ตอนที่ 7 พี่เป็นห่วง

“ อ้า “ เมื่อสำลีจิ้มลงที่ขา ณิหลาก็ร้องขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปบีบที่ต้นแขนของคุณหมออย่างลืมตัว “ อะ ขอโทษค่ะ “ เมื่อรู้ตัวเธอจึงรีบเอามือออกจากต้นแขนเขา คุณหมอไนยะก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับเธอ คนอะไรชอบหว่านเสน่ห์จัง เมื่อกี้ตอนเธอซบอก เขาก็ตัวหอมๆ เขากะจะทำให้เธอหลงจนเอาสายตาไปมองคนอื่นไม่ได้เลยหรือไง แต่แล้วเธอก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิม เมื่อเขาจับมือของเธอมาวางไว้บนบ่าของเขา “ ไม่เป็นไรนะครับ ถ้าเจ็บก็หยิกพี่ได้ “ คุณหมอไนยะบอกโดยไม่ทันให้หญิงสาวได้ตอบ เขาก็เอาสำลีจิ้มลงที่แผลบนขาเธอ “ โอ๊ยย อ๊า แสบ “ วรรณิหลาร้องขึ้นมือหนึ่งก็ยกขึ้นมาปิดปากตัวเอง ในขณะที่มืออีกข้างจับและบีบที่หัวไหล่ของคุณหมอเบาๆ “ ตอนนี้บอกพี่ได้หรือยังว่าไปทำอะไรมา ถึงได้เจ็บตัวแบบนี้ “ คนถามยังคงจ้องอยู่ที่แผลบนขาเธอ “ พอดีเดินข้ามถนนไม่ระวังก็เลยล้มนะคะ “ คำตอบของหญิงสาวเล่นเอาคุณหมอต้องรีบเงยหน้ามอง “ แล้วณิหลาออกมาเดินทำอะไร มืดค่ำขนาดนี้แล้ว” เขาถามปนดุนิดหน่อย “ ณิหลาก็ไม่ได้มาเดินโชว์ให้รถชนเล่นสักหน่อยนี่น่าคุณพี่หมอ ณิหลากับเพื่อนไปตั้งแผงวาดรูปที่ตลาดนัด กลับดึกแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วค่ะ วันนี้ก็กำลังจะเดินกลับ แต่มีรถคนที่ขับไม่ระวังวิ่งมาใส่เอา ดีนะที่หลบทัน “ คนที่เงยหน้าฟังอยู่ส่ายหน้าเบาๆ “ ไม่ดีเลย เป็นสาวเป็นนางไปไหนมาไหนดึกดื่น “ “ ทำไมล่ะคะ เป็นห่วงเหรอ? “ คนถามหยอดคุณหมอเล่น แต่คำตอบของเขาก็ถึงกับทำเธออึ้งไปเลย “ ก็เป็นห่วงน่ะสิ “ คนพูดเงยหน้าจ้องตากับหญิงสาว จนวรรณิหลาหัวใจเต้นระรัวอีกครั้ง “ แล้วทุกวันนี้ พักผ่อนนอนหลับกันกี่โมง ระวังปัญหาสุขภาพจะถามหาเอาน่ะ “ “ อย่าห่วงเลยค่ะ ณิหลานอนสิบชั่วโมงทุกวันเลย “ หมอไนรีบจ้องคนพูดอย่างแปลกใจ จนเธอพูดต่อเขาก็ถึงกับส่ายหน้าอีกรอบ “ แต่ว่านอนเป็นตอนเช้าของพรุ่งนี้นะคะ “ “ ระวังเถอะ เดี๋ยวก็ป่วยง่ายเอาหรอก “ “ ก็ดีสิคะ ณิหลาจะได้มาเจอคุณหมอไนบ่อยๆ “ หญิงสาวพูดพร้อมกับเอียงหน้าก้มลงมายิ้มให้เขา คุณหมอเห็นแบบนั้นจึงหลบหน้าก้มมองไปที่แผลของเธอดังเดิม เพราะเขารู้สึกร้อนผ่าวตรงใบหน้า “ หยอดเก่งนะเราเนี้ย “ ไม่เห็นจะเหมือนในฝันเลย หรือว่าอันนั้นเขาจะแค่คิดไปเองจริงๆ ? “ แล้วนี่ ทำแผลเสร็จหรือยังคะ ณิหลาจะได้โทรหาพลอย บอกว่าไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว ป่านนี้ยังไม่เห็นมาเลย ไม่รู้ไปหลงอยู่ที่ไหนหรือเปล่า “ เธอพูดพร้อมกับหยิบเอามือถือขึ้นมา แต่ก็โดนคุณหมอหนุ่มลุกจับห้ามไว้ “ เดี๋ยว “ “ อะไรคะ “ “ ก่อนจะโทรหาเพื่อนน่ะ โทรหาพี่ก่อนได้มั้ย “ เขาจ้องตาหวานอ้อนใส่เธอ จนณิหลาแอบหูแดงใบ้กินเกือบพูดไม่ออก “ จะให้โทรหาทำไมคะ พี่หมอก็อยู่ต่อหน้าณิหลาแล้วนี่ “ คุณหมอผุดยิ้มเมื่อเห็นท่าทีเขินอายของคนตรงหน้า “ ก็ตั้งแต่ที่ณิหลาเอาเบอร์พี่ไป ก็ไม่เห็นจะโทรหาพี่เลย รู้หรือเปล่าว่าพี่รอสายเข้าจากเราทุกวัน “ คนฟังมีทีท่ากลั้นยิ้มจนแทบจะไม่อยู่ หญิงสาวแอบเข้าข้างตัวเองเบาๆ ว่าเขาต้องมีใจให้เธอเหมือนกันเป็นแน่ “ ถ้างั้นเดี๋ยวณิหลา โทรติดหาคุณหมอก่อน แล้วค่อยโทรหาเพื่อนแล้วกันค่ะ “ เธอพูดจบก็รีบหันหน้าหนีไปทำตามที่พูด หน้ามนเผยยิ้มคนเดียวจนแก้มปริ ส่วนคุณหมอเห็นแบบนั้นก็ทำเป็นเดินหนีเอายาไปเก็บ [“ หั่นแน่ ใส่ยากันเสร็จแล้วหรือคะ น้องณิหลา “ ] เมื่อโทรติดไปที่พลอยไพริน คนรับก็แซวเพื่อนใหญ่ “ อะไรของแกยัยพลอย “ [“ ก็ไม่อะไร แค่ฉันจะบอกว่าฉันกลับมาบ้านแล้วน่ะ “] “ ห๊ะ แล้วแกกลับก่อนได้ไง แล้วฉันอะจะกลับไง ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ “ ณิหลาพูดกับเพื่อนเสียงดังเพราะตกใจ ทำเอาคุณหมอหนุ่มที่อยู่ใกล้ก็แอบยืนฟังไปด้วย [“ก็พี่นาราบอกว่าแกอยู่กับคุณหมอไนในห้อง ฉันก็ไม่อยากอยู่เป็นก้างไง “] “ เอ้า แล้วแกจะให้ฉันกลับยังไงล่ะ แกลืมไปแล้วเหรอว่าฉันขาเจ็บอยู่นะ “ [“ ไม่ลืมหรอกน้า แกก็ออดอ้อนให้คุณหมอคนหล่อของแกมาพาส่งสิ ฉันเปิดโอกาสให้ขนาดนี้แล้ว “] ณิหลาฟังที่เพื่อนพูดแล้วก็หันไปยิ้มจางให้คุณหมอไนที่กำลังยืนมองเธออยู่ [“ แค่นี้น่ะเดี๋ยวฉันนอนรอ แต่ถ้าเปลี่ยนใจไปนอนที่อื่น ก็อย่าลืมบอกกันด้วยละ ฮาฮ่า “] “ ไอ้พลอย!” ณิหลาได้แต่กัดฟันเรียกชื่อเพื่อนที่ตัดสายไปแล้ว เธอหันไปยิ้มเจื่อนให้กับไนยะ “ เป็นยังไงบ้าง เพื่อนไปอยู่ไหนแล้วล่ะ “ คนที่ยืนมองมาทางเธอก็ถามขึ้น แม้เขาจะได้ยินและพอจะจับใจความที่เธอคุยกับเพื่อนได้แล้วก็เถอะ “ พลอยเขากลับไปก่อนณิหลาแล้วค่ะ “ เธอตอบเขาหน้าหงอยๆ “ อืม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง “ เขาจึงเสนอตัวเป็นคนช่วยเธอ “ อ้าว แต่คุณพี่หมอไม่ต้องทำงานเหรอคะ “ แม้ในใจเธอจะอยากให้เขาไปส่งแทบตาย แต่พอคิดว่ามันจะทำเขาเสียเวลางานเธอก็รู้สึกเกรงใจ “ เลยเวลาพี่เลิกงานตั้งนานแล้วครับ “ แต่คุณหมอก็ตอบเธอมาพร้อมกับยิ้มกวนให้ “ อ๋อ นี่ก็แสดงว่าณิหลากำลังรบกวนเวลาพักคุณอยู่เหรอเนี้ย “ “ ไม่นะ พี่ไม่เคยคิดว่าการได้อยู่ใกล้น้องคือการเสียเวลาเลย “ เขาบอกพร้อมกับขยิบตาให้เธอ เล่นเอาสาวน้อยที่เคยโดนจีบบ่อยจนชินชา เขินออกมาแทบไปไม่เป็น คนบ้าอะไรแค่ยืนเฉยๆ ก็ทำเธอใจละลายแล้ว “ ตกลงให้พี่ไปส่งนะครับ ถ้าเกรงใจ เดี๋ยวพี่ไม่ไปส่งฟรีๆ ก็ได้ “ “ หืม หมายความว่าไงคะ พี่หมอจะเก็บเงินณิหลาเหรอ ?” เธอรีบจ้องเขาอย่างสงสัย “ ไม่เอาเงินหรอก แต่เดี๋ยวไปถึงพี่จะบอกอีกที ว่าจะให้ทำอะไร ตกลงให้พี่ไปส่งนะ “ คนโดนชวนทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย ทั้งที่ไม่คิดจะปฏิเสธอยู่แล้ว “ ก็ได้ค่ะ “ เมื่อได้ยินแบบนั้นคุณหมอไนยะก็เผยยิ้มกว้าง แล้วโน้มตัวลงมาใกล้ๆ กับคนตัวเล็ก ใช้สองแขนค้ำบนเตียงให้เธออยู่ตรงกลาง ใบหน้าของเขาก้มลงไปใกล้เพื่อกระซิบข้างหูเธอ “ จะนั่งรถเข็นไป หรือ จะให้พี่อุ้มไปครับ “ คนโดนหยอดถึงกับอมยิ้มไปไม่เป็น นี่คุณหมอสุดหล่อคงไม่ได้กำลังจีบเธออยู่ใช่มั้ย “ นั่งรถเข็นไปดีกว่าค่ะ ณิหลากลัวว่าแขนของคุณหมอไนยะจะหักเอา เพราะว่าณิหลาเองก็ไม่ได้ตัวเบาเสียด้วยสิ “ เธอจ้องตาคุณหมอเสียใกล้ พร้อมตอบกลับเขาด้วยท่าทีกวนๆ เล่นเอาคุณหมอเองก็แอบเอ็นดูในความน่ารักของเธอไม่น้อย “ โอเคจ้ะ ตามประสงค์ “ เขารีบห่างออกจากเธออย่างเสียดาย