ตอนที่ 6 อย่าเพิ่งเข้าไปเป็นก้างเลย

พลอยไพรินเดินหาวมาพร้อมกับวรรณิหลาทั้งสองเดินด้วยกันมาตามถนนเพราะเพิ่งกลับกันมาจากตลาดนัด “ วันนี้ฉันว่าแกคงไม่ได้นอนอะณิหลา ลูกค้าโคตรเยอะเลย คงได้นั่งนับเงินกันจนมือหงิกแน่ “ พลอยไพรินพูดกับเพื่อนด้วยท่าทีมีความสุข ต่างจากตาของเธอที่กำลังจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว “ ฮาฮ่า แกนี่ก็ “ ณิหลาจึงรีบเขย่าให้เพื่อนมีสติขึ้นมาก่อน เพราะทั้งสองกำลังจะต้องเดินข้ามถนน เสียงแตรรถดังสนั่นมาแต่ไกล สองร่างที่กำลังเดินอยู่กลางถนนก็ต้องรีบทรุดดึงกันหลีกรถที่ขับมาด้วยความเร็ว ก่อนจะพากันล้มลงไปนอนกองอยู่บนพื้น ส่วนรถคู่กรณีก็รีบจอดอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอ “ เฮ้ ณิหลา ฮาฮ่า“ คนที่ขับรถเปิดแว่นรถลง แล้วเอาตัวเองยื่นออกมาทักทายสองสาว “ ไอ้สรรหา! “ เสียงหวานของสองสาวประสานเรียกชื่อมันขึ้นพร้อมเพียงกันอย่างไม่ชอบใจ “ กูแค่แวะมาทักทายพวกมึงน่ะ อยากบอกให้รู้ว่าเดี๋ยวนี้กูมีรถขับแล้วนะ จะไปไหนมาไหนก็ระวังตัวกันด้วย เอ้อ อีกอย่างอีณิหลา พ่อกูเองก็ออกจากคุกมาแล้วเหมือนกันน่ะ ฮาฮ่า “ คนพูดหัวเราะอย่างคนวิกลจริต จากนั้นมันก็กลับเข้าไปในรถแล้วขับหนีไป “ ไอ้วิสิตมันออกจากคุกมาแล้วเหรอ “ พลอยไพรินบ่น จนข้างๆ ที่โมโหโวยวายออกมา “ มันควรจะต้องติดคุกตลอดชีวิตด้วยซ้ำ โทษฐานที่มันทำแบบนั้นกับวิสา อ๊าย!! “ “ เฮ้ยณิหลา! แกเป็นอะไร! “ “ ฉันก็แค่โกรธที่ตอนนั้นเอามันเข้าคุกเพราะเรื่องนั้นไม่ได้ “ วรรณิหลาพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหล จนเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกันต้องรีบยกมือขึ้นลูบหลังปลอบใจให้ “ ไม่เป็นไรน่ะณิหลา แต่ตอนนี้ขาแกเจ็บนี่ สงสัยมันคงถูกับพื้น ดูสิถลอกหมดเลย “ พลอยไพรินจับขาของเพื่อนที่ใส่กางเกงขาสั้นเหนือหัวเข่า ทำให้หัวเข่าและหน้าแค่งของวรรณิหลาถลอกตอนที่ล้มเมื่อกี้ ทั้งสองหันจ้องหน้ากัน ก่อนจะเห็นว่ามีรถเบนซ์สีขาวมาจอดใกล้กับพวกเธอที่นั่งกันอยู่ตรงข้างถนน “ พวกเธอเป็นอะไรหรือเปล่า “ ผู้หญิงใส่ชุดพยาบาลเดินลงจากรถ แล้วเข้ามาถามกับสองสาว เพราะเมื่อกี้เธอได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ไกลๆ และเป็นห่วงทั้งสอง จึงได้ขับรถเข้ามาใกล้ “ พี่ชื่อนาราเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลใกล้ๆ นี้ กำลังจะเข้าไปพอดี พวกเธอสองคนขึ้นรถไปหายาทาทำแผลที่โรงพยาบาลกับพี่ไหม เดี๋ยวพี่จะทำให้เฉยๆ ไม่คิดเงินหรอก “ สองสาวที่ได้ยินคำว่าไม่คิดเงิน ฟรี ก็จ้องหน้ากันด้วยรอยยิ้มแล้วรีบขึ้นรถไปกับคุณพยาบาล โรงพยาบาลทูว์เอ็นวาย รถเบนซ์วิ่งเข้ามาจอดในลานจอดรถของโรงพยาบาล วรรณิหลาหน้าซึมทันทีเมื่อได้มาที่โรงพยาบาลนี้อีกครั้ง “ แกโอเคมั้ย ถ้าไม่อยากเข้าไปเรากลับ แล้วให้ฉันทำแผลให้ที่บ้านก็ได้น่ะ “ พลอยไพรินที่รู้ดีว่าตอนนี้เพื่อนคิดอะไรอยู่ จึงได้ถามเพื่อนออกมาด้วยความห่วงใย “ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่พาเข้าไปทำแผล “ เสียงของพี่พยาบาลนาราทำให้ณิหลาไม่กล้าปฏิเสธ อย่างไรเสียเธอก็ขึ้นรถเขามาแล้ว “ ลงไปเถอะพลอย “ ณิหลาจึงหันมาพูดกับเพื่อน แล้วลงจากรถมาโดยมีคุณพยาบาลช่วยพยุงเธอ “ งั้นแกเข้าไปกับพี่เขาก่อนน่ะ ฉันปวดฉี่สงสัยจะตกใจรถเมื่อกี้ ขอไปห้องน้ำก่อน “ ณิหลารีบพยักหน้าให้เพื่อน แล้วเดินมากับพี่พยาบาลจนถึงห้องๆ หนึ่ง เธอสตั้นยืนจ้องอยู่ที่ประตูทางเข้า “ เป็นอะไรหรือเปล่า “ คนที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธออย่างนาราจึงได้ถามเพราะเป็นห่วง “ ไม่ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ “ “ โอเค ถ้าอย่างนั้นมานั่งตรงนี้น่ะ “ นาราประคองวรรณิหลา มานั่งบนเตียงคนไข้ในห้องนั้น แล้วเธอก็เดินไปค้นเอายาบนตู้ยาใกล้ๆ “ อา น้ำยาล้างแผลหมด เดี๋ยวพี่ขอไปเอาก่อน น้องรอพี่อยู่ตรงนี้นะคะ “ “ ค่ะ “ หญิงสาวมองพี่พยาบาลเดินออกไปจากห้อง จากนั้นสายตาของเธอก็มองไปที่เตียงคนไข้อีกเตียงที่คุ้นเคย ดวงตาคู่กลมแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด ‘ วิสา ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ ทำไมเป็นอะไรถึงไม่ยอมบอกณิหลา ‘ ‘ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้ ไหนบอกว่าจะปกป้องณิหลา วิสาไม่รักษาสัญญา ฮื้อ ‘ เหตุการณ์แสนเศร้าในวันนั้นณิหลายังคงจำมันไม่เคยลืม มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาให้ตัวเอง เธอพยายามจะอดกลั้นแล้ว แต่มันก็อดไม่ได้จริง ๆ “ นาราเอกสารที่….ณิหลา!! “ หน้ามนที่ก้มอยู่รีบเงยมองเจ้าของเสียงที่คุ้นหู “ คุณหมอไน “ “ น้องเป็นอะไร “ คุณหมอหนุ่มที่เห็นบาดแผลอยู่ตรงหัวเข่าและขาของหญิงสาวก็รีบเดินเข้ามาหา เขาวางเอกสารในมือของเขาลงบนโต๊ะใกล้ๆ “ ณิหลาไปทำอะไรมาเหรอ ถึงได้เป็นแบบนี้? “ ชายหนุ่มถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแว่วห่วงใย คนที่น้ำตาคลอเบ้าอยู่ก็พยายามหลบหน้าเขา แต่แล้วเขาก็เอามือมาจับที่ปลายคางของเธอให้หันกลับไปสบตากับเขา “ มีเรื่องอะไรที่พี่พอจะช่วยเราได้ไหม พี่เป็นห่วงน้องจริงๆ น่ะ มีใครทำอะไรให้เหรอ “ คำพูดของคนตรงหน้า เล่นเอาวรรณิหลาซาบซึ้งจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ มีคนหล่อเป็นห่วงเธอด้วย “ ฮือๆ หมอ “ คิดเช่นนั้นแล้วเธอก็ร้องไห้โฮออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “ อ้าว เป็นอะไรไป เจ็บแผลเหรอครับ “ คุณหมอหนุ่มพยายามจะหาวิธีปลอบเธอ แต่ถ้าถามว่าเขาเคยปลอบใจผู้หญิงมาก่อนไหม ก็ไม่เคย เขาจึงทำได้เพียงยืนเอียงตัวไปมา ไม่รู้ว่าจะต้องเอาตัวเองไปไว้ตรงไหน จนหญิงสาวซบลงที่อกของเขา คุณหมอไนจึงถือวิสาสะเอามือยกขึ้นลูบหัวให้ “ มีอะไรไม่สบายใจก็ระบายออกมาน่ะ ร้องออกมาเลย แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นเอง “ “ มา. อะ หมอไน “ นาราที่กำลังเดินเข้ามา เจอทั้งสองเข้าก็ตกใจ คุณหมอหนุ่มจึงรีบหันหน้าไปใช้สายตามองไปที่เธอ “ รู้จักกันหรือคะ “ “ คุณเอาเอกสารบนโต๊ะออกไปจัดการให้ผม เดี๋ยวทางนี้ผมดูเอง “ “ อ๋อ ค่ะ ๆ “ นาราอมยิ้มนิดหน่อย แล้วรีบวางน้ำยาล้างแผลในมือ สลับกับจับเอาเอกสารบนโต๊ะเดินออกมา ก่อนมาเจอเข้ากับพลอยไพรินที่กำลังจะเดินเข้าไปพอดี “ อ้าวพี่ เพื่อนหนูอยู่ในนั้นเหรอ “ “ อย่าพึ่งเข้าไปเป็นก้างเลย มานี่มา “ พี่สาวพยาบาลจึงรีบจูงมือพลอยไพรินออกไปทางอื่น “ โอเคแล้วหรือยัง “ หมอไนที่เห็นว่าหญิงสาวดันตัวออกห่างเขาแล้ว จึงถามกับเธอแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ายื่นให้ วรรณิหลาก็รับเอาแล้วพยักหน้าต่อคำถามของเขา “ ขอบคุณค่ะ ที่ปลอบใจ “ คุณหมออมยิ้มให้กับคนที่ก้มหน้าอยู่ “ ไม่เป็นไร คราวนี้ก็มานี่ ได้เวลาแล้ว “ เขาพูดพร้อมกับใช้สำลีจุ่มน้ำยาล้างแผล มองไปที่แผลตรงขาของเธอ มือก็ดึงเก้าอี้ตัวเตี้ยมานั่ง เพื่อให้ขาของหญิงสาวอยู่ในระดับสายตาของเขา “ อ้า “