภาพวาดนะคะ ไม่ได้ขายเบอร์มือถือ “ “ เอ้า ทำไมเล่นตัวจังล่ะ “ คนโดนว่าไม่ได้สนใจที่ชายหนุ่มพูด แถมยังเดินหนีไปนั่งวาดรูปให้ลูกค้าของเธอต่อ “ ตัวละร้อยค่ะ ฉันจะเอาให้ “ ส่วนพลอยไพรินที่อยู่กับวรรณิหลามานาน จนเคยชินกับเรื่องที่มีผู้ชายมาจีบเพื่อนบ่อย เธอจึงยื่นข้อเสนอหารายได้ที่เคยยื่นให้ชายคนอื่นให้กับเขา “ นี่พลอยแกไปคุยอะไรกับไอ้หมอนั่นตั้งนาน “ เมื่อเห็นว่าเพื่อนแอบเดินไปคุยกับไอ้ผู้ชายที่มาขอเบอร์เธอเมื่อกี้ ตอนเพื่อนเดินกลับมาณิหลาก็รีบซักถาม “ ฉันขายเบอร์แกให้ไอ้หมอนั่น “ “ ห๊ะ! ไอ้พลอย แกเอาอีกแล้วนะ ฉันเหนื่อยบล็อกพวกมันแล้วน่ะเว้ย “ “ ฉันให้แกหกร้อย “ ณิหลาสตั้นไป แล้วมองเงินเกินครึ่งที่เพื่อนยื่นมาให้ “ โอเค แค่นั่งบล็อกมันก็ไม่ได้ลำบากอะไรมากหรอก “ เธอเปลี่ยนสีหน้าแล้วรีบรับเงินจากเพื่อนทันที คนมันต้องเลี้ยงปากเลี้ยงท้องนี่น่า ช่วยไม่ได้ 21:45 วรรณิหลานั่งนับเงินอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านของพลอยไพรินก่อนจะหาวออกมา ปากกว้างอย่างเปิดเผย “ โอ้ย จะหาวก็หุบปากหน่อยสิคนสวย เดี๋ยวพวกผู้ชายที่ชอบมาจีบแกเห็นเข้า ก็พากันแตกหนีหมดหรอก “ พลอยไพรินที่พึ่งจะเอาอุปกรณ์วาดภาพไปเก็บไว้ในบ้าน เดินออกมานั่งตรงข้ามกับเพื่อนสาว ดวงตาของเธอหันไปจ้องที่มือถือเพื่อนที่กำลังดังอยู่บนโต๊ะ “ เบอร์แปลกวะ “ “ สงสัยคงเป็นเบอร์ผู้ชายคนนั้นแน่ๆ บล็อกเลยนะ! “ ไม่พูดเฉย ณิหลารีบยื่นมือไปกดตัดสายแล้วก็บล็อกเบอร์นั้นไว้ทันที “ โห่ แกใจร้ายจัง เขาก็ออกจะหล่อนะ ทำไมแกไม่ลองเปิดใจดูบ้างล่ะวะ แก 22 แล้วน่ะณิหลา ควรจะมีผัวได้แล้ว “ “ หือ ถ้ามันไม่ตรงกับมาตรฐานที่ฉันตั้งไว้ก็อย่าหวังเลย “ คนที่ก้มหน้านับเงินอยู่นั้นพูด “ แล้วมาตรฐานของแกมันต้องเป็นยังไงวะ “ พลอยไพรินก็ถามออกมาเพราะอยากรู้ คนที่ก้มหน้าอยู่จึงตอบออกมาเล่นๆ ไม่คิดจริงจังอะไร “ ต้องตัวสูงๆ เป็นหมอ หรือ ไม่ก็ลูกเจ้าของโรงพยาบาลละมั้ง “ แต่ใครจะรู้ว่าในอนาคตเธอจะได้แบบที่พูดจริงๆ