ตอนที่ 8 พี่จะเป็นขาให้น้องหนึ่งวัน

ระหว่างทาง “ ณิหลา “ คนที่นั่งขับรถอยู่ข้างๆ เรียกชื่อหญิงสาวเสียงหวานเยิ้ม “ หืม? “ คนที่กำลังเหม่อลอยไปด้านอื่นอยู่รีบหันมามองคนเรียก “ ครอบครัวของณิหลามีกี่คนเหรอ ?” คนฟังเงียบไปนานหน่อย ทำให้ไนยะรู้สึกว่าเขาอาจจะถามมากเกินไป สำหรับคนที่พึ่งจะพบกันสองครั้ง “ ขอโทษนะ ถ้า—” “ ครอบครัวตอนนั้นมี 4 คนนะคะ ก่อนที่จะจากไปคนหนึ่ง “ “ ….” เขาที่สังเกตเห็นเธอท่าทางไม่ค่อยดี จึงรีบหาเรื่องมาเปลี่ยน “ ครอบครัวพี่แต่ก่อนก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันน่ะ ตอนแรกมี 3 ลดลงเหลือ 2 แล้วอยู่ดีๆ ก็เพิ่มมาอีก 2 เสียอย่างนั้น ฮาฮ่า “ เขาพูดแล้วก็หันไปยิ้มให้กลับเธอ “ อ่า ถึงบ้านพลอยพอดีเลยค่ะ “ เมื่อรถจอดที่หน้าบ้านของเพื่อน ณิหลาก็รีบปลดเข็มขัด เตรียมจะลงจากรถ “ ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง “ “ เดี๋ยวจะลงไปยังไง พี่ช่วย “ เขาเห็นหญิงสาวเปิดประตูรถ ไนยะก็รีบวิ่งลงรถแล้วอ้อมมาช่วยพยุงเธอลง “ ณิหลาอย่าลืมล้างแผลด้วยน่ะ ถ้าขี้เกียจทำเอง ไปหาพี่ที่โรงพยาบาลก็ได้ เดี๋ยวทำให้ฟรี “ ไนยะที่ช่วยจูงวรรณิหลามายืนพิงที่เสาบ้านบอกกับเธอ พร้อมกับยื่นถุงยาในมือให้ “ แล้วถ้ารู้สึกเจ็บก็อย่าลืมกินยาแก้ปวดใส่ด้วยละ “ “ ค่ะคุณหมอ แต่ว่าถึงบ้านแล้วนิค่ะ ไหนบอกว่ามีอะไรจะบอกณิหลา ที่ว่าค่ามาส่ง คืออะไรเหรอ “ เธอถามพร้อมกับจ้องมองหน้าเขารอฟังอย่างตั้งใจ ทำเอาไนยะหลุดยิ้มอดเอ็นดูเธอไม่ได้จริงๆ “ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับพี่ไหม “ “ หืม? “ “ พอดีว่าพรุ่งนี้ พี่ไม่ได้ไปทำงาน แต่พี่ก็ไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ อยากไปนั่งเล่นที่ไหนสักที่ ที่มันบรรยากาศดีๆ น่ะ ณิหลาไปเป็นเพื่อนพี่ที่นะครับ “ คนฟังทำท่านึกคิดทำให้คุณหมอพูดเสริมเพิ่มอีก “ ส่วนเรื่องขาไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะล้างแผลให้ แล้วก็เป็นขาเทียมให้ด้วยหนึ่งวัน” วรรณิหลาถึงกับยิ้มออกมาให้ประโยคที่เขาได้พูด “ ยังไงครับ ไปด้วยกันได้มั้ย หรือว่า มีใครไม่ให้ไปหรือเปล่า “ เขาเริ่มตีหน้าหาคำถามมาหลอกถามคนตรงหน้าอีก ทำให้วรรณิหลาต้องรีบตอบกลับเขาเพราะกลัวคุณหมอหนุ่มเข้าใจผิด “ ใครจะมาห้ามคะ ณิหลาตัวคนเดียว โสดสนิท แฟนก็ไม่มี ไม่มีใครมาห้ามหรอกค่ะ สบายใจได้ “ เธอตอบเขาพร้อมรอยยิ้ม เขาก็ยิ้มตอบเธอกลับ จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านจากพลอยไพริน “ งั้นพี่กลับก่อนน่ะ พรุ่งนี้ตอนเที่ยงๆ เจอกัน “ “ ค่ะ “ “ หุย ให้มันน้อยๆ หน่อยนะจ๊ะ “ พลอยไพรินเดินเข้ามาจับที่แขนเพื่อนพร้อมกันเสียงแซว เมื่อเห็นเพื่อนมองตามรถคุณหมอตาไม่กระพริบ “ พูดแบบนี้ อยากรู้ล่ะสิ “ ณิหลาหันไปจ้องเพื่อน “ ใครบอก แต่แกเล่ามาเลยน่ะ “ “ ไม่ละ ไม่เล่าเว้ย “ สองเพื่อนรักโต้ตอบกันไปมา “ ณิหลา ฉันเพื่อนรักแกน่ะ เมื่อกี้ยืนคุยอะไรกัน ยืนซะใกล้เชียว สิงได้คงสิงไปแล้วนั่น “ พลอยไพรินถามเพื่อนที่กำลังเดินไปนั่งที่โซฟาในบ้าน ก่อนที่ตัวเธอจะรีบหันไปปิดประตู “ เมื่อกี้เขาชวนฉันไปเที่ยวน่ะ “ ณิหลาบอกกับเพื่อนด้วยท่าทีเขิน ทำให้เพื่อนอย่างพลอยยิ่งฟังยิ่งอยากจะกรี๊ดออกมา “ จริงเหรอ เดตแรกใช่มั้ยเนี้ย “ “ บ้า เดตอะไรล่ะ แค่ไปเที่ยว “ ณิหลารีบปฏิเสธเพื่อน ใบหน้าของเธอก็เปื้อนยิ้มใบหูแดงก่ำ “ เหรอ ถ้าอย่างนั้นแกก็รีบจับคุณหมอไนยะมาเป็นผัว เอ้ย แฟนให้ได้ดิ “ “ บ้า พลอย “ “ เอ้า เขินๆ หน้าแดงจนเป็นมะเขือเทศแล้วเพื่อน วาสนาผู้ใดนอ จะได้เป็นเมียหมอเนี้ย “ “ แกหยุดแซวเลยนะพลอย จะให้ฉันเขินจนตายเลยหรือไง “ ณิหลารีบลุกแล้วค่อยๆ เดินหนีเพื่อนไป “ บ้า มีแบบนั้นด้วยเหรอ ฮาฮ่า “ “ พ่อ อีณิหลานี้ไม่เจอมันนาน มันสวยขึ้นเยอะเลยเนอะ “ สรรหาพูดกับพ่อพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ในบ้าน “ อืม ทั้งสวยทั้งแสบ กูยังจำไม่ลืมว่ามันทำอะไรกับกูไว้เมื่อ 5 ปีก่อน “ วิสิตพูดด้วยสีหน้าโกรธแค้น “ แล้วพ่อจะหาทางเล่นงานมันคืนไหม “ “ แน่นอน มึงคิดว่ากูจะปล่อยให้มันมีความสุขอยู่คนเดียวเหรอ หือ “ หน้าบ้านของไนยะ “ อ้าว ไนจะไปไหนลูก วันนี้ไม่ต้องไปทำงานไม่ใช่หรือ “ ณัฐลีเดินมาร้องเรียกลูกชายที่กำลังเดินไปขึ้นรถเบนซ์ของเขา “ อ๋อ พอดีผมมีนัดครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า “ “ นัดกับใคร สาวที่ไหน “ คนเป็นแม่รีบถามอย่างร้อนใจ ไนยะก็ตีหน้ามึนตอบแม่ไป “ ไว้ถึงเวลาที่เหมาะที่ควรแล้วผมจะพามารู้จักเองครับ “ “ แต่แม่เตือนไว้ก่อนเลยน่ะ ว่าถ้าเป็นพวกผู้หญิงที่ไปขุดเอามาจากผับจากบาร์น่ะ แม่ไม่เอา พวกเด็กกะโปก ทำตัวไร้ประโยชน์ไปวันๆ ถ้าคบหรือคุยอยู่ ก็เลิกซะ เพราะยังไงแม่ก็ไม่เอา “ คนฟังยิ้มให้กับสิ่งที่แม่พูด “ แม่พูดอย่างกลับรู้เลยนะครับว่าผมคุยกับใครอยู่ “ คนเป็นแม่ก็ไม่พูดอะไร เธอกอดอกแล้วมองด้วยท่าทีไม่พอใจใส่ลูกชาย “ เอาน่าคุณแม่ครับ อย่างอนผมสิ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะกลับมากินข้าวด้วย อย่าลืมทำกับข้าวเผื่อผมด้วยน่ะ แต่ตอนนี้ผมต้องไปแล้ว เดี๋ยวจะสาย “ พูดจบไนยะก็เดินไปขึ้นรถ คนเป็นแม่ก็ทำได้เพียงมองดูรถของลูกชายขับออกไป